บทที่ 1563 ใครอยู่บนใครอยู่ล่าง
เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นอดกุมหน้าผากไม่ได้ ทั้งหมดนี้มันเรื่องอะไรกัน เธอสร้างบาปกรรมอะไรไว้กันแน่…
ความตกใจบนใบหน้าเป่ยโต่วค่อยๆ หายไป เขายกมือขวาเท้าคาง สองตามองประเมินนายของอาชูร่ากับจี้ซิวหร่านไม่หยุด ในดวงตาผุดประกายลึกซึ้ง
“มิน่าล่ะ…แบบนี้ก็อธิบายได้แล้ว…” เป่ยโต่วพึมพำในลำคอ
ได้ยินดังนั้นชีซิงก็งุนงง ไม่รู้ความนัยในคำพูดเป่ยโต่วแม้แต่น้อย
อะไรคือแบบนี้ก็อธิบายได้แล้ว?
“มิน่า…หลายปีมานี้จี้หวงไม่เคยใกล้ชิดผู้หญิง…นายของอาชูร่าน่ะเหรอ ก็เย็นชาทั้งวี่ทั้งวัน ข้างตัวไม่มีผู้หญิงสักคน…” เป่ยโต่วดึงชีซิงมาด้านข้างแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “จบเห่แล้ว…พวกเรามาไม่ถูกเวลาน่ะสิ พวกเราจะถูกฆ่าปิดปากหรือเปล่า”
“ฆ่าปิดปาก?” ชีซิงทำหน้างุนงง พวกเขาทำเรื่องอะไรถึงต้องถูกฆ่าปิดปากด้วย?
“ชีซิง สมองนายน้ำเข้าแล้วหรือไง…ปกตินายฉลาดมากไม่ใช่เหรอ ตอนนี้เรื่องชัดเจนขนาดนี้ นายดูไม่ออกเลยเรอะ?” เป่ยโต่วกดเสียงต่ำอย่างสุดความสามารถ
“หมายความว่ายังไง” ชีซิงมีสีหน้าราบเรียบ
“เจ้าโง่!” เป่ยโต่วเหล่มองชีซิงแวบหนึ่ง “นี่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ นายลองดูสิ…จี้หวงกับนายของอาชูร่าคนนั้นไม่เคยเข้าใกล้ผู้หญิง แต่วันนี้กลับแอบอยู่ในตู้บ้านพี่เฟิง…แถมทั้งสองคนยังเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย เมื่อกี้จี้หวงยังพูดว่าอะไรด้วยนะ…เขาบอกว่าร้อน! ถ้าทั้งสองไม่ได้กอดกัน จะร้อนได้ยังไง!”
สิ้นเสียงของเป่ยโต่ว ชีซิงขมวดหัวคิ้วน้อยๆ นี่ฟังดูเหมือนมีเหตุผลอยู่ แต่กลับชวนให้อดคิดทบทวนไม่ได้
ถ้ายึดตามความคิดของเป่ยโต่ว จี้หวงกับนายของอาชูร่ามีความสัมพันธ์กันอย่างนั้น ไปหาสถานที่ลับตาทำเอาก็ได้ ทำไมต้องวิ่งมาถึงบ้านพี่เฟิงด้วย…
แต่สองคนนั้นมาหลบอยู่ในตู้อย่างไร้ที่มาที่ไป นายของอาชูร่าถึงขั้นเสื้อผ้ายับยุ่ง ทำให้ฟังไม่ขึ้นอยู่บ้างจริงๆ แม้แต่ชีซิงก็ยังคิดไม่ตก
“จบเห่แล้ว มิน่าพี่เฟิงกับจี้หวงแล้วก็นายของอาชูร่าถึงสนิทกันขนาดนั้น บอกว่าสนใจจี้หวงกับนายของอาชูร่า แต่ตอนนี้ดูทรงแล้ว ทั้งหมดทำเพื่อปกปิดความสัมพันธ์ของจี้หวงกับนายของอาชูร่ามากกว่า…แล้วก็ ที่นายของอาชูร่ากับจี้หวงเหมือนน้ำกับไฟ จะต้องจงใจแสร้งทำให้คนในรัฐอิสระดูแน่นอน! มิน่าครั้งก่อนพวกเขาสองคนถึงได้ทะเลาะกันที่ตระกูลเสิ่น ละคร ทั้งหมดคือการแสดง!” เป่ยโต่วพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ ราวกับค้นพบความลับยิ่งใหญ่สุดยอดอะไรเข้า
“เหล่าชี นายว่า…จี้หวงกับนายของอาชูร่า ใครอยู่บนใครอยู่ล่าง…” เป่ยโต่วมองชีซิง
ชีซิงนิ่งเงียบ
“นายอย่าไปมองว่าจี้หวงสุภาพเรียบร้อย นายของอาชูร่าเย็นชาปานน้ำแข็ง ฉันว่าไม่แน่จี้หวงอาจจะอยู่บน…” เป่ยโต่วกระซิบบอก
“พวกนายไปก่อนเถอะ…”
เวลานี้เอง เยี่ยหวันหวั่นหันมาเอ่ยกับเป่ยโต่วและชีซิงที่กำลังกระซิบกระซาบกัน
“ไป…ไปไหนล่ะ พี่เฟิง ครั้งนี้เป็นความผิดพี่ เป็นคนทำอะไรต้องดูสถานการณ์…พี่เฟิง พี่อ่านสถานการณ์ไม่เป็นเกินไปแล้ว!” ทันใดนั้น เป่ยโต่วก้าวไปคว้าแขนของเยี่ยหวันหวั่นไว้ จากนั้นก็พาเธอเดินออกไปนอกห้องอย่างไม่ยอมให้ปฏิเสธ
“ถูกไหม…จี้หวง นายของอาชูร่า พี่เฟิงของพวกผมยังเด็ก ไม่รู้ประสา…พวกคุณเล่นกันไปเถอะ…พวกผมไม่รีบ พวกคุณเล่นกันตามสบายเลย อยากเล่นยังไงก็ได้ตามใจ ไว้เล่นเสร็จแล้ว เล่นจนสุขสมแล้วค่อยออกมา…เหนื่อยหน่อยก็ไม่เป็นไร ถ้าไม่ไหวจริงๆ ถึงตอนนั้นผมจะขับรถไปส่งพวกคุณกลับเอง…”
เป่ยโต่วพูดจบ ก็ปิดประตูห้องอย่างแรงในพริบตา
———————————————————————————————
บทที่ 1564 รู้สึกมีตรงไหนแปลกๆ
ในตอนนี้ เยี่ยหวันหวั่นยืนอยู่นอกห้อง ใบหน้างุนงง เป่ยโต่วคนนี้…เมื่อกี้พูดว่าอะไรกันแน่?
“พี่เฟิง!”
ไม่ปล่อยโอกาสให้เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก เป่ยโต่วเดินไปข้างๆ เยี่ยหวันหวั่นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พี่เฟิง นี่ผมไม่ได้ว่าพี่นะ…พี่บอกว่าไม่สนใจจี้หวงกับนายของอาชูร่าแท้ๆ แล้วทำไมพี่ไม่พูดเร็วๆ ล่ะ…ต่อให้พี่รู้ความลับของพวกเขาสองคน พี่ปกปิดเหล่าชีได้ แต่ไม่ต้องปกปิดผมหรอก ปากผมเป็นยังไงพี่ยังไม่รู้เหรอ ผมไม่เคยพูดมั่วซั่ว…”
เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด
“พี่เฟิง ครั้งหน้าดูสถานการณ์หน่อย จี้หวงกับนายของอาชูร่า เขาสองคนรักใคร่กลมเกลียวกัน ตอนเขาจู๋จี๋กันพี่ก็เดินไปไกลๆ หน่อย พี่ไม่มีธุระอะไรอย่าไปเป็นก้างขวางคอคนอื่นเขา” เป่ยโต่วพูดจ้อไม่หยุด
“เหล่าชี นายปากสว่างเกินไป เรื่องนี้ห้ามไปพูดข้างนอกเด็ดขาด มีพวกเรารู้ก็พอ…” เวลานั้น เป่ยโต่วหันไปพูดกับชีซิงอีกคน
ยังไม่รอให้เป่ยโต่วพูดต่อ เสียง ‘เอี๊ยด’ ก็ดังขึ้นมา ประตูห้องถูกเปิดออกจากด้านใน
จี้ซิวหร่านระบายรอยยิ้มบางเต็มหน้า เดินช้าๆ ออกมาจากห้องนอน จากนั้นนายของอาชูร่าก็ตามออกมา
“เร็วจัง?”
พอเห็นคนทั้งสองปรากฏตัว เป่ยโต่วชะงักเล็กน้อย
“เฮ้อ อย่าเกรงใจกันสิ เล่นกันตามสบาย ถือเสียว่าเป็นบ้านตัวเอง…” เป่ยโต่วเอ่ยกลั้วหัวเราะ นึกในใจว่าคงเพราะทั้งสองท่านอายกันอยู่บ้าง…
“เล่นพอแล้ว” จี้ซิวหร่านมองเป่ยโต่ว หัวเราะเบาๆ ก่อนเอ่ย
“ใช่ๆๆ จี้หวงพูดถูกแล้ว เวลาสั้นยาวไม่สำคัญ ที่สำคัญคือมีความสุข เล่นจนมีความสุขถึงจะสำคัญ!” พูดแล้วเป่ยโต่วก็หันมองชีซิง “ชีซิง นายว่าฉันพูดถูกไหม”
ชีซิงมีสีหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย อ้าปากพะงาบคล้ายอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายกลับพูดไม่ออกสักประโยคเดียว
“ผู้นำไป๋ คืนนี้คุยกันสนุกมาก ไว้อีกหน่อยผมค่อยมาเยี่ยมตอนกลางคืนอีก” นายของอาชูร่าเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่น
ได้ยินดังนั้น เยี่ยหวันหวั่นกัดฟัน ปากไร้คำพูดโต้ตอบ
นายของอาชูร่าพูดจบก็กวาดตามองจี้ซิวหร่านอย่างเฉยชา จากนั้นจึงสาวเท้าเดินออกจากบ้านผีสิงไป
“นายของอาชูร่ามาบ่อยๆ นะครับ คิดซะว่านี่เป็นบ้านของตัวเอง อยากเล่นยังไงก็เล่นได้ตามใจ ไม่ต้องเกรงใจเลยครับ!” เป่ยโต่ววิ่งไปที่หน้าประตู มองแผ่นหลังนายของอาชูร่าที่เดินจากไปไกลพลางตะโกนบอก
เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบ แม่นายสิ…
“ทั้งสองคน สะดวกให้ผมคุยส่วนตัวกับพี่เฟิงของพวกคุณไหม” จี้ซิวหร่านมองเป่ยโต่ว หัวเราะเบาๆ พร้อมเอ่ย
“อ๊า?” เป่ยโต่วงุนงง “จี้หวง ผมกับเหล่าชีหาพวกผู้ชายหน้าตาไม่เลวมา…กะจะให้พี่เฟิงเอามาใช้ลดผลข้างเคียงของพิษกู่…ไม่อย่างนั้นรอให้พี่เฟิงถอนพิษก่อนเป็นยังไงครับ”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ฉันแม่งบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องแล้ว…”
เยี่ยหวันหวั่นอยู่ในสถานการณ์เหลือทน ในที่สุดก็ระเบิดคำหยาบออกมาแล้ว
“เอ่อ…ก็ได้…พี่เฟิง งั้น…งั้นรออีกสักสองสามวันตอนพี่สนใจ พี่คุยกับจี้หวงไปก่อน ผมกับเหล่าชีไปก่อนละ!”
เป่ยโต่วพูดจบก็พากลุ่มผู้ชายออกไปจากบ้านผีสิงโดยไม่เหลียวหลังกลับ
“ขออภัย…รบกวนแล้วครับ”
ชีซิงเอ่ยขอโทษเยี่ยหวันหวั่นกับจี้หวง ก่อนจะตามหลังเป่ยโต่วจากไป
……
เวลานี้ ในคฤหาสน์กว้างใหญ่เหลือเพียงแค่จี้ซิวหร่านกับเยี่ยหวันหวั่นสองคน
เยี่ยหวันหวั่นเห็นจี้หวงมีสีหน้าไร้กังวลก็นั่งไม่ติด ทำตัวไม่ถูก ผู้ชายคนนี้คิดอะไรอยู่กันแน่…นี่นับว่าเธอถูกจับชู้ได้คาหนังคาเขาแล้วไหม?
ทำไมรู้สึกมีตรงไหนแปลกๆ
“เสี่ยวเฟิง”
จี้ซิวหร่านจ้องเยี่ยหวันหวั่นพลางหัวเราะเบาๆ “ต้มชาดื่มสักแก้วเถอะ”
