บทที่ 1635 จะลองดูไหมล่ะ
ในห้องโถงใหญ่ที่เงียบจนแทบจะหยุดหายใจ รอบข้างมืดสลัว ไร้ซึ่งแสงสว่างใดๆ
นิ้วมือเรียวขาวดุจหิมะของชายหนุ่มกำลังเขย่าเหล้าสีแดงในแก้วไวน์เบาๆ ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มที่ไม่อาจคาดเดาอารมณ์ได้
ไม่นาน ชายหนุ่มก็ดีดนิ้วเบาๆ แสงไฟอ่อนๆ พลันสว่างขึ้น
“ท่านประธานครับ”
ชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามาจากข้างนอก แล้วค้อมกายให้ชายหนุ่มเล็กน้อย “แขกมาแล้วครับ”
พอได้ยินชายชรากล่าวอย่างนั้น ชายหนุ่มเอ่ยว่า “พาเธอเข้ามา”
“ครับ ท่านประธาน” ชายชรากล่าว จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป
ผ่านไปครู่หนึ่ง เนี่ยหลิงหลงเปิดประตูใหญ่ ราวกับคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี พอเข้ามาในห้อง เธอก็เดินไปนั่งโซฟาที่อยู่ไม่ห่างอย่างเป็นธรรมชาติ
“ดื่มสิ” ชายหนุ่มหมุนเก้าอี้หันมา นัยน์ตาที่ทั้งลึกล้ำและเจ้าเล่ห์ราวกับรวมทุกสรรพสิ่งในจักรวาลเอาไว้ แต่ทว่านัยน์ตาคู่นั้นเปี่ยมไปด้วยอารมณ์หลากหลายรูปแบบ แต่กลับบอกไม่ถูกว่าเจ้าของนัยน์ตาคู่นั้นคิดอะไรอยู่
“ขอบคุณ”
เนี่ยหลิงหลงรับไวน์ที่คนรับใช้นำมาเสิร์ฟ แล้วจิบคำหนึ่ง
“ออกไปให้หมด”
ไม่นาน ชายหนุ่มก็โบกมือ คนรับใช้หน้าตาดีหลายคนออกจากห้องโถงไป แล้วปิดประตูเบาๆ
“หึๆ เธอมาหาฉันมีเรื่องอะไรงั้นเหรอ”
ชายหนุ่มมองเนี่ยหลิงหลง แล้วถามด้วยรอยยิ้ม
“แผนฉัน มีอุปสรรคนิดหน่อย” เนี่ยหลิงหลงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบช้า
“อ้อ อะไรที่ทำให้เธอมีอุปสรรคได้ น่าสนใจดีนะ” ชายหนุ่มกระตุกมุมปาก จ้องเนี่ยหลิงหลง “ฉันกลับอยากฟังดูซักหน่อย”
“คุณน่าจะรู้ ว่าแผนเดิมของฉันเป็นยังไง” เนี่ยหลิงหลงยิ้มเยือกเย็น “ฉันหาเนี่ยอู๋โยวตัวปลอมมาก็เพื่อจะทำให้เธอเป็นผู้สืบทอดของตระกูลเนี่ยได้อย่างถูกต้อง น่าเสียดายที่ฉันไม่มีสายเลือดตระกูลเนี่ย ไม่งั้นก็คงไม่ต้องยุ่งยากอย่างงี้”
“แล้วยังไง” ชายหนุ่มยิ้มถาม
“น่าเสียดาย เนี่ยอู๋โยวตัวจริง ทำเสียแผนหมด” เนี่ยหลิงหลงยิ้มเย็น
“อ้อ…ความจำของเธอกลับมาแล้วเหรอ” นัยน์ตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและเหี้ยมเกรียม
“เปล่า” เนี่ยหลิงหลงส่ายหน้า
ได้ยินอย่างนั้น แววตาตื่นเต้นและเหี้ยมเกรียมของชายหนุ่มก็หายไป เหลือไว้เพียงความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด
“ที่ฉันมาวันนี้มีจุดประสงค์อย่างเดียว แค่ต้องการมาแจ้งให้คุณทราบเรื่องหนึ่ง” เนี่ยหลิงหลงเอ่ยเสียงเรียบ “ฉันไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของตระกูลเนี่ย เลยไม่สามารถสืบทอดมรดกของตระกูลเนี่ยได้ ตอนแรกฉันตั้งใจจะให้เนี่ยอู๋โยวตัวปลอมเป็นผู้สืบทอดของตระกูลเนี่ย แต่ดูจากตอนนี้แล้วน่าจะไม่ง่าย…ถ้าสุดท้ายแล้วทำไม่สำเร็จ ฉันก็คงต้องทำตามวิธีการของฉัน”
“วิธีการของเธอคืออะไร” ชายหนุ่มถาม
เนี่ยหลิงหลงกระตุกมุมปาก เผยให้เห็นรอยยิ้มน่ากลัว “ทำลายตระกูลเนี่ย แล้วฆ่าเนี่ยอู๋โยวตัวจริงซะ”
สิ้นเสียงของเนี่ยหลิงหลง นัยน์ตาของชายหนุ่มสะท้อนแววเยือกเย็นที่ราวกับมีมาตั้งแต่สมัยบรรพกาล เสียงที่เอ่ยออกมาจากปาก ราวกับทำให้อุณหภูมิของโลกทั้งใบต่ำลงถึงศูนย์องศา
“เนี่ยหลิงหลง” ชายหนุ่มจ้องเนี่ยหลิงหลง “ถ้าหาก เธอกล้าแตะต้องผู้หญิงคนนั้นแม้แต่ปลายเส้นผม…”
พูดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยรังสีชั่วร้าย “เธอไม่ได้ตายดีแน่”
“อ้อ?”
จู่ๆ เนี่ยหลิงหลงก็ลุกขึ้นยืน จ้องประธานสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธที่นั่งอยู่ตรงหน้าคนนี้ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเหมือนนึกสนุก “ทำให้ฉันไม่ได้ตายดี…อย่างคุณน่ะเหรอ”
“งั้นจะลองดูไหมล่ะ” ชายหนุ่มยิ้มกล่าว
“ฉันไม่มีเวลามาคุยไร้สาระกับคุณ ฉันแค่มาบอกให้คุณรู้ไว้ ไม่ได้มาขอความเห็น” เนี่ยหลิงหลงกล่าวด้วยใบหน้าไร้อารมณ์
————————————————————————————-
บทที่ 1636 ห้ามใครแตะต้องเธอ
“ก่อนที่เนี่ยอู๋โยวจะจำทุกอย่างได้ ฉันหวังว่าเธอจะปลอดภัยดี” ชายหนุ่มกล่าว
“งั้นหลังจากที่จำทุกอย่างได้แล้วล่ะ” เนี่ยหลิงหลงถาม
“ถ้าจำทุกอย่างได้แล้ว…” รังสีชั่วร้ายของชายหนุ่มราวกับแผ่ปกคลุมไปทั่วห้องโถง รอยแผลเป็นตรงหางตาที่ชวนขนลุกนั่นบิดเบี้ยวจนถึงขีดสุด “ถ้าเธอจำทุกอย่างได้เมื่อไหร่…ฉัน…จะส่งเธอไปทุกข์ทรมานในขุมนรกด้วยตัวเอง”
“รสนิยมของคุณ ช่างพิเศษจริงๆ” เนี่ยหลิงหลงเอ่ยประชด
“คนที่เธอต้องระวังคือเนี่ยอู๋หมิง ไม่ใช่เนี่ยอู๋โยว” ชายหนุ่มกล่าว
พูดถึงเนี่ยอู๋หมิง เนี่ยหลิงหลงแค่นยิ้ม “พี่ใหญ่ของฉันไม่เป็นปัญหาอะไรหรอก เขาฝึกยุทธ์จนกลายเป็นคนไม่มีสมอง ตอนนี้คิดอยู่อย่างเดียว คือทำทุกวิถีทางเพื่อหาเงิน แต่…ถ้าเมื่อไหร่ที่พี่ใหญ่ของฉันกลายเป็นอุปสรรคขวางทางฉันเมื่อไหร่ ฉันก็ยินดีจะจัดการเขาเหมือนกัน”
“อ้อ…” ชายหนุ่มมองเนี่ยหลิงหลงด้วยสีหน้าครุ่นคิด “ทั่วทั้งรัฐอิสระ ไม่มีใครกล้าพูดว่าตัวเองกำจัดเนี่ยอู๋หมิงได้…พี่ใหญ่ของเธอถึงขนาดสู้กับเจ้าหมาจรจัดได้ด้วยซ้ำ อย่างเธอเหรอจะกำจัดเขา”
“น่าเสียดาย…ที่เขามีจุดอ่อนเยอะเกินไป ถ้าต้องการเอาชีวิตพี่ใหญ่ของฉัน การใช้วรยุทธ์ถือเป็นวิธีที่โง่ที่สุด มีวิธีตั้งมากมายที่จะเอาชีวิตเขาได้” เนี่ยหลิงหลงยิ้มเย็น
“หึ…ไม่เห็นต้องแหวกหญ้าให้งูตื่นอย่างงี้เลย เธอแค่ต้องใช้ประโยชน์จากจุดอ่อนของพี่ใหญ่เธอ ทำให้เขาถูกนายหญิงกับผู้นำตระกูลเนี่ยไล่ออกจากตระกูลเนี่ยก็ได้แล้วนี่ พอถึงตอนนั้นคนที่เป็นผู้สืบทอดก็จะเหลือแค่เนี่ยอู๋โยว ส่วนเนี่ยถังเซียวก็ยังเด็กเกินไป คงไม่ต้องพูดถึง แต่เนี่ยอู๋โยว ยังไงก็ต้องเก็บไว้ให้ฉัน” ชายหนุ่มกล่าว
“เวลาของฉันมีจำกัด ฉันไม่รับประกันว่าผู้หญิงคนนั้นจะจำทุกอย่างได้รึไม่ ฉันไม่สนใจเนี่ยอู๋โยวเลยซักนิด ขอแค่เธอไม่มาขวางทางฉันก็พอ ไม่งั้น…ฉันไม่ได้มีเวลามากขนาดที่จะรอให้เธอจำทุกอย่างได้”
เอ่ยจบ เนี่ยหลิงหลงก็หมุนตัวเดินจากไป ไม่หันกลับมาอีก
……
หลังจากเนี่ยหลิงหลงออกจากห้องโถงใหญ่ของสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ ชายหนุ่มที่สวมหน้ากากสีเงินคนหนึ่งก็ก้าวออกมาจากข้างหลัง เสียงเย็นชาถูกเปล่งออกจากปาก “เนี่ยหลิงหลง ควบคุมยากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว”
ได้ยินอย่างงั้น ประธานสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธกระตุกมุมปากเล็กน้อย เขย่าไวน์ในมือแล้วบอกว่า “ทุกอย่างอยู่ในแผนหมดแล้ว รัฐอิสระ…อีกไม่นานคงถึงเวลาต้องเปลี่ยนบรรยากาศกันหน่อยแล้วล่ะ”
“น่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ แล้วสิ คนอื่นน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เนี่ยหลิงหลงมีอำนาจมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ยังไงก็ต้องระวังไว้หน้อย ตอนนี้ ทั่วทั้งรัฐอิสระแทบจะไม่มีใครเอาชนะเธอได้แล้ว” ชายสวมหน้ากากบอก
“หึๆ…”
ประธานสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธกระตุกมุมปาก แล้วกล่าวด้วยใบหน้าชั่วร้าย “โลภมากลาภมักหาย เนี่ยหลิงหลงในตอนนี้ ถ้าเธอยินยอม ครึ่งหนึ่งของรัฐอิสระก็จะกลายเป็นของเธอ…แต่ถ้าหากทะเยอทะยานมากไป ฉันจะทำให้เธอเสียใจที่เกิดมา”
“หวังว่าจะเป็นอย่างงั้น” ชายสวมหน้ากากกล่าวเสียงเรียบ
……
เวลานี้ ณ พันธมิตรอู๋เว่ย
เยี่ยหวันหวั่นกำลังนั่งเอนหลังบนเก้าอี้ทำงานว่างๆ หลังคืนนี้ไปเธอต้องกลับไปที่โรงเรียนชื่อเยี่ยนแล้ว เพราะยังไงตอนนี้เธอก็ทำภารกิจระดับ A ทั้งสองภารกิจเสร็จอย่างง่ายดายแล้ว
หวังว่าการแสดงห่วยๆ ของเป่ยโต่วจะไม่ทำให้คนในโรงเรียนชื่อเยี่ยนจับผิดอะไรได้นะ…ไม่งั้นเธอจะกลับมาอัดเจ้าเป่ยโต่วให้ตายเลยคอยดู
เยี่ยหวันหวั่นหยิบมือถือขึ้นมาดูแอพสำหรับสนทนาที่ไม่ได้ล็อคอินมานานแล้ว
พวกกงซวี่กับลั่วเฉิน ส่งข้อความมาแทบจะทุกสองสามวัน ส่วนมากก็ถามถึงเรื่องที่เยี่ยหวันหวั่นหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
แต่เยี่ยหวันหวั่นกลับไม่เคยตอบกลับเลยสักครั้ง ทำได้แค่รอกลับจีนแล้วค่อยติดต่อพวกเขา
