บทที่ 693 รู้จักอายหน่อยเถอะ!
ก่อนหน้านี้เคยมีตัวอย่างบนอินเทอร์เน็ตไม่น้อยที่ชาวเน็ตถูกคำโกหกหลอกให้เริ่มสงครามกัน ต่อให้คดีจะพลิกหลังจากตรวจสอบเรื่องราว แต่ว่าบาดแผลของผู้เกี่ยวข้องก็เกิดขึ้นแล้ว ไม่อาจเอากลับมาได้อีก
เรื่องในครั้งนี้ก่อให้เกิดผลสะท้อนกลับที่รุนแรงมากเพราะชื่อเสียงและอิทธิพลของกงซวี่
โลกออนไลน์เริ่มสนทนากัน ทุกคนกำลังทบทวนดู
จุดที่น่ากลัวของความรุนแรงบนอินเทอร์เน็ตคือไม่มีใครสนใจข้อเท็จจริง แต่ ‘ความดีของความยุติธรรม’ ที่ข้อเท็จจริงไม่ชัดเจน กลับน่ากลัวยิ่งกว่าการกระทำชั่วร้ายอย่างแท้จริงเสียอีก
โปรดอย่าวิจารณ์เรื่องที่พวกคุณไม่รู้ง่ายๆ เพราะสิ่งที่เห็นไม่แน่ว่าจะเป็นทั้งหมดของเรื่องจริง
ความเห็นของสาธารณชนไม่มีทางหมายถึงความจริงไปได้
ในขณะเดียวกัน ชื่อเสียงของกงซวี่เปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืน กวงเย่ามีเดียโด่งดังขึ้นมา…
ส่วนหวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์อยู่ในสภาพถูกรุมกระทำ
ในห้องประชุมของหวงเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ เจี่ยงหวาเซินผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ตวาดเสียงดัง “ว่านชานชาน ยัยโง่! เธอทำอะไรลงไป! เป็นเพราะเธอเลย ครั้งนี้หวงเทียนมีสิบกว่าคนที่ติดร่างแหไปกับเธอด้วย! ชั้นต่ำอย่างพวกเธอยังพอว่า แต่เส่าเจ๋อถูกพวกเธอลากไปด้วย! เธอว่ามาซิตอนนี้ต้องทำยังไง!”
“เจี่ยง…ผู้อำนวยการเจี่ยง…ฉัน…ฉันไม่รู้…ฉันไม่รู้ว่าเยี่ยไป๋จะมีคลิปเต็มอยู่ในมือ…” ว่านชานชานร้องไห้สะอึกสะอื้น ไหล่สั่นเทา ด่าฝ่ายตรงข้ามในใจเป็นร้อยเป็นพันรอบ ตอนแรกเธอเพิ่งอัปเวยป๋อเสร็จ คนพวกนี้ต่างชมเธอว่าทำได้ดี อีกทั้งใส่สีตีไข่สารพัด ตอนนี้กลับผลักความรับผิดชอบมาให้เธอคนเดียวเหรอ?
แต่เธอพูดไม่ได้แม้แต่คำเดียว มองผู้บริหารทุกคนด้วยสีหน้าวิงวอน “พี่จาง ผู้อำนวยการเจี่ยง พวกคุณต้องช่วยฉันนะคะ เพราะอยากทวงความเป็นธรรมให้เส่าเจ๋อ ฉันก็เลยอัปคลิปนั้นลงไป!”
ชายหนุ่มมีสีหน้าเคร่งขรึม ตอนนี้เอาว่านชานชานไว้ไม่ได้แล้ว ส่วนทางหลิงเส่าเจ๋อ ตอนนี้จะให้เขารับมืออย่างไรก็ยังไม่รู้ แต่ต้องผลักความรับผิดชอบทั้งหมดให้ว่านชานชาน
เขาต้องรีบลดผลกระทบลงให้มากที่สุด ไม่อย่างนั้นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เขาจะมีคำอธิบายให้ประธานกู้และผู้อำนวยการเยี่ยอย่างไร!
เจี่ยงหวาเซินตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว “ว่านชานชาน เธอตั้งใจยั่วยุก่อนเพราะความแค้นส่วนตัว แล้วยังกลั่นแกล้งเพื่อนร่วมงานในบริษัท ใส่ร้ายกงซวี่ ตอนนี้ให้เธอรีบแถลงคำขอโทษ และบอกว่าจะออกจากวงการบันเทิงแบบถาวร!”
“อะ…อะไรนะ!” ว่านชานชานหน้าเปลี่ยนสีในทันที กรีดร้องขึ้นมาตรงนั้น
เธอเป็นแค่ตัวประกอบตัวเล็กๆ ในสถานการณ์แบบนี้ย่อมต้องถูกเอามาพลีชีพแทน เธอรู้ดีอยู่แล้ว
ตอนนี้ในที่สุดว่านชานชานก็กลัวขึ้นมาแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาน่ากลัวของพวกผู้บริหาร เธอพุ่งไปด้านหน้าหลิงเส่าเจ๋อด้านข้างด้วยความตื่นตระหนก “เส่าเจ๋อ…เส่าเจ๋อช่วยฉันด้วย…เธอต้องช่วยฉันนะ! ฉันทำทุกอย่างเพื่อเธอนะ…”
หลิงเส่าเจ๋ออ่านคำด่าทอมากมายบนหน้าจอโทรศัพท์ ในใจอึดอัดถึงขีดสุด หลังจากได้ยินคำพูดของว่านชานชานก็เดือดดาล “ไสหัวไปซะ! ทั้งหมดเพราะเธอทำตามใจตัวเอง ฉันเลยต้องโดนไปด้วย ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันทั้งนั้น!”
…
รถยนต์สีดำคันหนึ่งเคลื่อนตัวอยู่บนถนนอย่างมั่นคง
เยี่ยหวันหวั่น กงซวี่ และลั่วเฉินเพิ่งออกจากการประชุมบริษัท ตงไจ๋ขับรถอยู่ด้านหน้า เยี่ยหวันหวั่นนั่งตรงกลางตรงเบาะนั่งหลัง ด้านซ้ายคือลั่วเฉิน ด้านขวาคือกงซวี่ที่กำลังเลื่อนดูเวยป๋อไม่หยุด
‘กงซวี่ นักแสดงน้ำดีคนสุดท้ายของกวงเย่ามีเดีย! กงซวี่ ผู้กล้าที่แท้จริง! อา กงซวี่ คนบริสุทธิ์ที่สุดคือคุณ คนที่เรียลที่สุดคือคุณ คนที่เปิดเผยที่สุดคือคุณ คนที่น่ารักที่สุดก็คือคุณ…’
กงซวี่อ่านคำชมที่หน้าไม่อายสุดขีดเหล่านั้นออกมา กลิ้งไปมาบนที่นั่งด้วยความตื่นเต้น “ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยโดนคนเยอะขนาดนี้ชมเลยนะเนี่ย โอ้โห ที่แท้มีคนรักฉันขนาดนี้เชียว? ทองแท้ย่อมต้องเปล่งแสงอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆ…”
เยี่ยหวันหวั่นไม่อยากจะยอมรับว่าคนประสาทที่อยู่ด้านข้างเป็นนักแสดงในสังกัดเธอ
รู้จักอายบ้างเถอะ
—————————————————–
บทที่ 694 ผมจะแต่งงานกับพี่แน่
หลังจากกลิ้งเสร็จ กงซวี่ลุกขึ้น มองเยี่ยหวันหวั่นด้วยดวงตาเป็นประกาย จ้องเธอตาไม่กะพริบ “พี่เยี่ย! พี่นี่หล่อจริงๆ! ถ้าผมเป็นผู้หญิงนะ ผมต้องแต่งงานกับพี่แน่! ไม่ๆๆ ต่อให้ผมเป็นผู้ชายผมก็อยากแต่งงานกับพี่อยู่ดี ฮี่ๆๆ…
เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุก
เจ้าหมอนี่ควบคุมตัวเองไม่เป็นเหรอไง สงวนท่าทีอย่างลั่วเฉินสักครั้งหนึ่งจะได้ไหม?
เยี่ยหวันหวั่นอ่านทิศทางลมบนโลกอินเทอร์เน็ตต่อ จากนั้นก็พลันพบสถานการณ์ที่อยู่นอกเหนือความคาดหมายของเธอ
เยี่ยหวันหวั่นอุทาน “เอ๋?”
“พี่เยี่ย อะไรเหรอๆ” กวงซวี่กระเถิบเข้ามาถามเหมือนเด็กๆ
เยี่ยหวันหวั่นเลิกคิ้ว มองกงซวี่กับลั่วเฉินกลับไปกลับมาอยู่หลายครั้ง “นี่ก็เป็น…ความคิดที่ดีอยู่…”
“ความคิดที่ดีอะไร พี่เยี่ยพี่พูดอะไรเนี่ย” กงซวี่พึมพำ ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าสายตาที่พี่เยี่ยใช้มองเขาน่าขนลุกนัก?
เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะ “เรื่องครั้งนี้ทำให้นายกับลั่วเฉินมี…เอ่อ…แฟนคลับคู่จิ้นกลุ่มใหญ่เลยทีเดียว!”
กวงซวี่งงงวยทันที “หา? แฟนคลับคู่จิ้น? พี่เยี่ยพี่เข้าใจผิดอะไรรึเปล่า”
ทำไมเขาถึงมีแฟนคลับคู่จิ้นกับผู้ชายได้?
ลั่วเฉินก็มีสีหน้าไม่เข้าใจเช่นกัน
เยี่ยหวันหวั่นว่า “ลองดูเอง”
ทั้งสองมองหน้าจอโทรศัพท์ของเยี่ยหวันหวั่นตามสายตาเธอ จากนั้นก็เห็นความคิดเห็นที่ทำให้พวกเขารู้สึกซับซ้อนถึงขีดสุด…
“อ๊าๆๆ! พระเจ้า! ดูคลิปนั้นอีกรอบแล้ว กงซวี่จอมเผด็จการของฉันโคตรหล่อเลย!”
“แมนสุดๆ ไปเลย กลายเป็นแฟนคลับซะแล้ว! ท่าทางหยิ่งๆ แบบนี้ทำขาฉันอ่อนระทวยไปหมด!”
ความคิดเห็นตรงหน้ายังนับว่าธรรมดา กงซวี่อ่านด้วยความรู้สึกดีใจ แค่พออ่านถึงด้านหลังก็พลันเกิดภาพที่ไม่ถูกต้อง…
“ฉันนึกว่ากงซวี่กับลั่วเฉินเป็นศัตรูกันซะอีก ที่แท้เป็นคู่แค้นแสนรักนี่เอง! อย่างกับปกป้องเมียเลย!”
“กงซวี่จะต้องรักลั่วเฉินมากๆ แน่!”
“ฉันจิ้นคู่นี้แล้ว!”
กงซวี่อ่านจนหน้าเครียดแล้ว “อะไรวะ อะไรเนี่ย คนพวกนี้หมายความว่าไง? อะไรคือคู่แค้นแสนรัก? อะไรคือปกป้องเมีย? อะไรคือจิ้น?”
สีหน้าของลั่วเฉินที่อยู่ด้านข้างเครียดยิ่งกว่ากงซวี่ แม้เขาจะไม่ค่อยสนใจอินเทอร์เน็ตมากนัก แต่ก็ไม่ใช่ไม่เข้าใจความหมายของคนพวกนี้
“แม่งเอ๊ย คนพวกนี้ตาบอดหรือไง มาบอกว่าฉันเป็นเกย์เนี่ยนะ! แถมยังกับเจ้าเซ่อนี่ด้วย!” กงซวี่ขนลุกขนพอง ร้องคำรามขึ้นมา “ฉันเป็นคนหน้าไม่อายขนาดนั้นเลยหรือไง ต่อให้ฉันเป็นเกย์ก็เป็นแค่กับพี่เยี่ยเท่านั้น!”
นายน่ะหุบปากเถอะ…
เยี่ยหวันหวั่นมองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “โทษที ต่อให้ฉันชอบผู้ชาย ฉันก็ไม่เอานายหรอก”
กงซวี่พลันสับสน เหมือนได้รับความสะเทือนใจ “เฮ้ย! ทำไมล่ะครับ! ทำไมถึงไม่ชอบผมล่ะ! ผมหล่อลากฆ่าได้ทั้งชายทั้งหญิงขนาดนี้!”
“พี่เยี่ย มือพี่เป็นยังไงบ้าง ต้องไปจัดการที่โรงพยาบาลไหม?” เวลานี้ลั่วเซินมองบาดแผลบนแขนของเยี่ยหวันหวั่นด้วยความเป็นห่วง
กงซวี่ได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “พี่เยี่ย พาพี่ไปส่งโรงบาลก่อนดีกว่า! ไอ้เปรตนั่น พ่อไม่มีทางอภัยให้มันแน่!”
“พอแล้ว ไม่ต้องเครียดไป แผลนิดเดียวเอง” เยี่ยหวันหวันโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ
ตอนนี้รถยนต์เข้าใกล้คอนโดแล้ว เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งจะพูดจบ หางตาก็เห็นใต้คอนโดมีเงาร่างสูงใหญ่เย็นชายืนอยู่ท่ามกลางลมกลางคืน
หลังจากเห็นฝ่ายนั้น เยี่ยหวันหวั่นใจเต้นระทึก มองแขนที่ได้รับบาดเจ็บของตัวเองโดยสัญชาตญาณ แผ่นหลังเย็นวาบ…
จบกัน จบกัน…
ทำไมเธอถึงลืมเรื่องสำคัญขนาดนี้ไปได้…
…………………………………………..
