บทที่ 215 พวกมนุษย์สมองตื้น!
พวกมนุษย์สมองตื้น!
ให้นอนหมอบอยู่กับสิงโตหินโง่นี่เพื่อรอผู้หญิงโง่เง่าคนนี้ แล้วยังสวมของโง่ๆ แบบนี้ที่คออันทรงเกียรติของมันอีก!
สีหน้าโอหังเหมือนด่าว่า ‘พวกมนุษย์สมองตื้น’ ของต้าไป๋ทำเอาเยี่ยหวันหวั่นเอ็นดูแทบตาย หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปมันไม่หยุด แล้วยังถ่ายรูปคู่อีกนับไม่ถ้วน ยังไม่จบไม่สิ้นเสียที
สวี่อี้ที่อยู่ข้างๆ เห็นเยี่ยหวันหวั่นเดินอ้อมสลอเทอร์ไปมาอย่างไม่กลัวตาย เหงื่อบนหน้าผากจะไหลลงมาแล้ว
เยี่ยหวันหวั่นคนนี้กินยาอะไรผิดไป เมื่อก่อนเห็นกลัวสลอเทอร์จะเป็นจะตาย
ยังดีที่เยี่ยหวันหวั่นถือว่าแยกแยะได้ ทำแค่เดินอ้อมตัวมัน ไม่ได้เอามือไปแตะต้อง ไม่อย่างนั้นถ้าทำพ่อคุณทูนหัวตัวนี้บาดเจ็บขึ้นมา กลัวว่าฟ้าดินคงโกลาหล
ที่จริงแล้วเยี่ยหวันหวั่นอยากลูบมันมาก แต่เธอก็รู้ว่าสลอเทอร์เกลียดการสัมผัสจากมนุษย์ที่สุด ดังนั้นเลยไม่ฝืนใจมัน ทำได้แค่มองดูขนฟูๆ บนหัวและกล้ามเนื้อใหญ่ตาเป็นมัน
ถ้าวันหนึ่งต้าไป๋ยอมให้เธอลูบจะดีแค่ไหนนะ…
“พ่อบ้านสวี่? ผักฉันเป็นยังไงบ้าง?”
“คุณหนูสบายใจได้ครับ มีคนคอยดูแลอย่างดีตลอด”
“รีบพาฉันไปดูเร็ว!” เยี่ยหวันหวั่นรบเร้าอย่างตื่นเต้น จากนั้นพูดกับเสือขาว “ต้าไป๋ๆ ไปดูผักกาดขาวที่ฉันปลูกด้วยกันไหม?”
มุมปากสวี่อี้โค้งขึ้นเล็กน้อย “ผมคิดว่าต้าไป๋…สลอเทอร์เขาคงไม่สนใจ”
มันไม่ได้กินพืชนี่!
เหงื่อแตกเลย เขาเกือบจะโดนเยี่ยหวันหวั่นทำให้เป๋แล้ว ไปเรียกสลอเทอร์ว่าต้าไป๋!
เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าเสียดาย “อืม ก็ได้! งั้นต้าไป๋ ฉันไปดูสวนผักก่อนนะ แล้วเดี๋ยวจะมาเล่นด้วย!”
เยี่ยหวันหวั่นวางกระเป๋าหนังสือลงแล้วรีบวิ่งตรงไปยังสวนด้านหลัง
เป็นอย่างที่คิดไว้ ดอกไม้และพืชผักที่ก่อนหน้านี้หว่านเมล็ดลงไปต่างได้รับการดูแลอย่างดีมาก ไม้ผลเริ่มแตกหน่อ ดอกทานตะวันก็สูงขึ้นมาครึ่งต้น ผักบางชนิดที่โตเร็วในรอบอาทิตย์ก็ใกล้สุกสามารถเก็บได้แล้ว ปลาในบ่อน้ำแต่ละตัวก็ดูมีชีวิตชีวาและอวบสมบูรณ์ ไม่ไกลจากนั้นยังมีลูกเจี๊ยบสีเหลืองหลายตัวกำลังหาอาหารอยู่…
คฤหาสน์ที่แต่เดิมเป็นเหมือนกรงทองเย็นยะเยือกดุจน้ำแข็ง เวลานี้มีบรรยากาศอบอุ่นไปทั่วทุกที่ภายใต้แสงอาทิตย์
เยี่ยหวันหวั่นสำรวจผลงานของตัวเองด้วยความเบิกบาน พ่อบ้านบางคนเลือดหยดเงียบๆ อยู่ด้านหลัง คฤหาสน์จิ่นหยวนที่สร้างโดยสถาปนิกชั้นนำของโลกและมีราคาสูงลิ่วกลายเป็นฟาร์มแบบนี้ไปแล้ว…
แต่ว่า หลังจากเยี่ยหวันหวั่นเข้ามาเปลี่ยนแปลงนู่นนี่แบบนี้ บรรยากาศทั้งจิ่นหยวนก็ผ่อนคลายขึ้นเยอะ
อย่างน้อยพวกคนรับใช้ก็ไม่ต้องคอยระมัดระวังดูแลต้นไม้ดอกไม้และปลาคาร์ปราคาแพงพวกนั้นทุกวัน แล้วยังต้องคอยเป็นห่วงว่าจะโดนเยี่ยหวันหวั่นทำลาย
ช่วงนี้เห็นเยี่ยหวันหวั่นกลับมาแล้ว ทุกคนเลยแข่งกันเอาหน้า คนนี้บอกว่าตัวเองช่วยรดน้ำให้ผักกาดขาว คนนั้นบอกว่าตัวเองดูแลหัวไชเท้า ทำเขากลืนไม่เข้าคคายไม่ออก
เยี่ยหวันหวั่นเดินวนดูไปมารอบใหญ่ เก็บผักสดที่สามารถกินได้แล้วมาไม่น้อย ในที่สุดก็เดินกลับไปอย่างพออกพอใจ
เพิ่งกลับมาถึงห้องรับแขกก็เห็นซือเยี่ยหานเดินลงมาจากชั้นบน มองตะกร้าผักในมือเธอแวบหนึ่ง “กลับมาแล้วเหรอ”
เยี่ยหวันหวั่นรีบยืดตัวตรงยืนดีๆ “อืมๆ ฉันเห็นต้าไป๋แล้ว! แล้วยังไปดูผักที่ปลูกมาด้วย คุณดูสิ โตสวยมากเลย!”
ซือเยี่ยหานตอบเสียงเรียบ “อืม”
เยี่ยหวันหวั่นกะพริบตาปริบๆ ทำไมเธอรู้สึกว่าซือเยี่ยหานเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีนัก!
สวี่อี้ที่อยู่ข้างๆ นิ่งเงียบ
พอคุณกลับมา สิ่งแรกที่ทำคือไปหาต้าไป๋ สองคือไปหาผักกาดขาว นายท่านจะอารมณ์ดีได้ยังไง
แต่เขาไม่มีวันยอมรับหรอกว่าเจ้านายของตนที่ทำให้คนกลัวหัวหดนั้น แม้แต่เสือและผักกาดขาวหัวหนึ่งก็ยังหึง!
………………………………………………………………….
บทที่ 216 แย่งความรัก
แม้เยี่ยหวันหวั่นจะไม่รู้ว่าทำไมซือเยี่ยหานถึงได้อารมณ์เสีย แต่ว่าสกิลตีเนียนของเธออยู่ระดับเทพแล้ว จึงค่อยๆ กระเถิบเข้าไปเอ่ยพูด “โบว์ขาวใหญ่นี่คุณเลือกใช่ไหมคะ? สวยมากเลย!”
สวี่อี้ “…”
ถูกต้องนายท่านเป็นคนเลือกโบว์ขาวนี่ แต่ว่าผมเป็นคนผูกโบว์ผมนี่เป็นคนทำ ฮัลโหล ผมต้องเสี่ยงชีวิตไปผูกโบว์ทำไมคุณไม่พูดถึงบ้าง!
“แล้วก็ผักกาดขาวเหล่านี้สดใหม่จัง อีกคเดี๋ยวฉันจะเอาลงไปที่ห้องครัวทำอาหารบำรุงร่างกายให้คุณนะ!” เยี่ยหวันหวั่นพูดเสียงอ่อนนุ่ม
เยี่ยหวันหวั่นเสียงอ่อนนุ่มตีเนียนแบบนี้ อารมณ์ของซือเยี่ยหานก็โอนอ่อนลงไปกว่าครึ่ง
เยี่ยหวันหวั่นจึงนำผักกาดขาวลงไปห้องครัวอย่างดีใจ
หลังมื้อเย็น เยี่ยหวันหวั่นแอบย่องไปเปิดตู้เย็นหยิบเนื้อสเต็กชิ้นหนึ่ง แล้วไปหาต้าไป๋ในสวน
เห็นเจ้าเสือต้าไป๋กำลังส่ายหางลาดตระเวนอยู่ในสวน เมื่อเดินผ่านลูกเจี๊ยบกลุ่มนั้น ก็อ้าปากงับไปตัวหนึ่งอย่างไม่เกรงใจ
เยี่ยหวันหวั่นพลันร้อนใจ รีบกระโดดเข้าไป “ต้าไป๋! รีบคายออกมาเดี๋ยวนี้! ลูกเจี๊ยบนี่เลี้ยงไว้ออกไข่นะ กินไม่ได้!”
เสือต้าไป๋มองเธอด้วยสายตาเหมือนมองคนโง่ จากนั้นก็อ้าปาก ลูกเจี๊ยบสีเหลืองตัวหนึ่งที่ชุ่มเปียกไปด้วยน้ำลายก็ไหลกลิ้งออกมา รีบกระพือปีกหนี
มันจะกินสัตว์ประเภทนี้ได้อย่างไร ก็แค่ทำเล่นๆ เท่านั้นเอง!
เยี่ยหวันหวั่นเห็นว่าเจ้าเสือขาวไม่ได้กินลูกเจี๊ยบตัวนั้นสักหน่อยพลันรู้สึกโล่งอก แล้วล้วงเนื้อสเต็กที่แอบขโมยมาจากตู้เย็นชิ้นนั้นออกมาจากด้านหลัง “ต้าไป๋ ต้าไป๋ นายกินอันนี้แล้วกัน!”
นี่เป็นเนื้อสดใหม่มากๆ ด้านบนย้อมไว้ด้วยเลือดคาวคลุ้งอันหอมหวาน
และในที่สุดเสือต้าไป๋ที่เฉยชาใส่เธอมาโดยตลอดก็เริ่มย่นจมูก
เยี่ยหวันหวั่นดวงตาเป็นประกาย เริ่มยั่วยวนด้วยความตื่นเต้น “นี่ไม่ใช่เนื้อแห้งจากถุงไม่กี่บาทนะ นี่เป็นเนื้อแบล็คแองกัสพรีเมียมเลยนะ! อร่อยสุดๆ ไปเลย!”
และก็…แพงมากด้วย…
กว่าเธอจะแอบขโมยเอามาได้!
เอ๊ เธอเอาเนื้อสเต็กของซือเยี่ยหานมาป้อนเสือขาวของซือเยี่ยหาน ไม่นับว่าเป็นการขโมยหรอกมั้ง? อย่างไรแล้วก็เป็นของของซือเยี่ยหานทั้งนั้น
เยี่ยหวันหวั่นทราบว่าสลอเดอร์ไม่กินของที่คนแปลกหน้าให้ แต่อาศัยที่เธออยู่ที่สวนแห่งนี้มาสองปีแล้ว ก็ไม่นับว่าเป็นคนแปลกหน้าแล้วนะ!
“เฮ้~มา~ลองกินสักคำสิ~อร่อยมากจริงๆ นะ ไม่ได้โกหก!” เยี่ยหวันหวั่นร้องบอกทั้งขู่ทั้งปลอบ
เพียงแต่เสือขาวทำท่าทางใจแข็งดั่งเหล็กกล้า แค่ย่นจมูกเท่านั้น แล้วก็เมินเฉยต่อไป
วางมาดขนาดนี้เลยเหรอ?
เยี่ยหวันหวั่นทำหน้ามุ่ย “ทำไมแกถึงกล่อมยากยิ่งกว่าเจ้านายแกอีก!”
เพียงแต่ จะว่าไปความจริงแล้วเจ้านายของมันก็กล่อมง่ายมากเลย…
เยี่ยหวันหวั่นหมดหนทาง คิดแล้วก็ได้แต่วางเนื้อสเต็กไว้บนพื้นหญ้าสะอาดข้างเจ้าเสือขาว จากนั้นตัวเองก็เดินถอยห่างออกไป
แอบอยู่ในมุมมืด ซ่อนตัวอยู่ประมาณสิบกว่านาที ต้าไป๋ที่หมอบพักผ่อนอยู่ทางนั้นส่ายหางไปมา เล่นกับพวกลูกเจี๊ยบ แล้วสุดท้าย ในที่สุดก็ตะปบชิ้นเนื้อมาฉีก ยอมลดเกียรติอันสูงส่งกัดเนื้อสเต็กชิ้นนั้นเข้าปากกลืนลงไปในคำเดียว
กลืนหมดแล้ว!
ว้าว! กินแล้ว กินแล้ว กินแล้ว!
เยี่ยหวันหวั่นดีใจจนแทบจะจุดพลุฉลอง เป็นครั้งแรกที่เห็นคนอื่น (เสือ) กินแล้วมีความสุขยิ่งกว่าตัวเองกินเสียอีก
แม้แต่ท่ากินอาหารของต้าไป๋ยังน่ารักได้ขนาดนี้~
เยี่ยหวันหวั่นในเวลานี้ไม่รู้เลยว่า สิ่งที่เธอทำทั้งหมดในสวน อีกทั้งการแสดงออกโดยการแอบมองต้าไป๋เหมือนพวกบ้ากาม ได้ตกอยู่ในสายตาของปีศาจร้ายบางตัวบนตึกและผู้ดูแลของเขาทั้งหมดแล้ว
สวี่อี้ระแวดระวังแอบชำเลืองสายตาไปทางเจ้านายของต้าไป๋ ขาสั่นอย่างไม่รู้ตัว
มีลางสังหรณ์ว่าเมนูของพรุ่งนี้อาจจะเป็น เสือขาวตุ๋นผักกาด?
เฮ้อ สั่งให้เขาไปตามหาสลอเดอร์มาให้ได้ ตอนนี้กลับโดนแย่งความรักซะแล้วสิ…
…………………………………
