“ฮัลโหล บ้านของฉันยังหาคนไม่เจออีกเหรอ เดี๋ยวฉันก็จะไปต่างประเทศแล้ว นายเป็นนายหน้าประสาอะไร เรื่องเล็กแค่นี้ก็จัดการไม่ได้ ตำแหน่งบ้านของฉันดีขนาดนั้น ทั้งใกล้โรงพยาบาล สภาพแวดล้อมตรงนั้นก็ดีมากด้วย ฉันแค่อยากหาคนที่ช่วยดูแลบ้านให้ฉันหน่อย ฉันยังจะให้ค่าจ้างอีกด้วย คนแบบนี้นายก็ยังหาไม่ได้งั้นเหรอ? ถ้าเดือนละสามพันไม่ได้ละก็ งั้นก็ให้ห้าพันไปเลยก็ได้! รีบหาคนมาให้ฉันด้วย มะรืนนี้ฉันจะบินแล้ว!” ชายชุดดำทำสีหน้าโมโหจัด
ตอนที่เขาเดินผ่านมุกดา เหมือนจะมีลมพัดผ่านไปด้วย
พอลมพัดไปผ่านไปแล้ว กระเป๋าสตางค์ของชายชุดดำกลับตกลงมาตอนที่ยัดโทรศัพท์เข้าไปด้วย
คนคนนั้นเดินเร็วมาก ไม่ทันสังเกตว่ากระเป๋าสตางค์ของตัวเองตกเลย
“คุณคะ กระเป๋าสตางค์คุณตกค่ะ” มุกดาเก็บกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา และไล่ตามไป
ชายชุดดำเหมือนจะไม่ได้ยิน เขาเดินต่อไปและเร็วมากอีกด้วย มุกดารีบวิ่งตามไป ดึงเสื้อชายชุดดำเอาไว้
“มีอะไรเหรอครับ?” ชายชุดดำหันหลังไป เขามองมุกดาและขมวดคิ้ว ท่าทางเหมือนจะกังวลใจมาก
“คุณคะ กระเป๋าสตางค์คุณตกนะคะ” มุกดายื่นกระเป๋าสตางค์คืนให้ชายชุดดำ
ชายชุดดำพอเห็นว่าเป็นของตัวเอง เขาก็ยิ้มขึ้นมาทันที
“ตายจริง ขอบใจคุณมากเลยนะครับ คุณเป็นคนดีจริงๆ ช่วงนี้ผมมีเรื่องวุ่นเยอะมากเลย ขนาดกระเป๋าสตางค์ตกแล้วยังไม่รู้ตัวเลย ขอบใจนะครับ ขอบใจมาก” ชายชุดดำยังพูดไม่ทันจบ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมากอีกครั้ง
“ขอโทษด้วยนะครับ ผมต้องรับสายก่อน คุณรอสักเดี๋ยวนะครับ” ตอนแรกมุกดาว่าจะออกไปทันที แต่เขากลับบอกให้มุกดาอย่าเพิ่งไป คงจะยังมีคำพูดอยากพูดอีก ยังไงตอนนี้มุกดาก็ไม่มีธุระอะไร เธอก็เลยรอตามที่เขาบอก
“ฮัลโหล หาได้หรือยัง? อะไรคือทั้งครอบครัว? ยังมีเด็กสามคนอีก? ไม่ได้ๆ บ้านของฉันต้องการคนดูแล ไม่ใช่ให้คนไปทำลาย ฉันตกแต่งบ้านดีขนาดนั้น ครอบครัวที่มีเด็กสามคนจะดูแลให้ดีได้ยังไง หาใหม่เถอะ” ชายชุดดำวางสายไป
“ขอบใจคุณมากเลยนะครับ คือว่าผมเลี้ยงเครื่องดื่มคุณได้ไหมครับ เพื่อเป็นการตอบแทนคุณ” ชายชุดดำพูดกับมุกดา
“ไม่ต้องหรอกค่ะๆ ฉันเห็นคุณดูเหมือนจะยุ่งมากเลยนะคะ ไม่รบกวนคุณดีกว่าค่ะ” มุกดารีบปัดมือ
“เห้อ คุณคนสวยท่านนี้ คุณดูสิ บ้านผมอยู่ในตำแหน่งที่ดีมาก สะดวกหมดทุกอย่าง ผมมีธุระในครอบครัวเล็กน้อย ต้องออกประเทศไปหลายปี ก็เลยอยากหาคนเหมาะสมดูแลบ้านให้หน่อย ผมแค่ไม่อยากเช่าออกไป ก็แค่อยากให้คนช่วยดูแลแล้วผมยังมีค่าตอบแทนให้ด้วย แต่ก็ยังหาไม่ได้สักที มะรืนนี้ผมก็จะบินแล้วด้วย คุณว่าผมจะไม่ร้อนใจได้ยังไง!” คนคนนั้นถอนหายใจและพูด
บ้าน? เมื่อกี้มุกดาก็ได้ยินเขาโทรศัพท์พูดถึงเรื่องบ้าน แต่ไม่เคยคิดเลย
ตอนนี้เองเขาก็เหมือนมาจุดประกายอีกครั้ง มุกดาเลยลองถามสักหน่อย
“คุณคะ บ้านของคุณอยู่ที่ไหนเหรอคะ? ต้องการคนแบบไหนไปดูแลบ้านคุณเหรอคะ?”
“บ้านของผมอยู่ในเขตพระมังกร บรรยากาศที่นั่นคุณน่าจะเคยได้ยินนะ มันดีมากเลย เป็นเขตบ้านที่มีสวนดอกไม้ ผมใช้เงินตกแต่งบ้านไปเยอะมาก ดังนั้นผมกลัวว่าเด็กพวกนั้นจะมาทำมันพัง อยากหาคนที่รักสิ่งแวดล้อม ยิ่งเป็นผู้หญิงก็ยิ่งดี ช่วยผมดูแลบ้าน หลายปีมากกว่าผมจะกลับมา ถ้าหาคนไม่ได้ละก็ พอผ่านไปหลายๆปีไม่รู้ว่าบ้านจะเป็นยังไงบ้าง เห้อ!” ชายชุดดำถอนหายใจ
“คุณดูสิ ขนาดมีเงื่อนไขแบบนี้แล้ว ก็ยังหาคนที่เหมาะสมไม่ได้เลย ผมให้เดือนละห้าพัน ให้หาคนมาดูแลบ้านผมดีๆ ผมรู้สึกว่าคำขอแบบนี้น่าจะสมเหตุสมผลมาก นายหน้าพวกนี้ กลับหามาไม่ได้สักคน! หาไม่ได้สักคนเลยจริงๆ! ผมเครียดจะตายอยู่แล้ว!” ชายชุดดำทำสีหน้าทุกข์ใจ
มุกดาได้ยินแล้วก็หวั่นไหวขึ้นมา เขตพระมังกรอยู่ข้างบ้านแม่ของตัวเองเลย เป็นเขตที่ค่อนข้างดีหน่อย คนที่อยู่ที่นั่นส่วนมากมีแต่คนรวยๆ
บรรยากาศเขตพระมังกรก็สวยมากด้วย การคมนาคมก็สะดวกด้วย ใกล้กับโรงพยาบาลอีก น่าจะเป็นที่ที่ดีสำหรับการพักฟื้นของพ่อนะ อีกฝ่ายยังเสนอให้เงินห้าพันอีกด้วย ให้ดูแลบ้านเขาให้ดี แบบนี้มันดีมากเลยจริงๆ
“คุณคะ งั้นคุณว่าฉันพอจะได้ไหมคะ ฉันกำลังตามหาบ้านอยู่พอดีเลยค่ะ แต่ฉันอยากให้พ่อเข้าไปอยู่ด้วย แต่ว่าฉันจะดูแลบ้านคุณให้ดีเลยค่ะ ไม่ทำลายข้าวของในบ้านคุณให้เสียหายแน่นอน เงินฉันไม่เอาก็ได้ ให้ฉันเข้าไปอยู่ได้ไหมคะ?” เหมือนดั่งสำนวนที่ว่าย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย ไม่คิดว่าตัวเองตามหาอยู่ทั้งวัน กลับเจอเซอร์ไพรส์จนได้
“คุณ?” ชายชุดดำมองดูมุกดาตั้งแต่หัวจรดเท้า ในใจเขากลับมีความสุขมาก ในที่สุดก็ทำให้คุณหนูสนใจได้สักที
“ค่ะ แต่ว่าคุณพ่อฉันไม่ค่อยแข็งแรง ท่าน……” พอมุกดาพูดถึงคุณพ่อ เธอก็อดไม่ได้รู้สึกเศร้าใจขึ้นมา
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร บ้านผมปล่อยว่างไว้ก็เสียดาย ถ้าพ่อของคุณจำเป็นจริงๆ งั้นผมก็เหมือนได้ทำความทำความดีไปด้วยไงครับ งั้นเดี๋ยวผมพาคุณไปดูบ้านก่อนไหมครับ ถ้าคิดว่าเหมาะสมงั้นพวกเราก็ไปเซ็นสัญญากัน ผมจะได้บอกกับทางนายหน้า ผมค่อนข้างรีบ แล้วคุณสะดวกไหมครับ?” ในตอนนี้เองสีหน้าที่เร่งรีบของชายชุดดำก็ได้หายไปแล้ว
มุกดาเห็นว่าตัวเองช่วยเขาแก้ปัญหาได้ ตัวเองก็แก้ปัญหาได้แล้วเหมือนกัน จึงรู้สึกดีใจอย่างมาก
มุกดาตามชายชุดดำไปบ้านที่เขาพูดถึง
มุกดาเหมือนได้โชคหล่นทับตัวเลย บ้านหลังนี้ใหญ่มากๆ ดูท่าแล้วจะมีสองร้อยกว่าตารางเมตร
เป็นบ้านออกแบบสองชั้น แบ่งเป็นชั้นบนกับชั้นล่าง ชั้นบนเป็นห้องนอนกับห้องหนังสือ ชั้นล่างเป็นห้องนอนแขกกับห้องรับแขก
ภายในบ้านตกแต่งได้หรูหรามาก ถึงว่าเขาถึงอยากได้คนมาดูแลบ้าน ถ้าเป็นตัวเธอเอง ก็คงจะหาคนมาดูแลเหมือนกัน ถ้าทำสกปรกก็คงน่าเสียดายแย่
ในส่วนบ้านที่มุกดาชอบมากที่สุดก็คือระเบียงใหญ่ๆ ด้านบนยังปลูกดอกไม้ไว้อีกมากมาย ดอกไม้พวกนั้นกำลังเบ่งบานอยู่พอดี น่าจะเป็นผลดีสำหรับอาการป่วยของพ่อ
มุกดารู้สึกพอใจบ้านหลังนี้มาก
“เป็นยังไงครับคุณ อยากมาดูแลบ้านหลังนี้ไหมครับ? ต้องขอโทษด้วยนะครับ บ้านหลังนี้ใหญ่ไปหน่อย ถ้าทำความสะอาดก็อาจจะเหนื่อยมาก ให้ผมเพิ่มเงินให้คุณอีกหน่อยดีไหมครับ?” ชายชุดดำพูดอย่างเกรงใจ
มุกดาครุ่นคิด ให้เดือนละตั้งห้าพัน จ้างพนักงานทำความสะอาดยังไม่แพงขนาดนี้เลย
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ไม่ต้อง ฉันช่วยคุณดูแลบ้านหลังนี้ได้ค่ะ ฉันรู้สึกดีใจมาก บ้านของคุณดีมากจริงๆ ฉันชอบมาก ไม่เอาเงินฉันก็ช่วยดูแลได้อยู่แล้วค่ะ” มุกดาพูดความจริงออกมา เธอชอบที่นี่มากจริงๆ บ้านหลังนี้หันไปทางพระอาทิตย์เต็มไป ในบ้านก็มีแสงที่เพียงพอ ยังมีสไตล์การออกแบบภายในบ้านอีก ดูละเอียดอ่อนและสง่างามมาก
“ไม่ได้หรอกครับ ผมจ้างคนอื่นก็ต้องให้เงินทั้งนั้น คุณก็เหมือนกันครับ ถ้าไม่ให้เพิ่มละก็ งั้นเดือนละห้าพันเป็นยังไง ผมก็จะได้ไม่มีปัญหา คุณครับ คุณช่วยผมได้มากจริงๆเลยนะครับ” ชายชุดดำพูดจบ เขาก็เอาสัญญาที่เตรียมไว้นานแล้วออกมา
