บทที่ 1429 ความแตก
เยี่ยหวันหวั่นมองหน้านายหญิงและผู้นำตระกูลของตระกูลจี้ ไม่นานแววสงสัยก็ปรากฏบนใบหน้า
ไม่รู้เพราะอะไร เธอรู้สึกว่านายหญิงกับผู้นำตระกูลของตระกูลจี้หน้าคุ้นมาก…
เหมือนเมื่อนานมาแล้ว เธอเคยเจอทั้งสองที่ไหนมาก่อน แต่กลับนึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน
หลังจากที่มารัฐอิสระ เยี่ยหวันหวั่นกลับยิ่งรู้สึกสงสัย เหมือนมีคนและสถานที่มากมายที่ดูคุ้นตามาก แต่พอลองนึกดูดีๆ กลับจำไม่ได้เลยซักนิด
เยี่ยหวันหวั่นถึงขั้นเริ่มสงสัยว่าเธอเคยมารัฐอิสระก่อนที่เธอจะถูกเขียนทับความทรงจำใหม่…หรือไม่เธอก็อาจเป็นคนรัฐอิสระอยู่แล้ว…
แต่ในเศษเสี้ยวความทรงจำที่ไม่สมบูรณ์ของเธอ กลับไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับรัฐอิสระเลย
ความจำบางส่วนที่เธอพอจะนึกได้ ก็มีแค่ตอนที่เธออยู่กับคุณตาที่จีน อีกอย่าง คุณตาก็บอกเธอว่าพ่อแม่ของเธอจากโลกนี้ไปนานแล้วด้วย…
“แม่ครับ ครั้งนี้ที่ผมพาเสี่ยวเฟิ่งมาที่ตระกูลจี้ ก็เพราะอยากให้ตระกูลจี้มอบโควตาในงานประลองยุทธ์ให้เสี่ยวเฟิ่งหนึ่งโควตา” จี้ซิวหร่านเอ่ย
“โควตางานประลองยุทธ์?” นายหญิงตระกูลจี้ได้ยินอย่างนั้นก็อึ้งงันไปทันที
ตระกูลจี้ในฐานะหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของรัฐอิสระ ได้รับโควตาในงานประลองยุทธ์ไม่น้อยจริงๆ แถมยังได้เกินมาหนึ่งโควตาด้วย
แต่โควตาของงานนี้มีค่ามาก จะให้คนอื่นง่ายๆ ได้ยังไง
นายหญิงตระกูลจี้ไม่ได้พูดอะไร แค่เหลือบมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างไม่แยแส
“ซิวหร่าน โควตางานประลองยุทธ์ฉันจะหาทางเอง” เยี่ยหวันหวั่นหันไปพูดกับจี้ซิวหร่าน
ดูก็รู้ว่านายหญิงกับผู้นำตระกูลของตระกูลจี้ไม่ชอบเธอ คงเป็นไปไม่ได้หากจะเอาโควตาในงานประลองยุทธ์มาจากพวกเขา
“หึๆ…งานประลองยุทธ์ไม่ใช่งานที่ใครก็เข้าร่วมได้” นายหญิงแห่งตระกูลจี้กล่าวอย่างไม่ยี่หระ
เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันพูดอะไร ชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็สาวเท้าก้าวใหญ่เข้ามาในห้องโถง เขาก้มหัวให้ผู้นำตระกูลจี้ จากนั้นก็กล่าวว่า “ท่านผู้นำ นายหญิง…คุณหนูสามของตระกูลเนี่ยมาเยี่ยมครับ…”
เยี่ยหวันหวั่นประหลาดใจ คุณหนูสามของตระกูลเนี่ย…ก็คือน้องสามของเนี่ยอู๋หมิงไม่ใช่เหรอ เหมือนจะชื่อเนี่ยหลิงหลงสินะ…
เยี่ยหวันหวั่นใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยคลื่นอารมณ์อันพลุ่งพล่าน
ตอนนั้นที่อยู่จีนเธอเคยวิดิโอคอลกับถังถังที่อยู่ในรัฐอิสระ เนี่ยหลิงหลงน้องสามของเนี่ยอู๋หมิงเคยเห็นหน้าเธอแล้ว…
ถ้าถูกจำได้…เธอก็ความแตกน่ะสิ?!
แต่คิดจะหนีตอนนี้ก็เหมือนจะไม่ทันซะแล้ว…
สุดท้าย เยี่ยหวันหวั่นก็นั่งหลังตรง ทางที่ดีที่สุดตอนนี้ก็คือต้องรับมือให้ได้ทุกสถานการณ์ ถึงจะถูกจำได้ ขอแค่ไม่ยอมรับใครก็ทำอะไรเธอไม่ได้…
ชายวัยกลางคนพูดจบ หญิงสาวเรือนร่างสูงเพรียว มีเส้นผมดำดุจหมึกเหยียดตรงถึงเอว หน้าตาสะสวยน่ามองคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้องโถงพร้อมกับหญิงสาวสองคนที่แต่งตัวเหมือนสาวใช้
“คุณลุง คุณป้าคะ”
เนี่ยหลิงหลงหันไปมองผู้นำกับนายหญิงตระกูลจี้ แล้วขานเรียกเสียงหวาน ท่าทางว่านอนสอนง่าย
พอเห็นเนี่ยหลิงหลง ผู้นำตระกูลจี้ก็พยักหน้าเล็กน้อย ส่วนนายหญิงตระกูลจี้ลุกขึ้นยืนทันที
“หลิงหลง ทำไมมาไม่บอกไม่กล่าวกันเลย ไม่บอกน้าก่อนล่ะ” นายหญิงตระกูลจี้ดึงมือเล็กๆ ของเนี่ยหลิงหลงมากุม นัยน์ตาเต็มไปด้วยแววชื่นชม
ไม่ว่าจะเป็นเนี่ยอู๋โยวหรือเนี่ยหลิงหลง นายหญิงตระกูลจี้ก็ชื่นชมมาก โดยเฉพาะเนี่ยหลิงหลง เธอเห็นเด็กคนนี้มาแต่อ้อนแต่ออด
เนี่ยหลิงหลงยิ้มเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ไม่ได้เจอกันหลายวัน หลิงหลงคิดถึงคุณป้ามาก วันนี้ผ่านมาทางตระกูลจี้พอดี เลยซื้อของมาเยี่ยมคุณลุงกับคุณป้าน่ะค่ะ”
————————————————————————————-
บทที่ 1430 ไม่รู้ว่าเหมือนใคร
พูดมาถึงตรงนี้ สาวใช้สองคนที่เนี่ยหลิงหลงพามาด้วยก็วางของที่เนี่ยหลิงหลงซื้อมาไว้ด้านหนึ่ง
“หลิงหลง ไม่ได้เจอเนี่ยอู๋โยวพี่สาวหนูมานานมากแล้ว ทำไมวันนี้ถึงไม่ได้มาด้วยกันล่ะ?” ผู้นำตระกูลจี้หันไปเอ่ยกับเนี่ยหลิงหลง
เนี่ยหลิงหลงแววตาไหวระริก ก่อนจะยิ้มบอกว่า “คุณลุงจี้ พักนี้พี่สาวไม่ค่อยมีเวลา อยู่บ้านกับถังถังตลอด พี่สาวไม่ว่างเลยมาไม่ได้น่ะค่ะ”
“คราวหน้าชวนอู๋โยวมาด้วยสิ ไหนๆ วันนี้หลิงหลงก็มาแล้ว ดื่มเป็นเพื่อนลุงซักแก้วสองแก้วแล้วกัน” ผู้นำตระกูลจี้พูดกับเนี่ยหลิงหลง
เนี่ยหลิงหลงยิ้มแล้วพยักหน้า กล่าวอย่างว่าง่ายว่า “ได้ค่ะ หนูอยากดื่มเป็นเพื่อนคุณลุงจี้อยู่พอดี”
นาทีนี้ ประกายเย็นชาพาดผ่านดวงตาเนี่ยหลิงหลง
เนี่ยอู๋โยวมีอะไรดีกันแน่ ไม่ใช่แค่ไปท้องกับชายชู้ที่ไหนไม่รู้มา แล้วทำให้ตระกูลเนี่ยอับอายจนไม่กล้าสู้หน้าใคร แต่ยังหนีตามชายชู้ไปจีน แล้วหายตัวไปตั้งหลายปี
ในสายตาของเนี่ยหลิงหลง ของไม่มีราคาอย่างนั้น ไม่คู่ควรกับเส้นผมของจี้ซิวหร่านแม้แต่เส้นเดียวด้วยซ้ำ!
แต่ตอนนี้ผู้นำตระกูลกับนายหญิงของตระกูลจี้กลับเอาแต่คิดถึงนางแพศยาเนี่ยอู๋โยว…
โชคดีที่เธอเตรียมการไว้นานแล้ว สั่งให้คนอื่นปลอมตัวเป็นเนี่ยอู๋โยว…
“ใช่สิ ช่วงนี้ถังถังเป็นยังไงบ้าง” นายหญิงตระกูลจี้ยิ้มถาม
เนี่ยหลิงหลงตอบ “คุณป้าคะ…ช่วงนี้ถังถังสบายดีค่ะ อยู่กับพี่สาว…ฉลาดแล้วก็ว่าง่ายขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับไม่ค่อยเหมือนพี่สาว ไม่รู้ว่าเหมือนใคร”
ถังถังเป็นเด็กที่เรียกได้ว่าหน้าตาประณีตงดงามมากจริงๆ แต่เนี่ยอู๋โยวผู้ที่เป็นแม่กลับมีหน้าตาที่อย่างมากก็ถือว่าดูดีเท่านั้น
ได้ยินเนี่ยหลิงหลงพูดอย่างนั้น ผู้นำตระกูลกับนายหญิงของตระกูลจี้ก็สีหน้าสะดุดเล็กน้อย
ปีนั้นเนี่ยอู๋โยวท้องก่อนแต่ง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อของเด็กเป็นใคร…
เรื่องนี้ ไม่เพียงทำให้ตระกูลเนี่ยอับอาย แต่เป็นความอัปยศครั้งใหญ่ ที่แม้แต่ตระกูลจี้ก็เสียหน้าไปด้วย
ตอนนั้น เนี่ยอู๋โยวเป็นคนพูดเองว่าจะไม่แต่งงานกับใครนอกจากจี้ซิวหร่าน เธอประกาศไปทั่วรัฐอิสระ ว่าตัวเองเป็นคู่หมั้นของจี้ซิวหร่าน แต่พอเอาเข้าจริง เด็กกลับไม่ใช่ลูกของจี้ซิวหร่าน…
แต่จะโทษอู๋โยวก็ไม่ได้
ตอนนั้นแม่หนูอู๋โยวจริงใจกับซิวหร่านมาก แต่ลูกชายเธอกลับไม่เห็นคุณค่า ทำให้แม่หนูนั่นปวดใจจนต้องหนีออกจากบ้านไปนานหลายปี เธอรู้สึกผิดกับแม่หนูอู๋โยวมาตลอด จึงไม่มีทางที่จะตำหนิเธอ
พอเห็นสีหน้าประดักประเดิดของผู้นำตระกูลกับนายหญิงตระกูลจี้ เนี่ยหลิงหลงก็แอบแสยะยิ้ม
ตระกูลเนี่ยไม่ยอมพูดถึงเรื่องที่เนี่ยอู๋โยวก่อไว้ในอดีต ตระกูลจี้ก็เหมือนกัน เธอพูดอย่างนี้ก็เพื่อจะเตือนสติผู้นำตระกูลกับนายหญิงตระกูลจี้ให้รู้ว่าเนี่ยอู๋โยวเป็นผู้หญิงแบบไหน
ไม่นาน เนี่ยหลิงหลงก็หันไปทางจี้ซิวหร่าน เธอรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปหาจี้ซิวหร่าน “พี่ซิวหร่าน…ไม่ได้เจอกันตั้งนาน…ช่วงนี้สบายดีไหมคะ”
“ไม่ทราบว่าเธอหมายถึงเรื่องอะไร” จี้ซิวหร่านเอ่ยเสียงเรียบ
เนี่ยหลิงหลงชะงัก ประโยคนี้ของจี้ซิวหร่านทำให้เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
นายหญิงตระกูลจี้มองเนี่ยหลิงหลงแล้วส่ายหน้าอย่างจนใจ
นายหญิงตระกูลจี้ย่อมรู้ดีว่าเนี่ยหลิงหลงคิดอะไรอยู่ เนี่ยหลิงหลงไม่เคยปิดบังความรู้สึกที่มีต่อจี้ซิวหร่าน โดยเฉพาะหลังจากที่เนี่ยอู๋โยวหายตัวไป เธอยิ่งแสดงออกชัดเจน
“พี่ซิวหร่าน…พี่ยังคิดถึงพี่อู๋โยวอยู่อีกเหรอคะ…แต่ว่าพี่ซิวหร่าน พี่ก็รู้ว่าพี่อู๋โยวมีถังถังแล้ว…หัวใจของพี่เขาไม่ได้อยู่กับพี่นานแล้ว…” เนี่ยหลิงหลงมองจี้ซิวหร่านด้วยใบหน้าน่าสงสาร
