ตอนที่ 411 ในชีวิตของเจ้า เจ้าไม่สามารถเรียนรู้ความสามารถของพี่สาวได้สำเร็จ
จู่ ๆ ซวนเทียนเย่ก็มีแรงกระตุ้นให้ฆ่าตัวตาย ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมามันไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่เขาอยากตาย แต่ไม่เคยมีเวลาที่จะได้รับแรงกระตุ้น
น่าเสียดายที่ซวนเทียนหมิงมองเห็นแรงกระตุ้นนี้ เขาหรี่ตาให้แคบลงภายใต้หน้ากากสีทอง และพูดกับคนที่นอนอยู่บนเตียง “ลูกผู้ชายควรจะกล้าหาญ เจ้าไม่ได้ตายในสนามรบ และเจ้ายังไม่ซื่อสัตย์ต่อประเทศจนตาย การตายบนเตียงเพราะความโกรธจากเด็กสาวนั้น พี่สามนั่นไม่ใช่เรื่องน่าอายเกินไปหรือ”
ซวนเทียนเย่หลับตาไม่ต้องการเห็นคนสองคนอีกต่อไป หลังจากปรับอารมณ์ของเขาแล้ว เขาก็ตะโกนอย่างโกรธแค้น “ออกไป ! ทุกคนออกไป ! ”
ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่เชื่อฟังเขา
เฟิงหยูเฮงหันกลับมา และเดินไปที่หวงซวนรับชุดอุปกรณ์การแพทย์ที่อยู่ในมือของนาง หมอผีซางคังเฝ้าดูอย่างว่างเปล่าขณะที่นางดึงชุดยาออกมาจากด้านใน
หมอผีซางคังสับสน สิ่งนี้คืออะไร นอกจากสิ่งที่อยู่ด้านข้างซึ่งเขาจำได้ว่าเป็นเข็ม เขาไม่รู้จักสิ่งอื่น ๆ แม้หลังจากพยายามพิจารณาสิ่งของตรงหน้าสักระยะหนึ่ง เขาก็ไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่ทำขึ้นมาได้
อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงมีความเข้าใจในระดับหนึ่งของสิ่งของเหล่านี้ เขายังใช้ความคิดริเริ่มในการอธิบายต่อหมอผีซางคัง “สิ่งนี้เรียกว่าการให้ยาผ่านน้ำเกลือ เจ้าไม่เข้าใจใช่หรือไม่ เจ้าเห็นน้ำข้างในและของข้างในกระบอกฉีดหรือไม่ ? น้ำนั้นเป็นน้ำเกลือและเข็มฉีดยามียา โดยการผสมพวกเขาเข้าด้วยกันแล้วเอาเข็มเล็ก ๆ เจาะที่หลังมือ มันสามารถส่งยาเข้าสู่ร่างกายได้โดยตรง”
เขาพูดอย่างคล่องแคล่วมาก แต่เฟิงหยูเฮงก็แก้ไขที่เขาพูดอยู่ดี “มันไม่ได้ฉีดที่หลังมือ มันเข้าไปในเส้นเลือด”
ซวนเทียนหมิงโบกมืออย่างไม่เห็นแก่ตัวมาก “ทั้งสองทางนั่นคือวิธีที่มันเป็น ไม่สำคัญว่าจะพูดอะไร เขาจะไม่เข้าใจ”
หมอผีซางคังไม่เข้าใจมาก แต่เขาจ้องมองสิ่งที่เฟิงหยูเฮงกำลังทำอยู่ และจบลงด้วยความเข้าใจเล็กน้อย “มันถูกฉีดเข้าเส้นเลือด” นี่คือความเข้าใจของเขา
เฟิงหยูเฮงพูดไม่ การฉีดยาเพิ่งเริ่มขึ้น แต่ซวนเทียนเย่นอนหลับสนิท ทำให้หมอผีซางคังจ้องอย่างตั้งใจ
ต่อไปนี้เฟิงหยูเฮงใช้น้ำยาฆ่าเชื้อและล้างมือต่อหน้าเขา หลังจากที่นางสวมเสื้อคลุมสีขาวแล้วแช่เครื่องมือในน้ำยาฆ่าเชื้อ นางก็ดึงม่านรอบ ๆ เตียงของซวนเทียนเย่
นี่เป็นครั้งแรกที่นางทำการผ่าตัดนอกมิติตั้งแต่มาถึงราชวงศ์ต้าชุน แต่โชคดีที่หน้าอกหรือหัวจะไม่ถูกตัดออก มันเป็นเพียงการผ่าตัดกระดูกที่เรียบง่าย ด้วยความระมัดระวังและความใส่ใจเป็นพิเศษสามารถหลีกเลี่ยงการติดเชื้อได้ ท้ายที่สุดนางมีประสบการณ์มากมายกับการทำการรักษาในสนามรบ ในชีวิตก่อนหน้านี้นางอยู่ในสนามรบที่เต็มไปด้วยควัน เมื่อนางและคู่หูของนางช่วยเพื่อนที่บาดเจ็บซึ่งอวัยวะภายในทะลักออกมาและขาของพวกเขาก็ขาด นางลากเพื่อนคนนี้ไปยังบริเวณที่ปลอดภัยกว่าเล็กน้อยและทำการผ่าตัด ? สถานการณ์ปัจจุบันเมื่อเทียบกับเวลานั้นดีกว่ามากเกินไปแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้นหมอผีซางคังให้ความสนใจกับกระบวนการรักษาเท่านั้น เขาไม่สนใจเครื่องมือแปลก ๆ ที่นางนำออกมาอย่างสมบูรณ์ เขาไม่ได้ใส่ใจพวกมันเลย ซวนเทียนหมิงใช้ความคิดริเริ่มที่จะเช็ดเหงื่อของนาง และเฟิงหยูเฮงกำลังเย็บเข็มสุดท้าย
หลังจากที่ท้องฟ้ามืดสนิท จากนั้นนางก็ประกาศว่าการผ่าตัดประสบความสำเร็จ
หมอผีซางคังคุกเข่าตรงหน้านาง มันไม่ดีเลยถ้าเขาไม่คุกเข่า เขาเชื่อมั่นอย่างเต็มที่กับความสามารถทางการแพทย์ของเฟิงหยูเฮง เพียงแค่พูดถึงการเย็บเข็มครั้งสุดท้าย นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน หมอผีซางคังรู้สึกว่าองค์หญิงแห่งมณฑลนี้เป็นผู้ที่มีความสามารถทางการแพทย์มากที่สุดในโลก หากเขาพลาดโอกาสของเขาในวันนี้ เขาจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตของเขา
ตลอดทั้งวันนี้เขาไม่ได้คุกเข่าเพียงครั้งเดียวหรือสองครั้ง และเฟิงหยูเฮงก็ไม่ใส่ใจที่จะให้ความสนใจเขาอีกต่อไป ในความเป็นจริงในขณะที่นางรักษากระดูกของซวนเทียนเย่ นางไม่ได้พูดอะไรออกมามากนัก ตอนนี้การผ่าตัดเสร็จสิ้น นางเพียงแต่พูดกับซวนเทียนหมิงว่า “ข้าแก้ไขกระดูกสันหลังส่วนเอวและกระดูกสันหลังส่วนคอของพี่สาม พี่สามจะสามารถนั่งได้ แต่ข้อศอกและข้อนิ้วของเขานั้นข้าไม่ได้รักษา ขาก็เช่นกัน” พูดอย่างนี้นางมองไปที่หมอผีซางคัง “หมอต้มตุ๋นคนนี้รักษาเขาในสถานการณ์แบบนั้น แต่มันก็ไม่ทำให้เก้าอี้รถเข็นที่เรามอบให้ไร้ประโยชน์”
คืนนั้นพวกเขาออกจากตำหนักเซียงไป และหมอผีซางคังตามหลังพวกเขาราวกับภูติผี ตวนมู่ชิงมัวแต่ยุ่งอยู่กับอาการบาดเจ็บของซวนเทียนเย่และไม่สนใจเขามากเกินไป หลังจากซวนเทียนหมิงดึงเฟิงหยูเฮงเข้ามาในรถม้า รถม้าก็ออกเดินทาง วังซวนยกม่านขึ้น และมองออกไปจากนั้นก็บอกพวกเขาว่า “คนผู้นั้นยังติดตามเราอยู่ เขาล้มลงสองสามครั้งและดูน่าสงสารมาก”
ซวนเทียนหมิงรู้สึกงุนงงเล็กน้อยถามเฟิงหยูเฮง “ตอนแรกข้าเชื่อว่าเจ้าจะเกลียดคนแบบนั้น ข้าอยากจะให้เขาตาย แต่ข้าเห็นว่าเจ้าดูเหมือนว่าเจ้าต้องการที่จะเก็บเขาไว้ ความตั้งใจของเจ้าคืออะไร ? ”
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจ และได้แต่เอ่ยว่า “ข้าเกลียดคนแบบนั้นจริง ๆ เพื่อที่จะเติมเต็มความปรารถนาที่เห็นแก่ตัว เขาทำอันตรายต่อชีวิตของผู้คนโดยการเอากระดูก และอวัยวะจากสิ่งมีชีวิต มันเป็นสิ่งที่ชั่วร้ายที่สุดที่คน ๆ หนึ่งสามารถทำได้ แต่…” นางเงยหน้าขึ้น และมองเขา “ซวนเทียนหมิง จำนวนคนที่สามารถเข้าใจและยอมรับความคิดนี้ได้ไม่มากนัก แม้ว่าเขาจะมีความเข้าใจในการผ่าตัดขั้นพื้นฐาน แต่ข้าให้ความสนใจและสังเกตว่ามือของเขามีทักษะค่อนข้างมาก และเขามีความเชี่ยวชาญด้านความรู้ทางการแพทย์ อาจารย์ของข้าให้ทักษะการแพทย์ขั้นสูงเพื่อให้ข้าช่วยชีวิตผู้คน แต่ลองคิดดูด้วยมือทั้งสองของข้า ข้าจะช่วยผู้คนได้มากแค่ไหน ? ขึ้นอยู่กับพลังงานของข้า ข้าจะมีเวลาไปฝึกผู้ช่วยได้อย่างไร สำหรับสิ่งที่เราจะต้องจัดการหลังจากนี้ไป เราจะต้องมีคนจำนวนมากในการฝึกอบรมทางการแพทย์ประเภทนี้ ไม่ช้าก็เร็วเราจะต้องก้าวเท้าเข้าสู่สนามรบ ข้าไม่ได้เป็นเพียงผู้ดูแลการหลอมเหล็ก ข้าไม่ได้เป็นเพียงแค่ผู้นำกองทัพเจตจำนงแห่งสวรรค์ ข้ายังเป็นหมอ นั่นคืองานที่แท้จริงของข้า ข้าไม่สามารถทนดูทหารตายเพราะข้ายุ่งเกินไป นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถ้าเป็นไปได้ข้าต้องการฝึกผู้ช่วยให้ตัวเอง”
ซวนเทียนหมิงเข้าใจ แต่ก็ยังเป็นห่วง “เจ้าต้องการเก็บหมอผีซางคัง เพราะเจ้าไม่จำเป็นต้องฝึกเขาตั้งแต่เริ่มต้น ใช่แล้ว เขาจะเป็นอาจารย์ที่เร็วที่สุด และเขาสามารถยอมรับคำสอนทางการแพทย์ได้ แต่อาเฮง เจ้าสามารถควบคุมคนแบบนั้นได้หรือไม่”
เฟิงหยูเฮงเปิดเผยดวงตาที่เฉียบแหลม นางกล่าวว่า “มันจะไม่พึ่งพาการควบคุม มันจะต้องอาศัยทักษะของข้า ซางคังนั้นกำลังหมกมุ่นอยู่กับยา ตราบใดที่มันไม่เปลี่ยนแปลง ข้าก็มีความรู้ทางการแพทย์เพียงพอที่เขาจะไม่สามารถเรียนรู้ได้ในครั้งเดียว”
ซวนเทียนหมิงสามารถพูดอะไรได้อีก เขาค่อย ๆ ยกม่านขึ้น เขาพูดกับเป่ยจื่อ “แจ้งผู้คุ้มกันลับ ให้พาเขาไปที่ตำหนักหยู” จากนั้นเขาก็พูดกับเฟิงหยูเฮง “ตอนนี้ข้าจะช่วยเจ้าจับตาดูเขา เมื่อเจ้าต้องการเขาเพียงแค่ส่งคนไปที่ตำหนัก แล้วพาเขาไป”
ฮ่า ๆ ๆ “” นางเริ่มหัวเราะ ส่งคนมารับเขา เขาจะอยู่นิ่ง ๆ รอคนมารับหรือ ?
เฟิงหยูเฮงเอนกายพิงร่างของซวนเทียนหมิง และหลับตาลงเล็กน้อย ในใจของนาง นางเริ่มคิดถึงทุกสิ่ง
หมอผีซางคัง นางจะให้โอกาสแก่เขาคนนั้นครั้งเดียว ถ้าเขาเป็นคนที่มีความสามารถที่จะพัฒนาได้ นางก็สัญญาว่าจะมอบชีวิตที่สนุกที่สุดในการเรียนแพทย์ให้ซางคัง แต่ถ้าเขาไม่เปลี่ยนมุมมองที่ดื้อรั้นและไม่กำจัดความร้ายกาจของเขาเมื่อเขาใช้ร่างที่มีชีวิต นางจะส่งเขาไปที่ประตูนรกด้วยตัวเอง แน่นอนว่านางจะไม่ทำให้เขาไปอีกนาน
คืนนั้นนางนอนหลับสนิท นอกจากซวนเทียนหมิงผู้ไม่ต้องการและปฏิเสธที่จะออกจากคฤหาสน์เจ้าหญิงแห่งมณฑลตลอดคืน …
เช้าวันต่อมา เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่านางกลับมานานแล้ว แต่นางก็ไม่ได้พบกับใครจากตระกูลเฟิงอย่างแท้จริง เมื่อนึกถึงมันก็ไม่ดีเกินไป นางทานอาหารเช้าเสร็จแล้วจึงนำวังซวนไปที่เรือนซูหยาเพื่อคารวะท่านฮูหยินผู้เฒ่า
เมื่อนางมาถึง ผู้หญิงของตระกูลเฟิงก็รวมตัวกันแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่ากำลังแนะนำฮันชิ “ข้าบอกเจ้าไปหลายครั้งแล้วว่าเจ้าจะคลอดอีกสามเดือนข้างหน้า ตอนนี้ท้องของเจ้าโตและอากาศก็ร้อนมาก ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่ทุกวันเพื่อคารวะ”
ฮันชิแตะท้องของนางและรอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็ดูเบ่งบานเหมือนดอกไม้ นางพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “อนุผู้นี้ไม่เหนื่อย การแสดงความเคารพต่อท่านแม่เป็นสิ่งที่อนุผู้นี้ควรทำเจ้าค่ะ”
“ข้าไม่ได้บอกว่าเจ้าเหนื่อย” ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ชอบเห็นฮันชิ และนางก็ไม่ชอบเห็นรอยยิ้มนี่ นางมักจะรู้สึกว่ารอยยิ้มนี้เป็นถนนแห่งความสุข “ข้ากลัวว่าหลานชายของข้าจะเหนื่อย”
การแสดงออกของฮันชินั้นจมลงทันทีเมื่อนางมองเฟิงเฟินไดอย่างเศร้าใจ เฟิงเฟินไดอยากให้เหตุผลกับฮูหยินผู้เฒ่า แต่ในเวลานี้พี่น้องเฉิงก็ลุกขึ้นยืนทั้งคู่มองออกไปนอกห้องโถง รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้า
ทุกคนตอบสนองและมองตาม เมื่อมองพวกเขาพบว่าเฟิงหยูเฮงสวมเสื้อคลุมยาวสีอ่อนเมื่อนางเข้ามาในห้องโถงกับบ่าวรับใช้ของนาง
ฮูหยินผู้เฒ่าตกตะลึงนิดหน่อย นางไม่คิดว่าเฟิงหยูเฮงจะมา หลังจากได้ยินเฟิงจินหยวนพูดว่าตอนนี้เฟิงหยูเฮงสามารถควบคุมคฤหาสน์ได้อย่างสมบูรณ์ นางรู้สึกมากขึ้นว่าหลานสาวผู้นี้จะไม่สนใจหญิงชราเช่นนาง แต่นางมาแล้วและนางก็ยิ้มแย้ม เฟิงหยูเฮงยืนคำนับตรงหน้านางและกล่าวว่า “หลานสาวคารวะท่านย่า หลายเดือนแล้วที่เราไม่ได้พบกัน ท่านย่าสบายดีหรือไม่เจ้าคะ ? ”
ฮูหยินผู้เฒ่าตัวแข็งทื่อและไม่ตอบรับไปซักพัก
มันเป็นจุนเหม่ยที่เตือนนาง “ท่านแม่ องค์หญิงแห่งมณฑลกำลังพูดกับท่านเจ้าคะ”
หลังจากนั้นฮูหยินผู้เฒ่าก็ได้สติและพูดอย่างรวดเร็วว่า “ดี ร่างกายของข้าค่อนข้างดี”
เฟิงหยูเฮงไม่สนใจการแสดงออกที่ผิดธรรมชาติ นางเพียงแค่กล่าวเบา ๆ ว่า “ดีจัง” จากนั้นนางก็เดินไปที่ที่นั่งว่างสำหรับบุตรสาวของฮูหยินใหญ่และนั่งลง
ในขณะที่บรรยากาศในห้องโถงค่อนข้างอึดอัด แต่ไม่ใช่ทุกคนที่รู้สึกอึดอัดใจ เฟิงเซียงหรูนั่งอยู่ไม่ไกลจากนาง และมีเพียงเฟิงเฉินหยูที่แยกทั้งสองออก นางหันหัวเล็ก ๆ ของนางแล้วมองที่เฟิงหยูเฮง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสุข
เฟิงหยูเฮงยิ้มให้กับนาง จากนั้นกล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าน้องสามถูกส่งไปที่วัด ข้าคิดว่าข้าจะหาเวลาไปเยี่ยมเจ้าที่วัดหลังจากนำเหล็กไปถวายเสด็จพ่อแล้ว”
ได้ยินนางพูดแบบนี้ เฟิงเซียงหรูขยับตัวเล็กน้อย แก้มเล็กๆ ของนางเปลี่ยนเป็นสีแดง อันชิก็รู้สึกขอบคุณมาก พยักหน้าให้นาง มันคือฮันชิและเฟิงเฟินไดที่ไม่สบอารมณ์
ในความเป็นจริงฮูหยินผู้เฒ่ามีความชัดเจนมากในเรื่องนี้ กรณีของฮันชิที่ถูกวางยาพิษไม่ชัดเจน และเฟิงเซียงหรูเป็นแพะรับบาป หลังจากนั้นตระกูลเฟิงไม่ต้องการที่จะขุดคุ้ยเรื่องนี้อีกต่อไป ดังนั้นพวกเขาจึงทิ้งสิ่งต่าง ๆ ไว้เหมือนเดิม ในตอนแรกนางคิดว่าเฟิงหยูเฮงจะไม่สนิทสนมกับอันชิและเฟิงเซียงหรูอีกต่อไป ใครจะรู้ว่าเฟิงหยูเฮงจะยังคงเป็นมิตรกับเฟิงเซียงหรูอยู่
นางกลัวว่าเฟิงหยูเฮงจะหาทางทวงหนี้แค้นนี้กับตระกูลเฟิง นางจึงรีบกล่าว “อาเฮง เมื่อวานเจ้าไปพระราชวัง เจ้าได้ส่งหนังสือการหมั้นของพี่ใหญ๋เจ้าหรือไม่?”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ส่งแล้วเจ้าค่ะ ไม่เพียงแต่ถูกส่งไปเท่านั้น ข้ายังรักษาอาการบาดเจ็บขององค์ชายสาม ไม่จำเป็นต้องให้เขานอนบนเตียงในวันแต่งงานอีกต่อไป”
ใจของเฟิงเฉินหยูตกตะลึงรีบถามว่า “ทำไมเจ้าไปรักษาเขา มู่ชิงบอกไม่ใช่หรือว่าเขาพาหมอผีซางคังมา”
เฟิงหยูเฮงยิ้ม และถามนางว่า “พี่ใหญ่ ท่านคิดว่าความสามารถของข้าด้อยกว่าหมอผีซางคังหรือ ? ”
จุนม่านเลือกสิ่งนี้ “ความสามารถทางการแพทย์ขององค์หญิงแห่งมณฑลถูกอธิบายโดยเสด็จลุงว่าเยี่ยมที่สุดในโลก มันจะดียิ่งไปกว่าหมอจากทางเหนือ”
เมื่อนางพูด นางเรียกเสด็จลุงโดยตรง ดังนั้นเฟิงเฉินหยูจะกล้าพูดอะไรได้อีก ความไม่เต็มใจทั้งหมดของนางถูกยับยั้งขณะที่นางบังคับให้นางกลืนทุกคำที่นางอยากจะพูด
เฟิงหยูเฮงพูดกับจุนม่าน “อาเฮงไม่ได้มาวันนี้เพื่อคารวะท่านย่าเท่านั้น ข้ายังต้องการที่จะหารือเกี่ยวกับเรื่องสินเดิมของพี่ใหญ่ด้วยเจ้าค่ะ”
