ตอนที่ 419 การยืดเส้นยืดสายขององค์หญิงแห่งมณฑล
การรายงานนี้ทำให้ทุกคนสับสน เฟิงเซียงหรูมองคนที่เข้ามาที่อยู่ข้างหลังบ่าวรับใช้และหัวใจของนางก็เริ่มเต้นรัว
บ่าวรับใช้จากตระกูลบุก็แปลกใจเล็กน้อยเช่นกัน แต่ก็เป็นคนที่มาจากตำหนัก และนั่นก็คือตำหนักจุน แน่นอนว่าเขาไม่กล้าแสดงออกถึงความไม่พอใจ ดังนั้นเขาจึงหลบไปด้านข้างโดยให้พื้นที่บางส่วน
ใบหน้าของอันชิดูไม่ดีเช่นกันและมองไปที่เฟิงเซียงหรู แต่เฟิงเซียงหรูจะมีแก่ใจที่จะมองนางหรือ ตาของนางจับจ้องอยู่ที่นางกำนัลซึ่งถูกส่งจากตำหนักจุน
มันเป็นนางกำนัลที่อายุมากกว่านาง และดูเหมือนจะอายุประมาณ 17 หรือ 18 ปี ในแง่ของการปรากฏตัวและการถือของ นางมีความสง่างามมาก ก่อนอื่นนางไปคำนับเฟิงเซียงหรูแล้วโค้งคำนับอันชิ ก่อนที่จะกล่าวว่า “องค์ชายจุนกลับจากต่างมณฑล และนำของสดใหม่กลับมา และพระองค์ได้เตรียมของสำหรับองค์หญิงแห่งมณฑลและคุณหนูสามเจ้าค่ะ” นางนำสิ่งที่อยู่ในมือของนางออกมาที่เฟิงเซียงหรูแล้วกล่าวว่า “ไม่ใช่ของที่มีราคาแพงเป็นพิเศษ มันเป็นเพียงผลไม้แห้ง คุณหนูสามโปรดอย่ารังเกียจเจ้าค่ะ”
เฟิงเซียงหรูโบกมือของนาง “ไม่เลย ข้าชอบมัน” นางรู้สึกตื่นตระหนก และมีความสุขนิดหน่อยและนางก็รู้สึกผิดหวังกับสิ่งที่ต้องทำ นางถือผลไม้แห้งราวกับว่ามันเป็นสมบัติบางอย่าง แม้แต่คนโง่ก็สามารถเห็นความสุขบนใบหน้าของนาง
คนที่มาจากคฤหาสน์บุอายเล็กน้อย เขารู้สึกว่าเขาได้พบความลับบางอย่าง มันเป็นความลับที่เจ้านายของตระกูลเขาอาจไม่รู้ มีบางคนอยู่ในหัวใจของคุณหนูสามของตระกูลเฟิง !
อันชิเห็นว่าบรรยากาศไม่ดี ดังนั้นนางจึงเริ่มจัดการสถานการณ์อย่างรวดเร็ว นางยิ้มกับนางกำนัลจากตำหนักจุน “เจ้ามาจากคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลหรือ ? ”
บ่าวรับใช้พยักหน้า “เจ้าค่ะ”
อันชิดึงเฟิงเซียงหรูและแอบหยิกนางแล้วกล่าวเสริมว่า “องค์หญิงแห่งมณฑลสนิทกับคุณหนูสาม เมื่อใดก็ตามที่นางได้รับของที่ดี นางก็จะแบ่งให้คุณหนูสาม เมื่อองค์ชายเจ็ดส่งผลไม้แห้งให้ คุณหนูสามก็ได้รับเช่นกัน”
บ่าวรับใช้คนนั้นเป็นคนฉลาดและเข้าใจในความหมายของอันชิ ดังนั้นนางจึงไม่ได้เปิดเผย นางยิ้มให้ทั้งสองและโค้งคำนับก่อนกลับไป
บ่าวรับใช้จากตระกูลบุไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่ต่อไป ดังนั้นเขาจึงกล่าวคำอำลาและตามนางกำนัลออกไป
หลังจากที่พวกเขาจากไปแล้ว อันชิได้แย่งผลไม้แห้งที่เฟิงเซียงหรูกอดและกล่าวว่า “คุณหนูสาม ! เจ้าต้องตื่นจากความฝัน ! หากทัศนคติของเจ้าในวันนี้ถูกตระกูลบุล่วงรู้ เจ้าจะต้องลำบาก ! แม้ว่าจะอีกหลายปีกว่าที่เจ้าจะแต่งงาน คฤหาสน์เฟิงจะไม่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีเช่นกัน ! ”
เฟิงเซียงหรูมีชีวิตชีวาจากการตะโกนของนาง แก้มเล็ก ๆ ของนางกลายเป็นสีแดงสด นางลองสองสามครั้งเพื่อคว้าผลไม้แห้งกลับมาจากอันชิ แต่ไม่สามารถทำได้ ดังนั้นนางจึงหันกลับมาและเททุกสิ่งที่ตระกูลบุนำมาลงบนพื้น
สิ่งที่บุชงส่งมานั้นไม่มีอะไรดีเป็นพิเศษ มันไม่มีอะไรมากไปกว่าขนมอบที่ซื้อข้างถนน เมื่อเฟิงเซียงหรูเทมันไปทั่วพื้น พวกมันก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อตกพื้น
อันชิเงื้อมือของนางขึ้นด้วยความโกรธ แต่นางไม่สามารถเอามือลง เพราะหญิงสาวที่อยู่ต่อหน้านางไม่ใช่แค่บุตรสาวของนาง นางยังเป็นคุณหนูสามของคฤหาสน์เฟิง แม้ว่านางจะเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดในฐานะอนุ แต่นางก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะตบนาง
มารดาและบุตรสาวจ้องหน้ากันเริ่มร้องไห้ด้วยกัน อันชิคว้าเฟิงเซียงหรูแล้วดึงนางเข้ามาในอ้อมกอดแล้วพูดว่า “ถ้าเจ้าจะโทษใคร เป็นเพราะข้าไร้ความสามารถ และเป็นได้เพียงอนุเท่านั้น ถ้าข้าเป็นฮูหยินใหญ่ของตระกูลเฟิง บางที… บางทีข้าอาจช่วยให้เจ้าบรรลุความต้องการของเจ้าได้”
เฟิงเซียงหรูตกใจและผละออกจากอ้อมกอดอันชิอย่างรวดเร็ว จากนั้นนางจ้องที่อันชิ “แม่รองอย่าคิดแบบนั้น เฟิงเซียงหรูไม่เคยดูถูกแม่รอง และข้าไม่เคยบ่นเลยว่าท่านเป็นแค่อนุ ตำแหน่งฮูหยินใหญ่ไม่ใช่สิ่งที่ดี เราจะต้องไม่โลภ ยิ่งกว่านั้น…” นางไตร่ตรองเล็กน้อย “แม้ว่าข้าจะเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ การที่จะได้อยู่กับองค์ชายเจ็ด… ก็คงเป็นไปไม่ได้”
อันชิถอนหายใจ ในขณะที่เช็ดน้ำตาให้เฟิงเซียงหรู นางกล่าวว่า “ข้าแค่คิดถึงเรื่องนี้ ตำแหน่งฮูหยินใหญ่ ข้าไม่มีความตั้งใจนั้น ข้าแค่หวังว่าเจ้าจะได้แต่งงานกับตระกูลที่ดีจากนั้นใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมีความสุข เจ้าต้องจำไว้ว่าถ้าเจ้าไม่มีความสามารถเช่นเดียวกับคุณหนูรอง คุณหนูของทุกตระกูลก็เป็นเช่นนี้”
เฟิงเซียงหรูเข้าใจเหตุผลโดยทันที แต่สำหรับนางที่จะเรียนรู้ถึงความสามารถของเฟิงหยูเฮง ถึงแม้ว่านางจะถูกทุบตีจนตาย นางก็ไม่สามารถทำได้ เด็กหญิงตัวน้อยเศร้าและเริ่มร้องไห้ขณะนั่งยอง ๆ อยู่บนพื้น
ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงนั่งอยู่ในห้องของนางในเรือนตงเซิง นางกินขนมอบที่ซวนเทียนฮั่วส่งมา วังซวนและหวงซวนยืนเคียงข้างนาง แต่สีหน้าของหวงซวนน่าเกลียดเล็กน้อย ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง นางกล่าวว่า “ข้าไม่ชอบดูการกระทำของนางแบบนั้น นางเลียนแบบคุณหนู นางได้ยินเรื่องนี้เกี่ยวกับการแสดงของเด็กสาวที่นั่นได้อย่างไร ? ”
วังซวนแนะนำ “อย่าพึ่งโกรธ จะเกิดอะไรขึ้นหากนั่นเป็นเพียงอารมณ์ธรรมชาติของนาง ? ”
“เป็นไปได้อย่างไร ! ” หวงซวนสบตา “แล้วเราจะวางเดิมพันอะไร ถ้านางเป็นอย่างนั้นข้าจะ… ข้าจะ… ” นางพูดซ้ำอีกซักพัก แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้เลย
เฟิงหยูเฮงโบกมือของนางขัดจังหวะการสนทนา “เดาสิ ใครส่งหยูเฉียนหยินมา ? ”
“หืม ? ” ทั้งสองงงงวย วังซวนคิดสักพักแล้วถามว่า “คุณหนูหมายถึงว่านางมีเบื้องหลังแบบนั้นหรือเจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงยักไหล่ และยิ้ม “สามารถบังคับพี่เจ็ดให้เล่นละครด้วยได้ พี่เจ็ดไม่มีทางเลือกนอกจากเล่นตามบทละครนี้” ถามบ่าวรับใช้สองคน แต่ในเวลาเดียวกันนางก็คิดว่าจะต้องมีเรื่องวิกฤติ
นางอารมณ์เสียเล็กน้อย ในเวลานี้บ่าวรับใช้คนหนึ่งเข้ามา และรายงานว่า “มีคนมาจากตำหนักหยูเจ้าค่ะ”
ทั้งสามมองไปที่ประตู และเห็นเป่ยจื่อซึ่งดูหน้าตาหม่นหมองทันที
เฟิงหยูเฮงโบกมือให้เขา “เป่ยจื่อเข้ามาได้”
เมื่อเป่ยจื่อเข้ามา ใบหน้าของเขาดูไม่มีความสุขมาก ! หวงซวนรู้สึกงงงวย “ฝ่าบาทลงโทษเจ้าหรือ ? ”
เป่ยจื่อส่ายหน้าของเขา
วังซวนยังถามว่า “มันเป็นงานที่ยากหรือไม่ ? ”
เป่ยจื่อส่ายหัวอีกครั้ง
ในท้ายที่สุดเฟิงหยูเฮงถามว่า “มันคืออะไร เจ้าออกไปและมีคนขโมยกระเป๋าเงินของเจ้าหรือไม่”
เป่ยจื่อตื่นตกใจแล้วพยักหน้าอย่างแท้จริง
หวงซวนเศร้าโศก “ตอนนี้เจ้าอายุเท่าไร เจ้าให้คนขโมยเงินของเจ้าได้จริงหรือ ? ”
จากนั้นเป่ยจื่อก็กล่าว “ไม่ใช่ข้าที่ถูกขโมยไป… มันคือองค์หญิง ! ” เขามองไปที่เฟิงหยูเฮงใบหน้าของเขากำลังจะร้องไห้ “หมอผีซางคังทำให้สูญเสียอาหาร ! และเขากำลังทำให้สูญเสียไก่”
คำพูดเหล่านี้ทำให้เฟิงหยูเฮงรู้สึกสับสนอย่างมาก “ข้าเข้าใจได้ว่าการสูญเสียอาหาร บางทีเขากินมากเกินไป แต่เจ้าหมายความว่าอย่างไร สูญเสียไก่ ? ”
เป่ยจื่อบอกกับนางว่า:“ หมอผีซางคังพูดว่าเขาต้องการฝึกหัดยา แต่เขามักจะใช้ชีวิตผู้คนในอดีตเพื่อฝึก ตอนนี้เขาไม่สามารถทำแบบนั้นได้ ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนมาใช้ไก่สด ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมามีไก่เสียชีวิตกว่า 200 ตัว ตำหนักหยูกินไก่ทุกมื้อ และองค์ชายไม่สามารถทนได้อีกแล้ว”
เฟิงหยูเฮงหน้ามืดลง ซางคังเจ้าโง่ ! นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินว่ามีคนใช้ไก่ในการรักษาด้วยยา
จากนั้นเป่ยจื่อกล่าวว่า “ฝ่าบาทบอกให้ข้ามาหาองค์หญิง เพื่อเป็นอันตรายต่อไก่เช่นนี้มีวัตถุประสงค์ทางการแพทย์หรือไม่ ? หากไม่มีวัตถุประสงค์ เราจะไม่ให้เขาฆ่าไก่อีกต่อไป”
เฟิงหยูเฮงโบกมือ “ไม่มีอะไร ไม่มีจุดหมายอย่างสมบูรณ์ แต่ถ้าเขาต้องการฆ่าไก่ ปล่อยให้เขาฆ่ามัน ! หากเขาสามารถฆ่าไก่ทั้งหมดในโลกให้ข้าได้ องค์หญิงแห่งมณฑลคนนี้จะยอมรับเขาเป็นลูกศิษย์”
บ่าวรับใช้สองคนนึกถึงเรื่องที่นางกลัวไก่ ดังนั้นพวกเขาจึงพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ใช่ ให้เขาฆ่าพวกมันต่อไป หากเจ้าทนไม่ได้ที่จะกินมัน ก็ส่งพวกมันไปที่บ้านในเขตชานเมือง เด็ก ๆ ชอบกินมัน”
จากนั้นเป่ยจื่อกล่าวว่า “ใช่ ! ข้าลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร ไม่เป็นไร ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้จะกลับไป และสั่งให้ซางคังฆ่าพวกมันต่อไป ตราบใดที่มีร้านค้า ตำหนักของเราก็ไม่จำเป็นต้องกินมันต่อไป การฆ่าไก่ไม่ได้มีราคาแพง”
เฟิงหยูเฮงแสดงความพึงพอใจของนาง จากนั้นกล่าวว่า “ข้ารู้ความตั้งใจของเขา ซางคังนั้นต้องใจเย็นลง ไม่ว่าคนนั้นจะสามารถใช้งานได้หรือไม่ และควรจะใช้เขาอย่างไร มันเป็นสิ่งที่ข้าต้องคิดเพิ่มเติมอีกนิดหน่อย”
เป่ยจื่อแสดงออกอย่างเคร่งเครียด และกล่าวว่า “ไม่เป็นไรขอรับ นอกจากนี้ยังมีข่าวจากค่ายทหาร ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นในการหลอมเหล็ก องค์หญิงสบายใจหรือไม่ขอรับ”
เฟิงหยูเฮงได้ยินข่าวนี้ และถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตลอดเวลานี้เรื่องของการหลอมเหล็กยังคงเป็นสิ่งที่นางกังวล นางกลัวว่าจะมีข้อผิดพลาดบางอย่างเกิดขึ้น ในตอนแรกนางคิดว่านางจะไปที่เสี่ยวโจวหลังจากกลับมาที่เมืองหลวง จากนั้นกลับไปที่ค่ายทหารทันที ใครจะคิดว่าหลายสิ่งหลายอย่างจะเกิดขึ้น นอกจากการถอนหายใจ ไม่มีอะไรที่นางสามารถทำได้ นางสามารถใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุดและจัดการเรื่องต่างๆ อย่างรวดเร็ว นอกจากนั้นไม่มีอะไรที่นางจะทำได้
หลังจากเป่ยจื่อออกไป นางถามวังซวน “พระชายาเซียงได้รับแจ้งหรือไม่”
วังซวนพยักหน้า “ตามคำแนะนำของคุณหนู พระชายาได้รับการบอกเล่าทุกอย่าง พระชายาเซียงขอให้ฮองเฮาเชิญคนที่มีประสบการณ์มากที่สุดของพระราชวัง ในวันแต่งงานนางจะถูกพาจากพระราชวังฮ่องเต้มายังตำหนักเซียงโดยตรง จะไม่มีข้อผิดพลาดเจ้าค่ะ”
“ดีมาก” นางหลับตาลงเล็กน้อยอารมณ์ของนางดูเหมือนจะดีขึ้นมากจากเมื่อก่อน
เรื่องเฟิงเฉินหยูไม่ใช่ว่ามันจะไม่ได้รับการจัดการ แต่ยังไม่ถึงเวลา เมื่อถึงเวลาแล้วทุกอย่างจะได้รับการจัดการ
“ข้าหิว” ด้วยอารมณ์ของนางดีขึ้น นางแจ้งวังซวน “รีบไปบอกพ่อครัวจากโรงเตี้ยมครัวเทพเตรียมไหล่หมูให้ข้า”
หวงซวนยิ้มแล้วก็ออกไป วังซวนกล่าวว่า “คุณหนูกินอาหารกลางวันน้อย กินอีกเล็กน้อยสำหรับมื้อเย็น”
ในความเป็นจริงแล้ววังซวนไม่จำเป็นต้องเตือนนางถึงสิ่งนี้ เฟิงหยูเฮงเป็นคนที่ไม่เคยทำร้ายตัวเอง นางคนเดียวสามารถกินไหล่หมูจนหมดโรงเตี้ยมครัวเทพได้
อย่างไรก็ตามในวันนี้หลังจากที่ยกไหล่หมูขึ้นมา อารมณ์ของนางก็ลดลงอีกครั้งหลังจากกัดเพียงไม่กี่ครั้ง
วังซวนสับสนโดยถามว่า “คุณหนูมีอะไรผิดปกติหรือเจ้าค่ะ”
หวงซวนพูดอย่างตรงไปตรงมา “มันไม่อร่อยหรือเจ้าคะ ? พ่อครัวทำรสชาติอ่อนไปหรือเจ้าค่ะ หรือเขาลืมวิธีการปรุงอาหารหลังจากเปลี่ยนครัวหรือเจ้าคะ”
เฟิงหยูเฮงเล่นตะเกียบของนาง และยังคงสะกิดหนังไหล่หมู ในขณะที่จิ้มนางกล่าวว่า “มันไม่เกี่ยวกับพ่อครัว ไหล่หมูนี้ยังคงอร่อยเหมือนเมื่อก่อน เพียงว่าเมื่อข้ากินข้านึกถึงหยูเฉียนหยิน มันเหมือนมีเรื่องรำคาญใจข้า มันน่ารำคาญจริงๆ”
“บ่าวรับใช้คนนี้ก็โกรธนางเช่นกันเจ้าค่ะ” หวงซวนกล่าวว่า “เพื่อพูดถึงสิ่งที่สาว ๆ ชอบทานนี่ไม่ยากเลยที่จะรู้ ท้ายที่สุดคุณหนูสั่งอาหารสองจานนั้นทุกครั้งที่คุณหนูไปที่โรงเตี้ยมครัวเทพ แต่หยูเฉียนหยินนั้นชัดเจนเกินไป นางคิดว่านางฉลาดหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงไม่พูดเป็นเวลานาน แต่ตะเกียบก็หยุดจิ้มไหล่หมู หลังจากนั้นไม่นานความคิดที่โผล่เข้ามาในใจของนาง นางส่งหวงซวน “ไปบอกพ่อครัวให้เขาทำไหล่หมูอีกอัน คราวนี้ให้เขาเติมน้ำตาลทำให้หวานมาก ๆ ”
หวงซวนไม่เข้าใจความหมายของสิ่งนี้ และคิดเพียงว่าคุณหนูของนางก็อยากกินอะไรที่หวาน ดังนั้นนางจึงออกคำสั่งนี้
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาไหล่หมูอีกอันก็มาเสิร์ฟ เฟิงหยูเฮงมองดูผิวมันที่ไหล่หมู และรู้ว่าหวานมาก ๆ รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของนาง เมื่อหลับตาลงเล็กน้อยนางก็บอกวังซวน “ไปหากล่องอาหารมาใส่ แล้วเจ้าทั้งสองคนก็ต้องไปกับองค์หญิงแห่งมณฑลคนนี้”
“คุณหนูจะไปไหนเจ้าค่ะ”
“ที่ไหนหรือ” นางยักไหล่ และยิ้มเยาะเย้ย “ไม่มีใครที่รักการกินไหล่หมูหรือ เป็นคนดีและส่งไปให้นาง”
