บทที่ 1515 ลูกโง่ของเจ้าของที่
เยี่ยหวันหวั่นยังคงไม่ได้สติกลับมา คุณนายตระกูลเนี่ยจะรับตัวเองเป็นลูกสาวบุญธรรม มันปัจจุบันทันด่วนเกินไปจนเธอไม่ได้เตรียมใจแม้แต่น้อย
ไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก ‘เนี่ยอู๋โยว’ ก็มองคุณนายเนี่ยและขมวดคิ้วแน่น “แม่คะ…คุณแม่เป็นคุณนายตระกูลเนี่ย รับลูกสาวบุญธรรมไม่ใช่เรื่องเล็กๆ…อีกอย่าง คุณแม่เพิ่งเคยพบหน้าคุณหนูหวันหวั่นท่านนี้เป็นครั้งแรก ไม่ได้รู้จักกันแม้แต่น้อย ไหนเลยจะรับเป็นลูกสาวบุญธรรมได้ง่ายๆ อย่างนี้…”
“แม่คะ พี่อู๋โยวพูดถูก เรื่องนี้รอพ่อกลับมาก่อน หลังปรึกษากันแล้วค่อยตัดสินใจดีกว่า…” เนี่ยหลิงหลงก็รีบเอ่ยปาก
“พวกแกสองคนพูดบ้าอะไรหา!” เนี่ยอู๋หมิงเหลือบมอง ‘เนี่ยอู๋โยว’ กับเนี่ยหลิงหลงหนึ่งทีแล้วมองคุณนายเนี่ยก่อนแย้มยิ้ม “แม่…ผมว่าหวันหวั่นดีมากเลยนะ ด้วยความสัมพันธ์ของพวกเรา รับเธอเป็นลูกบุญธรรมได้สบายหายห่วง”
“แต่พ่อยังไม่กลับมา ทำแบบนี้ออกจะมักง่ายไปหน่อย” เนี่ยหลิงหลงมองเนี่ยอู๋โยวแล้วเอ่ยปาก
ได้ยินดังนั้นเนี่ยอู๋หมิงก็เบ้ปาก “พ่อไม่ได้กลับมาตั้งนานแล้ว ฉันว่าคงถูกปีศาจจิ้งจอกตัวไหนสักตัวล่อลวงที่ข้างนอกแล้วแหงแซะ…”
“ปากเสีย! พูดจาเหลวไหลอยู่นั่นแหละ!” คุณนายเนี่ยถลึงตาใส่เนี่ยอู๋หมิง
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก พูดแบบนี้กับพ่อตัวเอง…เนี่ยอู๋หมิงโง่หรือเปล่า…
เห็นเนี่ยอู๋หมิงไม่เอ่ยปากอีก คุณนายเนี่ยก็หันมองเยี่ยหวันหวั่นแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนเอ่ย “หวันหวั่น หนูคิดว่ายังไงจ๊ะ”
“คุณป้า…”
เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งคิดจะอ้าปาก คุณนายเนี่ยก็กลับเอ่ยขัดเสียก่อน “ก็กะทันหันไปหน่อยจริงๆ เอาแบบนี้ หวันหวั่นหนูไปใคร่ครวญก่อนสักสองสามวัน”
“ได้ค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าน้อยๆ
อีกด้านหนึ่ง เนี่ยหลิงหลงเพิ่งอยากอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง แต่พ่อบ้านตระกูลเนี่ยกลับเดินเข้ามาในโถงใหญ่แล้วเอ่ยกับคุณนายเนี่ยด้วยเสียงเคารพ “คุณนายครับ…คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นมาเยี่ยมครับ”
“คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น?” คุณนายเนี่ยมีท่าทีครุ่นคิด
ตระกูลเสิ่นเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่รัฐอิสระ กำลังเงินแข็งแกร่ง ในรัฐอิสระไม่มีกองกำลังไหนสามารถยกมาเปรียบเทียบได้
รัฐอิสระเชิดชูวิทยายุทธ์ ตระกูลและกองกำลังทรงอิทธิพลต่างๆ ส่วนใหญ่ลุ่มหลงในวิทยายุทธ์
แต่ตระกูลเสิ่นกลับเป็นข้อยกเว้น ให้ความสำคัญกับแค่การค้า
ทั้งรัฐอิสระ เล็กไปจนถึงร้านอาหาร ใหญ่ไปจนถึงการก่อสร้างอสังหาริมทรัพย์ แทบทั้งหมดล้วนผูกขาดโดยตระกูลเสิ่น
และคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นนี้ก็คือผู้สืบทอดของตระกูลเสิ่น
“เทพแห่งโชคลาภมาเหรอ!” เนี่ยอู๋หมิงมีสีหน้าตื่นเต้น “ระ…รีบเชิญเข้ามาเร็วๆ เลย!”
ได้ยินดังนั้นพ่อบ้านก็พยักหน้า จากนั้นถอนตัวออกไป
หลังจากนั้นชั่วครู่ ชายหนุ่มในชุดสีน้ำเงินคนหนึ่งก็เดินสง่าเข้ามาในโถงใหญ่ตระกูลเนี่ย
“ฮ่าๆๆ น้องเสิ่น ไม่เจอกันนานเลยนะ” เมื่อเนี่ยอู๋หมิงเห็นคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นก็รีบเข้าไปหา
“พี่เนี่ย มา ของขวัญพบหน้า”
คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นหยิบแท่งทองออกมาว่งให้เนี่ยอู๋หมิงหนึ่งแท่ง
“น้องเสิ่น!” เนี่ยอู๋หมิงมึสีหน้าเปี่ยมความไม่พอใจ “น้องเสิ่นดูว่าตัวเองทำอะไรสิ! พวกเราเป็นอะไรกัน พี่น้องร่วมสาบานนะ! ไม่มีอะไรก็ให้แท่งทองฉันแล้ว นี่ไม่ใช่ตบหน้าฉันเนี่ยอู๋หมิงเหรอ! ครั้งหน้าไม่ต้องทำแบบนี้แล้วนะ!”
เนี่ยอู๋หมิงพูดจบก็รีบเก็บแท่งทองอย่างดี
เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด คนพิลึกจากไหนเนี่ย…
“มา พ่อบ้านลำบากแล้ว” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นหยิบแท่งทองออกมาส่งให้พ่อบ้านชราหนึ่งแท่ง
“ขอบคุณครับคุณชายใหญ่เสิ่น” ชายชราพยักหน้าให้ชายหนุ่ม
คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นท่านนี้ ทุกครั้งที่มาจะให้พวกแท่งทองไม่ก็เงิน พ่อบ้านคุ้นชินแล้ว
————————————————————————————————–
บทที่ 1516 ระวังคำพูดของลุงด้วย
“มา อู๋โยว หลิงหลง…ไม่เจอกันนาน เอาของขวัญพบหน้าไปสิ” EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq
“ขอบคุณ พวกเราไม่ต้องหรอก…” เนี่ยหลิงหลงเอ่ย
“เหลวไหล!” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นเหลือบมองทั้งสองแวบหนึ่ง จากนั้นจึงก้าวเดินไปข้างคุณนายตระกูลเนี่ย “คุณป้าเนี่ย…ของขวัญพบหน้าครับ!”
“นี่…” มองแท่งทองที่คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นส่งมาให้ คุณนายเนี่ยมีสีหน้าอักอ่วนเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยังรับมา
“มา ของขวัญพบหน้า รับไว้!” จากนั้นคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นก็เดินไปข้างเยี่ยหวันหวั่นแล้วโยนแท่งทองให้อย่างร่ำรวยผ่าเผย
เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบ ลูกโง่เจ้าของที่จากไหนไม่รู้นี่ไม่รู้จักเธอเลยสักนิดไหม…ไม่ถามไถ่สักคำก็ส่งแท่งทองให้แล้วเหรอ…
“ขอบคุณ!” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มน้อยๆ ให้คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น รับแท่งทองมาอย่างเป็นธรรมชาติยิ่ง
ไม่เอาก็โง่แล้ว…
“จริงสิ สาวสวยท่านนี้คือใครนะ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน” EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก แม่งเอ๊ยไม่เคยเจอมาก่อนก็ยังส่งแท่งทองให้เธอเนี่ยนะ…
“น้องเสิ่น นี่คือพี่น้องร่วมสาบานฉัน!” เนี่ยอู๋หมิงรีบเอ่ยปาก
ได้ยินดังนั้นคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นพยักหน้าก่อนหันมองเยี่ยหวันหวั่น “คนสวย คุณมีแฟนไหม แต่งงานหรือยัง”
“น้องเสิ่น ตกลงวันนี้น้องเสิ่นมามีธุระอะไรเหรอ”
ยังไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย เนี่ยอู๋หมิงก็ถามอย่างสงสัย
“อืม…ถามได้ดี” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นยิ้มแป้น “ผมมาเชิญพวกพี่ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงเลิกราของผม ถึงตอนนั้นทุกคนมาด้วยนะ!”
คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นพูดจบก็หยิบบัตรเชิญออกมาแล้วส่งให้พวกเนี่ยอู๋หมิง
“น้องเสิ่นวางใจได้ ใครไม่ไปคนนั้นเป็นหลาน!” เนี่ยอู๋หมิงมีสีหน้าตื่นเต้นเต็มที่
คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นแบ่งบัตรเชิญให้พวกเนี่ยหลิงหลงกับ ‘เนี่ยอู๋โยว’ อย่างรวดเร็ว
“คนสวยก็มาด้วยสิ” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นเดินไปข้างตัวเยี่ยหวันหวั่นแล้วหยิบบัตรเชิญอีกใบออกมาส่งให้เธอ
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก งานเลี้ยงเลิกรา…อะไรล่ะนั่น…
เดิมทีเยี่ยหวันหวั่นตั้งใจปฏิเสธ แต่เนี่ยอู๋หมิงกลับเข้าไปกระซิบข้างหูเยี่ยหวันหวั่น “น้องโหย่วหมิง…งานเลี้ยงของเศรษฐีท้องถิ่นนี่…ไปแล้วจะแจก…พวกก้อนทองนะ…”
“ต้องไปแน่นอนค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นรับบัตรเชิญอย่างสุภาพเต็มเปี่ยม
“ดี งั้นก็เอาตามนี้แล้วกัน” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นพยักหน้า จากนั้นหันไปยิ้มเอ่ยกับคุณนายเนี่ย “คุณป้าเนี่ยครับ งั้นผมไปก่อนแล้ว”
หลังได้รับคำตอบรับขากคุณนายเนี่ย คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นก็หันตัวจากไป
มองเงาหลังลูกโง่ของเจ้าของที่จากไปแล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็อดทอดถอนใจไม่ได้ นี่มันลูกล้างผลาญครัวชัดๆ…
ตระกูลเสิ่นมีเงินมากแค่ไหนถึงสามารถทนคุณชายทำเรื่องแบบนี้ได้นะ เจอหน้าก็ให้แท่งทอง ร่วมงานเลี้ยงก็ให้ก้อนทอง นี่ออกจะฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว
“ปีนี้ฉันได้ก้อนทองสองก้อนแล้วแน่ะ!” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่นเสียงเบา “ปีนี้เข้าร่วมงานเลี้ยงเลิกราของเขาสองครั้งแล้ว นี่เป็นครั้งที่สาม”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
ยังไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นอ้าปากพูดอะไรต่อ นอกโถงใหญ่ก็มีเสียงที่ทำให้เยี่ยหวันหวั่นคุ้นเคยดังขึ้นมา
ไม่นาน ถังถังในชุดสูทตัวเล็กสีดำ ผูกโบหูกระต่ายก็เดินสีหน้านิ่งเข้ามาในโถงใหญ่ช้าๆ
“คุณยาย ผมกลับมาแล้ว” ถังถังมองคุณนายเนี่ยที่นั่งอยู่บนที่นั่งเจ้าบ้านแล้วเอ่ยปาก
“เจ้าหนูไปวิ่งเล่นไหนมา” เนี่ยอู๋หมิงมองถังถังแล้วรีบถาม
ได้ยินเนี่ยอู๋หมิงพูดเช่นนี้ ถังถังมีสีหน้าไร้อารมณ์ขณะชำเลืองมองเนี่ยอู๋หมิง “คุณลุง กรุณาระวังคำพูดของลุงด้วย”
