บทที่ 1747 ผมถ่ายไว้
กับคนเนรคุณอย่างนี้ เยี่ยหวันหวั่นไม่มีความสงสารใดๆ นานแล้ว
ถ้าไม่ใช่ตอนนั้นตัวเองเก็บเหยาเจียเหวินที่โดนปฏิเสธไปทั่วกลับมา เธอจะมีวันนี้ได้เหรอ!
ไม่มีใจสำนึกบุญคุณสักเสี้ยวก็ช่างเถอะ แต่กลับกล้ามาแว้งกัดตัวเธอ!
เอาเงินทุนของจูเสินสือไต้ไปแล้ว แต่กลับป้ายความผิดว่าเธอทำ…
คนพรรค์นี้ต่อให้สับเป็นชิ้นๆ ก็ยังไม่เกินเลย
เมื่อครู่นี้เหยาเจียเหวินไม่เพียงไม่ยอมรับผิดปรับปรุงตัวแม้แต่น้อย แต่ยังจะเอาครอบครัวมาข่มขู่ตัวเธอ…ช่างกล้าดีจริงๆ
วันนี้เยี่ยหวันหวั่นแค่ใช้วิธีการของอีกฝ่ายมาจัดการอีกฝ่าย ปล่อยเหยาเจียเหวินง่ายไปแล้ว
“เยี่ยไป๋…ถือว่าเธอชนะ…” เหยาเจียเหวินกัดฟันเอ่ย
“ประธานเหยาไม่ต้องรีบร้อน ละครเพิ่งจะเริ่มถ้าจบเร็วไปกลับจะน่าเบื่อ ไม่ใช่เหรอ” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มน้อยๆ ให้เหยาเจียเหวิน
จากนั้นเธอก็ให้ผู้กำกับบันทึกรูปภาพและวิดีโอจำนวนหนึ่งส่งมาให้ตัวเอง
ทำเรื่องพวกนี้เสร็จ เยี่ยหวันหวั่นก็พาพวกกงซวี่กับเป่ยโต่วและชีซิงออกจากสตูดิโอไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวหลังกลับ
…
คฤหาสน์ทะเลทองคำ
ภายในโถงใหญ่ของคฤหาสน์ หลังเป่ยโต่วกับชีซิงกินอิ่มแล้วเหลียงหวั่นจวินก็กลับห้องไปนอน
ผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสสามสองคนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาดูรายการโทรทัศน์ของประเทศจีน ดูสบายอกสบายใจ
เรื่องพวกนั้นที่เธอทำวันนี้ พวกเหยาเจียเหวินไม่น่ากล้าส่งเสียงออกไป ยังไงเสียในมือเธอก็ยังมีจุดอ่อนของพวกเหยาเจียเหวิน ซึ่งก็คือภาพถ่ายกับวิดีโอพวกนั้น
และถึงแม้พวกเหยาเจียเหวินจะพูดเรื่องนี้ออกไป หวงเทียนเอนเตอร์เทนเมนต์กับสมาคมหงซิ่งที่ว่าล่วงรู้ สำหรับเยี่ยหวันหวั่นแล้วกลับไม่สนใจแม้แต่น้อย ไม่มีค่าให้พูดถึงเลยสักนิด
“ผู้อาวุโสใหญ่ ผู้อาวุโสสาม”
หลังครุ่นคิดสักครู่ เยี่ยหวันหวั่นก็ตะโกนเรียก
เมื่อได้ยินเยี่ยหวันหวั่น ผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสสามรีบเดินเข้ามา เป่ยโต่วกับชีซิงก็เดินมาด้วยอย่างรวดเร็ว
“ไม่กี่วันก่อนเรื่องที่ให้พวกนายทำ ทำถึงไหนแล้ว มีความคืบหน้าอะไรบ้างไหม” เยี่ยหวันหวั่นมองพวกผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสสามพร้อมเอ่ยปากถาม
“มีครับ!”
เป่ยโต่วรีบเอ่ย “พี่เฟิง ไม่กี่วันก่อน ผมสะกดรอยตามอย่างสุดกำลัง ผลลัพธ์…พวกพี่ลองดูว่าผมค้นเจออะไร!”
“แกจะค้นเจออะไรได้” ผู้อาวุโสสามเหล่มองเป่ยโต่ว
“ผู้อาวุโสสามน่าเบื่อจริง ฉันทำไม ทำไมฉันจะค้นเจออะไรไม่ได้ ฉันคิดว่าสติปัญญาฉันสูงที่สุดในหมู่พวกเราแล้ว ไม่ว่าพวกนายจะยอมรับหรือไม่ ยังไงฉันก็คิดแบบนี้” เป่ยโต่วพูด
“เลิกพูดไร้สาระ ค้นเจออะไรบ้าง” เยี่ยหวันหวั่นจ้องเป่ยโต่วและเอ่ยถาม
“ผมเจอว่าพ่อบ้านหวงอะไรนั่นของตระกูลเยี่ยกับคนที่ชื่อเหลียงเหม่ยเซวียนคบชู้กัน สองคนนี้นะ ไปโรงแรมทำเรื่องคาวโลกีย์กันบ่อยมาก!” เป่ยโต่วรายงาน
“แค่นี้เหรอ” ชีซิงมองเป่ยโต่ว
“ใช่ไง ยังไม่พอเหรอ” เป่ยโต่วถาม
“ไม่ใช่ไม่พอ ที่นายพูด ฉันกับผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสสามก็รู้กันหมด” ชีซิงเอ่ยเสียงเรียบ
“วิดีโอกับรูปถ่ายล่ะ” เยี่ยหวันหวั่นมองชีซิงกับพวกผู้อาวุโสใหญ่และเอ่ยถาม
ได้ยินคำพูดนี้ของเยี่ยหวันหวั่น พวกเขามองหน้าสบตากัน
“ผู้นำ ห้องโรงแรมที่พวกเขาจองอยู่ชั้นสูงเกินไป ถ่ายยาก อีกอย่าง…วิดีโออย่างว่าของสองคนนั้น…ก็ต้องถ่ายเหรอ…” ผู้อาวุโสสามถามอย่างไม่อายอยู่บ้าง
“หรือก็คือพวกนายไม่ได้ถ่ายไว้” เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าว่างเปล่า
“ผม ผมถ่าย ผมถ่ายไว้!” เป่ยโต่วพลันตะโกนเสียงดัง
————————————————————————
บทที่ 1748 ถ่ายทั้งหมดไว้แล้ว
สิ้นเสียงของเป่ยโต่ว สายตาของเยี่ยหวันหวั่นกับพวกผู้อาวุโสใหญ่ก็มองมาที่เป่ยโต่วทันที
“นายถ่ายไว้เหรอ” เยี่ยหวันหวั่นจ้องเป่ยโต่ว สีหน้าตกใจเล็กน้อย ดวงตาปรากฏแววไม่อยากเชื่อ
ถ้าพวกผู้อาวุโสใหญ่กับชีซิงถ่ายไว้ เยี่ยหวันหวั่นจะไม่สงสัยใดๆ แม้แต่น้อย แต่คำพูดนี้กลับหลุดออกมาจากปากของเป่ยโต่ว ไม่รู้ทำไม รู้สึกว่ามีตรงไหนสักจุดที่…
“ฮ่าๆ พี่เฟิง ผมถ่ายไว้จริงๆ ฉากนั้น…” เป่ยโต่วจิ๊ปากส่ายหัว รีบล้วงมือถือออกมาจากในกระเป๋ากางเกง
“ผมถ่ายไว้ทุกฉาก ใช้มือถือถ่าย ผมเปิดให้พวกพี่ดู” เป่ยโต่วโบกมือถือในมือ
เมื่อสิ้นเสียงของเป่ยโต่ว พวกเยี่ยหวันหวั่นก็ขึ้นหน้ามาข้างเป่ยโต่วอย่างรวดเร็ว สายตาพวกเธอตกลงบนมือถือของอีกฝ่าย
“วิดีโอล่ะ” ผ่านไปนาน ผู้อาวุโสสามถามขึ้น
“เอ่อ…มือถือแบตฯ หมด เดี๋ยวผมชาร์จแบตฯ ก่อน” เป่ยโต่วเอ่ยด้วยสีหนักกระอักกระอ่วน
ผู้อาวุโสใหญ่นิ่งเงียบ
ผู้อาวุโสสามพูดไม่ออก
เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด
ชีซิงก็หมดคำพูด
รอประมาณเจ็ดแปดนาที ในที่สุดมือถือเป่ยโต่วก็เปิดเครื่อง
หลังจากเป่ยโต่วเปิดเครื่อง ผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสสามก็ตาโตอ้าปากค้าง
ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง มุมกล้องที่ถ่ายสูงราวยี่สิบสามสิบชั้น
เสียงระคายหูดังขึ้นจากในห้องโรงแรม
หวงหมิงคุนกับเหลียงเหม่ยเซวียนนัวเนียกันอยู่บนเตียง
“ผู้อาวุโสสาม อย่าพูดไป…ตอนที่พวกเราสะกดรอยตามปกติดูไม่ออกจริงๆ รูปร่างคุณนายคนนั้นไม่เลวเลยนะ…”
“ก็พอได้…” สายตาของผู้อาวุโสสามจ้องวิดีโอเขม็งไม่ละสายตาสักวินาทีเดียว
เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบ ตาแก่สองคนนี่…
จำต้องพูดว่าเป่ยโต่วถ่ายวิดีโอได้ชัดเจนมาก มิหนำซ้ำแสงยังพอเหมาะพอเจาะ แต่น่าเสียดายไม่มีเบาะแสของเยี่ยมู่ฝานกับเยี่ยเส่าถิง
แต่ในวิดีโอครั้งนี้ หวงหมิงคุนกับเหลียงเหม่ยเซวียนทั้งสองคนก็เผยข้อมูลบางอย่างออกมาแล้ว
ตัวอย่างเช่น เยี่ยอีอีเป็นลูกสาวที่เกิดจากพวกเขา
ความยาวของวิดีโอไม่ยาวมาก ผ่านไปไม่กี่นาทีการถ่ายก็สิ้นสุดลง
“เป็นยังไงบ้าง ใช้ได้ใช่ไหม”
เป่ยโต่วเก็บมือถือ หันมองเยี่ยหวันหวั่นและเอ่ยถาม
“ไม่เลว” เยี่ยหวันหวั่นงึมงำชั่วครู่จากนั้นก็ยิ้มเอ่ย
“พี่เฟิง จะปล่อยวิดีโอนี้ลงในอินเทอร์เน็ตไหม” เป่ยโต่วคัดลอกวิดีโอส่งให้เยี่ยหวันหวั่นชุดหนึ่งก่อนจะถาม
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเป่ยโต่ว เยี่ยหวันหวั่นไตร่ตรองอยู่นาน สุดท้ายก็ส่ายหน้าให้
จุดประสงค์การจากรัฐอิสระกลับมาประเทศจีนของเธอไม่ใช่การเปิดโปงเรื่องของเหลียงเหม่ยเซวียนกับหวงหมิงคุน และยิ่งไม่ใช่การเปิดเผยชาติกำเนิดของเยี่ยอีอี แต่เพื่อล้างมลทินให้เยี่ยมู่ฝานกับเยี่ยเส่าถิง
ถ้าตอนนี้ปล่อยวิดีโอนี้ลงบนอินเทอร์เน็ตไป ถึงแม้จะก่อให้เกิดคลื่นใหญ่ยักษ์ และสร้างผลกระทบที่แน่นอนให้กับเยี่ยอีอี แต่จะไม่สามารถโจมตีพวกเยี่ยอีอีกับหวงหมิงคุนได้ราบคาบ
ยังไงซะเยี่ยอีอีตอนนี้ก็ควบคุมหวงเทียนเอนเตอร์เทนเมนต์โดยสมบูรณ์แล้ว ไม่มีใครคิดเล็กคิดน้อยกับชาติกำเนิดของเยี่ยอีอีได้ อีกอย่างเมื่อไรที่ทำแบบนี้จะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นแน่นอน เหลียงเหม่ยเซวียนกับหวงหมิงคุนจะกลายเป็นกระต่ายตื่นตูม ถึงตอนนั้นถ้าอยากจะวางแผนล้วงข้อมูลจากสองคนนั้น ช่วยเยี่ยมู่ฝานกับเยี่ยเส่าถิงออกมา…ก็ยากเหมือนไต่ขึ้นสวรรค์
“พี่เฟิง งั้นผมเกรงว่าวิดีโอนี้ก็ไม่มีความหมาย…” เป่ยโต่วมีสีหน้างุนงง
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก “เก็บไว้ก่อน หลังจากนี้จะมีประโยชน์ ช่วงนี้พวกนายก็สะกดรอยตามถ่ายต่อ”
