บทที่ 1711 พี่ภรรยาผมบอก
แต่คิดดูดีๆ สุดท้ายเยี่ยหวันหวั่นก็ยังคงละทิ้งความคิดเช่นนี้ไป
ถ้าให้คนของพันธมิตรอู๋เว่ยออกปฏิบัติการทำภารกิจ ต้องดึงดูดความสงสัยคนแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นพันธมิตรอู๋เว่ยก็ส่งกำลังคนจำนวนมากออกจากสำนักงานใหญ่ไม่ได้
คิดไปคิดมา ก็มีแค่วิธีของคุณชายใหญ่ที่ใช้ได้ จ้างทหารรับจ้างระดับสูงและสูงสุดยอดจำนวนมากมาช่วยตัวเองทำภารกิจให้สำเร็จ นอกจากนี้ก็ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้ว
ส่วนค่าจ้าง ถ้าไม่สูงมากก็ไม่น่ามีปัญหาใหญ่มาก
ตอนนี้เดธโรสเริ่มได้กำไรแล้ว ไม่ต้องอาศัยกำลังทรัพย์ของพันธมิตรอู๋เว่ยเลี้ยงดูอีกต่อไป
“เทพธิดา…ไม่งั้น คุณแต่งกับผมสิ ขอแค่คุณแต่งกับผม ผมจะช่วยคุณจ้างทหารรับจ้าง คุณอยากจ้างเท่าไรก็จ้างเท่านั้น ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินแม้แต่น้อย ให้ผมช่วยแก้ปัญหา” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นยิ้มยิงฟันให้เยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นชำเลืองมองคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่น “นี่ฉันไม่มีเงินเหรอ”
ได้ยินดังนั้น คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นก็ยิ้มเจิดจ้า ไม่ว่ายังไง เทพธิดาของเขาก็ยังเป็นผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ย คงไม่ขาดเงินแค่นี้
“อีกอย่าง คุณจำฉันได้ยังไง” เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าสงสัยเต็มเปี่ยม ว่ากันตามหลักแล้ว คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นไม่น่าจำตัวเองได้จึงจะถูก
“ฮ่าๆๆ เทพธิดา…คุณกลายเป็นเถ้าผมก็ยังจำคุณได้ นี่มีอะไรน่าแปลกกัน” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นหัวเราะน้อยๆ
เห็นเยี่ยหวันหวั่นจ้องตัวเองตาเขม็ง คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นก็หัวเราะอย่างร้อนตัวอยู่บ้าง “ก็ได้ เป็นข่าวที่ผมซื้อมาจากพี่ภรรยา…”
“พี่ภรรยา?” เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้างุนงง
“เอ่อ แน่นอนว่าเป็นเนี่ยอู๋หมิง…นอกจากเนี่ยอู๋หมิง ใครจะเป็นพี่ภรรยาผมได้ เทพธิดาคุณไม่ใช่น้องสาวบุญธรรมของเนี่ยอู๋หมิงเหรอ…” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นยิ้มเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่น
หลังจากรู้ว่าเนี่ยอู๋หมิงแพร่งพรายความลับ มุมปากเยี่ยหวันหวั่นก็กระตุกเล็กน้อย ยังคงเป็นสไตล์การกระทำของพี่ชายคนนั้นของเธอจริงๆ …ทำได้ทุกวิถีทางเพื่อเงินของแท้
“เทพธิดา พี่ภรรยาผมพอใจผมมาก…ไม่งั้นก็ไม่มีทางบอกข้อมูลคุณกับผมหรอก แถมยังบอกว่าคุณแต่งหน้าน่าเกลียดมาก…ผมเคยหาทั้งโรงเรียนชื่อเยี่ยนแล้วก็ไม่มีใครน่าเกลียดขนาดนั้น เห็นคุณแวบเดียวก็เลยจำคุณได้แล้ว” คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นหัวเราะเจ้าเล่ห์
เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบ ทั้งโรงเรียนชื่อเยี่ยน…เธอน่าเกลียดที่สุดเหรอ…
หลังคุยกับคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นครู่หนึ่ง เยี่ยหวันหวั่นก็ออกจากร้านกาแฟและกลับไปยังเขตแจกจ่ายภารกิจ
“รุ่นพี่หวันหวั่น ได้ยินว่าพี่เพิ่งรับภารกิจทหารรับจ้างหลบหนีที่ประเทศจีนเหรอ”
เวลานั้นหลี่ซินไม่รู้เดินออกมาและถึงข้างตัวเยี่ยหวันหวั่นจากไหน
“ทำไมเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นมองหลี่ซินอย่างไม่เข้าใจ
“พี่หวั่น ภารกิจนั่นรับไม่ได้นะพี่…ได้ยินว่าผู้อาวุโสตัดสินระดับของภารกิจผิด ถึงยังไม่แน่ใจ แต่ไม่รับจะดีกว่า!” หลี่ซินรีบอธิบาย
เยี่ยหวันหวั่นกลับไม่ใส่สนใจเท่าไร ตัวเองอยากกลับประเทศจีนทันที ภารกิจก็ถือโอกาสทำไปด้วย รับได้เท่าไรเท่านั้น ถ้าเป็นแบบนั้นอย่างที่หลี่ซินว่าจริงๆ อย่างมากตัวเองก็ละทิ้งภารกิจ สำหรับเธอแล้วก็ไม่เสียหายอะไร
“หลี่ซิน นายช่วยฉันหาทหารรับจ้างระดับสูงในโรงเรียนพวกนั้นมาหน่อย” เยี่ยหวันหวั่นจ้องหลี่ซินพลางยิ้มบอก
“ผม? เรียกนักเรียนทหารรับจ้างระดับสูงพวกนั้น?” หลี่ซินชี้ตัวเองด้วยสีหน้าเหวอๆ “พี่หวั่น พี่มองผมสูงเกินไปรึเปล่า…”
เยี่ยหวันหวั่นคิดอย่างละเอียด เหมือนจะใช่ หลี่ซินเหมือนกับเธอ ต่างก็เป็นทหารรับจ้างระดับ D เกรงว่าคงไม่มีโอกาสเห็นนักเรียนทหารรับจ้างระดับสูงพวกนั้น
เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นก็เกิดความคิดขึ้นมา ให้หลี่ซินช่วยเธอรวบรวมนักเรียนทหารรับจ้างระดับต่ำจำนวนหนึ่ง แล้วปล่อยข่าวว่ามีภารกิจทหารรับจ้างราคาสูงปรากฏตัว เยี่ยหวันหวั่นย้ายโต๊ะกับเก้าอี้มา ซุ่มจับตาดูที่เขตแจกจ่ายภารกิจ
————————————————————————————————–
บทที่ 1712 ร้านเล็กเปิดทำการ
เยี่ยหวันหวั่นนั่งบนเก้าอี้ทำงานด้วยมาดองอาจ ด้านหน้าคือโต๊ะทำงานหนึ่งตัว บนโต๊ะวางปากกากับเอกสารไว้
ขณะมองทหารรับจ้างระดับ S ที่เดินผ่านไปไม่หยุด เยี่ยหวันหวั่นถลึงตา หรือว่าซุ้มเธอยังไม่ชัดเจนพอ!?
นักเรียนทหารรับจ้างระดับสูงเหล่านี้หลังจากได้แต้มคุณงามความดีเพียงพอแล้วก็ใช้แต้มคุณงามความดีแลกเงินมหาศาลจากในโรงเรียนได้ เยี่ยหวันหวั่นจึงคิดว่าขอแค่ราคาที่ตัวเองเสนอสูงกว่าโรงเรียนชื่อเยี่ยน ปัญหาก็ไม่น่าจะใหญ่อะไร
แต่ทว่า…ยังคงเงียบเหงา
ทางฝั่งหลี่ซินก็ปล่อยข่าวออกไปแล้ว แต่ทหารรับจ้างระดับ D แทบไม่มีอิทธิพลอะไร คำที่พูดเกรงว่าคงไม่มีคนเชื่อ
ขณะที่เยี่ยหวันหวั่นกำลังส่ายหน้าถอนหายใจ ทหารรับจ้างระดับ A วัยรุ่นคนหนึ่งก็เดินมาข้างโต๊ะของเยี่ยหวันหวั่น หลังพิจารณาอยู่ครึ่งค่อนวันก็จึงขมวดคิ้วถาม “ซุ้มนี้ของเธอทำอะไรเหรอ”
เห็นมีคนสนใจ เยี่ยหวันหวั่นพลันได้สติ พิจารณาทหารรับจ้างระดับ A ที่สง่างามสะอาดสะอ้านตรงหน้า
“ฉันจ่ายภารกิจน่ะ…” เยี่ยหวันหวั่นจ้องทหารรับจ้างหนุ่ม ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย
“เธอจ่ายภารกิจ?” ทหารรับจ้างระดับ A มองเยี่ยหวันหวั่นอย่างบอกไม่ถูกอยู่บ้าง
“ถูกต้อง” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าและอธิบายกับทหารรับจ้างระดับ A “นายใช้ชื่อฉันรับภารกิจ หลังภารกิจสำเร็จ ฉันให้เงินนายได้”
“ความหมายคือ ฉันใช้ชื่อเธอรับภารกิจ หลังทำเสร็จแต้มคุณงามความดีทั้งหมดเป็นของเธอ เธอให้เงินมา แบบนี้ใช่ไหม” ทหารรับจ้างระดับ A ถาม
“ใช่ แบบนี้แหละ” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าบอก
ความจริง พูดแบบตรงๆ ก็แค่ใช้เงินแลกเปลี่ยนแต้มคุณงามความดีเท่านั้นเอง
“เธอออกเงินได้เท่าไร” ทหารรับจ้างระดับ A ที่อยู่ตรงหน้าจ้องเยี่ยหวันหวั่นพร้อมขมวดคิ้วถาม
ได้ยินดังนั้น เยี่ยหวันหวั่นก็กวาดมองรอบด้านแล้วจึงเอ่ยเสียงกระซิบ “ฉันให้มากกว่าโรงเรียนสิบเปอร์เซ็นต์”
“หนึ่งเปอร์เซ็นต์?” ทหารรับจ้างระดับ A ส่ายหน้าทันที “แค่มากกว่าทหารรับจ้างระดับ A นั่นก็เงินไม่เท่าไร ช่างเถอะ”
พูดจบ ทหารรับจ้างระดับ A ก็หันตัวจะจากไป
เห็นดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นจึงรีบเอ่ย “กลับมาก่อน ฉันเพิ่มให้อีกหน่อย!”
“งั้นเธอจะเพิ่มเท่าไร” ทหารรับจ้างระดับ A หันกลับมามองเยี่ยหวันหวั่นอีกครั้ง
“สองเปอร์เซ็นต์!” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
“ลาก่อน”
“เดี๋ยวๆ…สามสิบเปอร์เซ็นต์! ได้แล้วมั้ง!” เยี่ยหวันหวั่นรีบขวางทหารรับจ้างระดับ A ไว้
“น้อยเกินไปแล้ว” ทหารรับจ้างระดับ A ส่ายหน้า
“ได้ๆๆ งั้นนายว่ามาเพิ่มเท่าไรถึงจะเหมาะสม”
รออยู่ครึ่งค่อนวันเพิ่งจะมาคนเดียว เยี่ยหวันหวั่นจะปล่อยเขาไปแบบนี้ได้ยังไง
“ก่อนหน้านี้รุ่นพี่สื่อเสินก็ทำเรื่องแบบเดียวกัน แต่ราคาของรุ่นพี่สื่อเสินเป็นสามร้อยเปอร์เซ็นต์ของโรงเรียน” ทหารรับจ้างระดับ A จ้องเยี่ยหวันหวั่นพร้อมเอ่ยปาก
ได้ยินคำพูดนี้ ทั้งตัวเยี่ยหวันหวั่นตะลึงงันเล็กน้อย
สามเปอร์เซ็นต์!?
ตัวเธอขายพันธมิตรอู๋เว่ยกับเดธโรสยังไม่พอเลยนะ!
“งั้น…นายไปหารุ่นพี่สื่อเสินเถอะ…” เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุก หยิบออกมาไม่ออกจริงๆ…เทียบกับเศรษฐีท้องถิ่นไม่ได้สักนิด
“นี่เป็นเมื่อก่อน แต่รุ่นพี่สื่อเสินไม่ได้ทำต่อนานมากแล้ว เพราะงั้นเธออยากให้พวกเราขายชีวิตเพื่อเธอ อย่างน้อย อย่างน้อยก็ให้ราคาที่เหมาะสมหน่อยเถอะ” ทหารรับจ้างระดับ A บอก
“งั้นเสนอราคามา” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วเปล่งเสียง
“สิบเปอร์เซ็นต์” หลังผ่านไปนาน ทหารรับจ้างระดับ A จึงค่อยเอ่ยราคาที่ตัวเองสนใจ
“แบบนี้ ฉันจ่ายเพิ่มแปดเปอร์เซ็นต์ นายคิดว่าเหมาะสมก็ทำ ไม่เหมาะก็ช่างมัน” เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ เมืองนี้ถูกคุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นทำวุ่นวายแล้ว…
