มุกดาได้ยินชลธีถามตัวเองว่าชอบของขวัญที่เขาให้หรือไม่ ก็ตอบแบบขอไปที แต่ความรู้สึกแบบขอไปทีนั้นมันเข้มข้นไปหน่อย ทำให้ชลธีขมวดคิ้ว
“ออ คุณชอบมากเหรอ งั้นคุณชอบตรงไหนของมัน?” ชลธีกินซาลาเปาไปคำหนึ่งอย่างสง่า แล้วถาม
ผู้ชายคนนี้ป่วยจริงใช่ไหมเนี่ย? ยังถามว่าชอบตรงไหน ชอบก็คือชอบไง
“ชอบทุกอย่างเลย ฉันรู้สึกว่าดีมาก” มุกดากินโจ๊กจนหมด เธอเป็นคนยุ่งมาก ไม่มีเวลามาพูดจาไร้สาระกับนายท่านคนนี้
“นายท่าน คุณค่อยๆกินนะ ฉันต้องไปยุ่งแล้ว” ในใจคิดอะไร มุกดาก็พูดออกมาแบบนั้น
ชลธีอึ้งเล็กน้อย ชื่อเรียกของตัวเองไม่เหมือนกันสักวัน เดี๋ยวก็ประธานชลธี เดี๋ยวก็สามี ตอนนี้นายท่านก็ออกมาแล้ว
มุกดาพูดจบ ลุกขึ้นก็เดินจากไปเลย เธอก็พบว่าตัวเองเรียกผิดแล้ว เพราะฉะนั้นเธอต้องรีบหนี จะให้ชลธีรู้ตัวจับไว้ไม่ได้
เห็นมุกดาจากไปอย่างรีบร้อน ชลธีก็ไม่ได้ไปติดใจกับเธอ วันนี้ตอนกลางวันเขายังมีเรื่องให้ต้องทำอีกเยอะ ไปทำงานนอกสถานที่มาหลายวัน เขาต้องจัดการเรื่องให้เรียบร้อย คืนนี้ถึงจะมีเวลาอยู่กับมุกดา
มุกดาวิ่งเข้าห้องนอน ปิดประตูเรียบร้อยแล้ว โอ้โฮ เมื่อกี้ทำไมถึงพูดหลุดปากไปได้
ส่องกระจกตบปากตัวเอง ต่อจากนี้ต้องระวังให้ดี พูดไปเรื่อยไม่ได้
เปิดเอกสารออก มุกดาก็เข้าสู่โลกของตัวเอง สำหรับเรื่องข้างนอกเธอไม่ยุ่งแล้ว
“คุณนาย เมื่อกี้คุณชายโทรมา บอกว่าคืนนี้จะพาคุณไปสถานที่แห่งหนึ่ง ไปร่วมงานงานเลี้ยงค็อกเทลปาร์ตี้ ให้คุณเอาของที่เขาให้ไปด้วย อีกสักครู่เขาจะมารับคุณ” พอถึงช่วงบ่าย ตอนที่มุกดายุ่งเสร็จแล้วออกมากินผลไม้ นัทธ์ก็แจ้งให้เธอรู้
“ถ้าอย่างนั้นหนูไม่ไปได้ไหม?” มุกดาไม่อยากไปสถานที่บ้าบออะไรกับชลธี เธอเป็นแค่ภรรยาในนามเท่านั้น ไม่ได้มีกี่วันที่จะได้เป็นแล้ว ตอนนี้ออกไปกับเขาถือว่าอะไร?
“ไม่ได้” นัทธ์พูดอย่างจริงจัง
“งั้นก็ได้ ถือว่าหนูไม่ได้ถาม” มุกดาก็กินผลไม้ต่อ ช่างมัน ไปก็ไป งานเลี้ยงค็อกเทล บางทีข้างในอาจมีของอะไรอร่อยให้กินก็ได้
มุกดาคิดไปว่าในงานเลี้ยงอาจจะมีของอร่อยให้กิน ก็เลยปล่อยวางแล้ว บางทีชลธีพาเธอไปเพื่อเป็นสิ่งข้ออ้างเท่านั้น ความจริงอยากพาธินิดาไปมากกว่ามั้ง
คิดถึงชลธีช่วยรักษาอาการป่วยของพ่อเธอจนหาย เธอก็ช่วยเขาหน่อยละกัน เอาเงินก็คนก็ช่วยเขาขจัดภัย
เก็บของที่ชลธีให้เรียบร้อยแล้ว ชลธีก็ถึงแล้ว มุกดาขึ้นรถ
“ของเอามาด้วยแล้ว?” ชลธีถามมุกดา
“อืม เอามาแล้ว” ไม่รู้ว่าชลธีให้เธอเอาของมากมายมาทำไม
“อืม งั้นก็ดี” ชลธีฟังแล้ว ก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เธอพามุกดามาถึงสถานที่แห่งหนึ่ง
“คุณออกแบบให้เธอหน่อย วันนี้ต้องไปร่วมงานเลี้ยงค็อกเทลของคุณโจนส์ ระวังด้วย ไม่ต้องหรูหราเกินไป เรียบง่ายก็พอ” ชลธีมองใบหน้าอันสวยงามของมุกดา ทันใดนั้นรู้สึกว่าต้องเอาเธอไปโชว์ต่อหน้าผู้คน มันจะผิดปกติไปไหม
“ได้เลย คุณชล ความหมายของคุณก็คืออย่าให้คุณผู้หญิงท่านี้สวยเกินไปใช่ไหม?” ดีไซเนอร์ท่านนี้หน้าตาหล่อมาก พูดจาก็อ่อนโยนมาก
“อืม ความหมายก็ประมาณนั้น” ทันใดนั้นชลธีรู้สึกเสียใจมากที่พามุกดาออกมา
“อืม ผมรู้แล้ว” ดีไซเนอร์พามุกดาเข้าไปข้างใน
“คุณมุก หน้าตาของคุณงดงามมาก แต่ว่าผมรู้สึกว่าเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน” ดีไซเนอร์คนนั้นพูดกับมุกดา
“เหอะเหอะ ฉันมันน่าโหล คุณเคยเห็นก็เป็นเรื่องปกติ” มุกดาพูดอย่างถ่อมตัว
ดีไซเนอร์จันทิมาได้แต่ยิ้ม ถ้าหากใบหน้างดงามขนาดนี้ยังโหล เขาก็ไม่รู้แล้วว่าอะไรคือความสวย
เพื่อหลักการที่ทำให้มุกดาดูธรรมดาที่สุด จันทิมาก็เลยให้มุกดาใช้ของที่พื้นฐานที่สุด แต่ว่าแค่วาดอย่างเรียบง่ายเล็กน้อย ก็ทำให้มุกดาสวยอย่างหาที่เปรียบไม่ได้แล้ว
จันทิมามองมุกดา เขาก็ได้แต่ส่ายหน้า เขาพยายามอย่างที่สุดแล้ว แค่แต่งหน้าอย่างเรียบง่ายเท่านั้น ก็ยังทำให้มุกดาดูตระการตาแล้ว
จันทิมาเปิดกล่องที่ชลธีเอามา ด้านในเป็นชุดราตรีสีขาวชุดหนึ่ง
ด้านหน้าเป็นคอทรงวี ด้านหลังโชว์แผ่นหลังครึ่งหนึ่ง ท่อนล่างเป็นกระโปรงยาวฟู ทำให้มุกดาดูเหมือนนางฟ้าผู้โดดเด่น
จันทิมาอัดอั้นความภูมิใจในผลงานของตัวเองไว้ไม่อยู่แล้ว เขามวยผมของมุกดาอย่างหลวมๆ กลัดเข็มกลัดเพชรอันหนึ่ง
หยิบสร้อยคอและสร้อยข้อมือเพชรในชุดนั้นออกมาใส่ให้มุกดา ความอร่ามของเพชร ชุดราตรีขาวนวลอันไร้ที่ติ และสาวงามอันหาที่เปรียบไม่ได้
ทุกอย่างในวันนี้ทำให้จันทิมาอุทานอย่างซาบซึ้ง
ความจริงแล้วพวกนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับการออกแบบของเขาเท่าไหร่นัก มุกดาเขารูปร่างหน้าตาดีอยู่แล้ว
แต่ว่าหน้าตาของมุกดา ทำให้เขารู้สึกคุ้นมาก แต่ว่ารื้อความทรงจำอยู่หลายรอบ แน่ใจว่าตัวเองไม่รู้จักมุกดา
ชื่นชมมุกดาอยู่สักพัก จันทิมารู้สึกว่าควรจะเอามุกดาโชว์ให้ชลธีดูหน่อยแล้ว เขาก็จูงมือมุกดาออกจากห้องแต่งหน้า
“คุณชล ครั้งนี้เป็นการแต่งหน้าที่สบายที่สุดของผมครั้งหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องออกแบบอะไรเลย ทุกอย่างของเธอก็คือสิ่งที่ดีที่สุด” จันทิมาพูดกับชลธี
ชลธีมองดูมุกดาผู้สวยงาม ไม่รู้จริงๆว่าวันที่เธอแต่งงานใครเป็นคนแต่งหน้าให้เธอ สภาพแบบนั้นอย่างกับผี ไม่รู้ว่าตอนนั้นตัวเองกินลงไปได้ยังไง?
ผู้ชายสองคนจ้องอยู่ที่ตัวเอง มุกดาก็จ้องทั้งสองกลับ ตัวเองผิดปกติตรงไหนเหรอ? จำเป็นต้องมองขนาดนี้?
“ไม่สวยใช่ไหม? งั้นฉันไปเปลี่ยน” มุกดารู้สึกว่ายังคงเป็นชุดนั้นของตัวเองสวยกว่า
นี่มันชุดราตรีบ้าบออะไร โชว์หน้าอกตัวเองออกมาขนาดนี้แล้ว
“แบบนี้เลย ดีมากแล้ว” จันทิมารีบขวางมุกดาไว้ รูปร่างท่าทางของเธอมันสวยงามมาก
“พอถูไถ ไปเถอะ เดี๋ยวงานเลี้ยงก็จะเริ่มขึ้นแล้ว นวลคุณก็เร็วๆหน่อย คุณนายโจนส์ไม่ชอบคนสาย” ชลธีดึงตัวมุกดาไปข้างหลังตัวเอง เขารู้สึกว่าสายตาของจันทิมาทำให้เขาไม่ชอบ
“อืม ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ไป พวกคุณไปก่อนเถอะ” งานเลี้ยงค็อกเทลวันนี้หาโอกาสได้ยาก คุณโจนส์เป็นถึงมหาเศรษฐีชื่อดังระดับโลก สามารถได้รับเชิญไปงานเลี้ยงของเขาได้ เป็นเกียรติอันสูงส่ง
คุณโจนส์มาถึงพระนคร จัดงานเลี้ยงค็อกเทลในประวัติการณ์ ผู้มีหน้ามีตาในสังคมพระนครล้วนไปกันหมด ภูมิใจที่ได้รับเชิญ
ตอนที่ชลธีและมุกดาไปถึง ทั้งสองก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนสำเร็จ
ผู้ชายร่างสูงหล่อเหลา ผู้หญิงตัวเล็ก ทั้งสองจับมือกัน ดูแล้วท่าทางหวานชื่นอย่างมาก
อันที่จริงแล้วเรื่องมันเป็นแบบนี้ ตั้งแต่ลงจากรถ ชลธีก็จูงมือของมุกดา ไม่ยอมให้เธอขัดขืน
“สวัสดี เพื่อนชลของผม” เพิ่งเดินถึงหน้าประตู ก็มีคนทักทายกับชลธีอย่างเป็นไมตรี
