บทที่ 1565 ดับไฟ
“ต้มชา? อ้อ…”
เยี่ยหวันหวั่นหมุนตัวเดินไปทางห้องรับแขก ไม่นานก็นั่งลงบนโต๊ะชา แล้วต้มชาให้จี้ซิวหร่านหนึ่งถ้วย
ไม่นาน จี้ซิวหร่านก็ดื่มชารวดเดียวหมดแก้ว
“ดึกๆ ดื่นๆ…ทำไมต้องดื่มชา” เยี่ยหวันหวั่นมองจี้ซิวหร่านอย่างไม่ค่อยเข้าใจ
“ดับไฟ” จี้ซิวหร่านยิ้มตอบ
เยี่ยหวันหวั่นสะอึก ช่วยหยุดยิ้มทีได้มั๊ย…ระเบิดอารมณ์ออกมาเลยยังดีกว่า ฉันกลัวจะตายอยู่แล้ว…
“ซิวหร่าน ฟังฉันอธิบายก่อนนะ เรื่องวันนี้ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด นายแห่งอาชูร่ามา…เขามา…ใช่ เขามาคุยเรื่องการร่วมมือกันกับฉัน!” เยี่ยหวันหวั่นกล่าวอย่างตรงไปตรงมา
แต่จี้ซิวหร่านกลับไม่สนใจที่เธอพูด เขายิ้มบอกว่า “ฉันกับอาจารย์คนหนึ่งในโรงเรียนชื่อเยี่ยนมีบุญคุญติดค้างกันไว้ ไม่กี่วันก่อนฉันทักทายเขา เธอไปที่โรงเรียนชื่อเยี่ยนได้เลย”
“ไปโรงเรียนชื่อเยี่ยน?”
เยี่ยหวันหวั่นทำหน้างง พวกเขากำลังคุยกันเรื่องเธอกับนายแห่งอาชูร่าไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆ ถึงได้พูดเรื่องโรงเรียนชื่อเยี่ยนล่ะ…
อีกอย่าง อยู่ดีๆ จี้ซิวหร่านจะให้เธอไปทำอะไรที่โรงเรียนชื่อเยี่ยน ให้ไปเป็นอาจารย์เหรอ?
“ซิวหร่าน ฉันจะไปโรงเรียนชื่อเยี่ยนทำไม…” เยี่ยหวันหวั่นไม่เข้าใจ
“บอกให้ไปก็ไปเถอะ” จี้ซิวหร่านยิ้มบอก
เยี่ยหวันหวั่นเงียบ
ถึงเยี่ยหวันหวั่นจะอยากไปโรงเรียนชื่อเยี่ยนอยู่แล้วก็จริง
ผอ.คนนั้นถ้ายอมช่วยเธอล่ะก็ บางทีเธออาจจะได้ความทรงจำกลับมาก็ได้
แต่ยังไงเธอก็เป็นหัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ย ด้วยระดับความเยี่ยมยอดของโรงเรียนชื่อเยี่ยน ไม่มีทางชอบพันธมิตรอู๋เว่ยแน่นอน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าผอ.คนนั้นจะยื่นมือเข้ามาช่วย
“นี่เป็นจดหมายแนะนำ ไปถึงโรงเรียนชื่อเยี่ยนแล้วเอาจดหมายแนะนำของฉันให้พวกเขาดูก็พอ” พูดจบ จี้ซิวหร่านยื่นจดหมายที่เอามาจากไหนไม่รู้ให้เยี่ยหวันหวั่น
“โอเค…” เยี่ยหวันหวั่นรับจดหมายไป
ถึงไม่รู้ว่าจี้ซิวหร่านคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่เธอก็ควรไปโรงเรียนชื่อเยี่ยนอยู่แล้ว…กลุ้มใจอยู่พอดีเลยว่าจะไปไม่ได้! จี้ซิวหร่านใจดีจริงๆ
“ฉันจะไปโรงเรียนชื่อเยี่ยนในฐานะอะไรล่ะ?” เยี่ยหวันหวั่นถามด้วยความสงสัย
“เฟรชชี่” จี้ซิวหร่านตอบ
เยี่ยหวันหวั่นอึ้ง ไปเป็นนักเรียนอีกแล้วเหรอ? เธอเบื่อชีวิตในรั้วโรงเรียนเต็มทีแล้วนะ! ไม่อยากไปโรงเรียนอีกแล้ว! นอกจากจะไปเป็นครู!
“ซิวหร่าน คุณจะให้หัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยไปเป็นนักเรียนของโรงเรียนชื่อเยี่ยน?” เยี่ยหวันหวั่นจ้องจี้ซิวหร่าน “ฉันน่ะไม่เป็นไร แต่ว่า…ทุกคนในพันธมิตรอู๋เว่ยคงรับไม่ได้…ยังไง คุณให้ฉันไปเป็นครูหรืออาจารย์แบบนั้นจะดีกว่า…”
เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งพูดจบ จี้ซิวหร่านกลับส่ายหน้า “อาจารย์ในโรงเรียนชื่อเยี่ยนต้องเลื่อนขั้นจากคนในโรงเรียนขึ้นไป อย่าว่าแต่เธอเลย แม้แต่ฉันถ้าจะไปเป็นอาจารย์ในสามโรงเรียนชื่อดังก็ยังยาก อีกอย่าง เธอไม่จำเป็นต้องไปในฐานะหัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ย เปลี่ยนตัวตนก็พอ”
เยี่ยหวันหวั่นได้แต่เอือมระอา เปลี่ยนตัวตนอีกแล้วเหรอ…
“เอ่อ จู่ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าพักนี้พันธมิตรอู๋เว่ยมีงานเยอะมาก!” เยี่ยหวันหวั่นรีบบอก
“อ้อ?” จี้ซิวหร่านจ้องเยี่ยหวันหวั่นด้วยสายตาแฝงความนัย “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเธอกับฉันมาคุยกันเรื่องเธอกับนายอาชูร่าหน่อย เป็นไง?”
สิ้นเสียงจี้ซิวหร่าน เยี่ยหวันหวั่นรีบยิ้มบอก “ซิวหร่าน…จริงๆ ฉันอยากไปดูโรงเรียนชื่อเยี่ยนให้เห็นกับตาซักครั้งมานานแล้ว…ฉันไปแน่นอน”
“อืม” จี้ซิวหร่านพยักหน้า
เยี่ยหวันหวั่นเงียบ จี้ซิวหร่าน ถือว่านายแน่มาก!
“ดึกแล้ว ไม่กวนล่ะ รีบพักผ่อนเถอะ” จี้ซิวหร่านลุกขึ้นช้าๆ หลังบอกลาเยี่ยหวันหวั่น ก็หมุนกายเดินจากไป
————————————————————————————-
บทที่ 1566 แสดงละครได้ไม่เลวเลยนี่
พอจี้ซิวหร่านกลับไปแล้ว เยี่ยหวันหวั่นถึงค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เรื่องคืนนี้…เหมือนกำลังถ่ายละครกันอยู่เลย ต้องน้ำเน่าขนาดนี้มั๊ยเนี่ย!
ไม่นาน เยี่ยหวันหวั่นก็กลับไปที่ห้องนอนตัวเอง
ต้าไป๋นอนอยู่บนเตียง มันเหล่มองเยี่ยหวันหวั่นด้วยหางตา
เยี่ยหวันหวั่นยืนอยู่ข้างเตียง ถมึงตาจ้องต้าไป๋แรงๆ “ต้าไป๋ แสดงละครได้ไม่เลวเลยนี่!”
ต้าไป๋หันหน้าหนีไปทางอื่น
“ดูไม่ออกเลยนะเจ้าเบบี๋ ว่าแกจะแสดงละครเก่งขนาดนี้ อีกหน่อยแกกับเสี่ยวเฮยเป็นคู่หูกัน ฉันจะปั้นพวกแกให้รุ่งเอง ดีมั๊ยล่ะ” เยี่ยหวันหวั่นนั่งลงบนเตียง แล้วช้อนหัวต้าไป๋ให้นอนบนตักเธอ
เจ้าบีรุสยืดตัวลุกขึ้นจากพื้น ได้ยินที่เยี่ยหวันหวั่นเรียกชื่อมันเมื่อกี้
ต้าไป๋ไม่ส่งเสียงซักแอะ แต่แอบสังเกตเยี่ยหวันหวั่นเป็นระยะ
แล้วค่ำคืนนั้นก็ผ่านไปโดยไร้บทสนาใดๆ อีก
เช้าตรู่วันถัดมา หลังจากเคลียร์งานในพันธมิตรอู๋เว่ยเสร็จ เยี่ยหวันหวั่นก็ขับรถเข้าสู่โซนเนี่ย เพื่อมุ่งหน้าไปยังตระกูลเนี่ย
ยังไม่ทันเข้าประตูใหญ่ เนี่ยอู๋หมิงก็วิ่งกระวีกระวาดเข้ามาหาเธอ
“น้องสาวโหย่วหมิง!” พอเห็นเยี่ยหวันหวั่น เนี่ยอู๋หมิงก็ชะงัก จากนั้นก็พูดด้วยสีหน้ามีลับลมคมใน “น้องสาวโหย่วหมิง ไม่ได้การแล้ว เกิดเรื่องใหญ่ในรัฐอิสระแล้วล่ะ!”
“เรื่องใหญ่?” เยี่ยหวันหวั่นหันไปมองเนี่ยอู๋หมิงที่ทำหน้ามีลับลมคมใน อดประหลาดใจไม่ได้ จะมีเรื่องใหญ่อะไรเกิดขึ้นได้
“ทำไมเหรอ?” เยี่ยหวันหวั่นถาม
เนี่ยอู๋หมิงมองรอบๆ แล้วกระซิบบอกเสียงเบาว่า “น้องสาวโหย่วหมิง นี่เป็นความลับสุดยอดเลยนะ…อีกอย่าง มันเกี่ยวกับเธอโดยตรงเลยล่ะ!”
เยี่ยหวันหวั่นเอือมระอา งั้นก็รีบบอกมาซักทีสิว่าความลับอะไร!
“น้องสาวโหย่วหมิง…เธอก็รู้ว่าร้ายดียังไงฉันก็ยังเป็นระดับเถ้าแก่ด้านการขายต่อเพื่อเก็งกำไร คิดดูสิ…ข่าวใหญ่สุดยอดอย่างงี้ แถมยังเกี่ยวกับเธออีก เธอว่า…” เนี่ยอู๋หมิงจ้องเยี่ยหวันหวั่น แล้วถูฝ่ามือไปมา
“อ้อ คุณไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่อยากรู้” เยี่ยหวันหวั่นเดินผ่านเนี่ยอู๋หมิงไป ทำท่าจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน
“อย่าทำแบบนี้สิน้องสาวโหย่วหมิง!” เนี่ยอู๋หมิงรีบรั้งเยี่ยหวันหวั่น “ฉันจะบอกให้นะว่าเรื่องนี้มันคุ้มค่ามากจริงๆ ฉันเคยต้มตุ๋นเธอซะเมื่อไหร่?”
เยี่ยหวันหวั่นกล่าว “มีตอนไหนที่คุณไม่เคยต้มฉันจนเปื่อยด้วยเหรอ?”
เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย “รับรองว่าครั้งนี้เป็นเรื่องจริงแน่!”
เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ หยิบแบงค์หนึ่งพันหยวนจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้เนี่ยอู๋หมิง “ถ้าฉันไม่พอใจล่ะก็ วันนี้ฉันเอาคุณตายแน่”
เนี่ยอู๋หมิงเก็บแบงค์พันพวกนั้นใส่อกเสื้อด้วยสีหน้าอิ่มเอมใจ จากนั้นก็ทำหน้ามีลับลมคมใน “น้องสาวโหย่วหมิง ตอนเราอยู่ในงานเลี้ยงตระกูลเสิ่น…ฉันเจอแฟนเธอที่ชื่อซือเยี่ยหานด้วยล่ะ!”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก เนี่ยเหรอข่าวใหญ่สุดยอดทีเกิดขึ้นในรัฐอิสระ??
“อีกอย่าง แฟนเธอเป็นถึงนายแห่งอาชูร่าเชียวนะ ถึงเขาจะไม่ยอมรับ แต่ฉันว่าเหมือนมาก…ถึงจะไม่ใช่แฟนเธอ แต่ก็น่าจะเป็นพี่ชายแท้ๆ ของแฟนเธอ หรือไม่ก็น้องชายแท้ๆ ดีไม่ดีอาจเป็นพ่อแท้ๆ ของเขาก็ได้นะ!”
เยี่ยหวันหวั่นหมดคำจะพูด
“อีกอย่าง เธอรู้มั๊ย…นายแห่งอาชูร่าคนนั้นน่ะ ไม่นึกเลยว่า…เขาจะชอบผู้ชาย! แล้วก็จี้ซิวหร่านด้วย เฮ้อ เธอว่าทำไมซิวหร่านถึงเป็นคนแบบนี้นะ ดันไปเป็นคู่ขากับนายแห่งอาชูร่าซะได้ สองคนนี้…เวรกรรมจริงๆ!” เนี่ยอู๋หมิงทำหน้าเหมือนปวดใจ แถมยังส่ายหน้าไปมาอีกด้วย
เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว จ้องเนี่ยอู๋หมิง “คุณบอกว่าจี้ซิวหร่านกับนายแห่งอาชูร่าเกี่ยวข้องกันแบบนั้นเหรอ…”
“ใช่ๆๆ!” เนี่ยอู๋หมิงกล่าว “จริงแท้แน่นอน ฉันรับประกันได้!”
“คุณไปได้ยินมาจากไหน?” เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา
“เอ่อ…น้องชายเป่ยโต่วบอกมา…” เนี่ยอู๋หมิงหัวเราะแห้ง “ฉันเชื่อเขา…”
