ตอนที่ 417 การแต่งงานของบุตรสาวทั้งสอง
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าของนางทำให้หัวใจของเฟิงเซียงหรูยิ่งจมดิ่งลงเนื่องจากรู้สึกสิ้นหวัง เมื่อนางมองกลับไปที่เฟิงจินหยวน ดวงตาของนางเปิดเผยเพียงสองคำเท่านั้นคือ ไม่ยอม
เฟิงจินหยวนพูดตามติดมาทันทีโดยไม่มีใครคาดคิดว่า “ไม่กี่วันที่ผ่านมาตระกูลบุมาเพื่อหารือเกี่ยวกับการแต่งงานในนามของแม่ทัพแห่งตะวันออก คนที่พวกเขาสนใจคือเฟิงเซียงหรู ข้าและย่าของเจ้าได้พูดคุยเรื่องนี้และตกลงไปแล้ว”
เฟิงเซียงหรูใช้เวลาเพียงไม่กี่อึดใจในการทำความเข้าใจ เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วหแน่น นางไม่เคยคิดเลยว่าคนผู้นั้นจะเป็นบุชง
บุชง… นางเริ่มคิดเกี่ยวกับมัน ตระกูลบุได้รับการสนับสนุนจากองค์ชายสี่ ซวนเทียนยี่เสมอ เมื่อเฟิงเซียงหรูหมั้นกับบุชงเป็นที่ชัดเจนว่าตระกูลเฟิงกำลังมองหาเส้นทางใหม่สำหรับตนเอง เนื่องจากเป็นกรณีนี้ทำไมไม่ส่งนางไปยังตำหนักปิง
ในขณะที่เฟิงหยูเฮงกำลังคิดอย่างนี้ เฟิงเฉินหยูก็ยังสงสัยเช่นกัน นางรู้ว่าตระกูลไม่สามารถฝากความหวังทั้งหมดไว้ในตัวนางคนเดียวได้ ไม่ช้าก็เร็วน้องสาวสองคนนี้จะต้องถูกส่งไปอยู่เคียงข้างองค์ชาย แต่นางไม่เคยคิดว่าตระกูลเฟิงจะมีความคิดที่แตกต่างกัน ส่งนางไปยังตระกูลบุและองค์ชายสี่
นางสงบสติอารมณ์และพูดว่า “ขอแสดงความยินดีกับน้องสามด้วย”
ด้วยการพูดของนาง ฮันชิและจินเฉินก็ติดตามด้วยเช่นกันกล่าวว่า “ขอแสดงความยินดีกับคุณหนูสามด้วยเจ้าค่ะ”
จุนม่านมองที่เฟิงเซียงหรูและถอนหายใจกับตัวเอง อย่างไรก็ตามนางยังคงพูดในเรื่องเดียวกันกับที่คนอื่นพูด โดยเอ่ยว่า “คุณหนูสาม ด้วยชุดแต่งงานของเจ้า เราจะต้องแลกเปลี่ยนหนังสือการหมั้น หลังจากนั้นจะมีการถามเวลาตกฟากเพื่อตรวจสอบความเข้ากันได้… ” นางหยุดครู่หนึ่งแล้วถามเฟิงจินหยวน “ท่านพี่ ตระกูลบุบอกบอกหรือไม่ว่าคุณหนูสามจะแต่งงานในฐานะฮูหยินใหญ่ หรือฮูหยินรอง ? ” นางไม่ได้พูดอะไรกับอนุ อย่างไรก็ตามในฐานะที่เป็นบุตรสาวของเสนาบดี ถึงแม้ว่านางจะไม่ได้เป็นฮูหยินใหญ่ก็ตาม แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่นางจะเป็นอนุ
เฟิงจินหยวนมองดูที่เฟิงเซียงหรูที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง และหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความทุกข์ เขาตะโกนด้วยความโกรธทันทีและพูดว่า “อย่าคิดว่าตระกูลไม่ได้คิดถึงเจ้าเลยสักนิด ในอดีตบุตรสาวของอนุเป็นฮูหยินรองเสมอ และบุชงก็เป็นแม่ทัพหลักเช่นกัน โดยปกติถ้าเจ้าจะแต่งงานก็คงจะดีอยู่แล้วถ้าเจ้าเป็นฮูหยินรอง แต่ข้าก็ยังพยายามต่อสู้เพื่อให้เจ้ามีตำแหน่งเป็นฮูหยินใหญ่ เซียงหรูคิดให้รอบคอบ ตระกูลเฟิงปฏิบัติต่อเจ้าดีหรือไม่ดี”
เฟิงเซียงหรูไม่สามารถได้ยินคำพูดเหล่านี้ แต่อันชินำพวกเขาไปสู่หัวใจ นางย่อมเข้าใจดีถึงความสำคัญของตำแหน่งในฐานะฮูหยินใหญ่ของแม่ทัพแห่งตะวันออก lสำหรับเฟิงเซียงหรูที่ได้รับโชคนี้เอาไว้ ชัดเจนว่ามันเป็นตระกูลเฟิงที่ปฏิบัติต่อนางอย่างดี
นางเผยความคิดของนางทันที นางดึงเฟิงเซียงหรูคุกเข่าลงกับนาง จากนั้นนางก็คำนับเฟิงจินหยวนและฮูหยินผู้เฒ่าโดยกล่าวว่า “ขอบคุณท่านฮูหยินผู้เฒ่าที่ให้การสนับสนุน และขอบคุณท่านพี่สำหรับการวางแผนที่ดีนี้เจ้าค่ะ”
แต่เฟิงเซียงหรูไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว นางได้รับการชักจูงจากอันชิและแสดงให้เห็นถึงความสิ้นหวังบนใบหน้าของนาง เรื่องนี้ทำให้เฟิงจินหยวนและฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกไม่พอใจ
ไม่ใช่แค่สองคนเท่านั้นที่ไม่พอใจ เฟิงเฉินหยูและเฟิงเฟินไดก็เหมือนกัน เฟิงเฉินหยูไม่เคยคิดว่าเฟิงเซียงหรูจะกลายเป็นฮูหยินใหญ่ของบุชง สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร แม้ว่านางจะแต่งงานกับองค์ชาย ในตอนท้ายนางก็ยังเป็นพระชายารอง ทั้งคู่เป็นบุตรสาวของอนุ แต่เฟิงเซียงหรูจะเป็นฮูหยินใหญ่ของแม่ทัพได้ ในฐานะพี่สาว นางจะเหลือหน้าอีกหรือ ?
เฟิงเฟินไดก็โกรธเช่นกัน ในความเป็นจริงนางยังจ้องฮันชิแล้วกล่าวว่า “เจ้าแสดงความยินดีกับนางเพื่ออะไร ? ”
เท่านั้นฮันชิจำเรื่องขององค์ชายห้าได้ และรู้สึกเสียใจกับเฟิงเฟินไดทันที
ในพิธีการแต่งงานครั้งนี้ การแต่งงานของบุตรสาวสองคนได้ถูกกำหนดไว้แล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฟิงเฉินหยูซึ่งงานแต่งงานของพวกเขาจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ 5 วัน หลังจากที่พวกเขาแยกย้ายกันไปแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าก็รีบไปซื้อชุดแต่งงาน
เฟิงเซียงหรูถูกลากกลับไปโดยอันชิ หลังจากที่พวกเขาเดินออกจากสายตาของตระกูลเฟิง นางก็เริ่มพยายามปลอบโยนอย่างขมขื่น “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เต็มใจ และข้ารู้ว่าเจ้ามีคนอื่นอยู่ในใจ แต่เฟิงเซียงหรู แม้ว่าเจ้าจะเรียกข้าว่าแม่รอง ข้ายังเป็นมารดาของเจ้า แม้ว่าทุกคนในโลกจะพยายามทำร้ายเจ้า แต่ข้าก็ไม่ทำ ท่านฮูหยินผู้เฒ่าพูดถูก การแต่งงานของบุตรสาวเป็นคำสั่งจากบิด มารดา และสิ่งที่ตัดสินใจในการจับคู่ ข้าเป็นอนุของตระกูลเฟิง และข้าไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับการแต่งงานของเจ้าได้ ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าคงเป็นเหมือนคุณหนูใหญ่ และถูกส่งไปยังตำหนักขององค์ชายเพื่อเป็นพระชายารองหรือสนม แต่ข้าไม่เคยคิดว่าตระกูลเฟิงจะอนุญาตให้เจ้าเป็นฮูหยินใหญ่ของแม่ทัพ เซียงหรูอย่าสร้างปัญหาอีกเลย”
อันชิพูดอย่างจริงจัง ทุกคำที่เต็มไปด้วยเหตุผล แต่เฟิงเซียงหรูไม่ได้ยิน นางไม่เชื่อว่านี่เป็นพระคุณ สำหรับนาง การแต่งงานกับบุชงเป็นสิ่งที่เทียบเท่ากับการตกลงกับตระกูลเฟิง นางจะซื้อขายชีวิตของนางเองในการค้านี้ การค้านี้ไม่ว่าจะประสบความสำเร็จหรือล้มเหลว มันจะคงอยู่ไปตลอดชีวิตที่เหลือของนางและนางจะไม่มีความหวังใด ๆ นางจะไม่สามารถมีความฝันที่เป็นจริง และนางจะไม่สามารถฝันถึงคนผู้นั้นได้ทุกวัน และนางจะไม่มีโอกาสได้ไปพูดคุยกับพี่รองของนาง นางจะต้องวางแผนชีวิตของนางเอง
หัวใจของนางเปลี่ยนไปและนางก็ตอบสนองทันที นางไม่เต็มใจ มันเป็นอย่างที่อันชิได้กล่าวไว้ นี่เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว อย่างน้อยตอนนี้ดูเหมือนว่านางจะทำได้ดีกว่าเฟิงเฉินหยู ซึ่งแต่งงานเข้าตำหนักขององค์ชายในฐานะพระชายารอง นางเป็นคนที่มีบุคลิกเงียบสงบอยู่แล้ว นางพร้อมแล้วที่จะมีชีวิตแบบนี้นับตั้งแต่วินาทีที่นางเกิด นางรู้ตั้งแต่อายุน้อยและนางยอมรับมันมานานแล้ว แต่ทำไมทันใดนางถึงเปลี่ยน
เฟิงเซียงหรูหยุดและเงยหน้าขึ้นมาคิดอย่างรอบคอบ หลังจากนั้นไม่นานในที่สุดนางก็รู้ว่านางมีความคิดที่แตกต่างไปจากก่อนหน้านี้ และพี่รองเป็นคนสอนนางเกี่ยวกับเรื่องนี้
เฟิงหยูเฮงเคยพูดกับนางว่าชีวิตของคน ๆ หนึ่งนั้นสั้นเพียงไม่กี่สิบปี แม้ว่านางจะมีอายุยืนยาว แต่นางสามารถมีชีวิตได้ถึง 100 ปีหรือไม่ ? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมในชีวิตนี้นางไม่ควรให้ความสนใจมากเกินไปกับสิ่งที่คนอื่นคิดกับนาง นางควรทำสิ่งที่นางต้องการจะทำ ถ้าใครบังคับให้นางทำอะไร ถ้านางไม่ชอบนางก็สามารถปฏิเสธได้โดยตรง ในชีวิตของนางนางจะเป็นคนที่ตัดสินใจเอง แม้ว่าอีกด้านหนึ่งเป็นบิดาและมารดาของนาง พวกเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปยุ่ง !
“ใช่แล้ว ! ” ทันใดนั้นนางก็ตะโกน จากนั้นใบหน้าที่หม่นมองของเฟิงเซียงหรูก็หายไปทันทีแทนที่ด้วยแสงสว่าง นางคว้าแขนของอันชินางกล่าวว่า “ท่านแม่กลับเรือนก่อน ข้ามีเรื่องต้องคุยกับพี่รอง” หลังจากพูดเรื่องนี้นางก็หันหลังกลับและวิ่งออกไป
ตอนแรกอันชิก็ตกตะลึง ทันทีหลังจากนี้เฟิงเซียงหรูวิ่งจากไป และนางถอนหายใจซ้ำ ๆ นางรู้ว่าเฟิงเซียงหรูจะไปขอความช่วยเหลือ แต่นางคิดกับตัวเองว่าเฟิงหยูเฮงอาจไม่สามารถให้ความช่วยเหลือได้ในเรื่องนี้ แม้ว่านางจะทำได้ ในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น ? เฟิงเซียงหรูชอบองค์ชายเจ็ด ผู้ที่ไม่ได้ดูเหมือนว่าเขาอยู่ในอาณาจักรแห่งความเป็นมนุษย์ มีความหวังอะไรบ้าง ? ถ้าองค์ชายเจ็ดผู้นั้นไม่ดี จะเป็นใครในอนาคต ? มีทางเลือกที่ดีกว่าบุชงหรือไม่ ?
นางเฝ้าดูบ่าวรับใช้ของเฟิงเซียงหรูวิ่งตามนางไป แล้วร้องตะโกนอย่างไร้ประโยชน์ “เอาล่ะ ไม่ต้องตาม ! ปล่อยนางไป ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดมันจะเป็นการดีที่สุดสำหรับนางที่จะยอมแพ้ทั้งหมด”
เฟิงเซียงหรูวิ่งตรงไปที่ทางเข้าคฤหาสน์ แม้ว่าจะมีการกล่าวกันว่าคุณหนูไม่สามารถออกไปได้เมื่อพวกเขาต้องการ ต้องได้รับอนุญาตจากฮูหยินผู้เฒ่าก่อนที่จะได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอก อย่างไรก็ตามเฟิงเซียงหรูบอกว่านางจะไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลที่อยู่ใกล้ ๆ ก็ได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอก
ดังนั้นนางจึงไล่ตามเฟิงหยูเฮง และมาถึงทางเข้าคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล เมื่อทหารองครักษ์เห็นว่าเป็นนาง พวกเขาก็ปล่อยนางทันที
ในที่สุดเมื่อนางตามทัน เฟิงหยูเฮงก็นั่งอยู่ในลานหน้าบ้านของนางแล้ว เฟิงเซียงหรูกำลังหอบหายใจด้วยความเหนื่อย นางพยายามหายใจเข้าและไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเจ้าต้องออกกำลังกาย เมื่อข้าไม่อยู่บ้าน เจ้าก็ไม่ได้ฝึกฝนใช่หรือไม่ ? ”
เฟิงเซียงหรูหายใจหอบเป็นเวลานาน ในที่สุดนางก็สามารถพูดได้อีกครั้ง นางคว้าแขนของเฟิงหยูเฮงและขอร้อง “พี่รอง ช่วยข้าด้วยนะเจ้าคะ เซียงหรูไม่อยากแต่งงานกับบุชง”
แน่นอนเฟิงหยูเฮงเข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้หมายถึงอะไรที่มาที่นี่ ดึงนางไปนั่งบนเก้าอี้หิน นางกล่าวว่า “เรื่องการแต่งงาน ท่านพ่อเป็นคนจัดการ ข้าไม่มีสิทธิ์คัดค้าน ยิ่งกว่านั้นไม่ว่าเราจะมองจากมุมไหน การเป็นฮูหยินใหญ่ของบุชงเป็นสถานะที่ค่อนข้างสูง”
“ข้าไม่ต้องการสถานะสูง!” เฟิงเซียงหรูโกรธเล็กน้อย และเสียงของนางก็เปล่งออกมา “ไม่ว่าเขาจะเป็นแม่ทัพหรือไม่ก็ตาม ไม่ว่าข้าจะเป็นฮูหยินใหญ่หรือไม่ก็ตาม ข้าไม่สนใจสิ่งเหล่านั้น ! คนที่ข้าไม่ชอบแม้ว่าจะเป็นฮ่องเต้ ข้าจะไม่แต่งงานกับเขา ! ”
เฟิงเซียงหรูก็ตกตะลึงทันที จากนั้นนางก็ตกใจและเริ่มรู้สึกกลัว
นี่เป็นคำพูดของการก่อกบฏ ถ้ามีคนได้ยินเรื่องนี้ นางมีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่หรือไม่ ? นางมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง มีบ่าวรับใช้อยู่ในสวนนี้ พวกเขาเดินไปรอบ ๆ เพื่อทำงาน แม้แต่วังซวนและหวงซวนก็ยังยืนอยู่ด้านหลังเฟิงหยูเฮง ทุกคนที่อยู่ในสนามได้ยินคำพูดที่ดังเหล่านี้ แต่…
เฟิงเซียงหรูสับสน หากสิ่งนี้ถูกกล่าวถึงในเรือนบ้านของนาง อันชิอาจปิดหน้าต่างและประตูด้วยความกลัว จากนั้นนางก็จะบอกบ่าวรับใช้ทั้งหมดว่าไม่ต้องพูดอะไรซักคำในเรื่องนี้ แบบนี้นางคงอยู่ต่อไปอีกหลายวัน แต่ทำไมมันถึงดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังพูดสิ่งนี้ออกไป ทำไมไม่มีใครมีปฏิกิริยา ?
ในขณะที่นางรู้สึกสับสน หวงชวนไม่สามารถกลั้นหัวเราะได้ กล่าวว่า “คุณหนูสามไม่ต้องกลัวเจ้าค่ะ ตรงนี้คุณหนูสามสามารถพูดอะไรก็ได้ที่ต้องการจะพูด ไม่มีใครสนใจและไม่มีใครที่จะกระจายข่าวนี้ไป”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ยิ่งกว่านั้นสิ่งที่เจ้าพูดถูกต้อง ตราบใดที่เจ้าไม่ชอบแม้แต่เง็กเซียนฮ่องเต้ก็ไม่ต้องสนใจ”
“พี่รองสัญญาว่าจะช่วยข้าได้หรือไม่เจ้าคะ ? ” เฟิงเซียงหรูร่าเริงทันที “พี่รอง ช่วยข้าหลุดพ้นจากการแต่งงานครั้งนี้ได้หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงไม่ตอบกลับ นางถามนางว่า “ไม่ช้าก็เร็วเจ้าจะต้องแต่งงาน พรุ่งนี้จะเป็นตระกูลที่แตกต่าง เซียงหรู ถ้าเจ้าไม่แต่งงานกับใครเลย เจ้าจะแต่งงานกับใคร พี่เจ็ดหรือ?”
นางพูดถึงพี่เจ็ดออกมาโดยตรง และมันก็กระแทกเข้าที่หัวใจของเฟิงเซียงหรู มันเจ็บอีกครั้งและนางก็ไม่ยอมปล่อย
เฟิงหยูเฮงรู้ถึงความคิดของผู้หญิงคนนี้ และนางก็เตือนผู้หญิงคนนี้ว่า “เจ้าต้องคิดให้รอบคอบ นั่นอาจเป็นเส้นทางที่ไม่สิ้นสุด ไม่ว่าเจ้าจะพยายามมากแค่ไหน เจ้าอาจไม่สมหวัง”
“ข้ารู้” เฟิงเซียงหรูเงยหน้าขึ้นมา และกล่าวว่า “ข้าไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นมากนัก ท่านแม่กล่าวว่าข้าไม่ควรมีความหวังมากเช่นนี้ เพื่อให้สามารถเป็นฮูหยินใหญ่ของแม่ทัพบุก็ถือว่าได้รับความโปรดปรานจากตระกูลเฟิงแล้ว แต่พี่รอง เซียงหรูก็ไม่เต็มใจ ช่วยข้าที ข้าขอร้อง”
“เจ้าต้องการให้ข้าช่วยเจ้ายกเลิกการหมั้นนี้หรือช่วยให้เจ้าแต่งงานเข้าตำหนักจุน ? ” นางมองไปที่เฟิงเซียงหรูด้วยสีหน้าที่น่ากลัวและจริงจัง
เฟิงเซียงหรูกล่าวว่า “ยกเลิกการหมั้นเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้า “ในความจริงข้าไม่สามารถช่วยเจ้าได้เช่นกัน เซียงหรู เจ้าสามารถยกเลิกได้ในวันนี้ แต่ก็มีวันพรุ่งนี้เสมอ ข้าช่วยเจ้ายกเลิกการหมั้นไม่ได้จริง ๆ นั่นเป็นเหตุผลที่เรื่องนี้จะขึ้นอยู่กับความพยายามของเจ้าเอง หากเจ้าต้องการเปลี่ยนชีวิตของเจ้าเอง เจ้าไม่สามารถพึ่งพาผู้อื่นได้ เจ้าต้องแข็งแกร่งด้วยตัวเอง คิดเกี่ยวกับสิ่งที่ข้าสอนเจ้าในอดีต หากเจ้าไม่เต็มใจจริง ๆ ให้ไปต่อสู้ด้วยตัวเอง เจ้าอายุเพียง 11 ปีเท่านั้น แม้ว่าจะมีการมีส่วนร่วมสิ่งนี้หรือไม่ 4 ปีนั้นมีเวลามากสำหรับหลายสิ่งที่จะเกิดขึ้น”
นางไม่รู้ว่าเฟิงเซียงหรูจะเข้าใจนางได้ไหมถ้านางพูดแบบนี้ นางมองเด็กผู้หญิง ผมของนางยังคงมัดขึ้นเหมือนซาลาเปา กับความคิดบางอย่างในใจของนาง ในใจของนาง นางก็ยังรู้สึกว่ามันทนไม่ได้เลย
นางบอกกับวังซวน “ไปตรวจสอบเฉียนหยิน”
วังซวนไม่มีข้อคัดค้านใด ๆ นางพยักหน้าและกำลังจะจากไป แต่เมื่อนางหันหลังกลับ นางก็ถูกเรียกกลับโดยเฟิงหยูเฮง “ช้าก่อน… ลืมมันไปซะ”
