แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 897 วิธีจัดการที่โหดร้ายที่สุด

“แถมทางนั้นยังพูดด้วยว่ารักษาครั้งเดียวไม่หาย ต้องมาอีกหลายครั้ง ไปทีก็ครั้งละสี่สิบ ได้ยินว่าแต่ละครั้งต้องให้ยาดับจิตอะไรนั่นด้วย ยาดับจิตนั่นก็ต้องจ่ายเงิน ทำแบบทดสอบบ้าบออะไรก็ต้องจ่ายเพิ่ม โรงพยาบาลสมัยนี้ขูดรีดกันจริงๆ ขยันเก็บเงินค่านู่นค่านี่ รักษาคนมีลูกยากเก็บทีได้หลายร้อย เงินนี่เป็นค่าทำคลอดได้เลยนะ”  

“แม่ นั่นเขาเรียกสะกดจิต สะกดจิต”  

เสี่ยวเชี่ยนทนฟังต่อไปไม่ไหว ในฐานะที่เป็นแม่ของจิตแพทย์ที่ตอนนี้อาจเรียกได้ว่าเก็บค่ารักษาแพงที่สุดในประเทศ แต่กลับมานั่งแฉเรื่องค่ารักษาในโรงพยาบาล ค่ารักษาจิตเวชเจ็ดแปดร้อยมันแพงเหรอ?  

“วงการของพวกแกนี่มันหน้าเลือดจริงๆ แพงยิ่งกว่าหมอดูในหมู่บ้านอีก หาทีนึงตั้งเจ็ดแปดร้อย แค่พูดนั่นพูดนี่นิดหน่อยก็ให้คนจ่ายแพงขนาดนั้นแล้ว ไปหาหมอตรวจร่างกายยังได้ยามากิน หมออย่างพวกแกจ่ายยาไม่ได้ด้วยซ้ำ วันๆฉันไปนั่งคุยเป็นเพื่อนคนอื่นฉันยังไม่เห็นเรียกเก็บใครสักบาท”  

พูดแดกดันลูกสาวตัวเองเต็มที่ เสี่ยวเชี่ยนโมโหจนแทบอยากปาโทรศัพท์ทิ้ง  

เธออุตส่าห์ลำบากเรียนมาตั้งหลายปี ทำไมคำพูดที่หลุดจากปากแม่กลายเป็นคนหน้าเลือดแค่พูดนิดหน่อยก็เก็บเงิน?  

อวี๋หมิงหลางรีบเอามือลูบหน้าอกเธอเพื่อให้ใจเย็นๆ มาร์คหน้าอยู่ห้ามโกรธ เดี๋ยวมีริ้วรอยนะ  

เสี่ยวเชี่ยนชอบพูดเรื่องความสวยความงามให้เขาฟังบ่อยๆ เขาเลยพอรู้มาบ้าง  

“งั้นหนูให้เงินเขาพันนึงให้เขาไปหาหมอโรงพยาบาลไม่ต้องมาหาหนูได้ไหม?”  

“แกเป็นเสือเหรอ? คิดว่ามีเงินแล้วแน่มากเหรอ? อยากจะแจกเงินพันนึงก็แจกงั้นสิ? แกก็ไปดูให้เขาหน่อย เราจะให้เงินแบบนี้ไม่ได้ เข้าใจไหม? ในเมื่อฉันรับปากจู้จื่อไว้แล้วก็ต้องทำให้ได้ พี่จู้จื่อของแกเป็นคนซื่อ มาหาแม่ทีหิ้วไก่ หิ้วห่าน แถมยังมีเนื้อแดดเดียวมาให้ด้วย”  

จบกัน นี่แม่เธอขายลูกสาวเพื่อห่านกับเนื้อแดดเดียวเหรอเนี่ย  

เสี่ยวเชี่ยนตัวแข็งไปชั่วขณะ เสี่ยวเฉียงผู้ไร้ความเมตตาทำท่านกบินบนหัวเธอ แถมปากยังพึมพำ “กา กา~”  

ความหมายคือเสี่ยวเชี่ยนในเวลานี้เหมือนฟ้าผ่ากลางหัว  

เสี่ยวเชี่ยนฟาดเขาไปหนึ่งทีจนล้มไปด้านข้าง  

“หนูไม่มีทางเลือกแล้วใช่มะ?”  

“ใช่ รีบกลับมานะ จำไว้ล่ะ พอเข้าบ้านมาต้องยิ้มให้กว้างๆแล้วตะโกนเรียกพี่จู้จื่อ พี่สะใภ้มาแล้วเหรอคะ จำไว้นะ ต้องยิ้ม อย่าให้เขาคิดว่าพอพวกเรามีเงินแล้วทำตัวหยิ่ง”  

เพื่อกำชับลูกสาวเรื่องนี้ เจี่ยซิ่วฟางถึงกับไม่กล้าโทรคุยในบ้าน ออกไปโทรหาลูกสาวข้างนอก  

ยิ่งรวยก็ยิ่งต้องระวังเรื่องนี้ ถึงญาติจะมาจากบ้านเกิด แต่ถ้าไม่คุยกันไว้ก่อน พอกลับไปก็อาจเอาไปโพนทะนาได้ แล้วแบบนั้นจะทำอย่างไร? เจี่ยซิ่วฟางกลัวเสียหน้ามาก เธอไม่อยากให้คนเอาไปวิจารณ์ได้  

“รู้แล้ว…” เสี่ยวเชี่ยนตอบอย่างไร้เรี่ยวแรง  

พอวางสาย นึกถึงเรื่องที่แม่เอาเธอไปแลกกับเนื้อแดดเดียวเนื้อห่านมาก็รู้สึกหมดแรงไม่อยากกลับบ้านขึ้นมาทันที  

“เมียจ๋า ไม่เป็นไรนะ ถึงตอนนั้นเดี๋ยวผมอยู่กับคุณเอง…โอ๊ย” เสี่ยวเฉียงกำลังจะปลอบเธอ แต่เสี่ยวเชี่ยนกลับตีที่หน้าอกเขา เขามีทำปากบ่นขมุบขมิบ  

“มันต้องเจอตบพิฆาต”  

“ตีผมทำไมอ้ะ”  

ไม่พูดไม่จาใช้ความรุนแรงในครอบครัวเฉย  

“พาลไง แล้วนายจะให้ฉันไปตีแม่เหรอ? อีกที” อันที่จริงเสี่ยวเชี่ยนก็ไม่ได้ออกแรงมาก เธอฟาดไปอีกที อวี๋หมิงหลางเองก็ให้ความร่วมมือ ทำเป็นล้มลงไปด้านหลังพิงกับกำแพง ทำท่าเหมือนเจ็บปวด  

“โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย~”  

“นายจะร้องโหยหวนเพื่อ” เสี่ยวเชี่ยนหน้าแดงกับเสียงร้องของเขา ไอ้คนหน้าด้าน…  

“ผมจะแสดงเป็นคนเจ็บหลังจากโดนตีไง โอ๊ย~ ที่รักจ๋า~ ไม่ต้องสงสารผม กระทืบผมมาได้เลยจ้ะ”  

เสี่ยวเชี่ยนถีบเขาจริงๆ มาร์คหน้าหลุดใส่หน้าเขา  

อยู่กับตาบ้านี่มาร์คหน้าไม่ได้เลยจริงๆ ขำจนหลุดหมด แล้วจะไม่ให้มีริ้วรอยได้เหรอ  

“สกปรกไหมเนี่ย เอาของดำแบบนี้มาตกใส่ผม โอ๊ย บนเสื้อก็เลอะ” เสี่ยวเฉียงรังเกียจมาก อะไรวะเนี่ย  

“นี่เป็นมาร์คหน้าสครับ กระปุกละพันเลยนะ ซื้อมาจากเมืองนอก อีกอย่างนายตาบอดสีหรือไง? นี่ใช่สีดำเหรอ? นี่มันสีเทา”  

“คุณจ่ายเงินหนึ่งพัน…เพื่อซื้อไอ้โคลนดำบ้าๆนี่เหรอ?” อวี๋หมิงหลางช็อค  

เขาซื้อเครื่องเกมถูกเธอเอาไปฟ้องแม่ยาย แล้วทีเธอซื้อโคลนกระปุกละพันล่ะ?  

“สีเทา” เสี่ยวเชี่ยนจริงจังกับการแก้คำมาก ยอมไม่ได้กับการพูดสีเพี้ยน  

“เลิกสนว่ามันจะสีอะไร นี่มันโคลนไม่ใช่เหรอ?” อวี๋หมิงหลางเอามือจิ้มๆ โคลนจริงด้วย สัมผัสนี้มัน โคลนเหมือนที่เขาเคยนอนคลุกตอนทำภารกิจเลยไม่ใช่เหรอ? ดีกว่าหน่อยก็แค่สีดูสะอาดกว่า  

อยากเล่นของพวกนี้ง่ายนิดเดียว ให้เขาพาเสี่ยวเชี่ยนไปคลุกได้ทั้งตัวเลยด้วยซ้ำ แถมยังฟรี  

“นายจะเข้าใจอะไร ส่วนประกอบที่อยู่ในนี้มันช่วยทำความสะอาดผิวได้ สิวเสี้ยนเอย สิ่งสกปรกเอย เว้นไม่กี่วันก็ต้องทำครั้งหนึ่ง…นายอยากทำความสะอาดรูขุมขนด้วยมะ?”  

“ผม ปล่อยผมเล่นเกมไปดีกว่า เมียจ๋า เมียพูดถูกแล้ว ผมมันไม่เข้าใจอะไร มาๆๆ เดี๋ยวพี่สอนเล่นเกมให้ไหม”  

อืม ไม่แปลกใจ แล้วเสี่ยวเฉียงก็โดนกระทำรุนแรงอีกรอบ สมน้ำหน้า  

วิธีจัดการผู้ชายที่โหดร้ายที่สุดก็คือการเอาโคลนชนิดล้างยากมาพอกหน้าเขา แล้วก็ไม่ให้อุปกรณ์ที่ใช้ล้างโดยเฉพาะ อวี๋หมิงหลางยืนขัดถูหน้าจนหนังแถบถลอกก็ยังล้างไม่ออก  

เสี่ยวเชี่ยนยืนมองอยู่ตรงประตูห้องน้ำ แสร้งทำเป็นพูดอย่างสงสาร  

“ไอ๊หยา พี่ชาย เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำชอบล้างหน้าเหรอ? นี่ล้างมาตั้งสามนาทีแล้วนะยังล้างอยู่อีเหรอ?”  

อวี๋หมิงหลางเงยหน้าอย่างเซ็งๆ เดิมคิดจะมองค้อนเธอเสียหน่อย แต่สบู่กลับเข้าตา ทำให้มองเห็นแย่กว่าเดิม  

“พอได้แล้ว รีบเอาของที่ใช้ล้างไอ้นี่ออกมาเร็วๆ”  

“ล้าลาลา พี่ชาย ล้างต่อไปเลยจ้ะ ล้างให้ออก ล้างให้ออก~” เอ๋ ร้องเป็นเพลงได้เฉย  

เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกเหมือนตัวเองมีพรสวรรค์ขึ้นมาทันที เธอเป็นทุกอย่างเลยนะเนี่ย  

“ท้าทายผมใช่มะ? คืนนี้ไม่อยากนอน?” เสี่ยวเฉียงคิดใช้เรื่องบนเตียงขู่เธอตามเคย  

แต่ตอนนี้ประธานเชี่ยนคิดหาวิธีเล่นงานเขาได้แล้ว ไม่กลัวหรอก  

“เอาสิ นายเก่งนักก็ห้ามนอน ถ้านายหลับนะฉันจะเอามาร์คนี่ทาหน้านาย ไม่ใช่แค่ที่หน้านะ ยังทาที่…”  

เธอมองลงไปข้างล่างอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วหยุดตรงอวัยวะสำคัญ  

อวี๋หมิงหลางรีบหนีบขาแน่นทันที แล้วถามอย่างระแวง “คิดจะทำอะไรน่ะ”  

“โอ๊ะ ของที่เอาเข้าปากจะไม่ให้ระวังเรื่องความสะอาดได้ยังไง?” เสี่ยวเชี่ยนส่ายหน้าพลางพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา  

เอาเข้าปาก…  

อวี๋หมิงหลางอดไม่ได้ที่จะคิดลามก  

แต่ประโยคถัดมาของเธอก็ดับความคิดลามกของเขาเสียสนิท  

“เคยอ่านหนังสือเล่มนี้มะ?” เสี่ยวเชี่ยนพูดชื่อหนังสือประวัติศาสตร์ที่สะท้อนเรื่องสมัยราชวงศ์หมิง  

“เคยอ่าน ตอนวิชาประวัติศาสตร์เรียนถึงเรื่องนั้นผมก็เลยอ่านดู เมียจ๋า คุณต้องการจะสื่ออะไร?”  

อวี๋หมิงหลางคิดไม่ออกว่าหนังสือเล่มนั้นเกี่ยวอะไรกับตอนนี้  

แต่เมียของเขากลับทำสีหน้าพิลึก