บทที่ 1669 เยี่ยหวันหวั่นขึ้นสนาม
“โรงเรียนชื่อเยี่ยนเชิญพวกเรามาร่วมชมงานเท่านั้นเอง” จี้ซิวหร่านยิ้มเอ่ย
ยังไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปากพูดต่อ ไม่ไกลนัก ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อก็พาพวกเมิ่งเข่อปรากฏตัวเดินตรงไปถึงข้างตัวผู้นำอาชูร่า
“ผู้นำอาชูร่ามาได้เป็นเกียรติของชายชราแล้ว” เหลยเฮ่อหัวเราะน้อยๆ ก่อนเอ่ย
“อืม” ผู้นำอาชูร่าส่งเสียงเรียบนิ่ง ปล่อยให้เหลยเฮ่อนั่งลงข้างตัวเอง
“อาจารย์ เยี่ยหวันหวั่นคนนั้นก็เข้าร่วมด้วย” เมิ่งเข่อที่อยู่ด้านข้างเอ่ยเสียงเย็น “อาจารย์วางใจได้ค่ะ วันนี้ผู้อาวุโสกงจะต้องเสียลูกศิษย์อีกหนึ่งคน เยี่ยหวันหวั่นนั่นจะต้องถูกกำจัดทิ้ง”
ได้ยินดังนั้น เหลยเฮ่อพยักหน้าจากนั้นหันมองผู้นำอาชูร่า “ผู้นำอาชูร่าเห็นเรื่องตลกแล้ว ผู้อาวุโสกงคนนั้นรับลูกศิษย์ใหม่หนึ่งคนชื่อเยี่ยหวันหวั่น เยี่ยหวันหวั่นหยาบคายใส่ลูกศิษย์ผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า เกรงว่าวันนี้ลูกศิษย์ผมคงไม่เมตตาแล้ว”
ได้ยินคำพูดนี้ของเหลยเฮ่อ แววตาของผู้นำอาชูร่าจ้องมองเหลยเฮ่อเขม็งราวกับฤดูหนาวเดือนสิบสอง “งั้นเหรอ”
“หากผู้นำอาชูร่าสนใจ จะดูละครด้วยกันก็ได้ ว่าไงครับ” เหลยเฮ่อเอ่ย
“ตกลง” ผู้นำอาชูร่าพูดจบก็เก็บสายตาช้าๆ มองไปยังเยี่ยหวันหวั่นกับจี้หวงที่อยู่ไกลออกไปบ่อยครั้ง
ผู้นำอาชูร่ากับจี้หวงต่างก็มีข้อตกลงผลประโยชน์กับโรงเรียนชื่อเยี่ยน และวันนี้ผู้อาวุโสกงก็เชิญจี้ซิวหร่านมาร่วมชม ส่วนเหลยเฮ่อก็เชิญผู้นำอาชูร่า
ข้างหายผู้นำอาชูร่า เจียงเหยียนมีสีหน้ายากอธิบาย นางจิ้งจอกนั่น…ทำไมกลายเป็นนักเรียนของโรงเรียนชื่อเยี่ยนไปแล้ว…ถึงจะแต่งหน้าซะน่าเกลียดสุดแสน แต่ดวงตาคู่นั้นกับท่าทาง ต่อให้เธอกลายเป็นเถ้าเขาก็ยังจำได้!
ถึงในใจนึกสงสัย แต่เจียงเหยียนกลับไม่ได้พูดอะไร
กลับกันเข้าเริ่มคาดหวังอยู่บ้างแล้ว พลังต่อสู้ของเหลยเฮ่อแข็งแกร่งล้ำเลิศและลูกศิษย์ของเขาก็ค่อนข้างมีชื่อเสียงในรัฐอิสระ ถ้าสามารถสั่งสอนนางจิ้งจอกได้ดีๆ สักยก ก็นับว่าเป็นที่พอใจกันถ้วนหน้า ช่วยเขากับผู้นำระบายความเกลียดชัง!
…
“หวันหวั่น ฟังคำพูดของอาจารย์ ทุกตาต้องทำเท่าที่ทำได้ ห้ามฝืนสู้เกินกำลัง ถ้าสู้ไม่ได้จริงๆ ก็ยอมแพ้ลงจากเวทีซะ!” ผู้อาวุโสกงจ้องเยี่ยหวันหวั่นพลางย้ำเตือนสารพัดอย่าง
“อาจารย์ หนูเข้าใจแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก
“รุ่นน้อง ไม่ต้องห่วง พี่รองจะคอยดูเธอ ใครกล้าลงมือฆ่ารังแกเธอก็รอหลังจบการแข่งขัน พี่รองจะไปทุบหัวมันให้แตก!” ชายกำยำรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งที่ด้านข้างผู้อาวุโสคลี่ยิ้มเอ่ย
ชายกำยำผู้นี้ชื่อเจี้ยนหู่ เป็นลูกศิษย์คนรองของผู้อาวุโสกง เรี่ยวแรงเยอะดุจกระทิง ในโรงเรียนชื่อเยี่ยนขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม
ไม่รู้ทำไม เจี้ยนหู่ศิษย์เห็นน้องเล็กผู้นี้ก็กลับมีความรู้สึกดีอย่างประหลาด ถึงแม้หน้าตาออกจะ…
“ขอบคุณพี่รอง!” เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะเบาะๆ
แม้เยี่ยหวันหวั่นไม่รู้เกี่ยวกับศิษย์พี่รองคนนี้ แต่ก็มักรู้สึกเดจาวู เยี่ยหวันหวั่นเดาว่าตอนตัวเองยังเป็นเนี่ยอู๋โยว ความสัมพันธ์กับเจี้ยนหู่คนนี้น่าจะยังนับว่าไม่เลว ไม่งั้นเธอคงไม่มีทางรู้สึกสนิทและคุ้นเคย
“ทุกท่าน ฉันคือกรรมการตัดสินของงานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์ครั้งนี้ ในงานแลกเปลี่ยนครั้งนี้ สู้พอเป็นพิธี ใช้วิธีจับฉลากตัดสินคู่ต่อสู้”
ชายชราคนหนึ่งยืนอยู่ตรงกลางเวทีและเอ่ยปาก
เมื่อกรรมการตัดสินพูดจบก็ดึงลูกบอลเล็กสองลูกออกมาจากในกล่องที่ปิดผนึกหนึ่งใบ บนลูกบอลติดหมายเลขจำนวนหนึ่งไว้
“หมายเลข 11 ขึ้นเวที!”
เมื่อสิ้นเสียงของกรรมการตัดสิน ทหารรับจ้างระดับ C คนหนึ่งก็เดินขึ้นเวทีอย่างรวดเร็ว
“หมายเลข 8 ขึ้นเวที!”
กรรมการตัดสินพูดอีกรอบ
“ใครคือหมายเลข 8!”
เห็นไม่มีคนตอบรับ กรรมการตัดสินขมวดคิ้วแน่น
“หนู…หนูคือหมายเลข 8 ค่ะ!”
ทันใดนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็ตอบรับแล้วรีบเดินเข้าเวที
เวลานี้เห็นเยี่ยหวันหวั่นที่สวมชุดนักเรียนสีเทาขึ้นเวทีมา เบื้องบนของโรงเรียนและทหารรับจ้างระดับสูงไม่น้อยต่างขมวดคิ้วเล็กน้อย
ทหารรับจ้างระดับ D ก็กล้ามาร่วมงานด้วยเหรอ!
งานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์อย่างนี้ ต่อให้เป็นทหารรับจ้างระดับ C ก็มีคนกล้าเข้าร่วมไม่กี่คน โดยทั่วไปล้วนแต่เป็นทหารรับจ้างระดับ B เป็นต้นไปที่เข้าร่วมการแข่งขัน
————————————————————————————–
บทที่ 1670 นับว่าเธอแน่
งานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธของโรงเรียนชื่อเยี่ยน โดยทั่วไปส่วนใหญ่ต่างเป็นทหารรับจ้างระดับ B หรือไม่ก็ระดับ B ขึ้นไปจึงจะเข้าร่วมการแข่ง
แน่นอนว่าก็ไม่ได้จำกัดทหารรับจ้างระดับ D แต่ทหารรับจ้างระดับ D แทบทุกคนไม่คิดพาตัวเองไปขายหน้า
บริเวณโดยรอบมีทหารรับจ้างมากมาย
ทหารรับจ้างบางคนในนั้นหลังเห็นเยี่ยหวันหวั่นขึ้นเวทีก็พากันเบิกตากว้าง
ไม่กี่วันก่อน เยี่ยหวันหวั่นทำภารกิจทหารรับจ้างระดับ A สำเร็จสองภารกิจด้วยตัวคนเดียว ทหารรับจ้างไม่น้อยเห็นกับตา แต่ทว่าทหารรับจ้างของโรงเรียนชื่อเยี่ยนมีมากมายและส่วนใหญ่ก็ไม่รู้เรื่องนี้ คิดแค่ว่าทหารรรับจ้างระดับ D ช่างไม่รู้ประสีประสา ใจกล้าเข้าร่วมการแข่งแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์อย่างนี้
…
เวลานี้บนที่นั่งกิตติมศักดิ์ จี้ซิวหร่านนั่งข้างผู้อาวุโสกง เอ่ยปากพูดคุยกับผู้อาวุโสกงเป็นครั้งคราว ส่วนผู้นำอาชูร่าที่ข้างกายเหลยเฮ่อ สายตาก็จ้องมองเยี่ยหวันหวั่นที่ด้านล่างซึ่งกำลังมุ่งหน้าไปยังเวทีอย่างไม่ละสายตา
ไม่นานเยี่ยหวันหวั่นก็เดินขึ้นเวที
“หมายเลข 11 หลี่เฮ่อ ทหารรับจ้างระดับ C”
ชายหนุ่มชำเลืองมองเยี่ยหวันหวั่น มุมปากยกขึ้นน้อยๆ
โชคของเขาออกจะดีเกินไปหน่อยแล้ว ทั้งโรงเรียนชื่อเยี่ยนคาดว่าคงมีแค่ทหารระดับ D คนนี้คนเดียวที่เข้าร่วมงานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์ครั้งนี้ แล้วก็ยังเจอเขาจนได้ นี่ไม่ใช่ส่งคะแนนให้เขาฟรีๆ หรอกเหรอ…
“หมายเลข 8 เยี่ยหวันหวั่น ทหารรับจ้างระดับ D” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปากกับชายหนุ่ม
“ฮ่าๆ ทหารรับจ้างระดับ D อย่างเธอ ถึงกับกล้ามาเข้าร่วมงานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์ครั้งนี้ ความกล้าน่าชมเชย…แต่ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะออมมือให้”
ชายหนุ่มหัวเราะคิก พูดจบก็ย่ำเท้าหนึ่งก้าวพุ่งเข้าหาเยี่ยหวันหวั่นในพริบตา
ทหารรับจ้างระดับ C อย่างนี้ในโรงเรียนชื่อเยี่ยนย่อมแข็งแกร่งกว่าทหารรับจ้างระดับ D แต่โดยเนื้อแท้ก็ไม่ได้ต่างกันมาก ยังไงก็ต่างกันเพียงหนึ่งระดับเท่านั้น
เยี่ยหวันหวั่นสูดหายใจลึก พริบตานั้นเธอเก็บอารมณ์ทั้งหมด
ภาพฉากทั้งหมดบนโลกนี้ในสายตาของเยี่ยหวันหวั่น ราวกับทั้งหมดเคลื่อนที่ช้าลง
เมื่อก่อนตอนอยู่ประเทศจีน เยี่ยหวันหวั่นก็เคยครอบครองพลังต่อสู้อย่างนี้ เยี่ยหวันหวั่นในตอนนั้นยังนึกว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะวิทยายุทธ์ แต่ตอนนี้ดูท่าว่า นี่คงจะเป็นพลังก่อนตัวเธอจะถูกคลุมทับความทรงจำ พลังที่เนี่ยอู๋โยวครอบครอง
สำหรับคนอื่น เยี่ยหวันหวั่นตอนนี้เหมือนกับรูปปั้น ยืนนิ่งเงียบอยู่ที่มุมหนึ่งของเวที ไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย กลับกันหลี่เฮ่อหมายเลข 11 คนนั้น โจมตีใส่เยี่ยหวันหวั่นอย่างรวดเร็วถึงขีดสุด
“ทหารระดับ D นั่นไม่ใช่กลัวจนเอ๋อแล้วหรอกนะ”
ทหารรับจ้างคนหนึ่งในกลุ่มคนพูดลอยๆ หนึ่งประโยค คนรอบด้านไม่น้อยก็หัวเราะครืน
‘ตูม!’
เสียงหนึ่งดังสนั่นทั่วทั้งสถานที่
ภายใต้สายตาตกใจของทุกคน ตอนที่ทหารรับจ้างหมายเลข 11 หลี่เฮ่อยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพิ่งถึงตัวเยี่ยหวันหวั่น ปล่อยหมัดออกไป เยี่ยหวันหวั่นที่ไม่ขยับเขยื้อนคนนั้นกลับคว้าแขนที่เขายื่นออกไป แล้วก็โยนเขาลงจากเวทีทั้งอย่างนั้นในพริบตา
“หลี่เฮ่อหมายเลข 11 ตกเวที เยี่ยหวันหวั่นหมายเลข 8 ชนะ!”
แทบจะในพริบตา กรรมการตัดสินลุกขึ้นยืนแล้วประกาศกับทุกคน
“เชี่ย!”
หลี่เฮ่อนวดก้น สีหน้าเหมือนกินอุจจาระไม่ปานขณะจ้องมองเยี่ยหวันหวั่น ผู้ชายตัวใหญ่อย่างเขากลับถูกทหารรับจ้างหญิงระดับ D โยนลงจากเวที!?
เนื้อร้อยเจ็ดสิบกว่ากิโลกรัมนี้แม่งโตมาสูญเปล่าเหรอ!
“นับว่าเธอแน่ ถึงกับตั้งใจยืนนิ่งไม่ขยับทำให้ฉันชะล่าใจ…” หลี่เฮ่อชี้เยี่ยหวันหวั่นอย่างเคียดแค้น วันนี้เขาท่าดีทีเหลวแล้ว…
ทหารรับจ้างระดับ D น่ารังเกียจนี่ ต้องโทษตัวเขาที่ประมาทเลินเล่อ
