“ผู้อำนวยการญาญ่า นี่คืองานที่คุณมอบหมายให้ พวกเราทำ เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ” มุกดากับโธรณีเอาเอกสารที่แปลเรียบร้อยวางไว้หน้า
“เสร็จเรียบร้อยแล้วหรือ? ไม่เลวเลยนะ แต่ว่า อันนี้ของพวกเธอไม่ต้องส่งมาให้ฉัน ส่งไปให้ประธานชลธีโดยตรงเลย ถึงตอนนั้นประธานชลธีก็จะรู้ว่าพวกเธอเป็นคนแปล ถ้าได้รางวัลอะไรจะได้ให้พวกเธอโดยตรง” ใบหน้าของญาตามีรอยยิ้ม เหมือนมีเลศนัยตลอดเวลา
เธอไม่ได้โง่นะ เมื่อก่อนผู้อำนวยการเวียร์เคยส่งเอกสารอ้างอิงพวกนี้ขึ้นไปแล้ว ปรากฏว่าไม่ผ่าน โดนด่าตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอต้องการให้สองตัวตลกนี้ขึ้นไป ถ้ามีเรื่องอะไร ประธานชลธีก็รู้ว่าสองคนนี้มันไร้ความสามารถ
มุกดากับโธรณีทันทีที่ได้ยินถึงกับอึ้ง ทั้งสองไม่อยากขึ้นไปเจอกับชลธี
“เป็นอะไรเหรอ? แล้วการแปลมีปัญหาอะไรรึเปล่า ถึงไม่กล้าขึ้นไป?” เมื่อญาตาเห็นว่าทั้งสองคนชะงักไป ก็จงใจปั่นพวกเขา
“ก็ได้ พวกเราไปด้วยกัน” มุกดากับโธรณีต้องยอมรับชะตากรรมของตัวเอง
ไม่ใช่ว่าเอกสารไม่ผ่าน แต่แค่ไม่อยากเจอหน้าสองคนนั้นต่างหาก
“ถึงสักที มุก ฉันนับหนึ่ง สอง สาม พวกเราเข้าไปพร้อมกันนะ” โธรณีพูดกับมุกดา
“ได้” ไปเจอชลธีก็เหมือนกับการไปสู้รบ
โธรณีนับจบสองคนก็ได้ผลักประตูเข้าไป ชลธีกำลังทำงานอยู่ และธินิดาก็อยู่ข้างๆเขา มีผู้ชายขนาบข้างงานข้างๆก็ไม่เหนื่อยแต่อย่างใด มองไปยังชลธีที่กำลังดื่มด่ำกับความสุขตรงหน้าอยู่
“มีอะไร?” ชลธีเห็นทั้งสองเข้ามา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเห็นมุกดามัดกล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย
“ผู้อำนวยการญาญ่าบอกพวกเราว่าให้ส่งเอกสารแปลมาให้คุณ บอกว่าคุณต้องใช้ เล่มนี้คือฉันแปล ส่วนเล่มนั้นคือแสนดีแปล” มุกดาก้มหน้าลง เอาเอกสารวางไว้บนโต๊ะทำงานของชลธี
“พวกเธอไม่ต้องลำบากขนาดนั้น บอกฉันสักคำก็พอ ฉันจะลงไปเอาเอง ยังไงวันๆหนึ่งงานของฉันก็ไม่เยอะอะไร พวกเธอกลับไปทำงานเถอะ” ธินิดารวบรวมเก็บเอกสารข้อมูลไว้ที่เดียวกัน เตรียมจะเอาไปไว้ข้างๆ
“ไม่ต้อง ผมจะรีบดู น้ำผึ้ง คุณไปจองที่นั่งคืนนี้ให้หน่อย” ชลธีแยกธินิดาออกไป
“งั้นประธานชลธี พวกเราขอตัวลงไปก่อน มีตรงไหนผิดพลาด ก็บอกพวกเราได้เลยนะคะ” โธรณีไม่ชอบท่าทีของธินิดา เธอจึงดึงมุกดาเตรียมจะออกไป
“เดี๋ยวก่อน!” ชลธีตะโกนอย่างกระวนกระวาย มุกดากับโธรณีหันหน้ากลับไป แต่เขากลับยังคิดไม่ออกว่าตัวเองจะพูดอะไร เวลานี้ธินิดาก็หันไปมองเขา
“พวกคุณเอาอันนี้ลงไปด้วย เป็นของที่คนอื่นให้มา ผมไม่ชอบ พวกคุณเอาไปเถอะ ถือว่าเป็นรางวัลให้กับพวกคุณ” ชลธีเอาขนมกล่องหนึ่งออกจากลิ้นชัก
ตอนเช้าที่เขาเดินผ่านร้านขนม คิดได้ว่ามุกดาชอบทานขนมร้านนี้ ก็เลยซื้อมากล่องหนึ่ง แต่เขาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีโอกาสไหนจะให้เธอ ในเมื่อสองคนนี้มาแล้ว เป็นประจวบเหมาะพอดีที่จะให้ไป
“งั้นก็ขอบคุณประธานละกันค่ะ” โธรณีรับขนมมา ลากมุกดาเดินออกไป
ชลธีก็ทำงานต่อไป คืนนี้เขาจะเชิญแขกทานข้าว ต้องรีบเอาเรื่องพวกนี้ออกจากหัวไปให้หมด
แต่ธินิดาอยู่ข้างๆ กลับคำสายตาอิจฉาริษยาออกมา อยู่กับชลธีมาหลายปีขนาดนี้ เขาส่งเป็นแต่เพชรและพลอยให้กับตัวเอง ถ้าไม่ใช่เสื้อผ้าแบรนด์เนมก็เป็นพวกกระเป๋าแบรนด์เนม
ดอกไม้อะไร พวกขนมเค้ก ของเล็กๆน้อยๆกลับไม่เคยส่งให้ตัวเองเลยสักครั้ง
เห็นกล่องขนมนั้น ธินิดาก็คิดว่าชลธีจะส่งให้ตัวเอง สุดท้ายคิดไม่ถึงเลยว่าส่งให้ผู้หญิงคนนั้น
ธินิดาใช้ปากกาขีดฆ่ากระดาษที่อยู่ตรงหน้า เธอได้วาดใบหน้าหนึ่งขึ้นมา ก็สมมติว่าเป็นมุกดา จากนั้นก็เจาะรูบนใบหน้าของมุกดา เธอถึงจะระบายความโกรธออกมาได้
“เฮ้อ มุก เธอดูสิ ในใจของประธานชลธียังมีเธอนะ ยังซื้อขนมให้เธออยู่เลย” โธรณีพูดกับมุกดา
“แสนดี เธออย่าพูดไปเรื่อย ประธานชลธีเขามีแฟนอยู่แล้ว แถมยังอยู่ในสำนักงานอีก คุณพูดแบบนี้แฟนของเขาอาจจะโกรธได้ ฉันเป็นแค่พนักงานใหม่ จะมีอะไรกับประธานชลธีได้ยังไง” มุกดารีบปิดปากของโธรณี
เธอหันมองซ้ายทีขวาที บริษัทฮอนดากรุ๊ปนี้ยังมีหูตาของธินิดาเยอะ ถ้าเธอได้ยินขึ้นมาแล้วไปบอกชลธี งั้นก็คงโดนหัวเราะตายแน่เลย
“แสนดี ฉันจะบอกเธอให้นะ ฉันแต่งงานแล้ว ถึงแม้ฉันจะไม่รู้ว่าสามีของฉันคือใคร แต่ฉันอยู่มีคู่หมายแล้ว แล้ว ฉันต้องซื่อสัตย์ต่อเขา” มุกดาลากโธรณีไปที่ๆปลอดผู้คน แล้วแอบบอกไปว่าตัวเองเป็นคนที่มีสามีแล้ว
“ออ งั้นเธอไม่รู้ว่าสามีของเธอคือใคร ทำไมเธอต้องซื่อสัตย์กับเขาด้วยล่ะ?” โธรณีรู้นานแล้วว่ามุกดานั้นแต่งงาน ฉะนั้นตอนได้ยินก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรน่าแปลกใจเลย
“เขาจ่ายค่ารักษาพ่อฉัน ฉันรู้สึกขอบคุณเขามาก สัญญาของเรามีเพียงสองปี หลังจากสองปีเราก็จะหย่าร้าง แยกทางกัน” มุกดาไม่ได้ปิดบังอะไรกับโธรณี
“หย่า?” ตาของโธรณีเบิกกว้างทันที แต่เธอก็ควบคุมอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว
เธอไม่อยากให้มุกดาหย่ากับพี่ชายของตัวเอง หากพวกเขาหย่ากัน พี่ชายก็จะแต่งงานกับนังธินิดาอย่างแน่นอน
“จุ๊ๆ ห้ามไปพูดกับคนอื่นนะ” มุกดาห้ามไม่ให้โธรณีแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป
“อืม ฉันไม่พูดหรอก ไปเถอะ พวกเรากลับสำนักงานกัน” แน่นอนโธรณีไม่พูดกับคนอื่นอยู่แล้ว
ทั้งสองคุยกันเสร็จ ก็ไปจากสถานที่ปลอดคนตรงนั้น แต่พวกเธอคิดว่าที่ตรงนั้นไม่คน กลับมีใครบางคนอยู่ตรงนั้นพอดี
ญาตานั่งยองอยู่หลังเสานี้มาพักใหญ่แล้ว เท้าที่ใส่รองเท้าส้นสูงก็เริ่มชา มุกดาและโธรณีออกไปเท่านั้น เท้าของเธอเกือบจะระบมแล้ว
ญาตาก็อยากหาที่ปลอดคนแล้วโทรหาธินิดาเหมือนกัน แต่ว่ายังไม่ทันได้โทร ก็ได้ยินมุกดากับโธรณีเดินมา เธอเลยต้องหลบอยู่หลังเสาแบบนี้
，แต่ก็ไม่ได้หลบเปล่าๆ ดันได้ยินว่ามุกดาที่แท้ก็แต่งงานแล้ว ครั้งนี้ก็วางใจลงหน่อย สามีตัวเองคือใครหล่อนยังไม่รู้เลย น่าตลกจริงๆ เขาอาจจะแค่เล่นๆกับหล่อนนั่นแหละ
ข่าวนี้ต้องรีบบอกให้ธินิดารู้ทันที ให้เธอเปลี่ยนแปลงแผนการของตัวเอง
“จันวิภา จันวิภา คุณหยุดก่อน ฟังฉันพูด” ทศพรวิ่งไปหยุดจันวิภา
“คุณ คุณอย่าเข้ามานะ มีเรื่องอะไรก็พูดมา!” จันวิภาให้ทศพรห่างตัวเองสามเมตร
ทศพรเห็นจันวิภาไม่ได้เดินต่อ เขาก็ยืนตรงหน้าของเธอ
“ฉันแค่อยากบอกคุณ วันนั้นคุณดื่มจนหมดสติ ของตกอยู่ที่บ้านฉัน ฉันมาส่งให้ของคุณ” ทศพรเอาสร้อยที่มือให้จันวิภาดู
