บทที่ 1701 ใช้เงินซื้อได้ไหม
แต่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ถึงทำให้คุณตาดูถูกคุณนายกับผู้นำตระกูลเนี่ยขนาดนี้ จุดนี้เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่อาจรู้
อีกอย่าง จำได้รางๆ ว่าสุดท้ายมีชายวัยกลางคนหลายคนเคารพคุณตามาก และเรียกคุณตาว่าประธาน…
ประธาน…ประธานอะไร…
“นักเรียนเยี่ย”
ขณะที่เยี่ยหวันหวั่นกำลังครุ่นคิด ผู้อำนวยการที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานก็ตะโกนเรียกเยี่ยหวันหวั่น
เวลานั้น เยี่ยหวันหวั่นเก็บอารมณ์แล้วมองผู้อำนวยการชื่อเยี่ยน “ท่านผู้อำนวยการคะ วิชาสะกดจิตของคุณเก่งกาจจริงๆ ค่ะ!”
ถ้าผู้อำนวยการเต็มใจช่วยเธอ ความทรงจำของเธอ…จะต้องฟื้นคืนโดยสมบูรณ์แน่!
“นักเรียนเยี่ย ก็เหมือนอย่างที่เธอพูดก่อนหน้านี้ ความทรงจำของเธอหายไปมากจริงๆ …” เวลานี้ ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนจ้องเยี่ยหวันหวั่นอย่างแฝงความหมายลึกซึ้ง “พูดให้ถูกคือ เธอไม่ได้ความทรงจำหายไป แต่เหมือนความทรงจำถูกเขียนทับ เรื่องนี้เธอรู้ไหม”
ได้ยินคำพูดนี้ เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าติดๆ กัน “ท่านผู้อำนวยการ เรื่องนี้ฉันรู้ดีค่ะ…เพราะงั้นฉันถึงอยากให้ผู้อำนวยการช่วยฉันฟื้นฟูความทรงจำที่เป็นของตัวฉันน่ะค่ะ!”
ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนดื่มชาไปอึกหนึ่ง ครุ่นคิดอยู่สักครู่จึงค่อยเงยหน้าขึ้นมองไปทางเยี่ยหวันหวั่น “ทั้งรัฐอิสระ เกรงว่าจะมีแค่ฉันคนเดียวที่ช่วยฟื้นความทรงจำให้เธอได้”
“ขอบคุณค่ะท่านผู้อำนวยการ!” เวลานั้นดวงตาของเยี่ยหวันหวั่นเผยแววตื่นเต้นเด่นชัด
เธอเดาไม่ผิด ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนมีความสามารถนี้จริงๆ …
ตราบใดที่เธอสามารถฟื้นฟูความทรงจำได้ ความจริงทั้งหมดก็จะกระจ่าง!
“อย่าเพิ่งรีบขอบคุณฉันเลย” ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนจ้องเยี่ยหวันหวั่นพร้อมยิ้มน้อยๆ เอ่ย “ดูออกได้ว่านักเรียนเยี่ยเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับกฎมาก บังเอิญฉันเองก็เช่นกัน นักเรียนเยี่ยอยากฟื้นฟูความทรงจำก็ทำตามกฎเถอะ”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก ฉันไม่ได้ให้ความสำคัญกับกฎนะ…
ให้ความสำคัญกับกฎที่ผู้อำนวยการว่า คงจะเป็นคำพูดที่เยี่ยหวันหวั่นวินิจฉัยความบริสุทธ์ให้ตัวเองหลังจากฆ่าเมิ่งเทียนบนเวทีวันนี้…
ตัวเองขุดหลุมเองกระโดดลงไปเองแท้ๆ
คำพูดที่ตัวเองพูดก็ย่อมไม่มีทางจะหักหน้าตัวเองได้ เยี่ยหวันหวั่นได้แต่ต้องยอมรับด้วยสีหน้าว่างเปล่า “ท่านผู้อำนวยการพูดถูกค่ะ หนูให้ความสำคัญกับกฎจริงๆ …อย่างนั้นขอถามผู้อำนวยการ ฉันจะฟื้นฟูความทรงจำต้องมีกฎอะไรบ้างคะ”
“ตามกฎของโรงเรียนชื่อเยี่ยน มาขออาวุธหลอมหรือว่าคำชี้แนะจากฉัน ก็ต้องใช้แต้มคุณงามความดีสองหมื่นห้าพันแต้มต่อหนึ่งครั้งทั้งนั้น การสะกดจิตเสียกำลังมากหน่อยต้องใช้ห้าหมื่น ส่วนจากสถานการณ์นี้ของนักเรียนเยี่ย ประเมินอย่างต่ำก็ต้องสะกดจิตสามครั้ง ก็เป็นแต้มคุณงามความดีอย่างน้อยหนึ่งแสนห้าหมื่นแต้ม ครั้งนี้ก็ห้าหมื่นแต้ม ตอนนี้นักเรียนเยี่ยยังติดแต้มคุณงามความดีฉันสองหมื่นห้าพันแต้ม” ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนยิ้มพูด
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก ทำไมรู้สึกเหมือนอยู่ไม่สู้ตายกันนะ…
หนึ่งแสนห้าหมื่นแต้มคุณงามความดี บวกกับสองหมื่นห้าพันแต้มที่เธอติดค้าง งั้นก็เป็นหนึ่งแสนเจ็ดหมื่นห้าพันแต้ม
ตัวเธอจะไปเอาแต้มคุณงามความดีหนึ่งแสนเจ็ดหมื่นห้าพันแต้มมาจากไหน ไม่ใช่ต้องใช้ชีวิตตัวเองแลกเหรอ
ภารกิจระดับ A ที่มีความยากสูงอย่างโจมตีเป๋ยโต่วกับชีซิงนี้ก็ได้แต้มแค่ห้าพันแต้ม ภารกิจระดับ S ที่มีความอันตรายมาก ทำสำเร็จหนึ่งครั้ง เดาว่าก็ได้แต้มแค่หนึ่งหมื่น…
และไม่ใช่ว่าภารกิจทุกครั้งจะง่ายดายเหมือนอย่างครั้งนี้ นอกเสียจากจะเป็นภารกิจที่มีความอันตรายสูงลิ่ว จึงจะได้รับแต้มคุณงามความดีที่น่าดูชม
แต้มคุณงามความดีหนึ่งแสนเจ็ดหมื่นห้าพันแต้ม…
จะว่าไปแล้ว ของนี่ใช้เงินซื้อได้หรือเปล่านะ…
———————————————————————————————
บทที่ 1702 ติดไว้?
เหมือนอย่างคุณขายใหญ่เสิ่น เริ่มต้นก็เป็นทหารรับจ้างระดับ S แล้ว แบบนั้นคุณชายใหญ่เสิ่นได้แต้มคุณงามความดียังไงถึงเลื่อนจากระดับ D เป็นระดับ S ได้
เยี่ยหวันหวั่นไม่เชื่อว่าคุณชายใหญ่เสิ่นจะอาศัยตัวเองทำภารกิจรับแต้มคุณงานความดีเพื่อเลื่อนระดับ
ถ้าแต้มคุณงามความดีสามารถใช้เงินซื้อได้ละก็ งั้นก็สะดวกเกินไปแล้ว แต้มหนึ่งแสนเจ็ดหมื่นห้าพันแต้มน่าจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่
“ท่านผู้อำนวยการ…ไม่งั้น คุณช่วยหนูฟื้นฟูความทรงจำก่อน หนึ่งแสนห้าหมื่นที่เหลือก็ติดไว้ก่อน…ผู้อำนวยการคิดว่าได้หรือเปล่า…” เยี่ยหวันหวั่นจ้องผู้อำนวยการชื่อเยี่ยน สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบประแจง
“ติดไว้? ”
ได้ยินคำพูดนี้ของเยี่ยหวันหวั่น ผู้อำนวยการอึ้งงันเล็กน้อย
ในโรงเรียนชื่อเยี่ยน นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนเสนอคำร้องขอแบบนี้กับเขา
เยี่ยหวันหวั่นติดแต้มคุณงามความดีสองหมื่นห้าพันแต้ม ในโรงเรียนชื่อเยี่ยนก็นับว่าเป็นผู้ริเริ่มแล้ว เด็กสาวคนนี้ถึงกับยังอยากติดอีกหนึ่งแสนห้าหมื่นแต้มที่เหลือ นิทานเพ้อฝันชัดๆ!
“ไม่ได้ เธอติดแต้มคุณงามความดีสองหมื่นห้าพันแต้มแล้ว ต้องใช้คืนแต้มให้ครบก่อน หลังจากนี้ก็ห้ามติดแต้มคุณงามความดีอีก” ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนจ้องเยี่ยหวันหวั่นและเอ่ยพูดอย่างกวดขัน
“ก็ได้ค่ะ…” เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าจนใจอยู่บ้าง ติดแล้วจะทำไม ใช่ว่าตัวเธอจะไม่คืนสักหน่อย…ถ้าตัวเธอสามารถฟื้นคืนความทรงจำได้ การหาแต้มคุณงามความดีนี้ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร
เดิมทีเยี่ยหวันหวั่นอยากจะบอกผู้อำนวยการว่าแท้จริงแล้วเธอคือใคร แต่คิดดูอย่างละเอียดสักครู่ เยี่ยหวันหวั่นก็ยังคงตัดสินใจเก็บไว้ก่อน
ตัวตนของเธอ แม้แต่ผู้อาวุโสกงก็ยังไม่รู้ เกรงว่าจะก่อเกิดความขัดแย้งโดยไม่จำเป็นได้
ผ่านไปครู่หนึ่ง เยี่ยหวันหวั่นก็ลุกขึ้นและกล่าวอำลากับผู้อำนวยการชื่อเยี่ยน
เรื่องด่วนตอนนี้ยังคงเป็นการหาแต้มคุณงามความดีของโรงเรียนชื่อเยี่ยนให้ได้มากๆ ก่อน ขอแค่หนึ่งแสนเจ็ดหมื่นห้าพันแต้ม ความทรงจำของเธอก็จะฟื้นคืนกลับมาได้…
ไม่นาน เยี่ยหวันหวั่นก็ออกจากห้องผู้อำนวยการและก้าวเดินไปที่เขตแจกจ่ายภารกิจ
เวลานี้ใกล้กับเขตแจกจ่ายภารกิจ มีคนคับคั่งอยู่นานแล้ว สองวันมานี้มีภารกิจใหม่ขึ้นมาไม่น้อย อีกทั้งแต้มคุณงามความดีหลังทำภารกิจสำเร็จก็ยังไม่เลวเลยทีเดียว
“เชี่ย…เยี่ยหวันหวั่นมาแล้ว!”
เวลานั้นทหารรับจ้างระดับ A ที่กำลังพูดคุยกันอยู่เมื่อเห็นเยี่ยหวันหวั่นก้าวเดินมาที่นี่ก็พากันตกตะลึง
ตั้งแต่งานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธของทหารรับจ้างครั้งนี้ เยี่ยหวันหวั่นเรียกได้ว่าศึกเดียวโด่งดัง ตอนนี้ในโรงเรียนชื่อเยี่ยนก็มีชื่อเสียงไม่น้อยทีเดียว
“เยี่ย…พี่หวันหวั่น…”
หลังเห็นเยี่ยหวันหวั่น ทหารรับจ้างระดับ A หลายคนก็เข้าไปใกล้เยี่ยหวันหวั่นทันที แต่ละคนกระตือรือร้นเหมือนไฟ
เห็นดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็มีสีหน้างงงัน หลังมาถึงโรงเรียนชื่อเยี่ยน อย่าว่าแต่ทหารรับจ้างระดับสูงพวกนี้ ต่อให้เป็นทหารรับจ้างระดับ C บางส่วนก็ไม่เคยส่งยิ้มให้เธอสักครั้ง
อย่างที่คิด ในรัฐอิสระสถานที่อย่างนี้ แม้แต่ในโรงเรียนทหารรับจ้างก็อาศัยพลังเพื่อมีสิทธิ์มีเสียง
ไม่มีพลังก็ไม่มีใครมาสนใจคุณ แต่ถ้าแสดงพลังที่มากพอก็จะต่างออกไปโดยสิ้นเชิง
“พี่หวันหวั่น พี่เก่งกาจจริงๆ เมิ่งเทียนกับเมิ่งเข่อนั่นเป็นเดรัจฉานชัดๆ พี่หวันหวั่นฆ่าเมิ่งเทียน ทำเมิ่งเข่อบาดเจ็บหนัก ทุกคนชอบใจมาก!” ทหารรับจ้างระดับ A หนึ่งในนั้นจ้องเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าเปี่ยมความตื่นเต้น
ศิษย์จำนวนมากของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อรวมตัวกันเป็นฝ่ายของตัวเอง ในโรงเรียนชื่อเยี่ยนทหารรับจ้างระดับสูงมากมายก็รวมกลุ่มกับลูกศิษย์ของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ
ปกติทั่วไปแทบจะไม่มีใครกล้าไปยุแหย่พวกเมิ่งเทียน
พอเห็นการตอบสนองของทหารรับจ้างระดับ A เยี่ยหวันหวั่นก็รู้แนวคิดหนึ่งอย่างแล้ว บางทีเมิ่งเทียนกับเมิ่งเข่อคนพวกนี้ ปกติก็คงจะเป็นอันธพาลในโรงเรียนชื่อเยี่ยนนี่เอง
