บทที่ 395 หนีไปคนเดียว
หลิวอิ่งปฏิเสธข้อเสนอของสวี่อี้ด้วยความเด็ดขาด “ฉันไม่เห็นด้วย! ต่อให้มีความหวังแค่เพียงนิดเดียวก็จะต้องคุ้มกันนายท่านอย่างเต็มที่! ทำแบบนี้จะทำให้นายท่านตกอยู่ในอันตรายมากขึ้น! เพียงเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งอย่างเธอน่ะเหรอ?”
สีหน้าของสวี่อี้เคร่งเครียดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เอ่ยขึ้นอย่างเฉียบขาด “หลิวอิ่ง! ถ้าหากพวกเราปกป้องไม่ได้แม้แต่คุณหนูหวันหวั่น รอให้นายท่านฟื้นขึ้นมา นายจะบอกเขาว่าอะไร?”
“ฉัน…” หลิวอิ่งเองก็รู้ดีว่าซือเยี่ยหานปฏิบัติตนอย่างไรกับเยี่ยหวันหวั่น จึงไม่อาจคัดค้านคำพูดของสวี่อี้ได้อีก แต่ว่า เขาก็ไม่มีทางยอมเสียสละมากมายขนาดนี้เพื่อผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดีอย่างเยี่ยหวันหวั่น
ขณะที่สวี่อี้กับหลิวอิ่งกำลังถกเถียงกันอยู่นั้น เยี่ยหวันหวั่นเอาแต่มองซือเยี่ยหาน ไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ
“คุณหนูหวันหวั่น รบกวนคุณเตรียมตัวสักหน่อย ผมจะจัดคนส่งคุณออกจากประเทศ B เดี๋ยวนี้เลย!” สวี่อี้ไม่ชักช้า หันไปบอกกับเยี่ยหวันหวั่น
ภายในพริบตา สายตาของทุกคนในห้องต่างก็จับจ้องอยู่ที่หญิงสาวแสนสวยคนนั้น
ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ เธอจะเลือกอะไรกันนะ?
ถ้าหากเธอจริงใจต่อซือเยี่ยหาน จะต้องไม่ยอมจากไปในเวลานี้แน่ จะต้องเลือกที่จะอยู่ร่วมเป็นร่วมตายด้วยกันใช่ไหม?
หลังจากความเงียบในช่วงสั้นๆ หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้น ตอบด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “ได้ ฉันรู้แล้ว”
พริบตาที่เยี่ยหวันหวั่นพูดจบ ทุกคนต่างขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว สายตาที่มองไปที่เยี่ยหวันหวั่นนั้นไม่ค่อยดีนัก
ความเหยียดหยามบนใบหน้าหลิวอิ่งแผ่ขยายในพริบตา หัวเราะอย่างเย็นชาเบาๆ “นายท่าน นี่คือผู้หญิงที่นายท่านคอยรักคอยห่วงใยมาตลอด…”
ถึงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแม้แต่จะคิดหรือลังเลสักนิดยังไม่มี คิดหนีเอาชีวิตรอดคนเดียวทันที
ถ้าหากเป็นคุณหนูรั่วซี ไม่มีทางทิ้งนายท่านที่กำลังป่วยหนักไว้คนเดียวแน่!
สวี่อี้เพียงแต่ถอนหายใจเบาๆ ไม่ได้พูดอะไร ในเมื่อเยี่ยหวันหวั่นเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง ในเวลาแบบนี้คิดอยากจะรักษาชีวิตรอดก็เป็นเรื่องของสัญชาตญาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับนายท่านอยู่แล้วด้วย…
ภายใต้สายตาทิ่มแทงของทุกคน เยี่ยหวันหวั่นหันมองชายหนุ่มที่นอนป่วยอยู่บนเตียงอยู่นาน จากนั้นก็หันกายจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย
อย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มสวมชุดทะมัดทะแมงสีดำทั้งตัวสองคน ทำหน้าเข้มเข้ามารับเยี่ยหวันหวั่น
“คุณหนูเยี่ย รีบขึ้นรถเถอะครับ!” บอดี้การ์ดชุดดำเอ่ยเร่ง
“เดี๋ยวก่อน!” เยี่ยหวันหวั่นพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“คุณหนูเยี่ยมีอะไรอีกหรือครับ?” หนึ่งในคนเหล่านั้นเอ่ยปากถามขึ้น
“ช่วยเอากระเป๋าสีดำในห้องฉันมาให้ด้วย” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยขอ
“คุณหนูเยี่ย การเดินทางครั้งนี้อันตรายมาก อย่าเอาสัมภาระไปเยอะแยะเลยจะดีกว่า!”
คนชุดดำทำหน้านิ่งก็เลยมองอารมณ์ไม่ออก และเพราะว่าได้รับการฝึกฝนมาอย่างนี้จึงทำให้เดาอารมณ์จากน้ำเสียงไม่ออกด้วยเช่นกัน แต่เยี่ยหวันหวั่นแค่เดาก็รู้ได้ถึงความโมโหในใจของทั้งสอง ดีไม่ดีคงจะคิดว่าในกระเป๋าจะมีทรัพย์สมบัติมีค่าที่เธอสะสมจากซือเยี่ยหาน
สีหน้าของเยี่ยหวันหวั่นไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย เอ่ยยืนกรานว่า “กระเป๋าใบนี้สำคัญมาก จำเป็นต้องเอาไปด้วย ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น!”
ได้ยินเยี่ยหวันหวั่นพูดแบบนี้ บรรยากาศพลันอึมครึมขึ้นมา
คนชุดดำสองคนสบตากันทีหนึ่ง สุดท้ายหนึ่งในสองคนนั้นก็ไปลากกระเป๋าใบนั้นมา “คุณหนูเยี่ย ตอนนี้ไปกันได้หรือยังครับ?”
เยี่ยหวันหวั่นถึงได้พยักหน้า “ได้แล้ว!”
รถสีดำคันหนึ่งสตาร์ทเครื่องยนต์ ปะปนไปกับกลุ่มแขกที่ออกจากที่พัก แล่นออกจากโรงแรมไปอย่างรวดเร็ว โดยมีทีมย่อยลับ 1 ทั้งทีมคอยซุ่มตามคุ้มครองไปส่ง…
…………………………………………………..
บทที่ 396 กรงขัง
หลังจากส่งเยี่ยหวันหวั่นให้จากไปแล้ว คนที่เหลือก็รีบจัดเตรียมที่จะคุ้มครองซือเยี่ยหานออกไปทันที
ใบหน้าของหลิวอิ่งนิ่งสนิท
ออกจากโรงแรมไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร?
ตอนนี้เมืองทั้งเมืองตกอยู่ในมือของพวกมัน พวกเขาจะไปที่ไหนก็เป็นลูกไก่ในกำมือ
พวกเขาออกไปไม่ได้ ความช่วยเหลือก็เข้ามาไม่ได้เช่นเดียวกัน
ต่อให้รอความช่วยเหลือฝ่าเข้ามาได้ ก็คงไม่ทันการ น้ำไกลดับไฟใกล้ไม่ได้
ดูทั้งเมืองจากภายนอกดูคลื่นสงัดลมสงบ แต่ความเป็นจริงแล้วเป็นกรงขังแห่งความตายขนาดมโหฬาร ยิ่งกระชับก็ยิ่งแน่น จนกระทั่งคณะเดินทางของพวกเขาต้องจบชีวิตลงที่นี่
และในเวลานี้นายท่านก็มาล้มป่วยหนัก แม้แต่กำลังใจที่จะยืนหยัดสุดท้ายของพวกเขาก็สลายลงแล้ว
สถานการ์ณของซือเยี่ยหานไม่ดีนัก ระหว่างทางมีไข้สูงขึ้นอีกครั้ง
ตั้งแต่ปฎิบัติภารกิจมา หลิวอิ่งไม่เคยสิ้นหวังขนาดนี้มาก่อนเลย
บนรถ สีหน้าหลิวอิ่งเย็นยะเยือกราวกับก้อนน้ำแข็ง สำรวจตรวจสอบอาวุธซ้ำไปซ้ำมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด นัยน์ตาวาวด้วยโรจน์อย่างเยือกเย็น การเดินทางครั้งนี้เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุดอย่างดีที่สุดแล้ว
คนอื่นก็เช่นเดียวกัน ความมืดมนปกคลุมไปทั่วทั้งคันรถ
สวี่อี้มองซือเยี่ยหานที่เบาะหลังด้วยสีหน้าร้อนใจเอ่ยถามขึ้นอย่างเคร่งเครียด “หลิวอิ่ง ทางประเทศ B มีตอบอะไรกลับมาหรือยัง?”
หลิวอิ่ง “ยัง”
ความช่วยเหลือจากประเทศ B เป็นเหมือนโยนหินลงทะเล
หลิวอิ่งมองกลุ่มควันที่ฟุ้งตลบอยู่ ณ เส้นขอบฟ้าพลันเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา “นี่มันเป็นกับดัก ตั้งใจวางแผนปล้นฆ่ากันชัดๆ!”
สวี่อี้กำหมัดแน่น “พวกมันเป็นใครกันแน่? ไม่แค่สามารถเคลื่อนไหวอำนาจขนาดใหญ่ขนาดนี้ได้ ควบคุมได้แม้แต่คนของพันธมิตรเลือด!”
หลิวอิ่งหัวเราะฮึๆ “จะไปสนใจว่าเป็นใครไปทำไม คนที่อยากให้นายท่านตายมีน้อยซะที่ไหน?”
ตอนนี้คำถามนี้ไม่สำคัญแล้ว
หากไม่ใช่พันธมิตรเลือด พวกเขาอาจจะยังมีทางรอด
แต่กลับเป็นพันธมิตรเลือด คนในวงการต่างรู้ดี ขอแค่พันธมิตรเลือดเคลื่อนไหว ไม่มีทางเหลือผู้รอดชีวิตแน่นอน
เดิมทียังคิดว่าเป้าหมายของอีกฝ่ายก็แค่อุปกรณ์ลอตนี้ ทว่าตอนนี้…
ชัดเจนว่าต้องการเล่นงานพวกเขาถึงตาย
สวี่อี้ไม่รู้ว่าควรจะพูดสิ่งใด จึงไม่ได้พูดอะไรออกมาอยู่ครู่หนึ่ง
เนิ่นนาน ถึงได้เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเหนื่อยล้า “สถานการณ์ทางด้านคุณหนูหวันหวั่นเป็นอย่างไรบ้าง?”
หลิวอิ่งแค่นหัวเราะออกมาทีหนึ่ง มองไปที่อุปกรณ์สื่อสาร “ตอนนี้คงจะติดปีกหนีไปไกลแล้วละมั้ง?”
เป้าหมายของฝ่ายตรงข้ามคือซือเยี่ยหาน ต่อให้รู้ว่าปลาน้อยกุ้งน้อยหนีไปได้ตัวสองตัวก็คงไม่เสียแรงไปตามหรอก
สวี่อี้ได้ยินดังนั้น ก็จมสู่ความเงียบอีกครั้ง
เส้นทางและความพลุกพล่านของเมืองไหลผ่านสวนทางกับหน้าต่างรถ คณะเดินทางเข้าใกล้ชายแดนมากขึ้นเรื่อยๆ…
มองเห็นหนทางรอดใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทว่าสิ่งที่อยู่ในใจของทุกคนไม่ใช่ความหวัง แต่เป็นความสิ้นหวังที่ยิ่งเข้นข้นขึ้นเรื่อยๆ
คนเหล่านั้นราวกับกำลังดื่มด่ำกับการดิ้นรนเฮือกสุดท้ายของนักโทษประหาร จึงไม่ยอมออกมาเสียที
ในที่สุดหลิวอิ่งก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไป ตะโกนออกไปยังความเงียบนอกหน้าต่างรถ “ไสหัวออกมาเส่! ที่แท้พี่น้องพันธมิตรเลือดก็เป็นพวกหนูที่มุดหัวแต่โผล่หางอย่างนั้นเหรอ?”
ในเวลานี้เอง แสงเลเซอร์สีแดงพลันปรากฏบนศีรษะของหลิวอิ่ง
สีหน้าสวี่อี้เปลี่ยนไปทันที รีบกระโจนตัวเข้าไปทางหลิวอิ่ง “หลิวอิ่ง! ระวัง! ทุกคนหมอบลง!”
พริบตาที่ทุกคนหมอบตัวลง รถคันของหลิวอิ่งทั้งคันก็ถูกระเบิดจนลอย แผ่นหลังของคนในรถล้วนแสบร้อนราวถูกไฟคลอก หูอื้ออึง นานกว่าที่การได้ยินจะฟื้นคืนกลับมา
เมื่อทุกคนได้สติคืนมา ก็พบว่าคนพวกนั้นได้ปิดล้อมพวกเขาไว้แล้ว
รอบด้านมีรถสีดำจำนวนมากปรากฏราวตาข่ายขนาดใหญ่ ด้านหน้าขบวนรถของพวกเขา รถออฟโรดดัดแปลงสีดำคันหนึ่ง ขวางอยู่ตรงนั้นราวกับสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ คนบนรถกำลังทยอยกันเดินลงมา…
เมื่อเห็นคนเหล่านั้นที่กำลังเดินลงมาชัดเจนแล้ว หัวใจของหลิวอิ่งพลันตกไปอยู่ที่ก้นเหว…
……………………………………………………….
