บทที่ 1615 เบบี๋ไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี่แล้ว
“คุณชายน้อย คุณชายน้อยตามผมกลับบ้านดีๆ เถอะครับ อย่าให้พวกเราลำบากเลย…” พ่อบ้านหนุ่มคนนั้นเห็นถังถังไม่ให้ความร่วมมือก็ใช้กำลังลากถังถังเข้าไปข้างในโดยตรง
เห็นฉากตรงหน้า หน้าอกของเยี่ยหวันหวั่นราวกับมีความโกรธสายหนึ่งกำลังแผดเผา แววตาพลันเย็นเยียบ สาวเท้าก้าวไปยังประตูทันที
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ปล่อยเขา”
ได้ยินเสียงของเยี่ยหวันหวั่น ร่างเล็กของถังถังสั่นสะท้านเล็กน้อย ในดวงตาที่กรุ่นโกรธพลันเต็มไปด้วยความดีใจระคนแปลกใจ เขาหันตัวดิ้นหลุดจากมือของพ่อบ้านก่อนโถมไปหาเยี่ยหวันหวั่นทันที “คุณแม่!”
เยี่ยหวันหวั่นคุกเข่าลงกอดร่างเล็กไว้เต็มอ้อมอก
“คุณแม่…” เด็กน้อยแนบชิดอ้อมกอดของเยี่ยหวันหวั่นแน่น ร่างกายสั่นเทาน้อยๆ “คุณแม่…คุณแม่…”
ได้ยินคำว่าแม่ครั้งแล้วครั้งเล่าของเด็กน้อย หัวใจเยี่ยหวันหวั่นราวกับถูกกรงเล็บเหล็กกำไว้ มันเจ็บแปลบเป็นระลอก “เบบี๋เด็กดี ไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี้แล้ว!”
“คุณแม่…ถังถังคิดถึงคุณแม่…ถังถังอยากไปดูคุณแม่…”
ได้ยินเสียงนุ่มนิ่มของเด็กน้อย เยี่ยหวันหวั่นปวดใจเหลือแสน
ดูท่าทางเนี่ยอู๋โยวตัวปลอมนั่นคงไม่อยากให้เธอใกล้ชิดกับถังถังเกินไป จึงไม่ลังเลกักขังถังถังไว้ไม่อนุญาตให้เขาออกจากตระกูลเนี่ย
ใช้ข้ออ้างด้านความปลอดภัยของถังถัง แบบนี้ต่อให้เป็นคุณนายเนี่ยกับผู้นำตระกูลเนี่ยก็จะไม่คัดค้าน แถมยังจะให้การสนับสนุน
ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้ตัวตนของตัวเอง เพื่อไม่ให้กระทบความสัมพันธ์ของถังถังกับแม่แท้ๆ จึงพยายามหลีกเลี่ยงใกล้ชิดถังถังเกินไปสุดความสามารถ ถึงเด็กน้อยจะชอบเธอมากขนาดนั้นแต่เธอยังคงอดทนไม่ไปหาเขา…
นึกไม่ถึงว่า…สุดท้ายกลับทำร้ายถังถังเข้าแล้ว…
มองร่างกลมของเด็กน้อยเกาะติดอ้อมกอดของตัวเอง หัวใจเยี่ยหวันหวั่นก็แทบสลายแล้ว
“ผู้นำไป๋ ที่นี่คือบ้านตระกูลเนี่ย ไม่ใช่พันธมิตรอู๋เว่ยของคุณ เห็นแก่คุณชายใหญ่จึงยอมให้คุณเข้าออกตามใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงว่าที่นี่คือที่ที่คุณจะทำตัวอันธพาลได้ ผมแนะนำคุณว่าอย่ายุ่งเรื่องคนอื่นมากจะดีกว่า!” พ่อบ้านหนุ่มคนนั้นเอ่ยปากหยิ่งผยอง
เดาว่าพ่อบ้านนี้ก็เป็นลูกสมุนของเนี่ยอู๋โยวแล้ว…
เยี่ยหวันหวั่นไม่ได้สนใจการขู่และตักเตือนของพ่อบ้าน ลูบหัวถังถังอย่างปลอบโยน จากนั้นสายตาก็มองมือขวาของชายหนุ่มอย่างไร้ซึ่งความอ่อนโยน “เมื่อกี้…คุณใช้มือข้างนี้แตะเขา? ”
ชายหนุ่มชายตามองหญิงสาวอย่างดูถูก “ทำไม”
“ถังถัง หลับตา” เยี่ยหวันหวั่นมองถังถังพร้อมเอ่ยเสียงเบา
ถึงแม้เด็กน้อยไม่รู้ว่าเพื่ออะไรแต่ก็ยังคงหลับตาอย่างเชื่อฟังทันที “อื้ม”
วินาทีถัดมา ก็ได้ยินแต่เสียงร้องโหยหวนปานหมูถูกเชือด—
“อ้ากกก”
ตามติดๆ มาด้วยเสียงกร๊อบชวนเย็นสันหลัง เยี่ยหวันหวั่นใช้ความเร็วปานสายฟ้าแลบพลิกข้อมือของชายหนุ่ม หักข้อมือของเขาอย่างไม่ปรานี
“อ้าก—อ้ากกก” ชายหนุ่มกุมข้อมือเจ็บปวดจนกลิ้งพล่านกับพื้น
ถ้าใช้กำลังปกติของเธอ อยากอาศัยวิธีนี้อย่างเดียวหักข้อมือของชายโตเต็มวัยนั้นไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด แต่พริบตานั้น สมองเธอตอนที่ถูกความโกรธครอบงำ กลับทำเรื่องอย่างนี้ออกมาได้เหมือนเป็นเรื่องแน่อยู่แล้ว
ก่อนหน้านี้เยี่ยหวันหวั่นคิดไม่ตกมาตลอด…ทำไมบางครั้งเธอถึงระเบิดค่าพลังต่อสู้ที่ตัวเธอก็ยังเหลือเชื่อออกมาได้…
ตอนนี้ ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้ว…นี่คือพลังของเนี่ยอู๋โยว…พลังที่แท้จริงของเธอ…
แต่เพราะไม่มีความทรงจำ…พลังของเธอจึงไม่เสถียรมาก…ไม่อาจควบคุมได้…
————————————————————————————-
บทที่ 1616 ไม่มีอะไรที่ไป๋เฟิงไม่กล้า
เธอต้องไปพบผู้อำนวยการโรงเรียนชื่อเยี่ยนแล้วหาความทรงจำตัวเองกลับมาให้เร็วสุดเท่าที่จะทำได้
ไม่งั้นด้วยสถานการณ์ของเธอตอนนี้ ไม่เพียงไม่อาจปกป้องตัวเองได้ เธอจะไม่อาจปกป้องคนที่เธออยากปกป้องได้ด้วย
“ไป๋เฟิง! กะ…แกถึงกับกล้า…ทำตัวอันธพาลที่หน้าประตูตระกูลเนี่ย…” พ่อบ้านหนุ่มถลึงมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างดุร้าย ดวงตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม
“เบบี๋ ลืมตาได้แล้ว” เยี่ยหวันหวั่นโน้มตัวไปพูดกับเบบี๋ถังถังอย่างอ่อนโยนตามปกติ จากนั้นสายตาก็มองไปยังชายหนุ่มที่อยู่บนพื้นอย่างเย็นชาและหัวเราะเสียงเบาเอ่ย “อา บนโลกนี้ยังมีอะไรที่ฉันไป๋เฟิงไม่กล้า จะลองดูไหม”
ไม่ต้องพูดถึงว่าใช้ตัวตนอันธพาลของรัฐอิสระแล้วชวนให้รู้สึกดีจริงๆ …
ตอนนี้เธอใช้ตัวตนผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยตรวจสอบเนี่ยหลิงหลง ศัตรูอยู่ในที่แจ้งเธออยู่ในที่ลับยิ่งเป็นประโยชน์กับเธอ…
“แก…” อีกฝ่ายคงตระหนักถึงชื่อเสียงของพันธมิตรอู๋เว่ย นึกถึงสไตล์การกระทำของพันธมิตรอู๋เว่ยที่ทำให้คนได้ยินต้องขวัญผวา ดวงตาเขาวาบแววหวาดกลัว สุดท้ายก็ยังคงไม่กล้าพูดอะไร
เดิมทีเยี่ยหวันหวั่นยังกังวลนิดหน่อยว่าตัวเองรุนแรงเกินไปจะทำให้ถังถังรังเกียจ
แต่กลายเป็นว่าถังถังแหงนหัวน้อยมองเธออย่างตาเป็นประกาย “คุณแม่เก่งจัง!”
แววตาเยี่ยหวันหวั่นอ่อนลง ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
แม่ไม่เก่งเลยสักนิดเดียว…แม่ทำให้ลูกเกิดมาก็ต้องอยู่คนเดียว…
แม้กระทั่งไม่รู้ว่ามีตัวตนของลูกอยู่…
“ถังถัง วันนี้มาพาลูกออกไปเล่นดีไหม” เยี่ยหวันหวั่นมองถังถังพลางเอ่ย
ชายหนุ่มคนนั้นปีนขึ้นมาตะคอกเอ่ยอย่างโมโหทันที “ไป๋เฟิง คุณหนูอู๋โยวสั่งแล้วว่าห้ามให้ใครพาคุณชายน้อยออกจากตระกูลเนี่ย แกกล้าลักพาตัวคุณชายน้อยของพวกเราอย่างเปิดเผย รู้ผลลัพธ์ที่จะตามมาไหม”
สิ้นเสียงของพ่อบ้าน กลุ่มบอดี้การ์ดพลันเข้ามาขวางเธอไว้
ลักพาตัว?
เธอคือลูกสาวบุญธรรมของคุณนายเนี่ย คุณนายเนี่ยพูดแล้วว่าเธอสามารถเข้าออกได้ตามอำเภอใจ แถมถ้าพวกเขาห่วงความปลอดภัยของถังถัง มีเธอผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยนี้ดูแล ก็ไม่มีอะไรปลอดภัยไปกว่านี้แล้ว
คนพวกนี้แค่รับคำสั่งของเนี่ยหลิงหลงกับ ‘เนี่ยอู๋โยว’ ก็แค่อยากหาเรื่องเฉยๆ เท่านั้น
ดังนั้นเธอก็ไม่คิดจะคุยเหตุผลกับพวกเขา
เยี่ยหวันหวั่นจูงมือเล็กของถังถัง มุมปากยกขึ้นน้อยๆ สายตากวาดมองทุกคนในที่นี้อย่างเฉยชา “ดูท่าทุกท่านอยากลิ้มลองหมายเจ็ดสังหารของพันธมิตรอู๋เว่ยฉันมาก? ”
ได้ยิน ‘หมายเจ็ดสังหาร’ สามคำนี้ บอดี้การ์ดในที่นั้นหนาวสันหลังโดยไม่รู้ตัว ราวกับว่านึกถึงเรื่องน่าพรั่นพรึงถึงขีดสุดได้ยังไงยังงั้น…
ล้างบางทั้งตระกูลในเจ็ดวัน จนถึงตอนนี้ยังไม่เคยมีข้อยกเว้น
ถึงทำหน้าที่พลาดจะต้องรับการลงโทษของผู้นำตระกูล แต่…แต่ถ้ายั่วพันธมิตรอู๋เว่ย…เช่นนั้นก็ต้องถูกฆ่าล้างตระกูล…
ยิ่งไปกว่านั้นไป๋เฟิงเป็นคนยังไง ด้วยค่าพลังต่อสู้ของเธอ ต่อให้พวกเขามีคนมาอีกสองเท่าก็ไม่ใช่คู่มือของเธอ เมื่อกี้เธอก็หักข้อมือของพ่อบ้านอย่างง่ายดาย…
บวกกับบอดี้การ์ดพวกนี้ก็รู้ดีว่าคุณชายน้อยตามไปจะไม่เป็นอันตรายอะไร แค่คุณหนูรองสั่งว่าห้ามคุณชายน้อยออกไปนอกบ้านก็เท่านั้น
ภายใต้การไตร่ตรอง ทุกคนมองหน้าสบตากันก่อนจะหยุดฝีเท้าทันทีอย่างไม่ได้นัดหมาย
เยี่ยหวันหวั่นจูงถังถังออกจากบ้านตระกูลเนี่ยภายใต้สายตาน่ากลัวแถบหนึ่งโดยตรง
เด็กน้อยจับมือของมารดาแน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะปล่อยมือ…
ที่ด้านหลัง พ่อบ้านกุมข้อมือ สีหน้ามืดทึม “เร็ว…แจ้งคุณหนูรองกับคุณหนูสามให้กลับมาทันที บอกคุณนายกับผู้นำด้วยว่าผู้นำไป๋เฟิงลักพาตัวคุณชายน้อย!”
