บทที่ 1619 เขาคือลูกชายของฉัน
ถนนอาหารเลิศรสถูกตกแต่งด้วยโคมไฟและผ้าหลากสี ตกแต่งจนส่องประกายสีทอง ขนมประณีตต่างๆ ทำให้คนตาพร่าน้ำลายไหล มิหนำซ้ำทั้งหมดยังฟรี ดึงดูดแขกเหรื่อจำนวนมาก คึกคักเป็นอย่างยิ่ง
เยี่ยหวันหวั่นย้อนนึกถึงตอนอยู่ที่ประเทศจีนอย่างประหลาด ฉากที่เธอกับซือเยี่ยหานพาถังถังไปเที่ยวเล่นที่สวนสนุกด้วยกัน…
เยี่ยหวันหวั่นสะกดอารมณ์ “เบบี๋อยากกินอะไร”
ถังถังมองซ้ายมองขวา ตาลายอย่างเห็นได้ชัด
เยี่ยหวันหวั่นจึงโบกมือวงใหญ่ “งั้นพวกเราลองชิมทุกอย่างกันเถอะ!”
เยี่ยหวันหวั่นเดินไปด้วยซื้อไปด้วย ซื้อทาโกยากิ ปิ้งย่าง หมี่เย็น…ขนมต่างๆ ทั้งหมดทั้งปวงยัดใส่อ้อมแขนของเด็กน้อย
สองแม่ลูกเดินไปด้วยกินไปด้วย ฉับพลันนั้นด้านหน้าพลันมีคนคนหนึ่งพุ่งมาตรงหน้าเธอราวกับพายุทอนาร์โด “ไอ้หยา! คนสวย! เจอกันอีกแล้ว!”
เยี่ยหวันหวั่นเห็นผู้มาเยือนก็เลิกคิ้วเล็กน้อย “คุณชายเสิ่น…”
“ถูกต้องๆ คนสวยยังจำผมได้เป็นเกียรติอย่างยิ่งยวดจริงๆ! คนสวยดูทิวทัศน์งดงามนี้วันนี้สิ คนสวยตัวคนเดียวจะไม่เบื่อเหรอ ไม่สู้ให้กระผมได้เที่ยวด้วยกันกับคนสวย…” เสิ่นเทียนเฉินกำลังชวนคุยอย่างตื่นเต้นก็พลันรู้สึกว่ามีสายตาเฉียบคมปานใบมีดสายหนึ่งกำลังเพ่งเล็งมายังตัวเอง
ดังนั้นเสิ่นเทียนเฉินจึงย้ายสายตาไปยังทิศทางที่ด้านล่างข้างตัวเยี่ยหวันหวั่น จากนั้นก็สบเข้ากับดวงตาเย็นชาสว่างไสวสีดำราวองุ่นคู่นั้น
“ขอโทษมี คุณแม่ไม่ได้อยู่คนเดียว” เด็กน้อยจูงมือของมารดาขณะแหงนหน้าจ้องชายตรงหน้าพร้อมเอ่ยปายด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“เอ่อ…เธอ…เธอคือ…” เสิ่นเทียนเฉินจ้องเด็กน้อยที่เรียกเยี่ยหวันหวั่นว่า ‘แม่’ ตรงหน้าอย่างตกใจ
เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะเบาๆ ลูบเด็กน้องที่พองขนแล้วเอ่ยปาก “เขาคือลูกชายฉัน!”
เด็กน้อยได้ยินคำพูดนี้ ดวงหน้าน้อยพลันตกตะลึงจากนั้นดวงตาก็ผลิแย้มแสงสีลานตา
“วะ…ว่าไงนะ…คะ…คุณมีลูกชายแล้วเหรอ” เสิ่นเทียนเฉินตกตะลึงในทันที
เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิด ใช้ถังถังมาทำลายความคิดของเสิ่นเทียนเฉินก็ไม่เลวเลย
ดังนั้นเธอจึงเอ่ย “ใช่ ทำไม มีปัญหาเหรอ”
เสิ่นเทียนเฉินเอ่ยด้วยสีหน้าเปี่ยมความนับถือ “ผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งฉลาด ฉลาดและมีกำลังรบ มีกำลังรบแล้วยังโหดเหี้ยมอำมหิตอยู่ด้วยเหมือนอย่างไป๋เฟิง! อย่าว่าแต่มีลูกชายคนเดียวเลย ต่อให้มีลูกชายสิบคน นั่นก็เป็นเรื่องสมเหตุผลแล้ว! คนสวยวางใจได้ ผมไม่ถือสาแม้แต่น้อย!”
เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด
ลูกชายแปดคนสิบคนอะไรกัน! พูดจาอย่าน่ากลัวขนาดนี้ได้ไหม คนเดียวเธอก็ตื่นตะลึงพอแล้ว!
ถังถังที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำพูดนี้ ดวงหน้าน้อยพลันมืดลงอีก สีหน้าแววตาที่จ้องเสิ่นเทียนเฉินยิ่งน่าเกลียด
“คนสวย ที่นี่มีของทุกอย่าง พวกคุณกินได้ตามสบายเลย!” เสิ่นเทียนเฉินเอ่ยอย่างใจป้ำร่ำรวย
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ไม่ใช่ก็กินได้ตามสบายอยู่แล้วเหรอ…”
“อา! ใช่! แต่ว่า การรับรองคุณคนสวยไม่เหมือนกัน วันนี้เสิ่นผู้นี้จะอยู่เป็นเพื่อนคุณด้วยตัวเอง!” เสิ่นเทียนเฉินเอ่ยปาก
เยี่ยหวันหวั่นจนใจเล็กน้อย ไม่จำเป็นโอเคไหม
จนปัญญา เสิ่นเทียนเฉินคนนี้ไม่ได้ไล่ง่ายดายขนาดนั้น อีกฝ่ายตามหลังเธอกับถังถังไปตลอดทาง ท่าทางกระตือรือร้นอย่างมาก
เยี่ยหวันหวั่นอยากไล่คนก็ไม่มีวิธี ยังไงทั้งถนนนี้ก็เป็นของบ้านเขา…
“คุณแม่…” ถังถังจ้องเสิ่นเทียนเฉินที่อยู่ด้านข้างอย่างระวังตัวตลอด เขาแอบดึงมือของเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นก้มหน้ากระซิบถาม “ทำไมเหรอเบบี๋”
ถังถังลังเลอยู่ครึ่งค่อนวัน จากนั้นก็เอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณแม่ ห้ามชอบคนคนนี้นะ!”
————————————————————————————
บทที่ 1620 เขาไม่เหมาะสมกับคุณแม่
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินดังนั้นก็หลุดหัวเราะ “ทำไมล่ะ”
ถังถังเอ่ยปากทันที “เขาไม่เหมาะสมกับคุณแม่!”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยถามอย่างสนใจ “โอ้ เขาไม่เหมาะสมกับแม่ งั้นลูกคิดว่าใครเหมาะกับแม่? ”
เด็กน้อยหลุบตาเหมือนตกอยู่ในห้วงความคิด
“คนสวยๆ ลองชิมนี่…ผมป้อนคุณนะ…” เสิ่นเทียนเฉินกุลีกุจอหยิบผลไม้เคลือบน้ำตาลขยับเข้ามา
เยี่ยหวันหวั่นหันมองเสิ่นเทียนเฉินอย่างปวดหัว เห็นปฏิเสธทางอ้อมไม่เป็นผลจึงได้แต่เอ่ยกำปั้นทุบดิน “ขอโทษด้วย คุณชายเสิ่น ฉันมีคนที่ชอบแล้ว”
เสิ่นเทียนเฉินได้ยินดังนั้นก็ไม่มีท่าทีถือสาแม้แต่น้อย เขายิ้มหยีเอ่ยปาก “ผมรู้ ผมรู้! ผู้นำไป๋ชอบคนงามนี่นา ว่ากันตามค่าความหน้าตาดี กระผมน่าจะเข้าตาผู้นำไป๋ได้นะ”
เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุก ชื่อเสียงของไป๋เฟิงนี่แย่ถึงขนาดไหนกัน…ทุกคนรู้หมดว่าเธอเจ้าชู้ประตูดินเหรอ?
เยี่ยหวันหวั่นอธิบายอย่างจนใจ “ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ความหมายฉันคือ ฉันมีคนรัก เขาเป็นรักแท้เดียวในชีวิตนี้ของฉัน ไม่ใช่คนรักที่เล่นๆ ด้วย”
เสิ่นเทียนเฉินพลันเอ่ยอย่างเต็มไปด้วยเหตุผล “ผู้นำไป๋ ผู้หญิงที่ทั้งสวยและฉลาด ฉลาดและมีกำลังรบ มีกำลังรบและโหดเหี้ยมอำมหิตด้วยอย่างคุณ จะหยุดเท้าอยู่ที่ดอกไม้ดอกเดียวได้ยังไง! การเดินทางไกลของคุณควรเป็นหมู่ดาวมหาสุทรนะ! ชายงามมากมายยังรอคุณไปพิชิตอยู่ อย่างเช่นผม…”
เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด พอได้แล้ว!
เยี่ยหวันหวั่นพูดยังไงก็ไม่ผ่านสักที ขณะที่กำลังปวดหัวว่าจะสลัดเสิ่นเทียนเฉินยังไง เวลานี้ตรงหน้าก็พลันมีเสียงอ่อนโยนหนึ่งดังขึ้นมา
“เสี่ยวเฟิง”
เอ๋? จี้ซิวหร่าน?
ได้เห็นจี้ซิวหร่านในสถานการณ์อย่างนี้ เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออกจริงๆ ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกันแน่
เดิมทีตลอดมาเธอสวมรอยเป็นไป๋เฟิง สวมรอยเป็นคู่หมั้นของจี้ซิวหร่าน ดังนั้นจึงไม่มีกำแพงทางจิตใจใดๆ แสดงต่อหน้าเขาหน่อยก็พอ
แต่ตอนนี้ ใครจะรู้ว่า…ตัวตนที่แท้จริงของเธอ กลับก็คือคู่หมั้นของจี้ซิวหร่าน…
ความรู้สึกนี้…ยากบรรยายจริงๆ …
ที่ยิ่งทำให้รู้สึกซับซ้อนคือ ก่อนหน้านี้ตอนอยู่บ้านตระกูลจี้ เธอเคยได้ยินคุณนายจี้พูกถึงว่า ตอนนั้นจี้ซิวหร่านยกเลิกการหมั้นหมายเพราะอยากแต่งงานกับเนี่ยอู๋โยว
จี้ซิวหร่านปฏิเสธการหมั้นหมายของตระกูลเนี่ย ลับๆ แอบอยู่ด้วยกันกับไป๋เฟิงอย่าง…
เอ่อ เพราะงั้น เธอก็นับว่า…ถูกจี้ซิวหร่านสวมเขาแล้วเหรอ?
ได้ยินเสียงคุ้นเคยของจี้ซิวหร่าน เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันเอ่ยปาก ถังถังที่ด้านข้างก็พลันวิ่งไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ครู่เดียวก็วิ่งถึงตรงหน้าจี้ซิวหร่านและร้องเรียกเสียงสดใส “คุณอาจี้! ถังถังคิดถึงคุณอาจี้มาก!”
จี้ซิวหร่านเผยรอยยิ้มปานอาบลมวสันต์ ก้มตัวยื่นฝ่ามือหนาใหญ่ลูบหัวของเด็กน้อย
เยี่ยหวันหวั่นเห็นดังนั้นก็อดตกใจและเลิกคิ้วไม่ได้
ถังถังนอกจากต่อหน้าเธอก็กระตือรือร้นขนาดนั้นกับคนอื่นน้อยมาก นึกไม่ถึงว่าจะกลับสนิทกับจี้ซิวหร่านขนาดนี้?
แต่คิดดูก็เหมือนจะไม่แปลก ตระกูลเนี่ยกับตระกูลจี้มีสัมพันธ์ดีต่อกัน จี้ซิวหร่านกับเนี่ยอู๋โยว…หรือก็คือเธอ กระทั่งเคยหมั้นหมายกัน จี้ซิวหร่านรู้จักถังถังได้ก็ปกติดี
แต่ว่ากันตามหลักแล้ว ถ้าถังถังไม่ใช่ลูกชายของจี้ซิวหร่าน งั้นเท่ากับว่าจี้ซิวหร่านถูกสวมเขาแล้ว แบบนี้แล้วจี้ซิวหร่านกับยังดีกับถังถังขนาดนี้
งั้นหมายความว่า…ถังถัง…คงไม่ใช่ลูกของเธอกับจี้ซิวหร่านหรอกมั้ง
เยี่ยหวันหวั่นถูกความคิดเพ้อเจ้อของตัวเองทำกลัวแล้ว!
