บทที่ 743 จอมมารน้อยที่ถูกรังเกียจ
ซือเยี่ยหาน: “ฝันเหรอ?”
นอกจากนี้เขาก็นึกไม่ออกแล้วว่าอะไรทำให้เธอเกิดความคิดประหลาดแบบนี้ได้
เยี่ยหวันหวั่นกอดโทรศัพท์กลิ้งไปมาอยู่บนเตียงหลายรอบ: “เปล่าสักหน่อย วันนี้ฉันได้เจอเด็กหน้าตาน่ารักคนหนึ่งเข้า ประเด็นก็คือเด็กนั้นมีบุคลิกคล้ายคุณมาก ทั้งหยิ่งทั้งเย็นชา ไม่สนใจใคร ทำหน้าเหมือนว่าเวลามีคนโง่มาพูดด้วย จะส่งผลให้ความฉลาดของตัวเองตกต่ำลง เป็นจอมมารน้อยตัวเป็นๆ เลย ฉันเกือบคิดว่าเป็นลูกเก็บของคุณแล้ว…”
ซือเยี่ยหาน: “หยิ่ง เย็นชา ไม่สนใจใคร จอมมาร?”
อ๋า! จบกัน! เธอดันเผลอพูดความคิดที่มีต่อซือเยี่ยหานจริงๆ ออกไปแล้ว…
เธอพูดว่าเด็กมีบุคลิกเหมือนซือเยี่ยหาน พร้อมกับบอกว่าเขาทั้งหยิ่งทั้งเย็นชา ไม่เท่ากับพูดถึงซือเยี่ยหานอยู่หรอกเหรอ!
เยี่ยหวันหวั่นรีบร้อนแก้ความเข้าใจผิด: “ประเด็นคือเด็กคนนี้สวยเกินไป อย่างกับสลักจากหยกเหมือนทารกของเจ้าแม่กวนอิม ต้องเป็นยีนที่ดีขนาดไหนถึงจะสร้างเด็กที่ดูดีแบบนี้ออกมาได้? ฉันว่ามีแต่ยีนของพวกเราสองคนบวกกัน ถึงค่อยเกิดเป็นเด็กที่สวยแบบนี้ได้”
ซือเยี่ยหาน: “อยากได้?”
เยี่ยหวันหวั่นนึกถึงใบหน้าเล็กๆ ที่เย็นเยือกและออร่าเย็นชาของเด็กในวิดีโอ อดตัวสั่นไม่ได้ “แค่ก ไม่ได้อยากได้หรอก ถ้าเป็นลูกของคนอื่นก็เล่นด้วยได้ ถ้าเลี้ยงแค่ไม่กี่วันยังพอได้อยู่นะ”
ถ้าหากเนี่ยอู๋หมิงเอาจริง เธอก็ยินดีลองดูหน่อย
แต่ถ้ามีแค่คนเดียว เธอคงไม่ยอมปล่อยไปแน่ แต่ตอนนี้มีจอมมารอยู่ด้วยคนหนึ่งก็แทบรับไม่ไหวแล้ว หากเอาจอมมารน้อยมาอีกคน เธอคงไม่มีวันคืนสงบสุขแน่
เยี่ยหวันหวั่น: “ดึกแล้วนะ คุณยังไม่หลับอีกเหรอ”
หลังจากผ่านการดูแลระยะหนึ่ง การนอนของซือเยี่ยหานก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ต่อให้เธอไม่อยู่ข้างๆ เขาก็เข้านอนได้เอง เมื่อการนอนดี อารมณ์ก็จะดีไปด้วย กลายเป็นวงจรที่ดีไปแล้ว
ซือเยี่ยหาน: “กำลังจะนอน”
ได้ยินเสียงแหบต่ำเหมือนกับเชลโล เยี่ยหวันหวั่นจึงโทรไปหา “อยากฟังเรื่องเล่าก่อนนอนไหมคะ?”
ซือเยี่ยหานบอก “เอาสิ”
เยี่ยหวันหวั่นกระแอมเบาๆ เริ่มตั้งใจเล่าเรื่อง “กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ยายของเธอมอบหมวกสีแดงที่สวยงามใบหนึ่งให้ ดังนั้นทุกคนจึงเรียกเธอว่าหนูน้อยหมวกแดง
อยู่มาวันหนึ่ง หนูน้อยหมวกแดงต้องเอาเค้กไปให้คุณยาย สุดท้ายระหว่างทางมาเจอหมาป่าตัวโตตัวหนึ่ง หนูน้อยหมวกแดงไม่เคยเห็นหม่าป่าที่หล่อขนาดนี้มาก่อน จึงใช้เค้กหลอกหมาป่าเข้าไปในป่าที่ไม่มีใคร หนูน้อยหมวกแดงกล่าวอย่างเด็ดขาดว่า นายกินเค้กของฉัน อย่างนั้นก็เป็นหมาป่าของฉันแล้ว…”
ซือเยี่ยหานไม่พูดอะไร
ต่อให้เขาไม่เคยได้ฟังนิทาน แต่ก็รู้ว่าเรื่องเล่าก่อนนอนนี้…ต้องมีตรงไหนไม่ถูกต้องสักที่
…
เช้าวันที่สอง
คนทั้งห้าปรากฏตัวพร้อมกับรอบตาที่ดำคล้ำ
เยี่ยนหวันหวั่นกลับกระปรี้กระเปร่า พอเห็นว่าพวกเขาขอบตาดำไปหมดก็สงสัย “เมื่อคืนพวกคุณไปทำอะไรพิเรนท์มาน่ะ”
นักพรตใจบริสุทธิ์เอ่ยว่า “จะเป็นไปได้ไง พวกเราเป็นทีมคนดีนะ!”
อี้จือฮวาพูด “ใช่ เรื่องลักหมาขโมยไก่พวกเราเลิกทำไปนานแล้ว!”
เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด ก่อนหน้านี้เคยทำมาก่อนเหรอ?
หนุ่มกรรมกรต่างชาติเอ่ย “เถ้าแก่ เพื่อแสดงเป็นบอดี้การ์ด หัวหน้าเลยสั่งให้พวกเราดูหนังเยอะๆ ภารกิจในครั้งนี้ เถ้าแก่วางใจได้เลย”
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินก็แสดงความซาบซึ้งใจ คิดไม่ถึงว่าคนพวกนี้จะมีเวลาที่พึ่งพาได้ด้วย “พวกคุณตั้งใจกันจริงๆ! ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าหากธุรกิจครั้งนี้เป็นไปด้วยดี ฉันจะให้อั่งเปาพวกคุณเพิ่มอีก!”
——————————————————————-
บทที่ 744 หกคนรวมตัว
เนี่ยอู๋หมิงถาม “เถ้าแก่ งานวันนี้คืออะไรเหรอ เจ้าต้มตุ๋น จดไว้ซิ”
“ได้คร้าบ!” นักพรตใจบริสุทธิ์ล้วงไปล้วงมา ไม่ได้สมุด กลับได้ยันต์เหลืองปึกหนึ่งมาแทน “เอ่อ ลืมปากกา…”
อี้จือฮวามองเขาอย่างรังเกียจ แล้วส่งปากกาเมจิกด้ามหนึ่งให้
เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุก กระแอมเบาๆ “วันนี้จะไปพนันหยก พวกคุณแค่เสแสร้งอยู่ด้านหลังฉันก็พอ ไม่ต้องจดหรอกค่ะ”
เนี่ยอู๋หมิงสาบานรับประกัน “น้องโหย่วหมิงไม่ต้องห่วง มีฉันคุ้มครองอยู่ ขอรับประกันว่าแม้แต่แมลงวันสักตัวก็ไม่ให้ตอมเธอแน่!”
พูดเสร็จก็กวาดมองคนรอบๆ “วันนี้ควรทำอะไรรู้แล้วใช่ไหม”
คนทั้งสี่เอ่ยอย่างพร้อมเพรียงกัน “ทราบแล้ว”
เนี่ยอู๋หมิงพูดอีก “สโลแกนของเราคือ?”
สี่คนตอบ “เถ้าแก่โหย่วหมิงสวยเหมือนนางฟ้า สวยที่สุดในโลก!”
พอได้ยินสโลแกนของอีกฝ่าย เยี่ยหวันหวั่นเกือบกระอักเลือดออกมา
คิดไม่ถึงเลยว่าสโลแกนที่น่าอายแบบนี้จะพุ่งเป้ามาที่เธอ…
“แค่กๆๆ เจตนาดีขอรับไว้ด้วยใจ สโลแกนนี้ไม่เอาดีกว่า…”
ตอนเยี่ยหวันหวั่นกำลังพูดกับคนทั้งห้า เวลานี้ด้านหลังมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น สืออีกับเฟิงเสวียนอี้เดินเข้ามา
อี้จือฮวา หนุ่มกรรมกรต่างชาติ และนักพรตใจบริสุทธิ์พุ่งมาขวางอยู่ด้านหน้าเธอ เข้าสู่สภาวะระวังภัยสูงสุด หนุ่มภูเขาน้ำแข็งถูกเนี่ยอู๋หมิงถีบไปเป็นโล่มนุษย์ด้านหน้าเธอ
อี้จือฮวาตะโกน “นั่นใคร!”
หนุ่มกรรมกรต่างชาติพูด “สองคนนี้อันตรายมาก เถ้าแก่ถอยไปด้านหลัง!”
นักพรตใจบริสุทธิ์ถาม “เป็นคนชั่วมาจากไหน”
เยี่ยหวันหวั่นน้ำตานองหน้า “ใจเย็นก่อนค่ะ สองคนนี้เป็นพวกเดียวกัน…”
อี้จือฮวารีบเอ่ย “เถ้าแก่ รู้หน้าไม่รู้ใจ คนสวมเสื้อแดงใส่แหวนด้านหลังคุณมีปัญหามากที่สุด!”
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินก็มองเฟิงเสวียนอี้ ยูนิฟอร์มของหัวหน้าบอดี้การ์ดเป็นสีแดง ใส่แหวนหงส์เพลิง
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยอย่างจนปัญญา “นี่เป็นศิษย์ของฉัน ฉันพามาเอง อย่าคิดมากไป!”
“คุณหนูหวันหวั่น คนพวกนี้คือ?” สืออีมองคนทั้งห้าด้วยสายตาสงสัย
เฟิงเสวียนอี้มีใบหน้าสับสน
“บอดี้การ์ดลับ…ที่ฉันจ้างมาน่ะ…” เยี่ยหวันหวั่นไม่อยากยอมรับจริงๆ ว่าตัวเองจ้างคนเหล่านี้มา
สืออีได้ยินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “บอดี้การ์ด?”
เขากับเฟิงเสวียนอี้ติดตามมาด้วย สุดท้ายคุณหนูหวันหวั่นกลับหาบอดี้การ์ดลับมา หรือว่าจะไม่เชื่อใจพวกเขา
เยี่ยหวันหวั่นดูก็รู้ว่าสืออีกำลังคิดอะไร จึงอธิบาย “อย่าคิดมากไป นายก็เข้าใจสภาพของฉันในตอนนี้ดี ถ้าเอาแต่ใช้คนของซือเยี่ยหานเวลาเจออันตราย ก็เลี่ยงไม่ให้เป็นจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือในสายตาคนอื่นไม่ได้ แบบนี้จะได้สะดวกหน่อย นอกจากนี้อีกสองสามวันฉันมีงานลับที่ต้องจัดการ พวกนายลงมือไม่ได้”
เยี่ยหวันหวั่นอธิบายเรื่องราวคร่าวๆ จากนั้นก็ช่วยพวกเขาแนะนำตัวกัน
ในตอนที่กำลังจะพาพวกเขาลงไปด้านล่าง เฟิงเสวียนอี้ที่เงียบมาตลอดเอ่ยตะกุกตะกักว่า “คุณ…คุณหนู…คุณหนูหวันหวั่นครับ…”
“อะไรเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นถาม
เฟิงเสวียนอี้พูด “ผมปวด…ปวดฉี่…อยากไป…ไป…เข้าห้องน้ำครับ…”
“อ้อ ไปสิ อีกเดี๋ยวมารวมกันที่โถงใหญ่นะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
“ครับ…” จากนั้นเฟิงเสวียนอี้วิ่งไปทางห้องน้ำ
อีกด้านหนึ่ง เนี่ยอู๋หมิงหัวเราะ “เถ้าแก่ จู่ๆ ก็ปวดฉี่ขึ้นมา ขอตัวก่อนนะครับ โทษทีๆ”
นักพรตใจบริสุทธิ์ได้ยินก็วิ่งตรงออกมา “ผมก็อยากไปห้องน้ำเหมือนกัน!”
เสียงของอี้จือฮวาตามมาติดๆ “ฉันไปด้วยๆ!”
หนุ่มกรรมกรต่างชาติเอ่ยบ้าง “อ้อ งั้นผมไปด้วยแล้วกัน”
………………………………………………..
