มุกดานั่งแท็กซี่ มาถึงที่อยู่ที่สันติภพบอก เป็นโรงแรมแห่งหนึ่ง ดูแล้วงดงามละเอียดอ่อน
มุกดาลงจากรถ มองที่อยู่ในมือ เธอเดินเข้าโรงแรม มาถึงห้องรับรองนั้น ถึงแม้คำขอของลูกค้าแปลกมาก แต่ว่ามุกดาก็ไม่ได้คิดมาก เธอเชื่อว่าสันติภพไม่หลอกเธอหรอก
นอกห้องรับรองไม่มีพนักงาน มุกดาเคาะประตู ไม่มีการตอบสนองจากข้างใน
ผลักประตูห้องออก มุกดาพบว่าห้องรับรองใหญ่มาก แต่ว่าข้างในว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย หรือว่าตัวเองมาผิดที่?
มุกดาหยิบกระดาษที่จดที่อยู่ออกมาดูอีกครั้ง แต่ว่าเวลานี้ไม่รู้ว่าใครผลักเธอไปทีหนึ่ง เธอก็เข้าไปในห้องรับรอง ไฟในห้องรับรองดับไปทันที
“ใคร?” คำพูดมุกดาเพิ่งถามออกไป ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องด้านใน มีแสงไฟมาจากข้างใน แสงไฟนั้นค่อยๆเคลื่อนไหวมาข้างนอก ต่อจากนั้นก็ได้ยินเสียงคนร้องเพลง
“Happy birthday to you Happy birthday to you…….” มีคนกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากห้อง กำลังร้องเพลง ปรบมือ แสงไฟนั้นก็คือแสงเทียน ในแสงเทียนนั้นยังมีเค้กก้อนใหญ่
เค้กถูกเข็นมาที่ข้างหน้าของมุกดา มุกดาดูอย่างชัดเจนแล้ว คนที่เข็นเค้กก็คือประวีร์ คนที่ตามอยู่ข้างหลังคือจันวิภา ทศพร แล้วก็โธรณี
ร้องเพลงจบแล้ว จันวิภาก็ขยับมาอยู่ข้างมุกดา พูดกับเธอว่า “มุก อธิษฐานซิ รีบอธิษฐาน จากนั้นก็เป่าเทียนเลย”
ตอนนี้มุกดาซาบซึ้งจนพูดไม่ออกแล้ว เธอใช้มือทั้งสองข้างปิดปากไว้ พยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว มุกรีบอธิษฐานเร็วๆ” โธรณีก็พูดเร่งอีกคน
ทั้งสองคนยืนอยู่ข้างมุกดา รอเธออธิษฐาน
มุกดาอธิษฐานไปหนึ่งข้อต่อหน้าเทียนไข จากนั้นก็พูดกับทุกคนว่าเสร็จแล้ว
จากนั้นก็เป่าเทียนพร้อมกับทุกคน
“โอ้ โอ้ โอ้ ดีมากเลย ดีจังเลย มุกสุขสันต์วันเกิด” ทุกคนในห้องต่างก็อวยพรวันเกิดให้มุกดา
เปิดไฟแล้ว ประวีร์ยื่นมีดให้มุกดา ให้เธอแบ่งเค้กให้ทุกคน
พนักงานเสิร์ฟนำกับข้าวมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว เค้กก็แบ่งเรียบร้อยแล้ว กับข้าวก็ครบแล้ว บนมือสาวสวยถือเค้กชิ้นงามไว้
“พวกเธอ พวกเธอทำให้ฉันซาบซึ้งเกินไปแล้ว ฉันไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดีแล้ว” มุกดาพูดอย่างซาบซึ้ง
“วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบยี่สิบเอ็ดปี พวกเราจำได้ทุกคน อยากจะเซอร์ไพรส์เธอ” จันวิภาพูดกับมุกดา เธอกินเค้กไปคำหนึ่ง รู้สึกไม่สะใจ เลยป้อนให้มุกดาคำหนึ่ง
เค้กเข้าปากนุ่มๆลื่นๆ อร่อยมาก
“โอเคแล้วนั่งกันเถอะ อาหารวันนี้ก็อร่อยมาก ทุกคนลองมาชิมดู” ประวีร์ทักทายให้ทุกคนนั่งลง
มุกดามองประวีร์ วันนี้เขาใส่ชุดสูทสีเท่า แล้วก็เสื้อเชิ้ตสีขาว ตั้งแต่เด็กมุกดาก็เห็นประวีร์ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว นี่ก็สิบปีผ่านไปแล้ว สิ่งที่เขาชอบยังคงไม่เปลี่ยน
ประวีร์ก็มองมุกดา ชุดที่เธอใส่วันนี้สบายเรียบง่ายมาก คิดว่าทุกคนไม่ได้แจ้งเธอ ต้องไม่ได้เตรียมตัวอะไรแน่นอน ดีที่ทุกคนเตรียมของขวัญให้เธอแล้ว
“วันนี้ พี่วางแผนไว้แบบนี้ พวกเรากินข้าวที่นี่ก่อน จากนั้นพวกเราก็ไปอีกที่หนึ่ง พี่จะพาทุกคนไปดูบ้านใหม่ของพี่หน่อย” ประวีร์พูดกับทุกคน
“ว้าว ไปดูบ้านใหม่ของพี่ประวีร์ บ้านใหม่ สุดยอดไปเลย” จันวิภาท่าทางคุยโว ทำให้ทุกคนหัวเราะ ทศพรนั่งอยู่ข้างเอ มองเธออย่างรักใคร่
วันนี้ที่เขามานั้นเป็นเรื่องบังเอิญ เขาไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดมุกดา แค่สะกดรอยตามจันวิภา คิดไม่ถึงว่ายายเด็กนี่ก็น่าสนุกดี ตอนแรกจะถูกไล่กลับไปแล้ว แต่ว่าได้ยินว่ามุกดาจะถึงแล้ว จันวิภาก็ดึงเขาเข้าไปในห้อง
“มุก มุกคิดว่าเป็นยังไง?” ประวีร์มองมุกดาด้วยสายตาเร่าร้อน
“อืม ดีเลย ดีมากเลย” มุกดารีบพูดขึ้นมา
ตอนแรกคิดว่าวันเกินตัวเองจะต้องฉลองคนเดียวแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเพื่อนของเธอยังคิดถึงเธออยู่
“ก๊อกก๊อกก๊อก” มีคนเคาะประตู
พนักงานเดินเข้ามา ในมือของเธอถือกล่องไว้ใบหนึ่ง น่าจะเป็นของขวัญวันเกิด
“คุณมุกดา นี่คือของขวัญวันเกิดของคุณ สุขสันต์วันเกิดค่ะ” พนักงานก็ปากหวานมาก เธอส่งกล่องของขวัญให้กับมุกดาอย่างถูกต้อง
มุกดารับกล่องไว้ เธอคิดว่าเป็นของขวัญที่เพื่อนให้เธอ ก็ไม่ได้คิดมากอะไร วางกล่องไว้ด้านข้าง
“มุก นี่คือของขวัญของฉัน” โธรณีเอาของขวัญของตัวเองให้มุกดา
วันนี้เธอกับจันวิภาเป็นคนริเริ่ม ประวีร์คอยดูแลชี้แนะตลอด ทศพรเป็นแค่คนเดินผ่านเท่านั้น
พวกเขาทุกคนเอาของขวัญที่เตรียมไว้ให้มุกดา มุกดามองดูของขวัญกองนั้น ก็ยิ้มกว้างถึงหู
“ขอบใจ ขอบใจ ขอบใจทุกคน” มุกดาพูดขอบคุณทุกคน
ทศพรรู้สึกว่าตัวเองก็ต้องให้ของขวัญอะไรสักอย่างหรือเปล่า เขามองไปรอบหนึ่ง ดูเหมือนตัวเองไม่ได้เตรียมอะไรเลย
“คุณมุก ขอขวัญของผมให้ย้อนหลังพรุ่งนี้นะ ผมลืมซื้อแล้ว” ทศพรก็พูดได้แบบนี้เท่านั้นแล้ว
“ไม่เป็นไร คุณมาฉันก็ดีใจแล้ว” มุกดาพูดอย่างหัวเราะคิกคิก
ความจริงไม่มีของขวัญอะไรก็ไม่เป็นไรเลย คนที่สามารถมาได้เธอก็ขอบคุณมากแล้ว
“เอ๋ ไม่ถูกนะ ของขวัญของพวกเราอยู่นี่หมดแล้ว งั้นของขวัญชิ้นแรกใครเป็นคนให้? หรือว่าเป็น…….” โธรณีนึกขึ้นได้กะทันหัน เธอดูไปครู่หนึ่ง ของขวัญที่ทุกคนให้ล้วนเอาออกมาทีหลัง
ใช่แล้ว มุกดามองของขวัญที่ตัวเองได้รับสี่ชิ้น แต่ว่าคนที่นั่งอยู่มีเพียงสามคน
“เปิดดูหน่อย มีคนแกล้งหรือเปล่า?” จันวิภาพูดอย่างป้องกัน
ทุกคนต่างก็รู้สึกตรงกันว่าอาจจะใช่ จันวิภารอบไปรอบหนึ่ง เธอก็มองไปที่ทศพร
ทศพรเห็นสายตาของจันวิภา รู้สึกว่าเสียวสันหลังตัวเองขึ้นมาทันที
“คุณนั่นแหละ คุณมาเปิดกล่อง” จันวิภาให้ทศพรเปิดกล่องนั้น ดูว่าข้างในเป็นของอะไร
มุกดารู้สึกว่าไม่ค่อยดีมั้ง ถ้าหากเป็นอะไรที่เจาะจงมาที่เธอล่ะ เธอก็คิดอยากจะเปิดกล่องด้วยตัวเอง
“ผมเปิดดีกว่า” ทศพรห้ามปรามมุกดา เขาเอากล่องของขวัญไป
กล่องสวยงามมาก เป็นสีชมพู ก็คือสีที่มุกดาชอบ
ยังมีโบอันงดงามละเอียดอ่อนนั้น ทศพรใช้มือแกะโบออก ค่อยๆเปิดกล่องออก เขาเปิดออกทางด้านตัวเอง มองไปทีหนึ่ง สีหน้าแปลกใจ จากนั้นก็ปิดกล่อง
คนอื่นๆมองดูสีหน้าเขา ต่างก็หน้าตามึนงง ไม่รู้ว่าสีหน้าของเขาหมายความว่าอะไร
