บทที่ 1323 ฉันสู้เขาไม่ได้?
“ซือเยี่ยหาน…” จี้ซิวหร่านพึมพำอย่างครุ่นคิด
จี้ซิวหร่านไม่คุ้นกับชื่อซือเยี่ยหาน แต่แซ่ซือนี่มัน…
“ตระกูลซือมีคนชื่อซือเยี่ยหานไหม” จี้ซิวหร่านหันไปถามต้วยเฟย
ต้วนเฟยชะงักเล็กน้อย แล้วถามด้วยความประหลาดใจ “จี้หวง ก็แค่ชื่อแซ่เหมือนกัน ในประเทศจีนก็มีคนแซ่ซือไม่น้อย น่าจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลซือนะครับ”
จี้ซิวหร่านทำท่าจะพูดอะไร แต่ชายชราคนหนึ่งก้าวเข้ามาก่อน แล้วพูดกับจี้ซิวหร่านว่า “จี้หวง…เนี่ยอู๋หมิงมาครับ”
“อ้อ…วันนี้เขาว่างมากสินะ” จี้ซิวหร่านยิ้มเล็กน้อย
วินาทีต่อมา เนี่ยอู๋หมิงสาวเท้าฉับๆ เข้ามาในห้องโถง
“พี่เนี่ยว่างเหรอวันนี้ ทำไมถึงมาหาผมได้ล่ะ?” จี้ซิวหร่านยิ้มพูดกับเนี่ยอู๋หมิง
“น้องเขย ดูพูดเข้าสิ ฉันกลับมาตั้งนานแล้ว ไม่เห็นนายจะไปหาฉันบ้างเลย ฉันเลยต้องมาหานาย” เนี่ยอู๋หมิงพูดอย่างเป็นธรรมชาติ
“วันนี้พี่เนี่ยมาหาผม มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ?” จี้ซิวหร่านนั่งลง แล้วจิบชาคำหนึ่ง
“น้องเขย ตอนนี้ก็หาตัวอู๋โยวเจอแล้ว ทำไมผ่านมาหลายวันแล้วนายยังไม่เห็นทำอะไรเลย? นายไม่อยากแต่งงานกับน้องสาวฉันแล้วเหรอ? ถ้าเป็นงั้นฉันเอานายตายแน่!” เนี่ยอู๋หมิงจ้องหน้าจี้ซิวหร่าน แล้วพูดข่มขู่
“อ้อ?” จี้ซิวหร่านยิ้มกล่าว “พี่เนี่ยแน่ใจเหรอ ว่าเนี่ยอู๋โยวที่อยู่ในตระกูลเยี่ยตอนนี้เป็นตัวจริง?”
“หมายความว่าไง…อะแฮ่ม ถึงฉันจะสงสัยแต่แรกว่าเธอเป็นตัวปลอม หายตัวไปหลายปี พอกลับมานิสัยก็เปลี่ยนไปจากเดิมมาก แต่ก็ยังไม่มีหลักฐานอะไร…หรือว่านายรู้เรื่องอะไรมา?” เนี่ยอู๋หมิงรีบถาม
ได้ยินเนี่ยอู๋หมิงพูดอย่างนั้น จี้ซิวหร่านนิ่งคิดครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหน้าบอกว่า “พี่เป็นพี่ชายแท้ๆ ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แล้วผมจะรู้เรื่องอะไรได้ยังไง”
ต้วนเฟยเหลือบมองเนี่ยอู๋หมิง ลอบคิดว่าพี่ชายแท้ๆ คนนี้พึ่งพาไม่ได้จริงๆ ถ้าหากจี้หวงบอกความจริง กลัวก็แต่จะทำให้คุณหนูสองแห่งตระกูลเนี่ยตกอยู่ในอันตรายยิ่งกว่าเดิม
“โถ่…อ้อ ใช่สิ นายรู้เรื่องรึยัง พักนี้เจ้าหมาจรจัดปรากฏตัวที่รัฐอิสระแล้วนะ” เนี่ยอู๋หมิงถาม
“ได้ยินมาบ้าง” จี้ซิวหร่านกล่าว
“น้องเขย นายช่วยฉันตามหาเจ้าหมาจรจัดหน่อยสิ ฉันอยากตัดสินแพ้ชนะกับเขา” เนี่ยอู๋หมิงแค่นยิ้ม
“พี่เนี่ย…พี่ไปตามหาเขาเองดีกว่า ผมไม่ค่อยอยากมีเรื่องกับเขา” จี้ซิวหร่านยิ้มบอก
“นายคิดว่าฉันจะสู้เขาไม่ได้?” เนี่ยอู๋หมิงขมวดคิ้ว
จี้ซิวหร่านยังไม่ทันพูดอะไร เนี่ยอู๋หมิงก็เอ่ยต่อว่า “ใช่สิ พักนี้…อาชูร่าฟื้นคืนชีพแล้วนะ…”
“อาชูร่างั้นเหรอ…”
พอพูดถึงอาชูร่า จี้ซิวหร่านหน้าเครียดเล็กน้อย เขานิ่งใช้ความคิดเงียบๆ
ในปีนั้นพายุนองเลือดโหมกระหน่ำในรัฐอิสระหลายต่อหลายครั้ง อำนาจของอาชูร่าเรียกได้ว่าเทียบเท่ากับสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์เลยก็ว่าได้
แม้กระทั่งตอนที่สมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์ทำการปราบปราม พวกเขาก็โต้กลับอย่างรวดเร็ว และลดทอนกำลังคนและอำนาจของสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์ได้สำเร็จ
แต่น่าเสียดาย อาชูร่ามีศัตรูอยู่ในรัฐอิสระมากเกินไป นอกจากสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์แล้ว พวกเขายังบาดหมางกับอีกหลายกลุ่มอำนาจ
หลายปีก่อน อาชูร่าถูกกลุ่มอำนาจหลายกลุ่มล้อมโจมตี ท่ามกลางกลุ่มอำนาจเหล่านี้ พันธมิตรอู๋เว่ยเรียกได้ว่าเป็นแกนนำ…
ภายหลังจากที่อาชูร่าต่อสู้กับกลุ่มอำนาจใหญ่ต่างๆ นายแห่งอาชูร่าผู้ลึกลับคนนั้นก็หายสาบสูญไป เมื่อนายแห่งอาชูร่าหายตัวไป กลุ่มอำนาจที่น่าสะพรึงกลัวอย่างอาชูร่าก็สลายกลุ่มกันไปในที่สุด
“ฉันได้ยินมาว่านายแห่งอาชูร่ากลับมาแล้ว…” เนี่ยอู๋หมิงกล่าว
————————————————————————————
บทที่ 1324 รนหาที่ตาย!
“นายแห่งอาชูร่างั้นเหรอ” จี้หวงยิ้ม “ถ้ามีโอกาสก็อยากเจอเขาซักครั้ง”
ต้วนเฟยที่ยืนอยู่ข้างๆ ถึงกับเหงื่อซึมหน้าผาก กลุ่มอำนาจอาชูร่าที่ว่านี้ เรียกได้ว่าเป็นประวัติศาสตร์มืดมนของรัฐอิสระเลยก็ว่าได้
ปีนั้นหากไม่ใช่ว่านายแห่งอาชูร่าหายตัวไป ตอนนี้รัฐอิสระคงพรุนเป็นกระชอนไปแล้ว
หากนายแห่งอาชูร่ากลับมา…เกรงว่าคนที่จะถูกเล่นงานก่อนเป็นอันดับแรกก็คือพันธมิตรอู๋เว่ย…
พันธมิตรอู๋เว่ยในตอนนั้นเป็นแกนนำร่วมมือกับกลุ่มอำนาจใหญ่ๆ ในรัฐอิสระเพื่อล้อมโจมตีอาชูร่า ความแค้นนี้ยิ่งใหญ่นัก…
ถ้าพูดถึงสองศัตรูตัวฉกาจของอาชูร่า อันดับแรกก็คือสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์ อันดับสอง…หนีไม่พ้นพันธมิตรอู๋เว่ยแน่นอน
……
สาขาใหญ่พันธมิตรอู๋เว่ย ในห้องทำงานของเยี่ยหวันหวั่น เป่ยโต่วกลับร้อนรนนั่งไม่ติด
“ทำยังไงดีล่ะทีนี้…” เป่ยโต่วเดินไปเดินมาอยู่หน้าเยี่ยหวันหวั่นสิบกว่ารอบแล้ว
“แม่นายโดนรถชนอีกแล้วเหรอ?” เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองเป่ยโต่ว
เป่ยโต่วชะงัก ไม่นานก็ยิ้มแห้ง ไม่นึกเลยว่าพี่เฟิงจะยังจำเรื่องนี้ได้อยู่…
“พี่เฟิง แม่ผมไม่ได้โดนรถชน…แต่เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!” เป่ยโต่วรีบเดินมานั่งข้างเยี่ยหวันหวั่น แล้วทำหน้ามีลับลมคมใน กล่าวว่า “พี่เฟิง…นี่พี่…ลืมอาชูร่าไปแล้วเหรอ?”
“อาชูร่า…”
เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าครุ่นคิด
เธอมาอยู่รัฐอิสระตั้งนานแล้ว โดยเฉพาะหลังจากที่สวมรอยเป็นหัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ย เยี่ยหวันหวั่นก็ศึกษาประวัติศาสตร์ในหลายปีที่ผ่านมาของรัฐอิสระแล้วรอบหนึ่ง
เรื่องเกี่ยวกับอาชูร่าเธอก็รู้มาบ้างแล้ว ลือกันว่ารัฐอิสระในปีนั้น มีแค่อาชูร่าเท่านั้นที่กล้าต่อกรกับสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์
แถมยังลือกันอีกว่านายแห่งอาชูร่านั้นทั้งกระหายเลือดและเหี้ยมโหด เป็นสุดยอดแห่งจอมเผด็จการที่มีชื่อเสียงที่สุดในรัฐอิสระ!
แต่น่าเสียดาย จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครเคยเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงและรู้ชื่อจริงของนายแห่งอาชูร่าเลย เมื่อเวลาผ่านไป นายแห่งอาชูร่าก็ได้กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งความโหดร้ายที่ไม่มีใครมาแทนที่ได้
“อาชูร่าหายไปหลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ” เยี่ยหวันหวั่นมองเป่ยโต่ว
“ใช่ไง…หายไปนานหลายปีแล้ว…” เป่ยโต่วพยักหน้าถี่ๆ “แต่พักนี้อาชูร่าฟื้นจากความตายแล้ว…ข่าวลือบอกว่านายแห่งอาชูร่ากลับมาแล้ว…”
“กลับมาก็กลับมาสิ” เยี่ยหวันหวั่นพูดอย่างใจเย็น
เป่ยโต่วยกนิ้วโป้งให้เยี่ยหวันหวั่น “เยี่ยม! สมแล้วที่เป็นพี่เฟิ่งของผม กล้าหาญไม่มีใครเทียบ เป็นยอดคนเหนือยอดคนจริงๆ!”
“พูดให้รู้เรื่องหน่อย” เยี่ยหวันหวั่นบอก
“พี่เฟิ่ง เมื่อก่อนตอนที่พันธมิตรอู๋เว่ยของเราเคยร่วมแผนการกำจัดอาชูร่า…พี่เป็นหัวโจกเลยนะ! ตอนนี้นายแห่งอาชูร่ากลับมาแล้ว คนแรกที่จะฆ่าต้องเป็นพี่แน่ๆ…แต่พี่เฟิ่งกลับไม่เกรงกลัวอะไรเลย ผมล่ะทึ่งในตัวพี่จริงๆ!” เป่ยโต่วทำหน้าเลื่อมใส
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
แม่เอ็งน่ะสิ!!
ไม่นึกเลยว่าปีนั้นพันธมิตรอู๋เว่ยจะเข้าร่วมในแผนการกำจัดอาชูร่าด้วย…แบดเจอร์เคยมีความแค้นกับนายแห่งอาชูร่า…นี่มันรนหาที่ตายชัดๆ!
แค่เจ้าหมาจรจัดคนเดียวยังไม่พอ ยังมีนายแห่งอาชูร่าเพิ่มมาอีกคน อีกไม่กี่วันไม่ใช่ว่าประธานสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์ก็เคยโดนแบดเจอร์หาเรื่องด้วยอีกคนเหรอ?!
“พี่เฟิง อย่าว่าแต่สี่ตระกูลใหญ่อย่างตระกูลเนี่ย จี้ หลิง เฉินพี่ก็เคยเล่นงานมาหมดแล้ว แต่สี่ตระกูลใหญ่เห็นว่าเราเป็นนักเลงหัวไม้ ไม่อยากยุ่งกับเรา…แต่นายแห่งอาชูร่า…ทรราชสุดโหดผู้โด่งดังในรัฐอิสระของเรา…เกรงว่าครั้งนี้…” เป่ยโต่วพูดอย่างขลาดกลัว
“นายมันไม่ได้เรื่อง ก็แค่นายแห่งอาชูร่า ฉันยังไม่กลัว แล้วนายจะกลัวอะไร!” เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองเป่ยโต่ว
แม่เอ็งเถอะ…เหมือนที่เธอเดาไว้ไม่มีผิด สี่ตระกูลใหญ่ก็เคยโดนแบดเจอร์หาเรื่องมาแล้ว…
“ฮี่ๆ…พี่เฟิ่ง คนที่ผมนับถือที่สุดในชีวิตนี้ก็คือพี่นี่แหละ…ชนะทหารรับจ้างของตระกูลเนี่ยได้ ทำลายสาขาย่อยของตระกูลจี้สำเร็จ แย่งเงินของตระกูลเฉินมา…” เป่ยโต่วยิ้มบอก
เยี่ยหวันหวั่นอึ้งจนพูดไม่ออกไปแล้ว
