มองท่าทางที่จะอยู่มาค้างคืนของชลธีแบบนั้น มุกดาก็ได้ร้อนใจขึ้นมาเล็กน้อย เธอเป็นคนที่มีสามีแล้วนะ? จะมาค้างคืนห้องเดียวกับผู้ชายคนอื่นได้ยังไง?
มุกดาก็ได้ลงจากเตียง เดินไปตรงหน้าชลธี ใช้มือเขียนที่โต๊ะชาไปไม่กี่ตัวว่า
“ประธานชลธี คุณรีบกลับไปเถอะค่ะ”
พอชลธีเห็น นี่เป็นอะไรไป สี่วันมานี้ตัวเองก็ได้เฝ้ามาแล้ว วันนี้ยังรังเกียจตัวเองอีก หรือว่าตัวเองไม่ได้ดูแลเธออย่างดีเหรอ?
เขามองคำไม่กี่คำ ก็ได้เงยหน้าที่มีดวงตาดำสนิทเป็นประกายของเขา มองมุกดา
มุกดาก็ได้มองเขาพอดี แต่ว่าพอสายตาที่มาอย่างกะทันหันของเขา มุกดาก็ได้รีบหลบไปเลยทันที
โถเอ๊ยแม่เจ้า สายตาของคนคนนี้ทำให้คนตกใจจริงๆ ทำให้คนนั้นรู้สึกกลัว
“วันนี้ฉันไม่กลับไป ของก็ได้เอามาแล้ว วันนี้ฉันก็อยู่เป็นเพื่อนเธอที่นี่เถอะ” ชลธีลืมไปแล้วว่ามุกดาไม่รู้ว่าตัวเองนั้นเป็นสามีของเธอ เขารู้สึกว่าตัวเองดูแลภรรยาเป็นเรื่องที่ปกติอยู่แล้ว
มุกดาก็ได้รีบโบกมือ เธอไม่อยากให้สามีของตัวเองนั้นเข้าใจผิด ถึงแม้ว่ามีเวลาแค่สองปี แต่ว่าก็มีกฎหมายมาคุ้มครองอยู่ บวกกับสามีของตัวเองนั้นก็เป็นคนที่ไม่มั่นใจในตัวเองขนาดนี้ เจอหน้าใครก็ไม่ได้แล้ว ตัวเองยังจะสวมเขาให้เขาอีก เขาจะเสียใจขนาดไหนเนี่ย
แต่ว่าชลธีไม่ได้สนใจความคิดของเธอ ก็ได้ดูหน้าจอโน๊ตบุ๊คของตัวเองไป
มุกดาไม่มีวิธีอื่น ก็ทำได้แค่ส่งข้อความให้กับนัทธ์ ตัวเองไม่ได้กลับไปตั้งสี่วันแล้ว ลุงนัทธ์ต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ เธอจะต้องบอกกับลุงนัทธ์หน่อย ให้เขาวางใจ
มุกดาบอกกับนัทธ์ว่าตัวเองไม่เป็นอะไร แต่ว่าเธอก็ได้บอกกับนัทธ์อีกว่าให้พาคนใช้มาดูแลเธอคนหนึ่ง แบบนี้ก็สามารถที่จะให้ชลธีกลับไปแล้ว
แต่ว่าข้อความได้ส่งออกไปแล้ว ไม่นานนัทธ์ก็ได้ตอบข้อความกลับ เขาบอกว่ามีคนมาบอกพวกเขาแล้ว ว่ามุกดาไม่เป็นอะไร แต่ว่าช่วงนี้คนใช้ยุ่งมาก บอกว่าต้องทำความสะอาดคฤหาสน์ใหม่อีกครั้งทั้งหมด แล้วก็ต้องต่อเติมอีกบางแห่ง เพราะงั้นไม่มีคนมาดูแลเธอ
พอมุกดาเห็น จบกัน ในบ้านไม่มีคนมา งั้นยังจะมีข้ออ้างอะไรทำให้ชลธีกลับไปได้ล่ะ?
เธอก็ได้เขียนตัวหนังสือให้ชลธีอีก
“ฉันได้ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ไม่ต้องการคนมาดูแล นอกจากพูดไม่ได้แล้ว ฉันทำอะไรได้ด้วยตัวเองทั้งหมด”
ชลธีมองสักพัก ปากก็ได้กระตุก นี่มันเรื่องอะไร? เขาที่เป็นถึงประธานบริษัทฮอนดากรุ๊ปมาดูแลเธอ เธอควรที่จะรู้สึกดีใจมากๆ ไม่ใช่เหรอ? เห็นท่าทางแบบนั้น เธอไม่อยากให้ตัวเองอยู่ที่นี่
ชลธีก็ได้ปิดโน๊ตบุ๊คลงซะเลย เขาจ้องมองมุกดา สีผิวของเธอก็ได้ซีดเล็กน้อย อาจเป็นเพราะว่าเลือดไหลออกมากเกินไปเลยทำให้เป็นแบบนี้ ผมก็ได้ยุ่ง ไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน ก็สามารถที่จะดมกลิ่นที่เหงื่อบนร่างกายของเธอได้เล็กน้อย
“ไป พวกเราไปห้องน้ำกัน” ชลธีลุกขึ้นมา เขาก็ได้ลากมุกดาเดินไปที่ห้องน้ำ
นี่จะทำอะไร? มุกดาตกใจไปเลย เขาอยากจะพาเธอไปห้องน้ำเหรอ? ไม่ ไม่ เธอไม่เอา
“ไม่ต้องตื่นเต้น ฉันแค่คิดว่าเธอไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันแล้ว เธอก็เข้าไปอาบน้ำเถอะ ฉันให้คนส่งเสื้อของเธอมา” ปรับน้ำอุ่นเสร็จ ชลธีก็ได้พูดกับมุกดา
หน้าของมุกดาก็ได้แดงเลยทันที ตัวเองไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันแล้ว เธอกลับนึกเรื่องนี้ไม่ได้ ให้ผู้ชายคนหนึ่ง แล้วยังเป็นเจ้านายของเธอพูดออกมา เธอนี่แทบที่จะหารอยแยกตรงพื้นแล้วก็หมุดเข้าไป
แต่ชลธีก็ยังใจเย็นมากอยู่ เปิดน้ำเสร็จ ก็ได้ออกไป
ปิดประตู หน้าของมุกดาร้อนเอามากๆ เธอกับชลธีมีความแค้นความบาดหมางอะไรกันแน่ ทุกครั้งตอนที่ตัวเองทำตัวไม่ถูกที่สุด ตอนที่น่าสมเพชที่สุด ก็ได้เจอกับเขา!
มุกดามองอุณหภูมิน้ำก็ถือว่าโอเค ก็ได้อาบน้ำไปเลย เธอก็ได้ปิดประตูห้องน้ำดีๆ แล้วก็ถอดเสื้อเริ่มอาบน้ำ
“ฮะโหล น้ำผึ้ง เธอไม่สบายเหรอ? หมอที่บ้านของเธออยู่ไหม? ให้หมอไปดูอาการของเธอก่อน ตอนนี้ฉันมีธุระอยู่ อาจจะไปไม่ได้” มุกดาได้ยินชลธีคุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอก
เรียกว่าน้ำผึ้ง ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเป็นใคร ต้องเป็นธินิดาแน่ๆ
“ได้ๆๆ งั้นฉันจะไปเดี๋ยวนี้ เธอรอหน่อย” ชลธีมองคนในห้องน้ำที่ยังไม่ได้ออกมาสักพัก
“มุกดา ฉันออกไปแป๊บหนึ่ง เธอรอฉัน” ชลธีก็ได้จากไป มุกดาได้ยินเสียงประตูดังไปสักพัก ในห้องก็ได้เงียบไปเลย
เมื่อกี้ยังอยากจะไล่ชลธีออกไป ตอนนี้คนเขาไปจริงๆ แล้ว เธอกลับรู้สึกเงียบเหงาขึ้นมาเล็กน้อยซะงั้น
อาบน้ำเสร็จ เธอก็ยังใส่เสื้อผ้าตัวเดิมออกมา ตอนอยู่ในโรงพยาบาลเธอยังไม่เคยเปลี่ยนเสื้อเลย
“โถ ฉันว่านะคนนามสกุลนวลอ่อน นายไม่ต้องตามฉันจะได้ไหม ทางกลับบ้านอยู่ตรงนั้น นายเธอไปทางนั้นไป!” เสียงของจันวิภาก็ได้ดังมาจากประตู
เหมือนว่าดวงของเธอจะไม่สมพงษ์กับทศพรยังไงอย่างงั้น พอได้เจอหน้ากัน เธอก็จะด่าทศพร
“ฉันไม่ได้ตามเธอนะ ฉันก็แค่เอาเสื้อมาให้มุกดา เธอก็ไม่ต้องหลงตัวเองแล้ว” ทศพรโดนเธอกดดันจนเริ่มสวนกลับ
“งั้นก็ดี เอาเสื้อมาให้ฉัน ฉันเอาไปให้มุกดา” จันวิภายืนอยู่ที่หน้าประตู สองมือยกขึ้น ได้กอดอก ขวางประตูไว้
“นี่เป็นหน้าที่ที่ชลมอบหมายให้ฉัน ทำไมฉันต้องให้เธอ? หลีกไป!” ทศพรก็ได้พูดกับจันวิภาด้วยสีหน้าที่ไม่ดี
“ไม่ ฉันไม่หลีกจะทำไม” จันวิภาก็ได้เชิดหน้าขึ้นสูงๆ
“นายนี่มันเจ้าเหี้ย นายนี่แหละ” หลังจากฟังที่จันวิภาบ่นไปชุดใหญ่ ทศพรก็ได้เข้ามา มือของเขาก็ได้หิ้วถุงกระดาษถุงหนึ่งเข้ามา
“มุก นี่เป็นเสื้อของเธอ ชลบอกว่าเมื่อกี้เธออาบน้ำ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ” ทศพรก็ถือว่าทำตัวดีกับมุกดาอยู่
ตอนนี้ชลธีเป็นอะไรที่ทำให้คนอื่นนั้นเดาความคิดไม่ออก กับธินิดาก็ดี แต่ว่ากับมุกดาก็ไม่เลว คนที่รักเดียวมาตลอดอย่างชลธีตอนนี้ก็ได้เจอกับปัญหาเข้าแล้ว
มุกดาพยักหน้าให้กับทศพร แล้วก็รับเสื้อมา เสื้อบนตัวของเธอมันรู้สึกไม่สบายตัวจริงนั่นแหละ
จันวิภาก็ได้เดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่น่าดู มองทศพรสักพัก ก็ได้ตรงไปนั่งที่โซฟา
ทศพรไม่ได้พูดอะไรกับเธอต่อ ยังไงซะข้าวก็ได้เธอกินแล้ว อย่างอื่นเขาก็ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงแล้ว เขาก็ต้องกลับไปกินข้าวแล้ว
ทศพรกลับไป มุกดาก็เอาเสื้อไปเปลี่ยน ในถุงเสื้อไม่ว่าอะไรก็มีหมด แล้วก็ไซส์ของชุดชั้นใน ก็ได้เหมือนกับของตัวเองไม่มีผิดเพี้ยน ไอ่ชลธีนี่!
“มุก เธอใส่เสื้อชุดนี้แล้วสวยจริงๆ ผู้หญิงคนหนึ่งเป็นคนส่งมา บอกว่าประธานชลธีเป็นคนให้ซื้อ สไตล์การสวมเสื้อของผู้หญิงคนนั้นไม่เลวเลยนะเนี่ย” จันวิภามองมุกดาสวมชุดกระโปรงที่พอดีกับตัว สวยมากๆ
“มุก ช่วงนี้ฉันเหมือนว่าได้รับคำสาปอะไรมา ฉันมักจะฝันถึงไอ้เจ้าเหี้ยนั่นอยู่บ่อยๆ เขาได้ใช้เวทมนตร์อะไรหรือเปล่า มาเสกคาถาอะไรให้ฉัน?” จันวิภาก็ได้ลากมุกดามาข้างๆ ตน แล้วก็พูดสิ่งที่ตัวเองคิดไม่ตกให้เธอฟัง
มุกดามองจันวิภาสักพัก เธอก็ได้เขียนอะไรบนโต๊ะกาแฟไปไม่กี่ตัว
พอจันวิภาเห็นก็ได้รีบส่ายหน้า
