บทที่ 257 เป็นคนที่สวยมากจริงๆ
ระหว่างทางกลับบ้าน เยี่ยหวันหวั่นผ่านร้านดอกไม้ร้านหนึ่ง
เดิมทีเธอคิดว่าหลังจากการเจรจาวันนี้เสร็จสิ้นจะนัดซือเยี่ยหานทานข้าวด้วยกัน ทว่าตอนเธอตื่นมาตอนเช้า ซือเยี่ยหานไปบริษัทแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้พูดเรื่องนี้กับเขา
เพื่อไม่ให้เกิดการวิวาทกันในครอบครัว ไม่ว่าเมื่อไรก็ไม่อาจลืมการเอาใจใส่เป็นประจำ
“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่า!”
ภายในร้านดอกไม้ หญิงสาวสวมกระโปรงเอี๊ยมสีเขียวอ่อนกล่าวทักทายตามปกติทันทีที่ได้ยินเสียงเพลงเตือนที่ประตูเมื่อมีลูกค้าเข้าร้าน แล้วมองไปทางคนที่เข้ามาโดยสัญชาตญาณ
เธอเห็นเพียงมือเรียวยาวข้างหนึ่งค่อยๆ ผลักเปิดประตูกระจก วัยรุ่นหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ผมสั้นสีน้ำตาลก้าวเดินเข้ามา
ภายในร้านค้าจัดวางเต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิดราวกับสวนเอเดนลึกลับ ชายคนนั้นก้าวเข้ามาอย่างช้าๆ พร้อมกับเสียงเพลงแผ่วเบา ใบหน้าของเขาปรากฏขึ้นอย่างไม่ชัดเจนภายใต้หมู่มวลดอกไม้ที่ปกคลุม
เมื่อเดินเขาใกล้ดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ วัยรุ่นหนุ่มชะงักฝีเท้าเล็กน้อย หยิบหนึ่งดอกในนั้นออกมา หลุบแพขนตาดุจปีกผีเสื้อลง สูดดมอย่างแผ่วเบา
แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาทางไม้ระแนงหน้าต่าง ส่องลงบนใบหน้าด้านข้างอันละเอียดอ่อน ดอกกุหลาบแดงอันสวยสดล้วนไม่อาจพรากสีสันของเขาไปได้แม้แต่น้อย แต่มันกลับกลายเสริมให้เขาดูโดดเด่นยิ่งขึ้น…
“สวัสดีครับ รบกวนจัดช่อดอกกุหลาบแดงให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?”
จวบจนกระทั่งเสียงวัยรุ่นหนุ่มที่ทุ้มต่ำและชัดเจนส่งผ่านข้างหู พนักงานร้านถึงได้สติกลับคืนมาราวกับตื่นจากภวังค์ เมื่อสบตาที่เปล่งแสงรัศมีของชายคนนั้นกับสายตาที่สอบถาม พวงแก้มทั้งสองข้างเห่อร้อนขึ้นมาในทันใด รีบร้อนตอบกลับ “ได้ค่ะ ได้สิคะ ไม่ทราบว่าคุณผู้ชายต้องการกี่ดอกคะ?”
เยี่ยหวันหวั่นลูบไล้กลีบดอกไม้เบาๆ ครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอ่ยปาก “เก้าสิบเก้าดอกก็แล้วกัน!”
“ได้ค่ะ ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบไปห่อให้เลยค่ะ!” พนักงานร้านเริ่มลงมืออย่างรวดเร็วพลางแอบเงยหน้ามองวัยรุ่นหนุ่มที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเป็นครั้งคราว
พระเจ้า! คนคนนี้หน้าตาดีเกินไปแล้ว! หน้าตาดีกว่าดาราคนไหนๆ ในโทรทัศน์ซะอีก!
ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนไหนโชคดีขนาดนี้ ได้รับดอกกุหลาบแดงจากหนุ่มหล่อคนนี้ แถมตั้งเก้าสิบเก้าดอก!
อารามณ์อยากชวนคุยของพนักงานร้านลุกโชนขึ้นมาในทันใด!
“ดอกกุหลาบนี้เป็นดอกกุหลาบที่ทางร้านเพิ่งขนส่งทางอากาศมาเมื่อเช้านี้ สดมาก ยังเก็บไว้ได้อีกหลายวันหลังจากซื้อกลับไป…คุณผู้ชายว่าห่ออย่างนี้ได้ไหมคะ? ช่วงนี้กระดาษห่อย้อนยุคแบบนี้กำลังเป็นที่นิยมเลยค่ะ! ถ้าโอเคฉันจะใช้แบบนี้ห่อให้คุณ?”
“โอเค สวยมาก” วัยรุ่นหนุ่มพยักหน้า
ถูกวัยรุ่นหนุ่มจ้องมองพลางพูด “สวยมาก” สองคำนี้ พนักงานร้านรู้ดีว่าเขาพูดถึงกระดาษห่อเท่านั้น แต่ก็ยังหน้าแดงขึ้นอย่างบอกไม่ถูก หลังจากงึมงำอยู่นาน จากนั้นจึงแสร้งทำเป็นถามโดยไม่ได้ตั้งใจ “คุณผู้ชาย ซื้อไปให้แฟนสาวใช่ไหมคะ?”
วัยรุ่นหนุ่มส่ายหน้า “ไม่ใช่ครับ”
พนักงานร้านได้ยินเช่นนั้นก็ค่อนข้างแปลกใจ “ไม่ได้ซื้อให้แฟนสาว?”
ไม่ได้ซื้อให้แฟนสาวหรอกเหรอ?
“งั้นก็ซื้อให้ผู้หญิงที่ชอบ?” พนักงานร้านคาดเดาแล้วบ่นพึมพำด้วยความอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น “คุณผู้ชายหน้าตาดีขนาดนี้กลับยังต้องจีบผู้หญิง อีกฝ่ายต้องเป็นคนที่สวยมากแน่ๆ!”
เมื่อวัยรุ่นหนุ่มได้ยิน ไม่รู้ว่านึกถึงอะไรขึ้นมา หยักยิ้มริมฝีปากขึ้นมาทันใด “ใช่แล้ว เป็นคนที่สวยมากจริงๆ”
สายตาทั้งคู่ของพนักงานร้านพลันวาบไหว นั่นไง!
พนักงานร้านกำลังนึกอิจฉาพลางจินตนาการอยู่ว่าผู้หญิงแบบไหนกันแน่ที่ทำให้อีกฝ่ายพูดว่าเธอเป็นคนที่สวยมากๆ ก็ได้ยินวัยรุ่นหนุ่มพูดต่อ “แต่ว่า เขาไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมชอบ”
พนักงานร้านได้ยินแล้วรู้สึกสับสนเล็กน้อย “แล้วเขาคือ?”
“เป็นแฟนหนุ่มของผมครับ” วัยรุ่นหนุ่มตอบ
พนักงานร้าน “…”
…………………………………
บทที่ 258 รับแฟนหนุ่มเลิกงาน
เธอ…เธอได้ยินว่ะไรนะ?
แฟนหนุ่ม!
พนักงานร้านดอกไม้ที่กำลังห่อดอกไม้ราวกับถูกฟ้าผ่า ตกใจอ้าปากค้างเบิกตากว้างอยู่ตรงนั้น
ผ่านไปเต็มๆ สิบวินาทีเห็นจะได้ พนักงานร้านถึงได้รับรู้ถึงความหมายของฝ่ายตรงข้าม
หนุ่มหล่อสุดยอดตรงหน้าคนนี้…ชอบผู้ชายอย่างนั้นเหรอ?
หัวใจสาวน้อยพนักงานร้านถูกทำร้ายถึงหมื่นจุด…
กว่าจะเก็บรวบรวมหัวใจสาวน้อยของตัวเองได้ พนักงานร้านระลึกได้ว่าปฏิกิริยาตอบสนองของตัวเองชัดเจนเกินไปจึงรีบเอ่ยขอโทษ “ขอ…ขอโทษค่ะ…เสียมารยาทแล้ว…”
“ไม่เป็นไร” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มอย่างไม่ถือสา
พนักงานร้านเห็นใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของฝ่ายตรงข้ามที่ทำให้ใจเต้นโครมๆ มากกว่าเดิม หัวใจที่เพิ่งเก็บรวบรวมขึ้นมาก็แตกสลายอีกครั้ง
ทำไมคนหล่อๆ ทุกคนถึงได้มีแฟนหนุ่มกันหมดแล้วนะ…
หลังออกจากร้านดอกไม้ เยี่ยหวันหวั่นโทรหาสวี่อี้
“ฮัลโหล ผู้ดูแลสวี่ ตอนนี้คุณชายเก้าอยู่ที่สวนจิ่นหยวนหรืออยู่ที่บริษัท?”
“บริษัทครับ กำลังประชุมอยู่”
“คืนนี้เขามีนัดหรือเปล่า?”
“ในกำหนดการไม่มีนะครับ”
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ฉันไปหาเขาสะดวกไหม?” เยี่ยหวันหวั่นถาม
“เรื่องนี้…คุณหนูเยี่ย คุณรอสักครู่นะครับ ผมขอถามคุณชายเยี่ยก่อน” สำหรับคำของเยี่ยหวันหวั่น เลี่ยงไม่ได้ที่สวี่อี้จะรู้สึกแปลกใจ ในเมื่อครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เยี่ยหวันหวั่นมาหาคุณชายเก้าด้วยตัวเอง
เพราะเธอปฏิเสธที่จะให้คนอื่นรู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอกับคุณชายเก้าอย่างสุดขีด ไม่เคยปรากฏตัวในที่สาธารณะกับคุณชายเก้าเลยสักครั้ง
ไม่นานสวี่อี้โทรกลับ “คุณหนูเยี่ย คุณมาเถอะครับ บอกสกุลของคุณกับเลขาก็พอแล้วครับ”
“รู้แล้ว ขอบใจนะ”
……
ซือกรุ๊ป
“สวัสดีค่ะ ขออนุญาตถามสกุลของคุณหน่อยนะคะ? มีนัดไว้ล่วงหน้าหรือเปล่าคะ?”
คนที่มาที่บริษัทส่วนใหญ่มักจะเป็นนักธุรกิจ เป็นครั้งแรกที่เห็นหนุ่มน้อยเด่นสะดุดตาขนาดนี้ ในมือยังถือดอกกุหลาบแดงช่อใหญ่ ดวงตาเลขาหญิงอดไม่ได้ที่จะเป็นประกาย
“ผมแซ่เยี่ย มาหาประธานซือ นัดล่วงหน้ากับผู้ช่วยสวี่ไว้เรียบร้อยแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นตอบ
“ที่แท้คุณก็คือคุณชายเยี่ย…” เมื่อครู่สวี่อี้กำชับเลขาไว้แล้ว เวลานี้รีบลุกขึ้นต้อนรับ เพียงแต่ในใจมีข้อสงสัยเล็กน้อย ผู้ช่วยสวี่ไม่ได้บอกว่าเป็นผู้หญิงหรอกเหรอ?
คงจะยุ่งจนเบลอละมั้ง!
เพียงแต่เห็นอีกฝ่ายไม่เหมือนว่าจะมาคุยธุรกิจ กลับเหมือนแฟนหนุ่มที่มารอรับแฟนสาวเลิกงานที่บริษัทมากกว่า…
ถ้าหากมีแฟนหนุ่มที่หล่อขนาดนี้ถือดอกกุหลาบมารอรับละก็…
เวลานี้เอง เสียงติ๊งดังขึ้น ประตูลิฟต์เปิดออก
สายตาของเลขาหญิงถึงได้ละจากใบหน้าด้านข้างอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม กลับคืนสู่ความเป็นมืออาชีพ และเอ่ยขึ้นว่า “คุณชายเยี่ย ตอนนี้ประธานซือติดประชุมอยู่ รบกวนคุณรอที่ห้องรับรองแขกสักครู่นะคะ”
เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า “ได้ครับ”
คุณเลขาสาวพูดจบและกำลังจะนำทางฝ่ายตรงข้ามไปที่ห้องรับรองแขก
ผลคือ ทั้งสองเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากห้องประชุมสวนมา
คนที่เดินนำมาคือหัวหน้าที่มีใบหน้าเย็นชาสวมชุดสูทสีดำทั้งตัว ด้านหลังมีผู้บริหารระดับสูงเดินตามมา ทุกคนล้วนมีสีหน้าเคร่งขรึม
ซือเยี่ยหานกำลังหันข้างฟังสวี่อี้ข้างกายรายงานอะไรบางอย่าง กลับพบว่าลูกน้องตัวเองเงียบเสียงไปกะทันหัน
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ปรายตามองสวี่อี้ จากนั้นก็เห็นสวี่อี้ตะลึงมองทางด้านหน้า
ซือเยี่ยหานมองตามสายตาของสวี่อี้ไป เห็นฝั่งตรงข้ามมีเลขาหญิงคนหนึ่งยืนอยู่ และข้างกายเลขา…กลับเป็น…
เห็นข้างกายเลขาสาวกลับเป็นชายหนุ่มอุ้มดอกกุหลาบช่อใหญ่ นัยน์ตาของซือเยี่ยหานพลันหดลงเล็กน้อย
เพราะ BOSS หยุดเดินกะทันหัน ผู้บริหารระดับสูงที่ตามหลังเขามาเลยหยุดตามกันหมด ขณะเดียวกันเลยเห็นภาพตรงหน้า
ภายใต้สายตาทุกคน เห็นเพียงชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสว่างสดใสราวกับแสงอรุณถือดอกกุหลาบเดินมาทางพวกเขาทีละก้าวๆ…
ชายหนุ่มเดินมาหยุดตรงหน้าซือเยี่ยหาน ริมฝีปากอ่อนนุ่มกว่าดออกกุหลาบในมือฉีกยิ้ม นัยน์ตาใต้ผมสีน้ำตาลลินินเป็นประกายราวกับดวงดาราดึงดูดรอยยิ้มผู้คน เสียงแหบค่อยๆ เปล่งออกมา “ประธานซือ จะมีเกียรติได้เชิญคุณไปรับประทานอาหารค่ำด้วยกันไหมครับ?”
…………………………………………….
