บทที่ 1607 สามวันก็พอ
“บ้าเอ๊ย รับไปทำจริงๆ ด้วย รับภารกิจอะไรไปทำน่ะ?”
หลี่ซินรีบเดินเข้าไปยืนข้างเยี่ยหวันหวั่น มองดูภารกิจที่เยี่ยหวันหวั่นดึงเส้นกั้น
“ภารกิจระดับ A ล้มเป่ยโต่วแห่งพันธมิตรอู๋เว่ย และถ่ายวิดิโอเป็นหลักฐาน…ภารกิจระดับ A…” หลี่ซินอ่านเสียงพึมพำ พออ่านจบก็ทำหน้าตกตะลึง
“บ้าไปแล้ว…จบกันๆ บ้าไปแล้ว…” หลี่ซินจ้องเยี่ยหวันหวั่นด้วยสายตาตกใจ “เยี่ยหวันหวั่น เธอดึงกระดาษภารกิจผิดแผ่นรึเปล่าเนี่ย?! นี่เธอไม่ได้เลือกภารกิจระดับ C แต่เป็นภารกิจระดับ A เลยนะ!!”
เยี่ยหวันหวั่นหันไปมองหลี่ซิน แล้วพูดเสียงเรียบว่า “ไม่ผิดหรอก ฉันตั้งใจจะรับภารกิจระดับ A นี่แหละ”
วินาทีนี้ ทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุ ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนชั้น D หรือนักเรียนทหารรับจ้างระดับสูงต่างก็ตะลึงงัน
ภารกิจระดับ A แถมยังเกี่ยวข้องกับพันธมิตรอู๋เว่ยอีก ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจจะรนหาที่ตายชัดๆ หรือไม่ก็ตั้งใจจะออกจากโรงเรียนชื่อเยี่ยนแล้ว ก่อนออกจากโรงเรียนก็เลยระบายความไม่พอใจเต็มที่
ภารกิจระดับ A จนถึงภารกิจ S ประเภทนี้ เคยมีทหารรับจ้างทำมาหมดแล้ว แต่พอรับไปแล้วก็ไม่มีใครทำจริง แค่รับไปเฉยๆ เท่านั้น ผู้หญิงคนนี้ก็คงไม่ต่างกัน
“ภารกิจนี้ ได้ไหมคะ” เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองอาจารย์จางต๋าแล้วคลี่ยิ้ม
อาจารย์จางต๋าทำหน้าเครียด แค่นเสียงเย็นว่า “ภารกิจยากสุดของระดับ C ก็ได้แล้ว ถ้าเป็นระดับ A ก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่เธอมั่นใจเหรอว่าจะทำภารกิจจริงๆ?!”
“เหอะ ฉันว่ายัยนั่นแค่อวดเก่งไปงั้นแหละ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะกล้าทำจริงๆ!” โจวเทาเอ่ยเหยียดหยัน
“นายเก่งนักเหรอ นายรู้ได้ไงว่าเยี่ยหวันหวั่นไม่มีความสามารถพอที่จะทำภารกิจสำเร็จ?!” หลี่ซือชี้หน้าโจวเทา
“ฉันรู้ว่ายังไงยัยนั่นก็ไม่มีทางทำสำเร็จ เอาไง ถ้ายัยนั่นทำภารกิจสำเร็จ ฉันจะคุกเข่าโขกหัวให้นายสามครั้ง แล้วก็เรียกนายว่าปู่สามครั้งด้วย” โจวเทาพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเต็มที่
ไม่เปิดโอกาสให้หลี่ซินพูดอะไรต่อ อาจารย์จางต๋ามองเยี่ยหวันหวั่น แล้วบอกว่า “โอเค ในเมื่อเธอรับภารกิจมาแล้วก็ต้องทำให้สำเร็จ ภารกิจระดับ A มีเวลาให้หนึ่งเดือน ถ้าภายในหนึ่งเดือนเธอทำไม่สำเร็จ ก็จะถูกไล่ออกจากโรงเรียนชื่อเยี่ยน ถ่วงเวลายังไงก็ไม่มีประโยชน์”
“หนึ่งเดือน?” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มกว้าง “ไม่ต้องยุ่งยากนานขนาดนั้นหรอก สามวัน…ภายในสามวันฉันจะทำภารกิจให้สำเร็จ ถ้าทำไม่สำเร็จ ฉันจะเก็บของแล้วไปจากที่นี่เอง”
คำพูดของเยี่ยหวันหวั่นทำให้ทุกคนทำหน้าประหลาดใจ
ผู้หญิงคนนี้ไปเอาความมั่นใจมาจากที่ไหนกันแน่ เป็นแค่นักเรียนทหารรับจ้างหน้าใหม่ระดับ D แต่กลับบ้าบิ่นได้ถึงขนาดนี้ ถึงขั้นกล้าลั่นวาจาว่าจะทำภารกิจระดับ A ให้สำเร็จ
ห่างออกไปไม่ไกล หลี่หานเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ลูกศิษย์ที่อาจารย์เพิ่งรับมาใหม่คนนี้…ไม่ค่อยมีเหตุผลเอาซะเลย
หลี่หานเฟิงพอจะเข้าใจที่มาที่ไปคร่าวๆ แล้ว ตอนแรกตั้งใจจะบอกอาจารย์ชั้นผู้น้อยคนนั้นว่าเยี่ยหวันหวั่นเป็นศิษย์ของอาวุโสกง แต่เยี่ยหวันหวั่นกลับรับภารกิจระดับ A ไปซะแล้ว ตอนนี้อย่าว่าแต่เขาเลย ถึงอาวุโสกงจะมาเอง เรื่องนี้ก็คงแก้ไขได้ยากแล้ว
กฎของโรงเรียนชื่อเยี่ยนไม่มีใครมาสั่นคลอนได้ แม้แต่ผอ.โรงเรียนก็ยังต้องทำตามกฎ!
“รุ่นน้อง ออกจากโรงเรียนไปก็ไม่เป็นไร แต่อย่าทำอะไรฝืนกำลังตัวเองเลย ไม่มีอะไรสำคัญกว่าชีวิตตัวเองแล้วนะ” วินาทีนี้ นักเรียนทหารรับจ้างหญิงหน้าตาค่อนข้างดีคนหนึ่งเตือนเยี่ยหวันหวั่นด้วยความหวังดี
ภารกิจที่เกี่ยวข้องกับพันธมิตรอู๋เว่ย นักเรียนทหารรับจ้างทั่วไปไม่กล้ารับส่งเดช นอกจากว่าจะเป็นทหารรับจ้างระดับสูงจริงๆ
————————————————————————————-
บทที่ 1608 ช่วยฉันตรวจ DNA หน่อย
“นั่นสิ รุ่นน้อง เธอรู้รึเปล่าว่าภารกิจระดับ A เป็นภารกิจประเภทไหน แถมยังเกี่ยวกับพันธมิตรอู๋เว่ยด้วย เป่ยโต่วเป็นคนสนิทของแบดเจอร์แห่งพันธมิตรอู๋เว่ย สู้เก่งมาก ทหารรับจ้างระดับ D อย่างเธอรับภารกิจอย่างงี้มาทำ ไม่ต่างจากเอาชีวิตไปทิ้งเลยนะ” ทหารรับจ้างระดับสูงร่างท้วมอีกคนขมวดคิ้วบอก
เยี่ยหวันหวั่นยิ้มให้พวกเขาสองคนอย่างเป็นมิตร
คำพูดของชายหญิงคู่นี้มีไว้สำหรับคนอื่น แต่สำหรับเธอ…มันใช้ไม่ได้เลย
เยี่ยหวันหวั่นไม่เพียงไม่ “เสียใจ” แต่กลับก้าวไปข้างหน้าอีก ท่ามกลางสายตาของทุกคน เธอฉีกกระดาษภารกิจอีกแผ่นออกมา
ทุกคนหันไปอ่านคำอธิบายภารกิจทันที
ภารกิจระดับ A : ล้มชีซิงแห่งพันธมิตรอู๋เว่ย และถ่ายวิดิโอเป็นหลักฐาน
วินาทีนี้ โจวฝูกับโจวเทากุมท้องหัวเราะ
“เยี่ยหวันหวั่น นี่เธอขายหน้าจนสมองเพี้ยนไปแล้วเหรอ ถ้าเธอทำภารกิจสองอันนี้สำเร็จ ฉันก็จะทำเหมือนพี่ชายฉัน คุกเข่าโขกหัวให้เธอสามครั้ง แล้วก็เรียกเธอว่าบรรพบุรุษเลย” โจวฝูยิ้มหยัน
“ฉันไม่มีลูกหลานอย่างเธอหรอกนะ” เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองโจวฝู
“เหอะ อวดเก่งไปเถอะ ฉันจะบอกให้นะ เธอเหลือเวลาแค่หนึ่งเดียวเท่านั้น หนึ่งเดือนหลังจากนั้นก็รีบไสหัวออกจากชื่อเยี่ยนไปซะ!” โจวฝูถมึงตาจ้องเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นเก็บซองภารกิจ ขี้คร้านจะต่อบทสนทนาไร้สาระ จึงหมุนตัวเดินออกจากโรงเรียนชื่อเยี่ยนไป
เธอกำลังจะกลับพันธมิตรอู๋เว่ยพอดี ทำภารกิจสองอันนั้นด้วยเลยก็ดี จะได้ประหยัดเวลา
เยี่ยหวันหวั่นกดเบอร์โทรฯ หาชีซิง
“พี่เฟิ่ง ผมกับเป่ยโต่วอยู่ตีนเขาโรงเรียนชื่อเยี่ยนแล้ว กฎของที่นี่ห้ามขับรถขึ้นเขา ยังไงพี่เฟิ่งเดินลงมาเองก็แล้วกันนะครับ” เสียงของชีซิงดังมาจากปลายสาย
เยี่ยหวันหวั่นรับคำ หลังจากวางสายก็สาวเท้าเดินลงเขาไป
เส้นทางนี้ไม่ถือว่าไกลมาก ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา เยี่ยหวันหวั่นก็ลงมาถึงตีนเขา แล้วขึ้นรถของชีซิงไปจากที่นี่
“พี่เฟิ่ง พี่เพิ่งเข้าโรงเรียนชื่อเยี่ยนไปเองไม่ใช่เหรอ อย่าบอกว่านะโดนโรงเรียนชื่อเยี่ยนไล่ออกมาแล้ว?” ข้างหลัง เป่ยโต่วจ้องเยี่ยหวันหวั่น แล้วทำหน้าแปลกใจ
เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองเป่ยโต่วเล็กน้อย เจ้าคนปากมากนี่ มองเธอให้ดีกว่านี้ไม่ได้เลยเหรอ?
“ฉันรับภารกิจมาทำสองภารกิจ” เยี่ยหวันหวั่นบอก
“ภารกิจ?” เป่ยโต่วตื่นเต้น “ภารกิจระดับไหน? พี่เฟิ่ง ผมช่วยพี่เอง! เรื่องเล็กๆ แค่นี้เอง!”
“จริงเหรอ?” เยี่ยหวันหวั่นจ้องเป่ยโต่ว
“ก็ต้องจริงอยู่แล้วสิ” เป่ยโต่วพยักหน้ารัวๆ
“เอ่อ ภารกิจนี้ฉันทำคนเดียวไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ ต้องขอความช่วยเหลือจากพวกนายนิดหน่อย” เยี่ยหวันหวั่นมองเป่ยโต่วกับชีซิง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“พี่เฟิ่งวางใจเถอะ เรื่องเล็กน่า ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” เป่ยโต่วตบหน้าอกตัวเองโชว์
ชีซิงได้แต่เงียบ
ไม่รู้ว่าชีซิงคิดไปเองรึเปล่า เขารู้สึกเหมือนรอยยิ้มนี้ของพี่เฟิ่งดูไม่ชอบพากลยังไงไม่รู้
ตกเย็น เยี่ยหวันหวั่นกับเป่ยโต่วแล้วก็ชีซิงขับรถกลับมาถึงสำนักงานใหญ่ของพันธมิตรอู๋เว่ย
……
เพิ่งจะเดินเข้ามาในห้องทำงาน ต้าไป๋กับบีรุสก็รีบลุกขึ้น แล้วเดินมาหาเยี่ยหวันหวั่น
บีรุสนอนหมอบบนพื้น จากนั้นก็ใช้อุ้งเท้าตะกายเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นนั่งยองๆ ใช้มือขวาเกาคางให้เจ้าบีรุส
“ท่านหัวหน้า”
หน้าห้อง เสียงของผู้อาวุโสสูงสุดดังเข้ามาจากข้างนอก
เยี่ยหวันหวั่นรีบลุกขึ้น แล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ทำงาน
ไม่นาน ผู้อาวุโสสูงสุดก็เปิดประตูเข้ามา เขามองข้ามเจ้าบีรุสกับต้าไป๋ แล้วเดินไปหาเยี่ยหวันหวั่นที่โต๊ะทำงานโดยตรง “ท่านหัวหน้า ได้ยินมาว่าเรียกผมมาเพราะมีเรื่องด่วนเหรอครับ”
