บทที่ 1497 ช่วยฉันสั่งดอกไม้หนึ่งช่อ
ตอนเย็นวันถัดมา ชิวสุ่ยก็กลับมา
“ชิวสุ่ย เธอกลับมาแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มพลางมองไปยังชิวสุ่ยที่เค้าประตูเข้ามา
ชิวสุ่ยเดินมาจูงมือของเยี่ยหวันหวั่นอย่างรีบเร่งเคร่งเครียดก่อนมองเธอขึ้นลง “เสี่ยวเฟิง เธอไม่เป็นไรนะ ร่างกายเป็นยังไงบ้างแล้ว”
เยี่ยหวันหวั่นยักไหล่ “ไม่มีปัญหาอะไรนะ สบายดีมาก”
ชิวสุ่ยได้ยินดังนั้นก็โล่งใจ “ยังดีที่สามเดือนนี้น่าจะปลอดภัยดี…เสี่ยเฟิง เธอไม่ต้องกังวล รัฐอิสระใหญ่ขนาดนี้มีคนมีความสามารถมากมาย ด้วยกำลังของพันธมิตรอู๋เว่ยพวกเราจะต้องหาวิธีการได้แน่นอน ฝั่งจักพรรดิจี้ก็กำลังช่วยอยู่เหมือนกัน
“อีกอย่างที่ร้อนใจไม่เพียงมีแค่พวกเรา ยังมีอาชูร่าด้วย พวกเขาไม่มีทางมองดูผู้นำอาชูร่าตายแน่!” ชิวสุ่ยเอ่ยปาก
เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเอ่ย “ชิวสุ่ย ฉันรู้แล้ว วางใจเถอะ ฉันก็ไม่ได้ตายง่ายขนาดนั้น”
ชิวสุ่ยพยักหน้าด้วยสีหน้าเป็นห่วง พูดจบก็เอ่ยเตือน “จริงสิ เสี่ยวเฟิง EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq แต่ว่า…เพื่อเลี่ยงไม่ให้เกิดความเข้าใจผิดโดยไม่จำเป็น เธอแสดงท่าทีกับฝั่งจี้หวงหน่อยดีกว่านะ! อย่าสร้างความบาดหมางกับเขาเลย!”
โอ้ สถานการณ์บีบบังคับ?
ถึงเยี่ยหวันหวั่นรู้สึกว่าตัวเองตอนนั้นก็ไม่ได้อยู่ในส่วนที่ถูกบังคับอะไรก็เถอะ…
แต่ชิวสุ่ยก็พูดมีเหตุผล จำเป็นต้องอธิบายกับทางฝั่งจี้หวงหน่อยจริงๆ เธอจึงพยักหน้าเอ่ย “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไปปลอบขวัญ”
“งั้นก็ดี…” ชิวสุ่ยไว้วางใจในทักษะการปลอบคนของไป๋เฟิงมากจึงวางใจแล้ว
ชิวสุ่ยเพิ่งไปไม่นาน EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq
ผ่านไปสักพักหลังหารือเรื่องราวกันเสร็จ ชีซิงกับเป่ยโต่วเตรียมจะเดินออกไปก็กลับถูกเยี่ยหวันหวั่นเรียกไว้ก่อน
เยี่ยหวันหวั่นยกมือ “เฮ้ เดี๋ยวก่อน!”
เป่ยโต่วกับชีซิงหยุดฝีเท้า เป่ยโต่วหันหน้ามาถาม “พี่เฟิง ยังมีเรื่องอะไรเหรอ”
เยี่ยหวันหวั่นควงปากกาหมึกซึมในมือเผยสีหน้าครุ่นคิด จากนั้นก็เอ่ยปากกำชับ “เป่ยโต่ว นายไปช่วยฉันสั่งดอกไม้หนึ่งช่อ”
ตอนนี้น่าจะเริ่มแผนการของเธอได้แล้ว…
เป่ยโต่วเกาหัวไม่เข้าใจ “สั่งดอกไม้?”
“ใช่ ฉันเอา…อืม ดอกกุหลาบแล้วกัน!” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“หา? พี่เฟิง พี่ซื้อกุหลาบมาทำเพื่อ พี่ชอบของฉูดฉาดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร” เป่ยโต่วถามอย่างไม่เข้าใจ
เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุกเล็กน้อยก่อนเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันไม่ได้ชอบ กุหลาบของอย่างนี้ก็ต้องเอามาให้คนอยู่แล้วสิ”
เป่ยโต่วได้ยินดังนั้นก็พลันมีสีหน้าตกใจ “ให้คน? พี่เฟิงจะส่งให้ใครน่ะ!”
พูดถึงตรงนี้ ดวงตาของเป่ยโต่วพลันวัยวาว “เชี่ย! พี่เฟิง ผมรู้แล้ว คงไม่ได้จะให้…ผู้นำอาชูร่าหรอกมั้ง! พี่เฟิง ในที่สุดพี่ก็ลงมือแล้ว!”
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินดังนั้นก็มองเขาอย่างเรียบนิ่งแวบหนึ่ง “เปล่า”
เป่ยโต่วตะลึงงัน จากนั้นก็หน้าสลด “พี่เฟิงพี่ไม่ได้ถูกใจชายเถื่อนคนไหนอีกใช่ไหม ไม่ได้ให้ผู้นำอาชูร่า แล้วให้ใคร”
ชีซิงก็ชำเลืองสายตาอย่างสงสัย
เยี่ยหวันหวั่นกวาดมองเป่ยโต่วกับชีซิงแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “จี้หวง”
เป่ยโต่วนิ่งเงียบ
ชีซิงพูดไม่ออก
เป่ยโต่วตกใจจนนิ่งค้างอยู่ครึ่งค่อนวันจึงได้สติกลับมา สุดท้ายก็แทบจะร้องไห้แล้ว “เชี่ย! จะ…จักพรพรรดิจี้? พี่เฟิงพี่ฆ่าผมเถอะ! นับว่าผมช่วยพี่แล้ว รัฐอิสระมีคนตั้งมากมาย พี่ช่วยไล่ตามที่ระดับความยากต่ำหน่อยได้ไหม”
เยี่ยหวันหวั่นชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง “นายเคยเห็นฉันทำเรื่องที่ไม่ยากตั้งแต่เมื่อไร”
————————————————————————————–
บทที่ 1498 กุหลาบขาว 999 ดอก
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “เลิกเหลวไหลได้แล้ว ให้นายไปก็ไป อ๊ะ จริงสิ ฉันจะเอากุหลาบขาว! กุหลาบขาวน่าจะเหมาะกับจี้ซิวหร่าน…”
เป่ยโต่วจะพังทลายอยู่แล้ว “พี่เฟิง นี่ใช่ประเด็นเหรอ พี่ได้ฟังที่พูดกำลังพูดไหมเนี่ย อีกอย่างนะ พี่ให้กุหลาบผู้ชายตัวใหญ่ๆ จะก่อเรื่องแบบไหน EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq
พี่เพิ่งแหย่หางผู้นำอาชูร่าไม่พอ นี่ถ้าแหย่หางจักพรรดิจี้อีกคนละก็ พันธมิตรอู๋เว่ยของพวกเราได้ถูกทำลายยับเยินแน่! อีกอย่าง ชีวิตของพี่ยังอยู่ในมือของผู้นำอาชูร่านะ! พี่ช่วยรักษาชีวิตน้อยๆ ก่อนค่อยว่ากันได้ไหม ถ้าพี่จะไล่ตาม งั้นก็ไปไล่ตามผู้นำอาชูร่าสิ!”
เยี่ยหวันหวั่นเลิกคิ้ว “นายคิดว่าผู้นำอาชูร่าจะหลงรักฉันเหรอ”
เป่ยโต่วส่ายหน้าอย่างไม่ลังเล “ไม่มีทาง!”
เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุกเล็กน้อยกับคำตอบขวานผ่านซากของเป๋ยโต่ “เพราะงั้นไง ยังไงก็ตายอยู่ดี ฉันจะให้ดอกไม้ใคร มันต่างกันด้วยเหรอ”
เป่ยโต่วจวนจะร้องไห้แล้ว “พี่เฟิง…นี่มันเหตุผลประหลาดอะไรของพี่…”
เยี่ยหวันหวั่นโบกมืออย่างรำคาญก่อนเอ่ยโดยตรง “พอแล้วๆ กุหลาบขาว 999 ดอก ห้ามขาดแม้แต่ดอกเดียว เอาที่สดที่สุดฉ่ำที่สุด!”
เป่ยโต่วเอ่ย “…พี่เฟิง ผมปฏิเสธได้ไหม”
เยี่ยหวันหวั่นไม่ได้ตอบ แต่มองเขาด้วยรอยยิ้มหยี
เป่ยโต่วเสียวสันหลังวาบ EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq เขาได้แต่เปลี่ยนประเด็นอย่างสลดหดหู่ “ซื้อ…ซื้อๆๆ ผมไปซื้อก็พอแล้วสินะ…”
ชีซิงยืนอยู่กับที่ มองเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าซับซ้อนแวบหนึ่ง
เห็นชีซิงมีอะไรอยากพูดแต่หยุดไว้เยี่ยหวันหวั่นก็เอ่ยปาก “ทำไม อยากพูดอะไร?”
ชีซิงเอ่ย “ไม่ครับ ในเมื่อพี่เฟิงทำแบบนี้ก็ย่อมมีจุดประสงค์ของพี่”
เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าอย่างพอใจ “ยังเป็นชีซิงที่เข้าใจฉัน ครั้งนี้จี้หวงยื่นมือช่วยเหลือ EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq หรือว่านี่มีปัญหาอะไรเหรอ”
เป่ยโต่วได้ยินเยี่ยหวันหวั่นอธิบายอย่างจริงจังก็พึมพำแขวะ “แต่ง…แต่งเข้าไป…”
ช่วยไม่ได้ EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq ได้แต่ต้องรีบไปร้านดอกไม้สั่งดอกไม้ ซื้อกุหลาบเก้าสิบเก้าดอกตามความต้องการของเยี่ยหวันหวั่น ไม่กล้าขาดแม้แต่ดอกเดียว
หลังสั่งดอกไม้เสร็จแล้ว เป่ยโต่วก็ส่งดอกไม้ให้เยี่ยหวันหวั่นดูอย่างกลัดกลุ้มมัวหมอง
เยี่ยหวันหวั่นมองกุหลาบพลางพยักหน้า “ได้แล้ว ขับรถฉันมาแล้วเอาดอกไม้ทั้งหมดใส่ท้ายรถ!”
“โอ้…”
เป่ยโต่วขับรถแข่งเฟอร์รารีสีแดงสดรุ่นจำกัดของไป๋เฟิงมาอย่างรวดเร็วและก็ง่วนวางดอกกุหลาบทั้งหมดใส่ท้ายรถอย่างระมัดระวังด้วยกันกับชีซิง
เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าอย่างพอใจ “เสร็จแล้วก็ไปกัน!”
เป่ยโต่วมองดอกกุหลาบที่ท้ายรถแล้วมองเฟอร์รารีสีแดงสดแสบตาคันนั้น สีหน้าเต็มไปด้วยความพรั่นพรึง “พี่เฟิง พี่คงไม่ได้เตรียมไปให้ทั้งแบบนี้หรอกนะ”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ทำไม มีปัญหาเหรอ”
“พี่เฟิง! พี่บ้าไปแล้ว! ต่อให้พี่อยากให้ ดีเลวยังไงก็ต้องแอบให้สิ! นี่แม่งก็อวดเด่นเกิ๊น พี่คงไม่ได้อยากทำเรื่องจนคนรู้กันทั่ว ทำให้จี้หวงขายหน้าหรอกนะ! จี้หวงดูเป็นมิตรแต่ก็ไม่ใช่นักบุญแน่นอน! พี่ให้กุหลาบผู้ชายตัวโตหนึ่งคน นี่มันต่างกับการยั่วยุตรงไหน!” เป่ยโต่วเอ่ยอย่างหวาดกลัว
“อวดเด่น…คนรู้กันทั่ว…” เยี่ยหวันหวั่นพึมพำ
ที่เธอต้องการก็คืออวดเด่น ก็คือทุกคนรู้กันทั่วนี่แหละ
ที่เธอต้องการก็คือ…กลัวว่าใครบางคนจะไม่รู้
