ตอนที่ 412 มุมมองที่สวยงามบนทะเลสาบตะวันตกในเดือนมีนาคม
เมื่อเฟิงหยูเฮงกล่าวสิ่งนี้ ใจของเฟิงเฉินหยูก็พุ่งเข้ามาในลำคอของนาง แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นก็จมลงทันที
หากเฟิงหยูเฮงจัดการสินเดิมของนาง นางจะได้รับอะไรบ้าง
อำนาจของตระกูลเฟิงตกไปอยู่ในมือของเฟิงหยูเฮงเช่นนี้ มันเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง และทำให้พวกเขาไม่สามารถต้านทานได้ แม้แต่เฟิงเฟินไดก็เข้าใจว่าการสร้างความวุ่นวายของเฉียนโจว มันก็กลายเป็นความเกลียดชังระหว่างสองอาณาจักร นี่เป็นสิ่งที่จะนำพาให้ทั้งสองอาณาจักรเข้าสู่สงคราม แม้แต่ใครบางคนที่โลภอย่างฮูหยินผู้เฒ่าก็ยังต้องมอบสินเดิมที่ถูกส่งไปให้ นางไม่กล้าทำอะไรอีกแล้ว นอกจากนี้นางยังจำคำพูดของฮันชิได้ตั้งแต่วันนั้น ฮูหยินใหญ่ของตระกูลเฟิงต่างก็ถูกสาปแช่ง ทุกคนที่ได้รับตำแหน่งจะมีจุดจบที่ไม่ดี
เฟิงเฉินหยูรู้ด้วยว่านางไม่สามารถทำให้เฟิงหยูเฮงไม่พอใจได้ในเวลานี้ ในปัจจุบันตระกูลเฟิงไม่ต้องการหน้าตา มันต้องการที่จะปกป้องตัวเอง ตอนนี้เฟิงหยูเฮงเป็นแกนหลักของตระกูลเฟิง ด้วยการปรากฏตัวของนางเท่านั้นที่ทำให้ตระกูลเฟิงสามารถอยู่รอดต่อไปได้
เฟิงหยูเฮงเป็นแบบนี้ทำให้เฟิงเฉินหยูรู้สึกอิจฉา ในเวลาเดียวกันนี่คือสิ่งที่นางปรารถนาจะเป็น ตั้งแต่อายุยังน้อย นางรู้ว่าชะตากรรมของนางคืออะไรและนางรู้ถึงความหวังของตระกูลเฟิงที่มีต่อนาง ความคุ้มครองที่เฟิงหยูเฮงมอบให้กับตระกูลเฟิงในวันนี้มันควรจะเป็นนาง นางต้องกลายเป็นฮองเฮา, หงส์เพลิงภายใต้สวรรค์ ปกป้องตระกูลมารดาของนาง นางจะทำให้ทั้งตระกูลเฟิงรู้สึกภาคภูมิใจในตัวนางและเคารพนาง
นั่นคือเหตุผลที่เฟิงเฉินหยูสงบลง และบอกกับตัวเองว่าไม่ว่านางจะผ่านสิ่งใด ตราบใดที่นางสามารถแต่งงานเข้าตำหนักเซียงได้สำเร็จ ทุกอย่างก็จะดีขึ้น
เฟิงหยูเฮงเรียกมารดาทำให้จุนม่านเคลื่อนไหวเล็กน้อย และนางก็รู้สึกปลื้มกับความโปรดปรานมากขึ้น นางเป็นคนที่ฉลาดและนางจะไม่รู้สึกอิ่มเอิบจากการถูกเรียกว่ามารดา นางจะสงบลงแทน
“ธรรมเนียมที่เมื่อบุตรสาวของอนุแต่งงานออกจากครอบครัวแล้ว ครอบครัวของเราเป็นขุนนางขั้นหนึ่ง ในเมื่อบุตรของครอบครัวแม้ว่าพวกเขาจะเป็นบุตรสาวของอนุก็ตาม ก็ควรมีสินเดิมมาก แต่…”
แต่นี่เป็นสิ่งที่เฟิงเฉินหยูเข้าใจตามความหมายมันเป็นเรื่องยากมากที่จะได้สินเดิมมากมาย ในท้ายที่สุดนางยังคงไม่ได้รับการปรับแต่งเล็กน้อย หันกลับมามองฮูหยินผู้เฒ่าเงียบ ๆ นางหวังว่าจะเห็นปฏิกิริยาของนาง ใครจะรู้ว่าฮูหยินผู้เฒ่าหลับตา นางไม่ได้ตั้งใจจะมีส่วนร่วมในการอภิปราย แม้แต่ยายจาวก็ยืนอยู่ที่นั่นแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
นางถอนหายใจและลุกขึ้นยืนใช้ความคิดริเริ่มที่จะพูดกับจุนม่าน “ลูกสาวรู้ว่าครอบครัวกำลังดิ้นรน นั่นเป็นเหตุผลที่พูดถึงสินเดิม ข้าไม่มีการร้องขอ ข้าจะทิ้งทุกอย่างไว้ให้ท่านแม่ตัดสินใจเจ้าค่ะ”
จุนม่านมองที่เฟิงหยูเฮง “องค์หญิงแห่งมณฑลคิดอย่างไร ? ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและพูดว่า “แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้ร้องขอใด ๆ ก็ตาม เจ้าก็ยังคงเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเฟิง บุตรสาวของคฤหาสน์ที่สง่างามของเสนาบดีจะมีขาดแคลนสิ่งของได้อย่างไร”
เมื่อพูดคำเหล่านี้แล้ว ฮันชิและเฟิงเฟินไดก็รู้สึกกังวลเช่นกันโดยเฉพาะเฟิงเฟินไดผู้รีบเร่งกล่าวว่า “เงินของตระกูลหมดไปเมื่อนำหญิงผู้มีความผิดจากเฉียนโจวเข้ามาในคฤหาสน์ มีสิ่งใดเหลือพอที่จะเป็นสินเดิมสำหรับนางได้อย่างไร”
ฮันชิพูดด้วย “แม้ว่าเราจะต้องรักษาหน้า แต่จะมีกี่คนที่คอยจับตาดูตระกูลเฟิง บางทีตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะฟุ่มเฟือยอย่างเปิดเผย”
นางพูดคำที่สมเหตุสมผลบางครั้ง และมันก็ได้รับความเห็นชอบจากทุกคน
การแสดงออกของเฟิงเฉินหยูน่าเกลียดเล็กน้อย นางสามารถทนทุกสิ่งที่จุนม่านพูด ท้ายที่สุดไม่ว่านางจะเป็นฮูหยินใหญ่หรือไม่ก็ตาม นางยังเป็นหลานสาวของฮองเฮา แต่ฮันชิเป็นใคร ?
ดวงตาของนางดุและดุเหมือนกริชมากกว่า เรื่องนี้ทำให้ฮันชิสั่นด้วยความกลัว
เฟิงเฟินไดพูดด้วยความโกรธ “พี่ใหญ่กำลังทำอะไรอยู่ ? แม่รองฮันกำลังตั้งครรภ์ ถ้าเจ้าทำให้นางกลัว เจ้าจะสามารถแบกรับความรับผิดชอบนั้นได้หรือไม่ ? ”
จุนม่านถอนหายใจและหยุดเฟิงเฉินหยูไม่ให้ทำเช่นนี้ เฟิงหยูเฮงกล่าวถามนางว่า “หลังจากที่ท่านแม่ได้ควบคุมของกองทุนส่วนกลาง ท่านแม่ได้ตรวจสอบสิ่งที่เฉินซื่อทิ้งไว้หรือไม่เจ้าคะ ? ”
จุนม่านพยักหน้า แต่ทำอะไรไม่ถูก นางกล่าวว่า “ไม่มีอะไรมากเกินไป มีเครื่องประดับทองคำ 2 ชุดที่นางสวมก่อนหน้านี้ นอกจากนี้ยังมีหยก 3 ชิ้น แต่มันก็เป็นเครื่องประดับเล็ก ๆ ทั้งหมด”
เฟิงเฉินหยูขมวดคิ้ว สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร พวกเขาเริ่มคิดที่จะใช้ของเก่าของเฉินซื่อหรือไม่ ? ในเวลานั้นมีของเก่าของเฉินซื่อเหลืออยู่ไม่มากนัก นางได้รับบางส่วน ฮูหยินผู้เฒ่าก็เอาบางส่วน และเฟิงจินหยวนยังเอาส่วนหนึ่ง สามารถพบเครื่องประดับศีรษะทอง 2 ชุดได้เพราะเฉินซื่อเคยสวมใส่มาแล้วในอดีต และฮูหยินผู้เฒ่าดูถูกเหยียดหยาม ดังนั้นพวกมันจึงไม่ถูกแตะต้อง พวกเขาจะใช้อะไรตอนนี้
ในขณะที่นางสับสน นางได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดขึ้นมาว่า “เพียงพอแล้ว ตอนนี้สถานการณ์แตกต่างกัน มันไม่สามารถเทียบได้กับเมื่อตอนที่ตระกูลเฟิงอยู่ในจุดสูงสุด ให้ช่างฝีมือหลอมเครื่องประดับทองสองอันลงไป และทำให้พวกมันเป็นสิ่งที่ทันสมัยมากขึ้น สำหรับเครื่องประดับหยกวางไว้ในกล่องไม้ ไม่ว่าจะพูดอย่างไรพวกเขาก็ถูกทิ้งให้อยู่กับเฉินซื่อ สำหรับพี่ใหญ่ พวกเขาควรจดจำนางได้ สำหรับคนอื่น ๆ แค่รออีกสองสามวันจนกว่าตำหนักเซียงจะส่งของกำนันการหมั้นมา”
จุนม่านรู้สึกว่าสิ่งนี้เหมาะสมแล้วดังนั้นนางจึงปฏิบัติตาม และกล่าวว่า “ถูกต้อง การมีของเก่าของมารดาของนางจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เฉินหยูอย่าคิดว่าครอบครัวกำลังทำร้ายเจ้า ตอนนี้คฤหาสน์เฟิงนั้นอยู่ในช่วงที่การเงินลำบาก สินเดิมของเฉียนโจวถูกส่งไปกลับไปหมดแล้ว สำหรับสิ่งที่สามีเพิ่งซื้อมา เรากลัวว่าอาจมีบางสิ่งซ่อนอยู่ในนั้น เราไม่กล้าแตะต้องมัน ถ้ามันเกิดขึ้นตระกูลเฟิงของเราจะยิ่งแย่ลง เพื่อหลีกเลี่ยงการมีส่วนร่วม สำหรับสิ่งที่จุนเหม่ยและข้านำมา… “นางหันกลับมา และพูดกับฮูหยินผู้เฒ่า “ท่านแม่อาจจะต้องนำออกมา และนำไปใช้”
จากนั้นฮูหยินผู้เฒ่าก็มีปฏิกิริยาตอบสนองเพียงเล็กน้อย นางลืมตาและถามนางว่า “สิ่งที่จะนำมาใช้คืออะไร?”
จุนเหม่ยเข้ารับตำแหน่ง และกล่าวว่า “ตอนนี้เรื่องนี้เกิดขึ้นกับตระกูลเฟิง ท่านพี่ก็จะถูกขุนนางราชสำนักกีดกัน และทุกคนก็มองดูสามีในระยะห่าง ท่านแม่เป็นคนที่สมเหตุสมผลมาก หากสิ่งต่าง ๆ ยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไป มันจะแย่มากสำหรับท่านพี่”
จากนั้นจุนม่านกล่าวว่า “โชคดีที่พี่เรายังคงมีเสด็จลุงคุ้มหัว แต่งานนี้จะมีค่าใช้จ่าย คฤหาสน์ไม่มีเงิน ดังนั้นสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือสินเดิม”
เมื่อทั้งสองพูดกันเรื่องนี้ ฮูหยินผู้เฒ่าจะพูดอะไรได้อีกบ้าง นางบอกยายจาว “เอาของเหล่านั้นออกจากคลังสินค้าของเรือนซูหยา และเอาไปใส่ไว้ในคลังของตระกูล” เมื่อนางพูด การแสดงออกของนางราวกับว่ามีคนเซาะร่องเนื้อของนาง
ทุกคนรู้ว่าพี่น้องเฉิงกำลังจิ้มที่รากฐานของฮูหยินผู้เฒ่า
แม้ว่าทุกคนเข้าใจว่าการที่จุนม่านควบคุมเงินส่วนรวม และเฟิงหยูเฮงควบคุมชีวิตของตระกูลเฟิง สินเดิมของเฟิงเฉินหยูจะไม่เหลืออยู่ อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่ามันจะยากไร้ในระดับนี้
อันชิเป็นกังวลเล็กน้อยถามอย่างเงียบ ๆ “เรื่องนี่จะไม่ล่วงเกินตำหนักเซียงใช่หรือไม่เจ้าคะ” แต่นางคิดถึงบางสิ่งบางอย่างในทันที องค์ชายเซียงถูกเฟิงหยูเฮงทำร้ายจนถึงในระดับนี้แล้ว ตำหนักแห่งนั้นถูกล่วงเกินจนเกินขอบเขตแล้ว สินเดิมจะไม่ส่งผลกระทบมากนัก นางจึงโบกมือ “อนุผู้นี้คิดมากเกินไป ถือซะว่าข้าไม่ได้พูดอะไร”
เฟิงหยูเฮงยิ้มแล้วพูดว่า “ดังเช่นข้าพูดก่อนหน้านี้ หากมีอะไรที่จะเพิ่มเข้ามา มันจะรอจนกระทั่งหลังจากที่ตำหนักเซียงได้มอบของหมั้น”
สินเดิมของเฟิงเฉินหยูถูกตัดสินในลักษณะนี้ หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันไป อารมณ์ของเฟิงเฟินไดก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย ฮันชิมองนางด้วยความสับสน ในขณะที่เดินนางถามว่า “มีอะไรผิดปกติกับเจ้า ? คุณหนูใหญ่มีจุดจบแบบนี้ เจ้าควรมีความสุข”
เฟิงเฟินไดกรอกตาของนาง “จะมีความสุขได้อย่างไร เจ้าไม่ได้ยินคำพูด: เมื่อคนหนึ่งตกอับ อีกคนก็ตกอยู่ในอันตรายเช่นกัน ? วันนี้มันเป็นเฟิงเฉินหยู เป็นไปได้ว่ามันจะเป็นข้าในวันพรุ่งนี้ เฉินซื่อทิ้งเงินไว้ เจ้าทิ้งอะไรให้ข้า”
ฮันชิโกรธอ้าปากค้าง “อึก ๆ ! เจ้าพูดให้กำลังใจมากกว่านี้ได้หรือไม่ ? ข้าต้องบอกว่าคุณหนูสี่ เจ้าไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ไร้สาระหรือไม่ ? คุณหนูใหญ่ไม่สามารถรับสินเดิมที่นางควรจะได้เพราะคุณหนูรองเป็นคนตัดสินใจในคฤหาสน์ แต่เจ้าอายุเท่าไหร่ เมื่อถึงเวลาที่เจ้าจะต้องแต่งงาน นางแต่งงานกันหมดแล้ว เป็นไปได้หรือไม่ที่ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วจะกลับมาครอบครัวของนางเพื่อตัดสินใจเรื่องการแต่งงานของคนอื่น ? เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในประวัติศาสตร์”
ดวงตาของเฟิงเฟินไดเป็นประกายขึ้นมา “เจ้าพูดถูก ข้าลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร”
ฮันชิส่ายหัวและเริ่มคิดเรื่องครรภ์ของนางเอง ความรู้สึกที่ซับซ้อนปรากฏขึ้น
ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวว่านางจะคลอดเมื่อเริ่มต้นของเดือนที่ 10 แต่มีเพียงนางเท่านั้นที่ชัดเจนในเรื่องนี้ นางจะไม่สามารถให้กำเนิดต้นเดือนที่ 10 แต่นางจะอธิบายความล่าช้าของ 20 วันได้อย่างไร
เฟิงหยูเฮงออกจากเรือนซูหยาและไปยังโรงเตี้ยมครัวเทพ มีวังซวนไปด้วย ตลอดทางนางส่งคนไปแจ้งซวนเทียนหมิง เมื่อนางมาถึง เขารออยู่ข้างทะเลสาบแล้ว
ในอดีตมีวัตถุสองอย่างที่ควรค่าแก่การชื่นชมของผู้หญิงทุกคน หนึ่งคือองค์ชายเจ็ด, ซวนเทียนฮั่ว และอีกคนเป็นองค์ชายเก้า, ซวนเทียนหมิง หนึ่งในสองคนได้รับการขัดเกลาเหมือนเทวดา ในขณะที่อีกคนหนึ่งนั้นดุร้ายและมั่นใจ ทั้งสองได้สืบทอดหน้าตาและท่าทางที่สง่างามจากฮ่องเต้และพระสนมตามลำดับ ทั้งหมดนี้ปรากฏบนใบหน้าของพวกเขา และพวกเขาแทบจะลืมไม่ลงสำหรับทุกคนที่เห็นพวกเขา
ต่อมาซวนเทียนหมิงบาดเจ็บที่ขาของเขา และมีข่าวลือว่าเขาไม่สามารถมีบุตรได้ ผู้คนพากันใจสลายจำนวนมากและล้วนแต่เสียดาย
แต่เมื่อไม่นานมานี้เขาหายดี แม้ว่าเขาจะยังคงสวมหน้ากากทองคำบนใบหน้าของเขา แต่ขาของเขาก็หายสนิท ยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับยกศีรษะขึ้นเล็กน้อย เขามีรูปลักษณ์ที่น่าภาคภูมิใจ ในทันทีหัวใจที่แตกสลายเหล่านั้นทั้งหมดได้รับการแก้ไขอีกครั้ง
แต่ในท้ายที่สุดซวนเทียนหมิงก็ไม่ใจดีเท่าซวนเทียนฮั่ว คนส่วนใหญ่ไม่กล้าเข้าใกล้เขา แม้ว่าจะมีความหวังในใจพวกนาง พวกนางได้แต่มองจากระยะไกลได้ อันที่จริงคุณหนูหลายคนได้แต่นั่งรถม้าผ่านไปไม่ได้ออกมา พวกนางจะยกม่านขึ้นเล็กน้อยเพื่อจ้องมองเขา แม้ว่าในกรณีนี้ใบหน้าของพวกนางยังคงเป็นสีแดง
ซวนเทียนหมิงไม่ได้ใส่ใจในการเป็นจุดสนใจ เขายืนอยู่ข้างทะเลสาบกับเป่ยจื่อ ในขณะที่ยืนอยู่เขาบ่นว่า “เป่ยจื่อ ไม่ดีเลย พรุ่งนี้ให้เอารถเข็นคันใหม่มาให้องค์ชายผู้นี้ที ข้ายืนแบบนี้มันเหนื่อยมาก ! ”
เป่ยจื่อส่ายหน้า “องค์หญิงแห่งมณฑลกล่าวว่าองค์ชายไม่ได้รับอนุญาตให้นั่งบนรถเข็นแล้วพะยะค่ะ”
ซวนเทียนหมิงมองเขา “เจ้าฟังนางหรือข้า”
“ข้า…” เป่ยจื่อกัดฟัน “ข้าเชื่อฟังองค์หญิงแห่งมณฑล”
“…” อะไรคือจุดจบของผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ที่เลี้ยงเจ้า เจ้าน่าจะไปหาผู้หญิงคนนั้นด้วยเพื่อจ่ายเงินเดือนของเจ้า !
ความคิดนับพันเต็มหัวใจของเขา แม้กระนั้นเขาไม่กล้าพูดอะไรสักคำเดียว เงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรง เขารู้สึกว่าดวงอาทิตย์ที่ส่องลงมาบนหน้ากากของเขาลำบากมาก ดังนั้นเขาจึงพูดกับเป่ยจื่อ “องค์ชายผู้นี้จะถอดหน้ากากนี้ได้อย่างไร ? มันร้อนมาก ! “
เป่ยจื่อคิดเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “แล้วลูกน้องคนนี้จะไปหาซื้อร่มให้พะยะค่ะ”
ดังนั้นหลังจากนั้นไม่นานเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ และหญิงวัยกลางคนที่ยืนดูอยู่ก็เห็นผู้ดูแลขององค์ชายองค์ที่เก้าไปซื้อร่ม หลังจากที่เปิดมันขึ้นมา เขาก็ถอยห่างออกไปครึ่งก้าวและกางร่มให้เขา
ชายในชุดเสื้อคลุมสีม่วงพร้อมหน้ากากทองคำยืนอยู่ใต้ร่มสีขาวที่ประดับด้วยดอกไม้สีแดง เมื่อเขาเงยขึ้นเล็กน้อยเขาก็ดูน่าภาคภูมิใจ
ผู้หญิงคนหนึ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างไหลลงมาที่ริมฝีปากบนของนางแล้วก็รู้สึกได้ ปรากฎว่านางมีเลือดกำเดาไหล
สำหรับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มาถึงยกผ้าม่าน และเห็นคนที่ยืนอยู่ใต้ร่มที่ข้างของทะเลสาบ ดวงตาของนางพร่ามัวขณะที่เพลงโผล่เข้ามาในหัวของนาง “วิวสวย ๆ บนทะเลสาบตะวันตกในเดือนมีนาคม…”
จากนั้นเท้าของนางก็ลื่นทำให้นางตกจากรถม้า
