บทที่ 1075 แม้กระโดดลงแม่น้ำหวงก็ไม่อาจล้างมลทิน
“โชคดีที่ตอนอาสะใภ้รองฉวยโอกาสหยิบของติดมือ ไม่ทันสังเกตตัวอักษรข้างในแหวน ไม่งั้นวันนี้ถึงหนูกระโดดลงแม่น้ำหวงก็ล้างมลทินแล้ว”
เยี่ยหวันหวั่นพูดคำว่า ‘ฉวยโอกาสหยิบของติดมือ’ ซ้ำๆ ทำให้เหลียงเหม่ยเซวียนโกรธจนเดือดเป็นไฟ เธอจิกแหวนแน่น เอ่ยเสียงขึงขัง “นี่…แกต้องเพิ่งสลักตัวอักษรนี้ลงไปแน่!”
เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะ “เมื่อกี้อาสะใภ้รองยังบอกว่าหนูพูดจาเหลวไหล หนูว่าอาสะใภ้รองต่างหากที่น่าจะเป็นคนพูดจาเหลวไหลนะคะ หัวแหวนวงนี้เป็นหยกเจไดต์ แต่ตัวแหวนเป็นแพลตตินัม หรือว่าหนูจะใช้เล็บแกะสลักแหวนที่นี่ได้?”
เหลียงเหม่ยเซวียนกัดฟัน “งั้น…งั้นแหวนวงนี้ก็ไม่ใช่แหวนหมั้นของอีอีแต่แรก!”
เยี่ยหวันหวั่นเลิกคิ้ว “อาสะใภ้รอง ในที่สุดก็ยอมรับว่านี่ไม่ใช่แหวนของเยี่ยอีอีแล้วเหรอ”
“นี่เป็นแหวนของอีอี แต่แหวนหมั้นของอีอีถูกแกขโมยไปแล้ว!” เหลียงเหม่ยเซวียนโกรธจนแทบจะตายไปข้าง
เยี่ยหวันหวั่นยิ่งมีสีหน้าไม่อยากเชื่อ “อาสะใภ้รอง วันนี้อาสะใภ้จู่ๆ ก็ต่อว่าใส่ร้ายว่าหนูขโมยของ หนูจะเตรียมของที่เหมือนกันเป๊ะๆ ในเวลาสั้นๆ ได้ยังไง แต่ด้านในแหวนก็สลักชื่อของหนู หรือว่าหนูสามารถรู้อนาคตล่วงหน้าได้? รู้ว่าอาสะใภ้รองจะใช้กับดักน่าขำอย่างนี้มากล่าวหาหนู? จากนั้นหนูก็เตรียมตัวล่วงหน้า?”
คำพูดของเยี่ยหวันหวั่นพลันเรียกเสียงหัวเราะครืนเล็กๆ จากคนในงาน
“แก…” เหลียงเหม่ยเซวียนพลันหายใจติดขัดจนพูดไม่ออก
เวลานี้ เยี่ยมู่ฝานที่อยู่ด้านข้างก็ใกล้จะระเบิดโมโหแล้ว “เหลียงเหม่ยเซวียน เธอรังแกคนอื่นเกินไปแล้วนะ! คุณปู่ คุณย่าครับ พวกคุณปู่คุณย่าต้องช่วยตัดสินใจให้หวันหวั่นนะครับ!”
เยี่ยเส่าถิงกับเหลียงหวั่นจินกอดเยี่ยหวันหวั่นในอ้อมอก มีสีหน้าโกรธจัดเช่นกัน
เวลานี้ เยี่ยหงเหวยหน้าทะมึนถึงขีดสุดแล้ว “เหม่ยเซวียน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่”
เหลียงเหม่ยเซวียนรีบร้อนเอ่ย “หนู…คุณพ่อ คุณแม่คะ! เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่พวกคุณพ่อคุณแม่เห็นนะคะ! หนูจะไปขโมยแหวนของนังเด็กน่าตายนี่ได้ยังไง! เธอใส่ร้ายหนู!”
เยี่ยหงเหวยเอ่ย “งั้นแกจะอธิบายเรื่องแหวนวงนี้ยังไง!”
เหลียงเหม่ยเซวียนอึกอัก “หนู…”
เยี่ยหวันหวั่นมองผู้อาวุโส “คุณปู่คุณย่าคะ ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน ตอนแรกหนูไม่อยากสืบสาว แต่เมื่อกี้หนูเสียใจมากจริงๆ เลยทนไม่ไหวพูดความจริงออกมา ขอโทษนะคะ หนูมุทะลุเกินไป ทำให้คุณปู่กับคุณย่าขายหน้าแล้ว…”
เยี่ยหงเหวยนึกถึงความสงสัยต่อเยี่ยหวันหวั่นก่อนหน้านี้ เวลานี้มองท่าทีน้อยใจแต่ก็เข้าใจเรื่องราวของเด็กสาวอีก เขารู้สึกผิดในใจพอสมควร “หวันหวั่น ไม่ใช่ความผิดของหลาน ไม่ต้องพูดขอโทษหรอก”
เยี่ยมู่ฝานแค่นเสียงเย็น “แจ้งตำรวจเถอะ! เมื่อกี้ยังโวยวายว่าจะแจ้งตำรวจอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“ฉันเปล่านะ! ฉันไม่ได้ขโมย! นางเด็กสมควรตาย! แกถึงกับกล้าใส่ร้ายฉัน! ฉันจะถลกหนังแก!” เหลียงเหม่ยเซวียนอธิบายยังไงก็อธิบายไม่กระจ่าง เธอโกรธจนแทบกระอักเลือด กระโจนใส่เยี่ยหวันหวั่นอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
แต่ ยังไม่ทันเข้าใกล้เยี่ยหวันหวั่น เยี่ยหงเหวยก็เอ่ยตะคอก “สร้างปัญหาจริงๆ! เส่าอัน ยังไม่พาสะใภ้แกเข้าไปอีก! ยังขายหน้าไม่พอรึไง”
เยี่ยเส่าอันกัดฟัน ได้แต่ยื้อเหลียงเหม่ยเซวียนไว้แน่น ขณะเดียวกันก็เอ่ยอย่างไม่ยินยอม “พ่อครับ แม่ครับ นางเด็กนี่ต้องทำอุบายอะไรแน่นอน…”
“หุบปาก! พวกแกมีความเป็นผู้ใหญ่กันบ้างไหมหา”
ถานอี้หลายก็มีสีหน้าทะมึนเช่นกัน ตัวอักษรบนแหวนทำให้เธอเชื่อสนิทใจว่าฝั่งบ้านรองจงใจใส่ร้ายหวันหวั่น
เดิมทีเธอยังนึกว่าเหลียงเหม่ยเซวียนฉลาดเชื่อฟัง ไหนเลยจะรู้ว่าก็ช่างก่อปัญหาขนาดนี้
คนคนหนึ่งมีอำนาจมากเกิน ก็เปลี่ยนแปลงไปจริงๆ …
ช่วงนี้บ้านรองทำตัวไม่เหมาะสมขึ้นทุกวัน ดูท่า ได้เวลาต้องคิดคำนวณหน่อยแล้ว…
………………………..
บทที่ 1076 เขาต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกสั่งสอน
คำพูดน่าเกลียดที่พวกแขกในงานพุ่งเป้าใส่เยี่ยหวันหวั่นเมื่อครู่นี้ ตอนนี้ทั้งหมดย้อนคืนเหลียงเหม่ยเซวียนแบบครบถ้วน
สีหน้าของพ่อแม่กู้เยว่เจ๋อก็ไม่ค่อยดีนัก ตระกูลคู่หมั้นเกิดเรื่องน่าอายในงานหมั้น พวกเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
พวกเยี่ยเส่าอันนี้เดิมก็ใช่ว่าดูดีอะไร เทียบกับความสามารถของเยี่ยเส่าถิง ความจริงห่างไกลกันมากโข ถ้าไม่ใช่เพราะเขามีเยี่ยอีอีเป็นลูกสาวคนเดียว พวกเขาก็ไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานนี้
ตอนนี้มองดูสถานการณ์ของเยี่ยเส่าถิงฝั่งบ้านใหญ่ สถานการณ์ของตระกูลเยี่ยในอนาคตก็เกรงว่ายังไม่อาจรู้!
ใครจะนึกถึงว่า เยี่ยมู่ฝานลูกคุณชายที่ไม่ร่ำเรียนคนนั้นจะกลับเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้…
เมื่อเห็นงานหมั้นดีๆ กลายเป็นแบบนี้ เยี่ยอีอีหน้าถอดสี ไม่ต้องคิดก็รู้ได้เลยว่าหลังจบงานไป คนในวงจะลือกันแบบไหน
ที่แย่ยิ่งกว่าคือทางฝั่งของปู่กับย่า…
ตอนแรกตั้งใจจะยืมใช้โอกาสนี้มาทำให้บ้านใหญ่เสียความโปรดปราน แต่นึกไม่ถึงว่าจะท่าดีทีเหลว!
ให้ตายเถอะ ทั้งที่เตรียมทุกอย่างพร้อมดีแท้ๆ มันเกิดปัญหาที่ตรงไหนกันแน่…
เรื่องมาถึงขั้นนี้ เยี่ยเส่าอันได้แต่ต้องฝืนทนความโกรธ
เขากำลังจะลากเหลียงเหม่ยเซวียนที่อารมณ์คุกรุ่นไป แต่เยี่ยหวันหวั่นที่อยู่อีกด้านก็เอ่ยปาก “อาสะใภ้รองคะ แหวนของหนู”
ผู้อาวุโสเอ่ยอย่างขุ่นเคือง “ยังไม่รีบคืนของให้หวันหวั่นอีก!”
ก่อนที่เหลียงเหม่ยเซวียนจะเอ่ยปาก เยี่ยอีอีก็รีบใช้สายตาหยุดเธอไว้ จากนั้นก็เอาแหวนในมือเหลียงเหม่ยเซวียนมาส่งคืนเยี่ยหวันหวั่น “หวันหวั่น ขอโทษด้วยจริงๆ ฉันนึกไม่ถึงว่าเรื่องมันจะกลายมาเป็นแบบนี้ เรื่องนี้ต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันแน่ ไว้ฉันจะขอโทษเธออย่างดีแน่นอน”
ทั้งที่เป็นแหวนหมั้นของตัวเอง แต่กลับยังส่งให้เยี่ยหวันหวั่นด้วยมือตัวเอง เยี่ยอีอีแทบคงสีหน้าไว้ไม่อยู่แล้ว
ตอนที่รับแหวนมาจากมือเหลียงเหม่ยเซวียน เธอก็มองแหวนอย่างละเอียดโดยไม่แสดงสีหน้าหนึ่งรอบ นี่คือแหวนวงนั้นของเธอไม่ผิดแน่ แต่ทำไมด้านในถึงมีชื่อของเยี่ยหวันหวั่นโผล่ออกมาได้…
“ทุกท่าน ขอโทษด้วยจริงๆ เรื่องเล็กน้อย ทำให้พวกท่านขำขันแล้ว!”
ขณะเดียวกันเยี่ยหงเหวยกับถานอี้หลานก็ไกล่เกลี่ยอย่างไม่รอช้า ยังไงงานหมั้นก็ยังต้องดำเนินต่อ หลังจบงานเลี้ยง ยังมีแขกของฝั่งตระกูลกู้อยู่ ยังต้องใช้พลังงานอีกมากในการบำรุงขวัญ
พอคิดถึงเรื่องพวกนี้ ทั้งสองก็ยิ่งมีสีหน้าอึมครึม
…
หลังจบงาน เยี่ยหงเหวยก็เรียกเยี่ยมู่ฝานมาที่ห้องหนังสือคนเดียว
เยี่ยหงเหวยถอนหายใจ มองหลานชาย “มู่ฝาน เรื่องครั้งนี้ หวันหวั่นได้รับความไม่เป็นธรรมแล้ว หลังกลับไป ก็ปลอบเธอดีๆ ส่วนทางอาสะใภ้รองแก ฉันรับรองจะลงโทษให้หนัก!”
เยี่ยมู่ฝานเอ่ย “ขอบคุณคุณปู่ที่ช่วยจัดการครับ!”
“รู้ไหมว่าทำไมปู่เรียกแกมา” เยี่ยหงเหวยเอ่ยถาม
เยี่ยมู่ฝานส่ายหน้า แสดงท่าทางไม่รู้
เยี่ยหงเหวยเอ่ยด้วยสีหน้าชื่นใจ “อย่างที่เขาว่าการขัดเกลาทำให้คนเติบโต คำพูดนี้ไม่ผิดจริงๆ ในที่สุดแกก็โตเข้าใจเรื่องราว ปู่ชื่นใจจริงๆ อีกอย่าง แกสั่งสอนหวันหวั่นได้ดีมาก เด็กคนนั้น ตอนนี้ก็รู้มารยาทมากขึ้นเรื่อยๆ”
เยี่ยมู่ฝานได้ยินประโยคนี้ก็ลูบจมูกโดยไม่รู้ตัว รู้สึกผิดนิดหน่อยจริงๆ!
อะไรละนั่น เขาต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกสั่งสอนตกลงไหม…
ถ้าไม่ใช่เพราะหวันหวั่นใช้วิธีขั้นสุดท้ายมาทำให้เขาสำนึก ตอนนี้เขาก็ยังเป็นไอ้โง่อยู่เลย!
“คุณปู่ครับ เมื่อก่อนผมเลวทราม ทำให้คุณปู่คุณย่าผิดหวัง ผมจะพยายามให้มากขึ้นครับ” เยี่ยมู่ฝานเอ่ยปาก
เยี่ยหงเหวยพยักหน้า หลังรำพึงชั่วขณะก็เอ่ย “ชื่อเสียงเมื่อก่อนของแกในเยี่ยกรุ๊ป แกก็รู้ ถ้าอยากกลับมา แกต้องเอาของที่ทำให้คนนับถือออกมาได้ แกเข้าใจไหม”
………………….
