ตอนที่ 416 นอกจากนี้ยังมีสิ่งต่าง ๆ ที่คุณหนูกลัว
ก่อนวันพิธีปักปิ่นของเฟิงเฉินหยูจะมาถึง ตำหนักเซียงได้มอบของหมั้นที่มีเสียงดัง
เหตุผลที่ถูกกล่าวเป็นเสียงดังนั้นไม่ใช่เพราะตำหนักเซียงได้มอบของกำนัลมากมาย และไม่ได้เป็นเพราะมีการเล่นเครื่องดนตรีทุกประเภท แต่เป็นเพราะกลุ่มคนที่เคยมาถือไก่ เป็ด และปลาสด !
เฟิงหยูเฮงเป็นคนแรกที่พังทลาย !
ในชีวิตนี้ และชีวิตก่อนหน้านี้นางไม่กลัวปืนใหญ่หรือภัยพิบัติใด ๆ นางไม่ได้กลัวแมลงและงูพิษ แต่นางมีจุดอ่อนร้ายแรง นางกลัวอะไรก็ตามที่มีปีก และไก่เป็นสิ่งที่นางกลัวมากที่สุด
เมื่อนางถูกจู่โจมโดยนกอินทรีตอนสิ้นปี นางก็ดูสงบ แม้กระนั้นนางก็เกือบจะกลัวจนตาย ไม่ว่าในกรณีใดโชคดีที่ไม่ใช่ไก่ ในไม่ช้ามีไก่ 8 ตัว นางไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และร้องออกมาแล้วซ่อนตัวอยู่ข้างหลังอันชิ
อันชิตกใจ จากนั้นก็ตอบสนองทันทีโดยถามว่า “คุณหนูรองกลัวไก่หรือ?”
ใบหน้าของเฟิงหยูเฮงซีด “เป็ด ข้ากลัวเป็ด”
อันชินั้นสับสน เมื่อนางยังเด็กคุณหนูรองไม่ได้กลัวสิ่งนี้ แต่เมื่อนางมองดูไก่โต้งขนาดใหญ่ ดวงตาและหงอนไก่ของพวกมันนั้นค่อนข้างน่ากลัว แม้แต่เฟิงเซียงหรูก็กลัวที่จะมอง นางก็เข้าใจ นางขยับร่างกายของนางอย่างรวดเร็วและปกป้องเฟิงหยูเฮง
วังซวนและหวงซวนพูดไม่ออกโดยสิ้นเชิง สิ่งนี้น่าอับอายเกินไป คุณหนูกลัวไก่จริง ๆ ! พวกเขาต้องการใช้สายตาในการแสดงความรังเกียจ แต่พวกเขาพบว่าใบหน้าของเฟิงหยูเฮงซีด และดวงตาของนางหลับแน่น ขณะที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังอันชิ นางยังปิดหู ทั้งสองได้แต่ไปยืนอยู่ที่ด้านข้างของอันชิ ปิดกั้นมุมมองให้มากยิ่งขึ้น
ในสมัยโบราณมี “หกพิธีกรรม” ของข้อเสนอขอชื่อตรวจสอบความเข้ากันได้ส่งมอบของหมั้น, การเลือกวันแต่งงาน และพิธีแต่งงาน เมื่อเฟิงหยูเฮงยังเด็ก และนางหมั้นกับซวนเทียนหมิงทุกอย่างทำอย่างจริงจัง และจากหนังสือ เมื่อพวกเขากลับสู่เมืองหลวง นางกำนัลอาวุโสก็นำของหมั้นมาซึ่งเป็นสิ่งที่เหมาะสมมาก
อย่างไรก็ตามเมื่อถึงเวลาสำหรับเฟิงเฉินหยู สิ่งต่างๆ ก็ไม่ถูกต้องเช่นกัน ทั้งสองตระกูลเพียงแค่แลกเปลี่ยนบันทึกการหมั้น และขั้นตอนอื่น ๆ ทั้งหมดก็ง่ายขึ้น
แม้ว่าทุกอย่างจะง่ายขึ้น แต่ตระกูลเฟิงไม่เคยคิดว่าตำหนักเซียงจะสามารถทำให้มันง่ายขึ้นได้ในระดับนี้
ของกำนัลถูกส่งโดยพ่อบ้านของตำหนัก ถึงแม้ว่านางกำนัลอาวุโสโจวแห่งตำหนักหยูจะถือว่าเป็นนางกำนัล แต่ก็มีความแตกต่างระหว่างทั้งสองคน นางกำนัลอาวุโสโจวเป็นขุนนางขั้นหนึ่ง และนางสามารถเข้าและออกจากพระราชวัง ส่วนเขาผู้นี้จากตำหนักเซียงจะพิจารณาอะไรได้บ้าง อย่างดีที่สุดเขาอาจได้รับการพิจารณาในระดับเดียวกันกับเฮ่อจง
เฟิงจินหยวนรู้สึกอับอายมาก และฟังเฮ่อจงอ่านรายการของกำนัล “ตำหนักเซียงได้มอบของกำนัลให้แก่คุณหนูคนโต ไก่ 8 ตัว เป็ด 8ตัว ปลา 8 ตัว ไข่ 100 ฟอง น้ำตาลทรายขาว 20 จิน บะหมี่แป้ง 20 จิน เสื้อผ้าสี่ฤดู 4 ชุด ซาลาเปานึ่ง และไหไห่จิ 50 ขวด ! ”
แค่นั้นเองหรือ !
ใบหน้าของเฟิงเฉินหยูแย่ลง แต่นางก็มีเหตุผลมากกว่านี้ในเวลานี้ นางเดินไประหว่างฮูหยินผู้เฒ่าและเฟิงจินหยวน จากนั้นก็ปลอบใจพวกเขาอย่างสงบ นางพูดกับนากำนัลอาวุโสของตำหนักเซียงว่า “ข้าขอถามท่านได้หรือไม่ ? ”
เฟิงเฉินหยูเกิดมาเป็นสาวงาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อถูกตกแต่งด้วยรอยยิ้มที่สงบ มันเป็นสิ่งที่เปล่งประกายที่สุด นางกำนัลอาวุโสของตำหนักเซียงรู้ดีว่าของกำนัลการหมั้นแบบนี้มันแย่มาก ไม่เพียงแต่นางจะเป็นคุณหนูใหญ่เท่านั้น แต่นางเป็นบุตรสาวของเสนาบดี นางคู่ควรกับของหมั้นที่ดีที่สุด แต่ …
เขายิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหน้าของเขา “องค์ชายได้รับบาดเจ็บสาหัส และพระชายาได้เตรียมของกำนัลไว้ให้ขอรับ”
คำเหล่านี้ทำให้ตระกูลเฟิงชัดเจนว่านี่คือสิ่งที่พระชายาเซียงตั้งใจไว้ ผู้หญิง ใช่แล้ว ช่วยผู้ชายของนางส่งของหมั้นให้กับคนอื่น มันเป็นที่เข้าใจได้ว่าจะมีอารมณ์แบบนี้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมตระกูลเฟิงไม่ควรรู้สึกเศร้าใจกับของหมั้นที่เป็นเช่นนี้
เฟิงเฉินหยูถอนหายใจด้วยความโล่งอก สีหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าและเฟิงจินหยวนไม่ได้ดูย่ำแย่อีกต่อไป ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ตามนี่เป็นการต่อสู้ด้วยความหึงหวงระหว่างผู้หญิง นับจากวันนี้เป็นต้นไปเฟิงเฉินหยูจะแต่งงาน ไม่ว่านางจะพลิกสถานการณ์ได้หรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของนางเอง
กับของหมั้นที่ส่งมา เรื่องนี้ได้รับการจัดการโดยพี่น้องเฉิง แม้ว่าของหมั้นนั้นจะแย่ แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่สุดในหมู่ตระกูลสามัญ เฟิงเฉินหยูเป็นบุตรสาวของอนุ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่นางไม่สามารถมีข้อกำหนดเหมือนกับบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ ไม่ว่าจะพูดอะไร การแต่งงานเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด
พี่น้องเฉิงได้รับของหมั้น จากนั้นยินดีต้อนรับพ่อบ้านด้วยน้ำชา แต่พ่อบ้านบอกว่าเขาต้องกลับไปรายงาน ดังนั้นเขาไม่สามารถอยู่ได้นานและเขาก็กลับไปอย่างรวดเร็ว
จุนม่านยิ้มและพูดกับเฟิงจินหยวน “ท่านพี่ ท่านคิดว่าเราควรเพิ่มอะไรอีกหน่อยเพื่อเป็นสินเดิมของคุณหนูใหญ่หรือไม่เจ้าคะ ? ”
เฟิงจินหยวนไม่พูดอะไร อย่างไรก็ตามฮูหยินผู้เฒ่าที่โกรธมากกล่าวว่า “มีอะไรที่ต้องเพิ่ม ? ข้ารู้สึกว่าเราให้มากเกินไป ไม่ว่าจะพูดอะไรมีชุดเครื่องประดับศีรษะทองคำ สิ่งนั้นมีค่ามากกว่าทุกสิ่งที่ตำหนักเซียงส่งมา ! ”
การแสดงออกของเฟิงเฉินหยูไม่เปลี่ยน นางกลัวจริง ๆ ว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะนำสิ่งต่าง ๆ กลับคืนไป ดังนั้นนางจึงรีบพูดว่า “ท่านย่าให้หลานสาวเป็นของที่ระลึก นอกจากนี้ท่านแม่… นอกจากนี้เฉินซื่อไม่ได้ทิ้งสิ่งของไว้ข้างหลัง เพียงแค่พิจารณาว่าหลานสาวขอท่านย่า นับจากวันนี้เป็นต้นไปไม่ว่าอนาคตของหลานสาวจะยิ่งใหญ่เพียงใด ข้าจะระลึกถึงความเมตตาของท่านย่าเสมอ”
เมื่อนางพูดถึงเรื่องนี้ ฮูหยินผู้เฒ่าจะพูดอะไรได้บ้าง นางถอนหายใจแล้วก็เงียบ
ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงก็ออกมาจากด้านหลังอันชิ สีหน้าของนางยังไม่ดีนัก อันชิเรียกบ่าวรับใช้น้ำชามาให้ แล้วปลอบโยนนาง
ในตอนแรกพวกเขาเชื่อว่าพิธีปักปิ่นเสร็จแล้ว ดังนั้นพวกเขาควรจะถูกไล่ออกไป ที่สนามหน้าบ้านไม่มีร่มเงามาก วันนี้อากาศร้อนอบอ้าว ฮันชิรู้สึกแม้กระทั่งว่านางกำลังทนทุกข์ทรมานจากความร้อนอย่างแท้จริง เนื่องจากนางมีบ่าวรับใช้พัดให้นางไม่หยุด
แต่ในเวลานี้เฟิงจินหยวนก็สะบัดแขนเสื้อของเขา และช่วยฮูหยินผู้เฒ่ากลับไปที่เบาะนั่ง ทุกคนขมวดคิ้วเข้าใจว่าเขามีอย่างอื่นที่จะพูด ดังนั้นพวกเขาจึงหยุดกระซิบ และหันความสนใจไปที่ที่นั่งหัว
คนที่อ้าปากค้างคือเฟิงจินหยวน ก่อนที่เขาจะพูดอะไร เขาหันไปมองเฟิงเซียงหรู มันเป็นเพียงการมอง แต่สิ่งนี้ทำให้เฟิงเซียงหรูสั่นและเอนไปข้างเฟิงหยูเฮง ใบหน้าของนางเปิดเผยความกลัวที่ยากต่อการซ่อน
เฟิงจินหยวนเกลียดคุณหนูสามที่ใกล้ชิดกับเฟิงหยูเฮง แต่เมื่อเขามองที่ทั้งสองยืนอยู่ด้วยกัน เขาก็สามารถเห็นความคล้ายคลึงกันระหว่างคนทั้งสอง
เขาสงบลงแล้วจึงค่อยล้างคอก่อนที่จะพูดว่า “เฉินหยูแก่ขึ้นอีกปีแล้ว และมีการจัดงานที่สำคัญที่สุดในชีวิต ตำหนักเซียงและตระกูลของเรามีข้อตกลงร่วมกัน งานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่จะจัดขึ้นอีก 5 วันหลังจากพิธีวันนี้” ในขณะที่พูดอย่างนี้เขามองเฟิงเฉินหยู “ข้าแค่กลัวว่างานแต่งจะจัดแบบเรียบง่าย”
เฟิงเฉินหยูถอนหายใจเล็กน้อยกับตัวเอง แม้ว่านางจะเตรียมใจไว้บ้าง แต่การได้ยินจากปากบิดาของนางเองก็ยังทำให้นางรู้สึกไม่มีความสุข
แต่เพื่อประโยชน์ในการแต่งงานที่ประสบความสำเร็จในตำหนักเซียง นางได้เตือนตัวเองแล้ว ไม่ว่าการจัดงานจะแย่แค่ไหนนางก็ต้องทนมัน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมันจึงไม่มีความสำคัญต่อเฟิงเฉินหยูอีกต่อไปว่างานแต่งงานนั้นยิ่งใหญ่หรือไม่ สิ่งที่นางต้องการประสบความสำเร็จคืองานแต่งงาน นางไม่สนใจเรื่องภาพลักษณ์อีกต่อไป
เฟิงเฉินหยูก้าวไปข้างหน้า และคำนับเฟิงจินหยวนพูดอย่างใจเย็น “ข้าเข้าใจ ในปัจจุบันสถานการณ์ในราชสำนักยังไม่ชัดเจน และตระกูลเฟิงควรทำตัวสามัญ คงไม่เป็นการดีหากการแต่งงานของบุตรสาวทำให้เกิดปัญหามากขึ้น ยิ่งกว่านั้นเฟิงเฉินหยูยังเป็นบุตรสาวของอนุ และองค์ชายเซียงรับข้าเป็นพระชายารอง ลูกต้องถูกพาเข้าไปในตำหนักเซียงบนรถม้า นั่นก็เพียงพอแล้ว”
เฟิงจินหยวนมองใบหน้าที่สวยงามของเฟิงเฉินหยู และรู้สึกว่าไม่สมควรเล็กน้อย เขารู้สึกผิดอย่างแท้จริงกับบุตรสาวคนนี้ แต่สิ่งที่ต้องพูดไม่เกี่ยวข้องกับเฟิงเฉินหยู ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า ต่อจากสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปเขากล่าวว่า “บุตรสาวของคฤหาสน์ของฮูหยินใหญ่… การแต่งงานของอาเฮงถูกกำหนดไว้ล่วงหน้าแล้ว หากพูดถึงมันตอนนี้เหลือเพียงเฟิงเซียงหรูและเฟิงเฟินไดที่ยังไม่ได้วางแผนงาน”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ความกลัวบนใบหน้าของเฟิงเซียงหรูชัดเจนยิ่งขึ้น เฟิงเฟินไดก็ไม่เต็มใจเช่นกัน ตอนแรกนางได้รับการสู่ขอแต่มันถูกปฏิเสธจากตระกูลเฟิง ปัจจุบันพี่สาวทั้งสองของนางหมั้นกับองค์ชาย แล้วนางล่ะ?
ผู้หญิงคนนี้หวังว่าเฟิงจินหยวนสามารถเปลี่ยนความคิดของเขา และพิจารณาการแต่งงานของนางกับองค์ชายห้า จากการเหลือบมองเฟิงจินหยวน นางพบว่าเขาไม่ได้มองนางเลย เขามองเฟิงเซียงหรู
ร่างกายของเฟิงเซียงหรูแข็งราวกับว่านางกำลังรอคำตัดสิน แม้แต่อันชิก็รู้สึกประหม่า นางเข้าใจว่าตระกูลเฟิงอาจจะหวังเพียงแค่องค์ชายสามเท่านั้น แต่จากสถานการณ์ปัจจุบันองค์ชายเพียงคนเดียวก็ไม่เพียงพอที่จะปกป้องตระกูลเฟิง พวกเขาต้องเตรียมการเพิ่มเติม ถ้าอย่างนั้นเฟิงเซียงหรูจะหมั้นกับใคร ?
บุตรสาวต้องได้รับการปรนนิบัติ และพวกเขาก็ถูกเลี้ยงดูให้แต่งงานในตระกูลที่ดี และให้การช่วยเหลือตระกูลของมารดาของพวกเขา ยิ่งกว่านั้นนางเป็นบุตรสาวของอนุ ในช่วงเวลานี้มันควรจะเป็นบุตรสาวของอนุที่ควรจะไปข้างหน้า แม้ว่านางจะถือว่าเป็นบุตรสาว แต่นางแตกต่างจากเครื่องมือหรือไม่ ?
“วันนี้…” เสียงของเฟิงจินหยวนดังขึ้นอีกครั้ง พูดทีละคำ “วันนี้นอกจากงานของเฟิงเฉินหยูแล้ว งานหมั้นของเฟิงเซียงหรูก็ถูกจัดขึ้นเช่นกัน”
“ข้าไม่ต้องการมัน ! ” ทันใดนั้นเสียงปฏิเสธก็ดังขึ้น เฟิงเซียงหรูกรีดร้องอย่างไม่รู้ตัว ราวกับว่านางบ้าไปแล้ว นางตะโกนซ้ำ ๆ ว่า “ข้าไม่ต้องการ! ข้าไม่ต้องการหมั้น ! ”
“เหลวไหล ! ” ฮูหยินผู้เฒ่าเริ่มโกรธ “บุตรสาวของครอบครัวใดที่ไม่ต้องการหมั้น ? บุตรสาวคนไหนของตระกูลที่ไม่แต่งงาน นี่คือคำสั่งจากบิดา มารดาของเจ้า และคำพูดจากแม่สื่อซึ่งเจ้าจะปฏิเสธไม่ได้! เจ้าคิดว่าตระกูลเฟิงจะเลี้ยงดูเจ้าไปตลอดชีวิตเช่นนั้นหรือ ? ”
อันชิเห็นว่าฮูหยินผู้เฒ่าโกรธมาก และคำพูดของนางก็รุนแรงมากหรือหนักจนเกินไป แม้ว่านางจะไม่มีความสุข แต่นางก็เข้าใจว่าเฟิงเซียงหรูกำลังทำผิด ดังนั้นนางจึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ดึงเฟิงเซียงหรูขึ้น นางก็พูดกับฮูหยินผู้เฒ่าและเฟิงจินหยวนว่า “ท่านแม่ใจเย็นก่อนเจ้าค่ะ ท่านพี่อย่างพึ่งโกรธ คุณหนูสามยังเด็กและไม่สามารถยอมรับสิ่งนี้ได้ทำให้จึงประพฤติตัวไม่เหมาะสม” จากนั้นนางก็ดึงมือเฟิงเซียงหรูเพื่อบอกให้นางขอโทษอย่างรวดเร็ว
แต่เฟิงเซียงหรูรู้สึกงุนงง นางเต็มไปด้วยความคิดเกี่ยวกับตระกูลเฟิงกำหนดการแต่งงานของนาง แต่นางไม่ต้องการแต่งงาน แต่ถ้าตระกูลเฟิงไม่ได้วางแผนให้นางแต่งงานกับคนที่นางอยากแต่งงาน นางควรทำอย่างไร นางควรทำอย่างไร
นางหันมามองเฟิงหยูเฮงอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตา
เฟิงหยูเฮงมองผู้หญิงคนนี้ และความทรงจำของเจ้าของดั้งเดิมก็กลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง ในเวลานั้นนางนั่งอยู่ในศาลาและเรียนรู้คำศัพท์ และเฟิงเซียงหรูจ้องมองนางจากด้านหลังหิน ผมของนางผูกขึ้นเหมือนขนมปังนึ่งสองก้อน แก้มของนางกลม นางดูเหมือนตุ๊กตากระเบื้อง นอกจากนี้ปู่เหยาเซียนได้มาที่คฤหาสน์เพื่อเยี่ยมนางนำสิ่งต่าง ๆ จำนวนมากมาฝากนาง ในเวลานั้นนางไม่สนใจ นางรู้ชัดเจนว่ามีตาเล็ก ๆ คู่หนึ่งมองนางอยู่ อย่างไรก็ตามนางไม่เคยคิดที่จะแบ่งปันสิ่งที่นางกิน เมื่อตระกูลเหยาพบกับหายนะ มารดาและบุตรก็ถูกไล่ออกจากคฤหาสน์
ความทรงจำเหล่านี้กลับมาปรากฏใหม่ และเฟิงหยูเฮงเข้าใจในทันที ร่างนี้ยังคงมีความคิดและสัญชาตญาณของเจ้าของดั้งเดิม ความคิดเหล่านี้ต้องการให้นางช่วยเฟิงเซียงหรู เจ้าของร่างเดิมชอบน้องสาวคนนี้
แต่… เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วและมองนางเป็นเวลานาน เฟิงเซียงหรูรู้สึกว่ามีความหวังว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนไป นางเห็นเฟิงหยูเฮงส่ายหน้าเล็กน้อย…
