ตอนที่ 418 ท้ายที่สุดนางก็ด้อยกว่าเฟิงหยูเฮง
เฟิงหยูเฮงสามารถตรวจสอบสวรรค์และโลกได้ แต่นางก็ยังไม่สามารถตรวจสอบเบื้องหลังของซวนเทียนฮั่ว นางรู้ดีว่าหยูเฉียนหยินนั้นมีปัญหา และนางรู้ชัดเจนว่ามีบางอย่างแปลก ๆ เกี่ยวกับตัวของหยูเฉียนหยิน แต่นางไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ นางไม่รู้ว่านางควรเริ่มตรวจสอบจากตรงไหน นอกจากนี้คนผู้นั้นคือซวนเทียนฮั่ว ไม่ใช่สามีของนางที่ยอมให้นางทำอะไรก็ได้ เขาไม่ใช่ซวนเทียนหมิงที่ยอมให้นางทำทุกอย่างที่นางพอใจ นั่นคือคนที่เป็นเหมือนเทพเซียน เขาสบายดีที่… นางไม่รู้วิธีจัดการเรื่องนี้
ลืมมันไปเถอะ นางถอนหายใจเบาๆ “ข้าต้องเชื่อใจพี่เจ็ด หากเขาไม่พูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าจะไม่ถามหรือตรวจสอบ” คำพูดเหล่านี้บอกวังซวน
วังซวนรู้ว่าเฟิงหยูเฮงรู้สึกไม่สบายใจ แต่นางก็ยังถามว่า “แล้วคุณหนูสาม ? ”
นางกล่าวว่า “ปล่อยนางไป ให้นางคิดอย่างรอบคอบ หากนางไม่สามารถพัฒนาตัวเองที่ไม่ยอมยอมแพ้ได้ แม้ว่าข้าจะพยายามช่วยนางอย่างเต็มที่ ข้าก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ยิ่งกว่านั้นข้าไม่สามารถปกป้องนางได้ตลอดชีวิต ท้ายที่สุดผู้คนต้องพึ่งพาตนเอง”
เฟิงเซียงหรูก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน คนจะต้องพึ่งพาตัวเอง แต่นางก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร นางเองก็ไม่สามารถเข้าใจพี่รองของนางซึ่งมีอายุมากกว่านางเพียง 2 ปีได้ แต่ดูเหมือนว่าจะมีความสามารถมากกว่าแม่รองของนางเอง สองปีที่ผ่านมาสร้างความแตกต่างอย่างมากหรือไม่ ?
ออกจากคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล นางไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์เฟิง นางไม่เคยกล้าออกไปไหนคนเดียว อาจเป็นเพราะนางตกใจมากทำให้นางต้องเดินไปบนถนนสายหลักอย่างสับสน เมื่อนางรู้สึกตัว นางยืนอยู่หน้าร้านเย็บปักของอันชิ
ร้านนี้มีขนาดไม่ใหญ่ แต่ก็ยังได้รับความนิยม ทุกเดือนสามารถมอบเงินช่วยเหลืออันชิและเฟิงเซียงหรูให้ อันชิและเฟิงเซียงหรูสามารถประหยัดได้ อันชิพึ่งพาที่นี้เพื่อเป็นสินเดิมที่ดีกับเฟิงเซียงหรู
เฟิงเซียงหรูยืนอยู่หน้าร้านเย็บปักถักร้อย และนึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่อันชิพูด เมื่อนางแต่งงานแล้วสิ่งนี้จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของสินเดิมของนาง แม้ว่านางจะไม่ได้รับความโปรดปรานหรือความรักจากสามีของนาง และนางก็ไม่มีบุตรที่จะไว้ใจ ด้วยร้านนี้นางก็จะไม่อดตาย
แต่เฟิงเซียงหรูไม่ต้องการมัน ครั้งแรกที่อันชิยังพึ่งพาร้านนี้ ถ้านางเอามันไป อันชินั้นจะทำอะไร? การอาศัยอยู่ในตระกูลเฟิงที่ดุร้ายซึ่งไม่มีรายได้จากแหล่งใดที่ต้องพึ่งพา นางจะสบายดีหรือไม่ ? นอกจากนี้หากนางไม่ได้มีความรักกับสามีในอนาคตของนาง ก็ยังมีร้านนี้ ? การมีชีวิตอยู่นั้นสำคัญจริง ๆ หรือ ?
ในขณะที่จิตใจของนางยุ่งเหยิงจากความคิดเหล่านี้ นางได้ยินเสียงที่ชัดเจนมาจากภายในร้าน มันเป็นเด็กผู้หญิงที่พูดว่า “ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นสวยจริง ๆ ข้าอยากได้”
เฟิงเซียงหรูมองเข้าไปในร้านแล้วเห็นหญิงสาวสวมชุดสีฟ้าทะเลสาบ นางชี้ไปที่ผ้าเช็ดหน้า และพูดกับเสมียนว่า “ข้าอยากได้ผ้าเช็ดหน้านั่น”
เจ้าหน้าที่มีการแสดงออกขอโทษโดยกล่าวว่า “คุณหนู ข้าต้องขอโทษจริงๆ ผ้าเช็ดหน้านี้มีคนสั่งไว้ขอรับ ข้าขายให้คุณหนูไม่ได้จริง ๆ ลองดูผืนอื่นก่อนขอรับ หากมีอย่างอื่นที่คุณหนูต้องการ ข้าจะลดราคาให้เป็นพิเศษขอรับ”
หญิงสาวไม่พูดและเฟิงเซียงหรูขมวดคิ้ว ขณะที่นางกำลังจะเข้ามาช่วย นางได้ยินอีกฝ่ายพูดว่า “ไม่เป็นไร ไว้ข้าจะมาในภายหลัง หากคนผู้นั้นไม่ต้องการมัน เจ้าก็ขายให้ข้า ถ้าคนผู้นั้นรับไป ข้าจะเลือกผืนอื่น” ในขณะที่นางพูด อารมณ์ของนางก็ดูดี และนางก็ปกปิดความรู้สึกทั้งหมดของนาง
เฟิงเซียงหรูรู้สึกอิจฉานิดหน่อย มันเป็นเรื่องยากมากที่จะมีเด็กผู้หญิงที่ดูดี นางเป็นเหมือนพี่รองของนาง และนางก็เป็นเหมือนองค์หญิงซวนเทียนเก้อ
ขณะที่นางกำลังคิดอยู่นี้ นางเห็นหญิงสาวหันกลับและเดินออกจากร้าน เฟิงเซียงหรูตกใจและดูเหมือนว่าลมหายใจของนางหยุดลงครู่หนึ่ง
นั่นคือ… หญิงสาวที่อยู่กับองค์ชายเจ็ด นางชื่ออะไร พี่รองเคยพูดชื่อนาง นางคือ…หยูเฉียนหยิน
นางตกใจยืนตัวแข็งอยู่ที่นั้น หยูเฉียนหยินเดินออกมา หญิงสาวเห็นเฟิงเซียงหรู และดูเหมือนจะจำบางอย่างได้ ทันใดนั้นนางก็ส่งเสียง “อ่า” พูดตรงไปที่เฟิงเซียงหรู “ข้าเคยเห็นเจ้ามาก่อนที่อยู่นอกคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล เจ้าเป็นน้องสาวขององค์หญิงแห่งมณฑลใช่หรือไม่ ? ”
เฟิงเซียงหรูไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดกับนาง นางสูญเสียสิ่งที่ต้องทำเล็กน้อย แต่หยูเฉียนหยินนั้นมีชีวิตชีวา ดังนั้นมันก็ดีถ้าเฟิงเซียงหรูไม่พูด นางสามารถพูดคุยต่อไปได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นนางจึงพูดอีกครั้งถามว่า “ข้าชื่อหยูเฉียนหยิน เจ้าชื่ออะไร?”
เฟิงเซียงหรูตกใจ แต่พูดว่า “ข้าชื่อเฟิงเซียงหรู”
“เฟิงเซียงหรูนั้นเป็นชื่อที่ไพเราะจริง ๆ ” คำชมของหยูเฉียนหยินเป็นความจริงใจอย่างแท้จริง จากนั้นนางมองที่เฟิงเซียงหรูและชื่นชมอย่างจริงใจอีกครั้ง “เจ้าก็งดงามเช่นกัน พี่เจ็ดพูดถึงเจ้าก่อนหน้านี้”
เมื่อได้ยินนางพูดสิ่งนี้ เส้นประสาทในหัวใจของเฟิงเซียงหรูได้รับการกระตุ้นทำให้นางต้องคิดถาม “องค์ชายเจ็ดพูดว่าอะไรหรือ ? ”
หยูเฉียนหยินหัวเราะและเดินไปข้างหน้า เฟิงเซียงหรูมัวแต่ตกใจ ไม่ได้ตามนางไปทันที หยูเฉียนหยินเดินเร็วมาก ดังนั้นเฟิงเซียงหรูจึงยกชุดของนางขึ้นและวิ่งตามนางเพราะกลัวว่านางจะคลาดกับหยูเฉียนหยิน
โชคดีที่หยูเฉียนหยินไม่ได้ไปไกลมาก นางบอกกับเฟิงเซียงหรูอย่างรวดเร็ว “พี่เจ็ดบอกว่าองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันมีน้องสาว 2 คน และนางสนิทกับหนึ่งในพวกเขา”
“แค่นั้นหรือ ? ” เฟิงเซียงหรูไม่ยอมแพ้ “องค์ชายเจ็ดพูดแค่นั้นหรือ ? ”
หยูเฉียนหยินกระพริบตาก็ดูเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่างในสายตาของเฟิงเซียงหรู นางตกใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตามนางฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว จากนั้นนางก็พูดพร้อมกับยิ้มว่า “มีอีกมาก ! พี่เจ็ดบอกว่าเขาได้พบกับน้องสาวขององค์หญิงแห่งมณฑลสองสามครั้ง และนางเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก ๆ ”
หัวใจของเฟิงเซียงหรูก็สั่นเล็กน้อย แก้มของนางเขินเล็กน้อย แต่หยูเฉียนหยินเรียกเขาว่าพี่เจ็ดทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ อย่างไรก็ตามนางไม่รู้ว่าควรพูดอะไร นางทำได้เพียงติดตามหยูเฉียนหยิน นางมองหยูเฉียนหยินที่เดินไปรอบ ๆ เมืองหลวงอย่างสงสัย
หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็มาถึงสะพานเล็ก ๆ ที่มีน้ำไหลอยู่ข้างล่างอย่างช้า ๆ ในวันที่อากาศร้อนจัดมันทำให้อากาศเย็นลง หยูเฉียนหยินแสดงออกอย่างมีความสุข ดึงเฟิงเซียงหรูขึ้นบนสะพาน ในขณะที่วิ่งนางกล่าวว่า “อย่าทำอย่างนั้น อย่าเพียงแค่ทำตาม ก้าวเล็ก ๆ เช่นนี้ต่อไป วิ่ง วิ่งเข้าไปในสายลม ความรู้สึกแบบนั้นเป็นอิสระ เมื่อข้าเพิ่งพบพี่เจ็ด เขาก็ดึงข้าและวิ่งไปข้างหน้าแบบนี้ ในเวลานั้นข้าคิดกับตัวเองว่าถ้าไม่มีทางตัน ข้าก็มีความสุขที่จะวิ่งต่อไปเช่นนี้”
เฟิงเซียงหรูรู้สึกว่าขาของนางหมดแรง มันมีขบวนแห่งานแต่งงานมาจากอีกด้านหนึ่งของสะพาน เสียงแห่งความสุขและเสียงเพลงทำให้นางรู้สึกอารมณ์เสียมากขึ้น
สะพานค่อนข้างแคบ ดังนั้นหยูเฉียนหยินดึงเฟิงเซียงหรูไปที่ด้านข้าง และกล่าวว่า “มันเป็นขบวนงานแต่งงาน ! ให้พวกเขาผ่านไปก่อน”
แต่คนที่แบกแคร่นั้นด้วยเหตุผลบางอย่าง เท้าของเขาเดินอย่างเชื่องช้าทำให้เขาชนเข้ากับเฟิงเซียงหรู ขาของเฟิงเซียงหรูหมดแรงอยู่แล้วและนางก็เสียสมดุล เอนหลังนางหล่นจากสะพาน
หยูเฉียนหยินตกใจ และตะโกนเสียงดัง ๆ “เฟิงเซียงหรู ! ” จากนั้นนางยื่นมือออกไปคว้านาง น่าเสียดายที่นางทำได้เพียงแค่จับเสื้อของเฟิงเซียงหรู
เฟิงเซียงหรูล้มลง และเห็นหยูเฉียนหยินเอื้อมมือออกไป แต่จับนางไม่ได้ จากนั้นหยูเฉียนหยินแสดงความกังวลและตะโกนชื่อของนางเสียงดัง ทันใดนั้นนางก็คิดว่าถ้าพี่รองของนางอยู่ที่นี่ นางจะกระโดดจากสะพานและจับนาง เช่นนี้นางจะพานางกลับไป ท้ายที่สุดหยูเฉียนหยินคนนี้ไม่ดีเท่าพี่รองของนาง
นางหลับตาแล้วรอตกลงไปในน้ำ ในความเป็นจริงนางได้เตรียมที่จะจมน้ำตาย
น่าเสียดายที่เสียงของการตกลงไปในน้ำไม่ได้ดังขึ้นมา หลังของนางไม่ตกลงไปในน้ำ อย่างไรก็ตามมันถูกยกขึ้นโดยมือที่ใหญ่และอบอุ่น จากนั้นนางก็ถูกพาขึ้นไปในอากาศด้านข้าง
เฟิงเซียงหรูตกใจและลืมตาอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามสิ่งที่นางเห็นเป็นใบหน้าของชายที่โตแล้ว ชายคนนั้นดูเหมือนจะอายุไม่เกิน 20 ปี และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกล้าหาญ เขาอุ้มนางราวกับว่าเขากำลังแบกแมวตัวเล็ก ๆ ดูเหมือนกับว่าเขาไม่ได้ใช้พลังมาก ในขณะที่เขาลงจอดบนพื้นอย่างมั่นคง เรื่องนี้ทำให้ประชาชนที่ตกตะลึงที่จะปรบมือ
ทันใดนั้นใบหน้าของเฟิงเซียงหรูเป็นสีแดง เมื่อนางกระโดดออกจากร่างของเขาอย่างรวดเร็วและถอยกลับไปไม่กี่ก้าว จากนั้นนางก็โค้งคำนับและกล่าวว่า “ขอบคุณมากที่ช่วยชีวิตข้าไว้”
คนนั้นไม่พูด นางงุนงงและเงยหน้าขึ้นมอง อย่างไรก็ตามไม่ว่านางจะมองอย่างไรนางก็รู้สึกว่าคนผู้นี้ดูคุ้นตาเล็กน้อย ดูเหมือนนางจะเคยเห็นคนผู้นี้มาก่อน
นางเงยหน้าขึ้นและคิดอย่างรอบคอบ หลังจากคิดมานานนางก็ไม่สามารถคิดออกได้ ในเวลานี้ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตนางไว้พูดกับนางว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า ข้าช่วยคู่หมั้นของข้าเองเป็นสิ่งที่ข้าต้องทำ ในฐานะที่เป็นบุตรสาวของตระกูลเฟิง เจ้าอ่อนแอเกินไปจริง ๆ”
เฟิงเซียงหรูตกใจและมองดูคนนี้อีกครั้ง ทันใดนั้นนางก็ตระหนักได้ ! ไม่แปลกใจที่นางรู้สึกว่าเขาคุ้นตา คนผู้นี้คือบุชง แม่ทัพทางตะวันออกที่นางเพิ่งหมั้นกับเขา
นางสูญเสียสิ่งที่ต้องทำเล็กน้อย นางก้มหน้าลง นางไม่ต้องการพูดกับเขา อย่างไรก็ตามนางยังคงคิดถึงสิ่งที่บุชงเพิ่งพูดไป
อ่อนแอเกินไป อีกคนที่บอกว่านางอ่อนแอเกินไป เป็นไปได้ไหมที่นางอ่อนแอมากจนกลายเป็นภาระแก่ผู้อื่น ? แต่นางจะแข็งแกร่งขึ้นได้อย่างไร ?
ในขณะที่นางกำลังคิดถึงเรื่องเหล่านี้อยู่ หยูเฉียนหยินวิ่งมาจากสะพานแล้ววนรอบเฟิงเซียงหรู 2 รอบ จากนั้นนางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “โชคดีที่เจ้าไม่เป็นอะไร ไม่งั้นข้าจะไม่รู้วิธีอธิบายองค์หญิงแห่งมณฑลอย่างไร ดีที่เจ้าไม่เป็นอะไร ข้าสัญญากับพี่เจ็ดว่าข้าจะกลับไปกินข้าวด้วย ข้าคงต้องขอตัวกลับก่อน”
หยูเฉียนหยินจากไปเมื่อนางบอกว่านางจะจากไป ในที่สุดเมื่อเฟิงเซียงหรูได้สติขึ้นมา นางก็ไปไกลแล้ว เฟิงเซียงหรูขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วมองไปที่บุชง และกล่าวว่า “ขอบคุณท่านแม่ทัพบุมากที่ช่วยชีวิตข้า ข้าขอตัวกลับก่อน” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็เดินออกไป และจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก
บุชงมองตามร่างที่เดินจากไปแล้วส่ายหัวอย่างช้า ๆ เขาคิดกับตัวเอง โอ้ เฟิงจินหยวน เจ้ามีความคิดดี ๆ สำหรับการแต่งงาน หากไม่ใช่เพื่อตระกูลบุที่ไม่ต้องการฝากความหวังทั้งหมดไว้กับองค์ชายสี่ เขาก็คงไม่ต้องการที่จะยอมรับข้อตกลงนี้ แต่เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ คิ้วของหญิงสาวคนนั้นมีความคล้ายคลึงกับเฟิงหยูเฮงเล็กน้อย อย่างไรก็ตามริมฝีปากล่างของนางยื่นมากกว่าเล็กน้อย และสายตาของนางก็ไม่เย็นชา
เฟิงเซียงหรูหนีกลับไปที่คฤหาสน์เฟิง อันชิไม่รู้ว่านางไปไหน อันชิคิดว่านางอยู่ที่เรือนตงเซิง นางรู้ว่าเฟิงเซียงหรูอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นนางจึงไม่ได้ถามคำถามมากเกินไป
แต่ใครจะรู้ว่าเฟิงเซียงหรูกลับมาที่คฤหาสน์ บ่าวรับใช้มารายงานว่า “คุณหนูสาม แม่ทัพบุส่งคนมามอบของบางอย่างให้เจ้าค่ะ”
เมื่อมีคนกล่าวเช่นนี้ อันชิคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีและต้อนรับพวกเขาอย่างรวดเร็ว แต่เฟิงเซียงหรูไม่เข้าใจเจตนาของบุชง เขาประกาศอย่างชัดเจนว่านางอ่อนแอที่ข้างแม่น้ำ ทำไมเขาถึงส่งของกำนัลมา
ในเวลานี้บ่าวรับใช้ได้นำคนผู้นั้นเข้ามาในห้องแล้ว ชายคนนั้นอุ้มผลไม้สองสามกล่องแล้วพูดกับเฟิงเซียงหรูโดยไม่แสดงความเห็นว่า “คุณหนูสาม นี่เป็นของกำนัลที่ส่งโดยแม่ทัพบุ เพื่อช่วยปลอบขวัญคุณหนูขอรับ”
เฟิงเซียงหรูขมวดคิ้วไม่ต้องการอธิบาย อันชิไม่เข้าใจความหมายของการปลอบขวัญ เฟิงเซียงหรูเสียขวัญเมื่อไหร่ ? ขณะที่นางกำลังจะถาม บ่าวรับใช้รับของกำนัล หญิงสาวอีกคนวิ่งเข้ามาแล้วกล่าวว่า “คุณหนูสาม ตำหนักจุนส่งคนมามอบของให้คุณหนูเจ้าค่ะ”
