เดิมทศพรคิดว่าให้ธินิดาออกไปแล้ว จันวิภากับมุกดาก็จะสบายขึ้นมาหน่อย ไม่งั้นผู้หญิงพวกนี้อยู่ด้วยกันก็ได้ทะเลาะกันอีก ถึงตอนนั้นเขาช่วยใครก็ไม่เหมาะ
เขาคิดว่าเขาทำถูกแล้ว แต่ว่าพอจันวิภากับมุกดากลับมา เห็นว่าธินิดากลับไปแล้ว ก็ได้เอาความโมโหไปลงที่ตัวทศพรพอดี
“หล่อนก็กลับไปแล้ว นายทำไมยังอยู่ที่นี่?” จันวิภาก็ได้พูดกับทศพรอย่างเย็นชา ท่าทางของทศพรที่ดูเป็นมิตรกับธินิดาเมื่อกี้ เธอมองไม่เข้าตา
“เธอไปของเธอ เกี่ยวอะไรกับฉัน?” ทศพรน้อยใจจะตายแล้ว นี่เข้ากันไม่ได้กับธินิดา ทำไมตัวเองถึงได้มาพลอยโดนด้วยล่ะ
จันวิภาก็ไม่ได้สนใจทศพรต่อ เธอก็ได้ประคองมุกดาขึ้นเตียง ให้มุกดาอ้าปาก ทายาตรงแผลในปากของเธอ
ยานั้นได้สั่งมาจากต่างประเทศ ได้ยินมาว่าช่วยสมานแผลได้เป็นอย่างดี
“ยาอันนี้ทาหมดแล้ว ก็สามารถที่จะทายานี้แล้ว ผลของยาอันนี้ก็ดีเหมือนกัน ส่งมาจากฝรั่งเศสเมื่อเช้า ฉันเป็นคนส่งยามาเอง” ตอนนี้ทศพรพึ่งนึกได้ว่า ตัวเองนั้นมาส่งยาให้ ก็ได้เกือบที่จะลืมเรื่องนี้ไป
“นายนะนาย เรื่องที่จริงจังก็ทำไม่ดี เอามา” จันวิภาเดินมา แล้วก็ได้แย่งยาไปเลย เธอก็ได้ดูอย่างละเอียดไปสักพัก แต่ว่าภาษาฝรั่งเศสของเธอไม่ดีเท่ามุกดา เธอก็ได้เอายาให้มุกดาดูอีกที
มุกดาดูๆ พยักหน้า จันวิภาก็ได้เก็บยาไว้
“งั้นก็ขอบคุณละกัน ไม่มีอะไรนายกลับไปเถอะ” จันวิภาก็ได้เริ่มไล่ทศพร
“ดูเวลาแล้วก็ใกล้ถึงเวลาทานข้าวแล้ว เอาแบบนี้ ฉันไปซื้ออะไรให้เธอกินหน่อยแล้วค่อยกลับไป” ที่จริงทศพรได้เห็นของกินมากมายที่จันวิภาซื้อมาให้ตัวเองแล้ว
แต่ว่าเขาเห็นว่าของพวกนั้นมีแต่พวกขนม มักรู้สึกว่าอาจจะกินไม่อิ่ม
“ฉันมีของกิน ก็ไม่รบกวนนายแล้ว นายกลับไปเถอะ” จันวิภาได้มีสีหน้าที่ไม่ดีนักให้เขา
วันนั้นที่ทศพรบังคับจูบจันวิภา ใบหน้าของจันวิภาถึงแม้ว่าโมโห แต่ว่าใจในกลับเต้นตุ้บๆ
ช่วงที่ผ่านมานี้ในความฝันนั้น มักฝันถึงเขา สรุปวันนี้ ทศพรได้เข้าข้างธินิดา เธอก็ไม่ได้มีความรู้สึกที่ดีให้กับทศพรอีกเลย บวกกับว่าได้เอาสร้อยคอของตนไปแล้ว ยังไม่บอกว่าจะคืนให้ตน
ทศพรมองจันวิภาสักพักแล้วก็มองมุกดาสักพัก เขาก็ได้เดินไปพูดกับมุกดา
“มุก ประธานชลธีเป็นคนให้ฉันมาเยี่ยมเธอ เธอก็พักผ่อนดีๆ เถอะ” พูดจบก็ไม่ได้บอกลากับจันวิภา แล้วก็หันตัวเดินออกไป
“คนอะไรเนี่ย? จริงๆ เลย ว่าไปไม่กี่คำก็ทนไม่ได้แล้ว คนที่อยู่กับผู้หญิงคนนั้นไม่เป็นคนดีอะไรเลย ไม่มีมารยาท การทำตัวก็แย่” จันวิภาก็ได้พูดไปตอนที่เผชิญหน้ากับแผ่นหลังของทศพร
ในใจของเธอได้โมโหเอามากๆ จูบตัวเองไปแล้ว แต่ว่าพอกลับไป กลับไม่ได้พูดอะไรกับตัวเองสักคำ
มุกดามองเพื่อนรักของตัวเอง เธออยากหัวเราะ แต่ว่าเป็นเพราะลิ้น ก็หัวเราะไม่ได้
เพื่อนรักของตัวเองตัวเองรู้จักดี ถึงแม้ว่าจันวิภาเป็นคนแรงๆ คนหนึ่ง แต่ว่าก็มักกัดเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่ปล่อย พอเธอได้กัดรายละเอียดเล็กน้อยพวกนี้แล้วนั้น งั้นในใจก็ต้องมีความคิดอะไรแน่
จันวิภาก็ได้ทายาให้มุกดาเสร็จไปแล้ว ความโมโหที่มีให้ทศพรก็ยังอยู่ในท้อง
เวลาประตูห้องพักคนไข้ก็ได้ถูกเปิดออกอีกครั้ง ทศพรกับชลธีต่างอยู่ที่หน้าประตู
ในมือของทศพรยังถือถุงพลาสติก ข้างในได้มีของที่ห่อไว้เรียบร้อยแล้ว
“ฉันไปซื้อของกินให้เธอนิดหน่อย ที่เธอซื้อมานั้นมีแต่ขนม ทำได้แค่กินเล่น มื้อค่ำกินพวกนี้จะดีกว่า มาพวกเราออกไปกินข้างนอก ประธานชลธีมีอะไรจะพูดกับมุก” ทศพรได้สังเกตเห็นแล้วว่าชลธีนั้นมีอะไรจะพูดกับมุกดา เพราะงั้นก็คิดที่จะพาจันวิภาหลบไปข้างๆ ก่อน
แต่ว่าจันวิภากลับไม่เข้าใจความหมายที่ทศพรจะสื่อ
“ฉันไม่กิน” เธอยังโมโหอยู่ แต่ว่าทศพรเดินมาใช้มือที่ใหญ่ของตนนั้นได้ลากมือเล็กๆ ของเธอ แล้วก็ได้ลากตัวเธอออกไป
“อี้ อี้ อี้ ฉันว่านาย……” จันวิภายังไม่ได้พูดอะไรออกมา ก็ได้ถูกทศพรลากตัวออกไปแล้ว
ชลธีเดินมาตรงหน้าเตียงมุกดา เขามองสักพัก ยาที่ได้เอามาวันนี้ยังไม่ได้ทา ที่ทาไปนั้นเป็นยาของเมื่อวาน
“วันนี้ดูแล้วยังดีขึ้นมาหน่อย ไอ่อย่างเมื่อก่อนนั้นไม่เอาแล้วนะ ลิ้นมันพันผ้าก็อซไม่ได้ แล้วก็ยังมีน้ำลายอยู่ด้วยตลอด ไม่ดีต่อการสมานแผลเอามากๆ เพราะงั้นก็ต้องใช้ยาที่มันดีหน่อย” ชลธีก็ได้พูดกับมุกดา แล้วก็ได้ยื่นมือไปทิ้งยาที่พึ่งใช้ไปครั้งเดียวของเมื่อวาน
มุกดาก็ได้มองยาที่พึ่งโยนไปอย่างปวดใจ ในใจก็ได้ด่าชลธีว่าฟุ่มเฟือยอยู่ตลอด เธอได้ยินที่พวกพยาบาลพูดแล้ว กล่องยาขนาดเท่าเล็บมืออันหนึ่ง ก็ต้องเสียหลายพันแล้ว คนคนนี้บอกว่าทิ้งก็ทิ้งเลย
“อ้าปากให้ฉันดูหน่อย ว่าเป็นยังไงบ้างแล้ว” ชลธีให้มุกดาอ้าปาก แต่ว่ามุกดากลับไม่อยากที่จะอ้าปาก ลิ้นโดนเย็บไป ต้องไม่น่าดูเอามากแน่ๆ เธอไม่อยากเอาสภาพที่น่าเกลียดของตนทั้งหมดให้ชลธีมองเห็น
“กลัวอะไร ตอนที่น่าเกลียดที่สุดฉันก็เคยเห็นแล้ว ลิ้นก็จะหลุดออกมาข้างนอกแล้ว เวลานี้มันดีที่สุดแล้ว ไหมเย็บที่ใช้ก็เป็นไหมโปร่งแสงที่ดีที่สุด” ชลธีก็ได้ปลอบมุกดา ตอนนั้นตอนที่เขาเห็นปากของมุกดา ก็ได้ตกใจไปเลย
ถ้าเกิดตอนนั้นตนไม่ได้ไปเจอมุกดาอย่างบังเอิญ ตอนนั้นเกรงว่าที่นอนอยู่ข้างหน้าตนนั้นต้องเป็นศพแล้วแน่ๆ ชลธีอย่างเขาก็เป็นหม้ายไปแล้ว
พอทำให้ตกใจ ชลธีก็ได้เข้าใจความรู้สึกของตัวเองมากกว่าเดิม เขาได้หลงไปแล้ว ได้ห่างจากมุกดาไม่ได้แล้ว สัญญาสองปีนั้น อาจเป็นเขาที่มาทำให้เป็นโมฆะเองแล้ว
ได้ยินที่ชลธีพูด มุกดาก็ได้อ้าปากให้ดูอย่างไม่เต็มใจ
การผ่าตัดทำได้ดีมาก การเย็บติดนั้นแทบที่จะมองรอยต่อไม่เห็นเลย ชลธีพอใจมากๆ
ดูเสร็จแล้ว ชลธีก็ได้เอาขนมที่จันวิภาซื้อมาขึ้น แล้วก็เริ่มกิน วันนี้เขายังไม่ได้กินอะไรมาเลยทั้งวัน ยุ่งมาทั้งวัน ถึงได้จัดการงานก็ได้สะสมกันมาสี่วันจนเสร็จ เวลานี้ก็ได้หิวเอามากๆ
มองขนมที่จันวิภาซื้อมาถุงนั้น ได้ถูกชลธีจัดการได้แล้วครึ่งหนึ่ง
มุกดาก็ได้มองชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ ไม่เคยที่จะเห็นผู้ชายที่ชอบกินขนมขนาดนี้มากก่อน กินขนมของคนอื่นเขาไปจนจะหมดแล้วเนี่ย
“ตอนนี้เธอยังกินไม่ได้ มองไปก็เปล่าประโยชน์” ชลธีสังเกตเห็นว่ามุกดามองตัวเองอยู่ ก็ได้หันตัวไปสักพัก เขาคิดว่ามุกดาอยากจะกิน
มุกดาก็ได้รีบเก็บสายตาของตัวเอง ยังไงซะเขากินหมดแล้วซื้อใหม่ก็ได้ คนมีเงินก็เอาแต่ใจแบบนี้
กินไปจะเรียบร้อยแล้ว ชลธีก็ได้เอาของที่ตัวเองเอามากางออก เขานั่งไปบนโซฟา แล้วก็เปลี่ยนรอยเท้า
มุกดาก็ได้มองเขาอีกครั้ง นั่นมันจะทำอะไร หรือว่าเขาจะนอนที่นี่เหรอ?
