แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 627 ร้ายกาจกับมองออก

 
 
 
สืออวี้กำลังเดาใจเสี่ยวเชี่ยน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงแสดงความขอบคุณจากห้องข้างๆ  
 
 
“ขอบคุณมากเลยนะคะที่ให้ทิชชู่เปียก”  
 
 
สืออวี้เดินออกมาแล้วมองเสี่ยวเชี่ยนด้วยความสงสัย เสี่ยวเชี่ยนกลับส่ายหน้าแล้วลากสืออวี้เดินออกจากห้องน้ำ  
 
 
“ประธานเชี่ยน ทำไมต้องเป็นคนดีแบบนั้นด้วย ทิชชู่เปียกเอาไปเช็ดรองเท้ายังจะดีกว่า เอาไปให้คนแบบนั้นทำไม? ปล่อยให้นั่งรอไปแบบนั้นแหละ!”  
 
 
เสี่ยวเชี่ยนส่ายหน้า “เธอคิดว่าฉันเป็นคนใจร้ายแบบนั้นเหรอ?”  
 
 
ใช่ไง! สืออวี้พูดในใจ  
 
 
“ทิชชู่เปียกที่เสี่ยวเฉียงซื้อมาครั้งนี้กลิ่นแสบจมูกมาก กลิ่นยาจีนแรงๆช่วยกลบกลิ่นบางอย่างได้”  
 
 
เสี่ยวเชี่ยนพูดหน้าตาย  
 
 
สืออวี้เห็นประธานเชี่ยนหยิบยาหม่องน้ำออกมาจากกระเป๋าใบเล็กที่พกติดตัวแล้วก็เข้าใจทันที!  
 
 
โอ๊ะโอ นี่สินิสัยของประธานเชี่ยน  
 
 
“ในเมื่อพวกเขานินทาฉันแบบนั้น ฉันก็จะให้พวกเขาได้สัมผัสกับบทลงโทษของซูสีไทเฮา แต่คนแบบนั้นไม่ถึงกับต้องให้ฉันเปลืองน้ำลายหรอก ใช้ยาหม่องน้ำก็พอแล้ว” เสี่ยวเชี่ยนยิ้มมุมปาก  
 
 
สืออวี้อยากจะไปถามจริงๆว่าคนข้างในดอกไม้สองกลีบยังสบายดีไหม?  
 
 
คำถามนี้ได้คำตอบในไม่ช้า คนที่อยู่ข้างในพุ่งออกมาจากห้องน้ำด้วยความโมโห ใบหน้าแดงกล่ำ  
 
 
“เธอเองเหรอ!”  
 
 
เมื่อกี้ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนส่งทิชชู่เปียกลอดใต้ประตูให้นั้น คนขี้นินทาที่อยู่ข้างในสังเกตเห็นแหวนเพชรที่นิ้วเธอพอดี พอออกมาก็ดูที่มือก่อนถึงดูหน้า พอเห็นเป็นเสี่ยวเชี่ยนก็ตกใจอย่างแรง  
 
 
“ฉันเอง สวัสดีค่ะ”  
 
 
“ในทิชชู่เปียกที่เธอส่งให้ฉัน…มันคืออะไรกันแน่!” ตอนนี้ก้นเธอร้อนเหมือนถูกไฟเผา แทบอยากจะเอาพัดลมมาเป่า!  
 
 
ความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนแบบนั้น ใครเคยโดนก็จะเข้าใจ!  
 
 
“ทิชชู่เปียกไงคะ อ๋อ ยาหม่องน้ำในกระเป๋าอาจจะหก” เสี่ยวเชี่ยนผายมือออกอย่างไม่แยแส  
 
 
“เฉินเสี่ยวเชี่ยน!มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”  
 
 
“ใครกันแน่ที่ทำเกินไป? ใช้ยาหม่องน้ำนี่ก็ถือว่าให้เกียรติสุดๆแล้วนะ หรืออยากจะโดนลงโทษหนักๆสไตล์ซูสีไทเฮาไหมล่ะ? แต่เธอมันไม่มีค่าพอหรอกนะ!”  
 
 
พอได้ยินเสี่ยวเชี่ยนพูดแบบนี้ ผู้หญิงขี้นินทาคนนี้ก็รู้แล้วว่าคำพูดของเธอเมื่อครู่ลอยไปเข้าหูเสี่ยวเชี่ยนแล้ว หาทางลงไม่ได้ ก้นก็แสบร้อน ทำได้แค่ชี้หน้าเสี่ยวเชี่ยนแล้วด่ากลับ  
 
 
“ฝากไว้ก่อนเถอะ! ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่!”  
 
 
“อย่างฉันยังต้องกลัวเธอจะกลายเป็นคางคกด้วยเหรอ?”  
 
 
เนื่องจากที่บ้านเธอมีเสี่ยวเฉียงที่บ้าอ่านการ์ตูน ดังนั้นเสี่ยวเชี่ยนจึงได้อ่านการ์ตูนญี่ปุ่นที่ดังๆในช่วงนี้ไปด้วย ตัวเอกในเรื่องจะทำท่าเรียกปีศาจคางคกออกมาได้ ทำเอารุ่นพี่ที่แสบก้นคนนี้โกรธจนหน้าแดงกล่ำ รีบวิ่งหนีไปทันที  
 
 
“ฮ่าๆๆ ประธานเชี่ยนสุดยอด!” สืออวี้ดูอย่างสนุกสนาน เมื่อเทียบกับแผนยาหม่องน้ำของประธานเชี่ยนแล้ว แผนของเธอเมื่อกี้ดูเด็กไปเลย  
 
 
“แต่ว่านะประธานเชี่ยน มันจะไม่มีปัญหาเหรอ?”  
 
 
“จะมีปัญหาอะไรได้? ฉันก็แค่ทำการทดลองวิทยาศาสตร์เท่านั้นเอง เธอก็รู้ว่าฉันเรียนแพทย์คลินิก ถึงจิตใจจะไม่เหมือนร่างกาย แต่ในฐานะที่เป็นหมอ ฉันก็ยังต้องยืนหยัดในหลักการการทดลองวิทยาศาสตร์ ทดสอบให้ครอบคลุม”  
 
 
“เธอทดสอบอะไรเหรอ? ฉันเห็นแค่เธอเล่นพิเรนทร์! อีกทั้งน้ำเสียงเธอทำไมเหมือนพี่เสี่ยวเฉียงแบบนั้นเลยล่ะ? เล่นพิเรนทร์ยังจะอ้างว่าทดลองวิทยาศาสตร์อีก!”  
 
 
“ฉันเคยได้ยินคนพูดว่า ยาหม่องน้ำเป็นของดี มันสามารถใช้ทดแทน ‘แฟน’ ได้ดีในระดับหนึ่ง เห็นบอกกันว่ายาหม่องน้ำกับแตงกวา หัวไชเท้า หรือมะเขือม่วงทำให้โละแฟนทิ้งได้เลยนะ ฉันสงสัยก็เลยอยากลองดู—ตอนนี้ฉันว่า ที่บอกว่าใช้แทนแฟนได้คงเป็นแค่ข่าวลือ”  
 
 
“แฟนเหรอ?” สืออวี้ยังคิดตามไม่ทัน  
 
 
เสี่ยวเชี่ยนพูดอย่างใจเย็น “เธอเห็นสีหน้าเมื่อกี้ไหม มันดูสดชื่นไหมล่ะ? ไม่เลย ไม่แน่อาจบวมด้วย”  
 
 
แฟน—สืออวี้เข้าใจทันที ไอ๊หยา แตงกวา หัวไชเท้า มะเขือม่วง ประธานเชี่ยนรอบรู้จริงๆ อวี๋หมิงหลางรู้เรื่องนี้ไหมเนี่ย?  
 
 
พอจินตนาการผู้หญิงขี้นินทาคนนั้นเอาพัดลมจ่อก้นแล้ว สืออวี้ก็ขำไม่หยุด เธอรู้สึกว่าบางครั้งเวลาประธานเชี่ยนพูดโกหกหน้าตายเหมือนอวี๋เสี่ยวเฉียงไม่มีผิด ร้ายกาจมาก!  
 
 
แต่ว่าร้ายกาจได้น่ารักจริงๆ  
 
 
“ไปเถอะประธานเชี่ยน เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวเที่ยง ไม่มีผู้ชายก็ไม่เป็นไร พวกเรามีชาบูมิตรภาพ~”  
 
 
“พูดถึงชาบูมิตรภาพอยู่ๆฉันก็นึกถึงเพื่อนคนหนึ่ง ลูกพี่ลูกน้องของเสี่ยวเฉียงมาอยู่ที่บ้านฉัน เธอถือสาไหมถ้าเขาจะไปกินด้วย?”  
 
 
“เขาดีกับเธอไหม?”  
 
 
“ฉันชอบเขานะ”  
 
 
“งั้นก็ชวนมาเลย~” คนที่ประธานเชี่ยนชอบสืออวี้คิดว่าเธอก็คงชอบด้วยเช่นกัน  
 
 
จริงๆแล้วโชคชะตาระหว่างคนช่างกินด้วยกันนั้นน่ามหัศจรรย์ทีเดียว  
 
 
หลังจากที่ทุกคนวงสิ่งที่ต้องการกินในใบเมนูแล้ว สืออวี้ก็แอบเหล่ดูใบของอวี๋หลิวเหมย ส่วนอวี๋หลิวเหมยก็แอบดูใบของสืออวี้  
 
 
วินาทีนั้นทั้งสองคนก็เกิดความรู้สึกดีๆต่อกัน  
 
 
คนที่ชอบกินอะไรคล้ายๆกันย่อมเข้ากันได้  
 
 
ดังนั้นเพิ่งเริ่มกินไปได้ห้านาทีทั้งสองคนก็สนิทกันแล้ว  
 
 
ทั้งสามคนกินชาบูพร้อมเบียร์ สืออวี้ที่กินเบียร์ไปแล้วหนึ่งขวดก็เอามือซ้ายคล้องแขนประธานเชี่ยน มือขวาโอบอวี๋หลิวเหมย ซ้ายกอดขวาโอบมีความสุขสุดๆ  
 
 
“เหมยจื่อ พี่เห็นเธอแล้วถูกชะตาจริงๆ”  
 
 
“ฉันก็เหมือนกัน แค่ฉันเห็นพี่สั่งอาหารก็รู้แล้วว่าพี่เป็นคนจริงใจ เหมือนกับพี่สะใภ้ ไม่ตอแหล”  
 
 
“ดูแค่ของกินก็มองคนออกเลยเหรอ?”วันนี้เสี่ยวเชี่ยนค่อนข้างมีเรื่องในใจจึงฟังมากกว่าพูด  
 
 
“ทำไมจะมองไม่ออกล่ะ? อาหารคือของขวัญที่ดีที่สุดที่สวรรค์ประธานให้เรา คนเราเรื่องกินเรื่องใหญ่ คนๆหนึ่งมีท่าทีต่ออาหารยังไงก็จะทำกับเพื่อนแบบนั้น—อย่างเช่น พี่สะใภ้ดูนั่น!”  
 
 
อวี๋หลิวเหมยชี้ไปที่โต๊ะกินด้านนอก  
 
 
ทั้งสามคนกินในห้องส่วนตัว ตอนเดินเข้าอวี๋หลิวเหมยเซ้นส์ไวอย่างคนที่เรียนศิลปะป้องกันตัว เธอรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ ระหว่างที่คุยกับสืออวี้อยู่นั้นก็แอบจ้องไปด้วย  
 
 
“โวะ ยัยบ้าสามตัว!” สืออวี้มองออกทันที คนที่อวี๋หลิวเหมยชี้ก็คือผู้หญิงขี้นินทาสามคนที่สุดแสนหน้าด้าน ที่โต๊ะมีผู้ชายอีกสองคน ดูเหมือนจะเป็นแฟนของยัยหน้าลิงกับยัยปีศาจหมู  
 
 
โลกมันแคบจริงๆ เสี่ยวเชี่ยนยิ้มมุมปาก แล้วทำเสียง หึ ออกมาอย่างไม่แคร์  
 
 
“เหมยจื่อ เธอว่าสามคนนั้นใครแย่สุด?” สืออวี้ถามอวี๋หลิวเหมย คนพวกนี้นินทาประธานเชี่ยน ศัตรูเพื่อนก็เหมือนศัตรูเรา ไม่จำเป็นต้องไปเกรงใจ!  
 
 
“ผู้หญิงหน้ากลมคนนั้นดูเป็นคนไม่จริงใจ ฉันไม่คบคนแบบนั้นเป็นเพื่อนแน่นอน ส่วนอีกสองคน คนหนึ่งปากแหลมเหมือนลิง อีกคนหัวโตหูใหญ่ ดูแล้วก็ไม่ถูกชะตา”  
 
 
เสี่ยวเชี่ยนนึกไม่ถึงว่าคนที่ดูใจกว้างอย่างอวี๋หลิวเหมย แค่เห็นครั้งแรกจะบอกว่าหลุ่ยเสี่ยวฉาไม่น่าคบ จิตแพทย์อย่างเธอเพิ่งจะเห็นตัวตนที่แท้จริงของหลุ่ยเสี่ยวฉาวันนี้เอง แล้วทำไมหลิวเหมยถึงดูออก?  
 
 
“เมื่อกี้ตอนนินทาประธานเชี่ยนเขาไม่ได้พูดอะไร ก็แค่หัวเราะด้วยเท่านั้น” สืออวี้เองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเหมยจื่อไม่บอกว่าคนที่ตัวผอมแสบก้นคนนั้นไม่น่าคบ แต่กลับพูดถึงหลุ่ยเสี่ยวฉาที่เมื่อกี้ไม่ได้นินทาอะไรประธานเชี่ยนเลย?