ตอนที่ 426 ใครจะเป็นผู้ชำระหนี้
เมื่อซวนเทียนหมิงพูดอย่างนี้ ทหารองครักษ์รีบเดินไปหาเฟิงเฉินหยูทันที และอุ้มนางขึ้นจากพื้น โดยไม่สนใจว่านางจะมีสติหรือไม่ พวกเขาลากนางไปตามพื้นและเดินไปที่ประตูหลักของตำหนัก มีบางคนที่ทนไม่ได้ที่จะดูสิ่งนี้ นอกจากนี้ใบหน้าของเฟิงเฉินหยูก็งดงามเกินไป มันงดงามมากจนทำให้ผู้คนจำนวนมากใจอ่อนและให้อภัยกับทุกสิ่งที่นางทำ
เฟิงเฉินหยูฟื้นขึ้นมาพร้อมกับถูกลากไป หลังจากมองไปรอบ ๆ ฝูงชน นางก็สังเกตเห็นการแสดงออกอย่างเคร่งขรึมของพวกเขาทันที นางรู้วิธีใช้รูปร่างหน้าตาของตัวเองเสมอ แม้ว่านางจะอยู่ในสภาพแย่มาก นางก็ยังสามารถทำให้ผู้คนเห็นใจเพราะรูปลักษณ์ของนาง สิ่งนี้ทำให้สามคนพูดพร้อมกันทันที “ช้าก่อน ช้าก่อน ! ” จากนั้นคนผู้หนึ่งไปที่ห้องโถงและวิงวอนแทนนางโดยกล่าวว่า “อาจจะมีคนใส่ร้ายคุณหนูใหญ่ตระกูลเฟิง ได้โปรดอภัยโทษให้นาง ! นาง…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ ทันใดนั้นมีร่างหนึ่งวิ่งเข้ามาจากในห้องโถง ไม่มีใครสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน แต่พวกเขาเห็นร่างนั้นสะบัดแส้ใส่คนที่อ้อนวอนขอให้ยกโทษให้นาง ในพริบตาคนที่พูดก็หยุดกึก ปากของเขาเปิดออกและเลือดไหลออกมาจากลิ้นทันที
คนผู้นั้นถึงเสียชีวิตทันทีหลังจากสูญเสียลิ้นของเขา เมื่อเขาล้มลง สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นคือใบหน้าที่มีหน้ากากทองคำปิดบังอยู่
“มีใครที่จะขออภัยโทษแทนเฟิงเฉินหยูอีกหรือไม่ ? ” ซวนเทียนหมิงยืนอยู่กลางลาน และมองไปรอบ ๆ ฝูงชน แส้ในมือของเขายังขดอยู่รอบ ๆ ลิ้นของคนผู้นั้น
อีกสองคนที่เคยอ้อนวอนก็ก้มหน้าลง พวกเขาไม่กล้าพูดต่อ แค่ข้ออ้างง่าย ๆ ก็ทำให้คนผู้นั้นเสียชีวิต มีคนจำคนที่ถูกแส้จนตายได้ จริง ๆ แล้วนั่นเป็นขุนนางขั้นสอง ทุกคนรู้ว่าต้องใช้เวลาและความพยายามมากแค่ไหนในการปีนขึ้นสู่ตำแหน่งดังกล่าวได้ แต่ท้ายที่สุดกลับต้องมาตายแบบนี้ มันไม่น่าเศร้าหรอกหรือ ?
เฟิงเฉินหยูถูกลากออกไปแล้วเสียงร้องไห้ที่ปวดร้าวก็หยุดลง สิ่งที่เหลืออยู่คือบรรยากาศการเฉลิมฉลองที่จืดชืด พระชายาเซียงมีความคิดริเริ่มที่จะยืนอยู่ในสนาม และเอ่ยว่า “เรื่องในวันนี้เป็นความอัปยศอดสูสำหรับตำหนักเซียงของข้า สำหรับพระชายารองที่ถูกพาตัวไปยังไม่ได้รับการตรวจสอบล่วงหน้านั้นเป็นความผิดพลาดของข้าในฐานะพระชายาเอก ข้าจะเข้าไปในพระราชวังเพื่อขออภัยโทษจากเสด็จพ่อ ทุกคนโปรดกลับไป”
ด้วยคำสั่งนี้ แขกทุกคนก็ออกไปไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่ องค์ชายสามเริ่มโกรธแล้ว และองค์ชายเก้าก็เริ่มฆ่าผู้คนแล้ว หากพวกเขายังคงอยู่ พวกเขากลัวว่าจะมีแต่ผลเสีย
ทุกคนออกไปรวมทั้งองค์ชายก็กลับไปยังตำหนักของตน หยูเฉียนหยินจับที่แขนเสื้อของซวนเทียนฮั่ว และกล่าวว่า “พี่เจ็ดกลับกันเถอะ”
ซวนเทียนฮั่วเหลียวมองนางแต่ไม่พูดอะไรเลย อย่างไรก็ตามเขาเริ่มเดินออกไป เมื่อผ่านซวนเทียนหมิง เขากล่าวว่า “เราจะกลับก่อน” ดังนั้นเขาจึงออกจากตำหนักเซียงไปพร้อมกับหยูเฉียนหยิน
นี่เป็นครั้งแรกที่เฟิงหยูเฮงให้ความสนใจกับรูปร่างของหยูเฉียนหยิน นางมักจะรู้สึกว่ามันคุ้นตาเล็กน้อย อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถเข้าใจว่าความคุ้นตานี้มาจากไหน
ในเวลานี้แม่นมของพระราชวังก็คำนับและจากไป พระชายาเซียงจ้องมองที่เฟิงหยูเฮงจากนั้นก็หันไปหาเฟิงจินหยวนและกล่าวว่า “การทำให้ชื่อเสียงของราชวงศ์เสื่อมเสีย ข้าจะเข้าไปในพระราชวังเพื่อขอการอภัยโทษ ใต้เท้าเฟิงคงไม่คิดจะจากไปหรอกนะ ใช่หรือไม่ ? ”
เฟิงจินหยวนพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เสนาบดีผู้นี้จะเข้าไปในพระราชวังพร้อมกับพระชายาเซียงพะยะค่ะ” แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนี้ เขาก็ไม่เข้าใจสถานการณ์นี้อย่างแน่นอน เขาหันกลับมามองพี่น้องเฉิงอย่างไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตามทั้งสองไม่ได้มองเขา ทั้งคู่กำลังคุยกับเฟิงหยูเฮง ไม่มีอะไรที่เฟิงจินหยวนสามารถทำได้นอกจากถอนหายใจและติดตามพระชายาเซียงออกไป
ซวนเทียนหมิงดึงมือของเฟิงหยูเฮง “กลับกันเถิด ฮวงจุ้ยในที่นี้ไม่ดี”
คำพูดเหล่านี้เกือบจะทำให้ปอดขององค์ชายสามระเบิดจากความโกรธ ในขณะที่เขาได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ข้าคิดว่าหลังจากที่พี่สาวของข้าแต่งงานกับพี่สาม ข้าจะมอบเหมืองหยกคืนกลับไป ใครจะรู้ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น ดูเหมือนว่าสวรรค์ไม่ต้องการให้ข้าล้มละลาย ! ” หลังจากพูดอย่างนี้นางหัวเราะอย่างมีเลศนัยแล้วเดินกรีดกรายตามซวนเทียนหมิงไป พี่น้องเฉิงตามหลังพวกเขาและกลับไปที่คฤหาสน์เฟิง
ข้างในตำหนักเซียง ป้ายผ้าไหมสีแดงยังคงแขวนอยู่ และคำว่าโชคดีก็ถูกแขวนไว้เช่นกัน เสื้อเจ้าบ่าวขององค์ชายสามยังคงอยู่ในร่างกายของเขา แต่มันก็ไม่มีชีวิตชีวาอีกต่อไป พื้นที่ปกคลุมไปด้วยความเงียบงัน ในความเป็นจริงไม่ใช่คนเดียวที่พูด แม้แต่ตวนมู่ชิงก็เงียบสนิท
ไม่นานนักดนตรีคนหนึ่งรวบรวมความกล้าหาญและก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังถามว่า “ข้าขอถามได้หรือไม่ขอรับ ข้าควรจะพูดกับใครเพื่อจ่ายค่าจ้างของคณะพะยะค่ะ ? ”
เมื่อเฟิงหยูเฮงและพี่น้องเฉิงกลับไปที่คฤหาสน์เฟิง ฮูหยินผู้เฒ่านำทุกคนรอที่ทางเข้าคฤหาสน์ เมื่อเห็นทั้งสามคนกลับมา เขาเดินไปข้างหน้าเพื่อถามจุนม่าน แต่จุนม่านพาฮูหยินผู้เฒ่ากลับไปที่ห้องโถงใหญ่ของเรือนโบตั๋น ในเวลาเดียวกันนางเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่ตำหนักเซียง
ไม่มีอะไรให้นางหลีกเลี่ยงการพูดถึง เรื่องนี้น่าจะแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงทั้งหมด
เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเข้าไปในห้องโถง นางไม่มีโอกาสนั่งลงก่อนที่นางจะได้ยินข่าวนี้ จุนม่านเข้าใจนางเป็นอย่างดี และฮูหยินผู้เฒ่าได้ล้มลงบนพื้น หลังจากที่ได้ยินนางกรีดร้องอย่างไม่สิ้นสุด “เวรกรรมอะไรของข้า ! ”
เฟิงเฟินไดฟังเรื่องนี้และรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้อง ด้วยนิสัยของเฟิงเฉินหยู ถ้านางไม่แน่ใจว่าร่างกายของนางหายดีแล้ว นางจะไม่กล้าแต่งงานเข้าตำหนักเซียงด้วยความมั่นใจ เป็นไปได้หรือไม่ที่มีบางคนทำอะไรกับนาง
จิตใต้สำนึกของเฟิงเฟินได นางพบว่าพี่รองของนางนั่งที่นั่นและดื่มชาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เฟิงเฟินไดคิดในใจของนางและความปรารถนาที่จะเยาะเย้ยเฟิงเฉินหยูหายไป นางนั่งอยู่ที่ฝั่งของฮันชิในขณะที่ฟังเสียงร้องไห้ของฮูหยิน
ฮูหยินผู้เฒ่าร้องไห้มาพักหนึ่งแล้วรู้สึกว่าไม่มีอะไรอีกต่อไป หลังจากคิดแล้วใครจะรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ทันใดนั้นนางก็ชี้ไปที่เฟิงหยูเฮงและถามด้วยเสียงดัง “เจ้าก็อยู่ที่นั่นในเวลานั้น ทำไมเจ้าไม่ช่วยพูดให้พี่สาวของเจ้า ? เห็นได้ชัดว่านางได้รับอันตรายจากใครบางคน นาง…” ในขณะที่นางพูด ฮูหยินผู้เฒ่าก็จำได้ว่าเฟิงจินหยวนเคยบอกนางว่าเฟิงเฉินหยูได้บอกเขาอย่างชัดเจนว่านางหายดีแล้ว ในเวลานั้นพวกเขาสบายใจและมั่นใจอย่างมาก ทีนี้เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้น เป็นไปได้หรือไม่ที่เฟิงหยูเฮงเป็นคนทำ ? เมื่อความคิดนี้ปรากฏขึ้น ไม่ว่านางจะคิดอย่างไรนางก็รู้สึกว่านี่เป็นสาเหตุ ฮูหยินผู้เฒ่าโกรธและร้องออกมาก่อนที่จะส่งเสียงกรีดร้อง “เป็นเพราะเจ้า ! เจ้าเป็นคนที่ต้องการฆ่าพี่ใหญ่ของเจ้า ! ”
เฟิงหยูเฮงกระแทกจอกชาของนางลงบนโต๊ะ การเคลื่อนไหวกะทันหันนี้ทำให้ทุกคนสะดุ้งด้วยความกลัว
ฮูหยินผู้เฒ่าสั่นเทา ในตอนแรกนางต้องการพูดอีกสองสามคำ แต่เมื่อคำพูดที่มาถึงริมฝีปากของนาง มันก็ถูกกลืนลงไปจนเกือบทำให้นางกัดลิ้นตัวเอง นางเริ่มรู้สึกเสียใจ เฟิงเฉินหยูนั้นไร้ค่าแล้ว แต่นางก็ถามเฟิงหยูเฮงเพื่อเห็นแก่คนไร้ค่า นางบ้าไปแล้วเหรอ ?
เฟิงหยูเฮงยืนขึ้นแล้วเดินไปหานาง จ้องมองนางเหมือนมีด ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าต้องการถอย แต่จุนเหม่ยอยู่ด้านหลังทำให้นางถอยไม่ได้
ในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็มาถึงตรงหน้านาง นางนั่งคุกเข่าบนเข่าข้างหนึ่ง มองไปข้างหน้าอากาศที่เย็นจัดพุ่งออกมาทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าสั่น
เฟิงหยูเฮงใช้มือของนางเพื่อประคองมือของฮูหยินผู้เฒ่าและกล่าวว่า “อย่ากลัวเลย”
นางบอกว่าไม่ต้องกลัว แต่ฮูหยินผู้เฒ่าก็ยิ่งกลัวมากขึ้น
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านย่าพูดผิด ? ไม่อย่างนั้นแล้วทำไมท่านย่าถึงกลัวแบบนี้ ? อาเฮงไม่ใช่สัตว์ประหลาดที่กินคน เหตุผลที่ท่านกลัวข้าคือท่านย่ามีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ท่านย่าหมายถึงอะไร ทำไมข้าต้องการทำร้ายพี่ใหญ่ของข้า ? ท่านย่าสามารถรู้จากใครก็ได้ แต่ท่านย่าต้องรู้จากท่านพ่อ ด้วยตาที่มองไม่เห็นและจิตใจที่ลำเอียง แม้ว่าท่านย่าจะตกนรกแล้ว ฮ่องเต้ก็จะไม่ให้อภัยท่านย่า ! ”
ร่างกายทั้งหมดของฮูหยินผู้เฒ่าสั่นไหว นางขยับแขนของนางสองสามครั้งเพื่อพยายามเอามือออกจากมือของเฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามนี่เป็นความพยายามที่ไร้ความหมาย เฟิงหยูเฮงแข็งแกร่ง แต่ดูเหมือนว่ามือของนางจะถูกจับ หลังจากถูกยึดแล้วมันจะไม่ถูกปล่อยออกไป นางหันไปขอความช่วยเหลือจากพี่น้องเฉิง แต่ทั้งสองก็ส่ายหัวอย่างพร้อมเพรียงแสดงว่าพวกเขาไร้อำนาจ
ในปัจจุบันในคฤหาสน์เฟิงอยู่ภายใต้การควบคุมของเฟิงหยูเฮง ไม่มีใครสามารถช่วยฮูหยินผู้เฒ่าได้ ยิ่งกว่านั้นคำพูดก่อนหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้รับการตอบรับดีนัก มันเหมือนกับที่เฟิงหยูเฮงถามนางหมายถึงอะไร ? พยายามที่จะทำร้ายเฟิงเฉินหยู ? เฟิงเฉินหยูเป็นคนที่รนหาที่เองโดยทำสิ่งที่ไร้ยางอาย ความผิดจะถูกโยนให้คนอื่นหรือ ?
อันชิพูดอย่างเยือกเย็น “ถ้ามันเป็นเช่นนี้จริง ๆ คุณหนูรองคือถูกทำร้ายตลอดเวลา เพื่อให้นางมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ นั่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”
เฟิงหยูเฮงม้วนริมฝีปากของนางขึ้นไปในการเยาะเย้ย เพื่อเป็นตัวอย่างให้กับฮูหยินผู้เฒ่า นางเริ่มต้นเล่าด้วยคนขับรถม้าที่พานางกลับมาที่คฤหาสน์ตลอดทางที่เฟิงเฉินหยูร่วมมือกับตระกูลเฉินเพื่อฆ่าเฟิงจื่อหรู นางระบุความพยายามอย่างชัดเจน ในความเป็นจริงนางยังสามารถบอกเวลา, ผู้บงการและผู้สมรู้ร่วมคิดของแต่ละเหตุการณ์รวมถึงผู้ที่ได้รับการสนับสนุน ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่จะสามารถหลบหนีดวงตาของนางได้
ทุกคนในตระกูลเฟิงนั่งฟังอยู่ที่นั่นด้วยความตกใจ ในตอนท้ายเฟิงเฟินไดก็เริ่มเห็นด้วยกับสิ่งที่อันชิพูด คนที่ได้รับอันตรายมากที่สุดคือเฟิงเฟิงหยูเฮง !
“เพื่อให้สามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ ต้องขอบคุณความสามารถของข้า” เฟิงหยูเฮงปล่อยมือฮูหยินผู้เฒ่าแล้วยืนตัวตรง นางกล่าว “นั่นคือเหตุผลที่ท่านย่าไม่ควรหวังว่าข้าจะรู้สึกขอบคุณจากใจของข้า ข้าไม่ได้แก้แค้นก็ดีแค่ไหนแล้ว เฟิงเฉินหยูสมควรได้รับการลงโทษ ถือว่าเป็นคำเตือน หากตระกูลเฟิงมีสติสัมปชัญญะ ข้าจะรักษาความสัมพันธ์ในครอบครัวของเราไว้ในใจ และอนุญาตให้ท่านย่าใช้ชีวิตอย่างสงบสุข แต่ถ้าท่านย่าไม่รู้วิธีการทำเช่นนี้ ท่านย่าไม่ควรกลัวว่าข้าจะยืนอยู่ข้าง ๆ และไม่สนใจ อันที่จริงข้าอาจเติมน้ำมันลงไปในไฟ”
ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกเป็นอัมพาตด้วยความกลัว นางก็รู้สึกไม่สมปรารถนาและถามว่า “เจ้าเป็นบุตรสาวของตระกูลเฟิง เจ้าได้รับประโยชน์อะไรบ้างหากตระกูลเฟิงล้มลง”
“ฮ่า ๆ ๆ ! ” เฟิงหยูเฮงหัวเราะออกมาเสียงดังๆ “ถ้าตระกูลเฟิงล้มหรือ ? แม้ว่าตระกูลเฟิงจะไม่ล้มลง สิ่งที่เป็นประโยชน์สำหรับข้าคืออะไร ท่านย่าไม่จำเป็นต้องกังวล แม้ว่าวันหนึ่งทุกคนในตระกูลเฟิงจะถูกทำลาย ข้าก็จะไม่ถูกทำลาย นั่นก็คือความสามารถของข้า”
คำเตือนของเฟิงจินหยวนทำให้ทุกคนในตระกูลเฟิงชัดเจนมาก คังอี้ตกอยู่ในช่วงวิกฤต เฟิงเฉินหยูจะต้องถูกประหารชีวิต และเฟิงจินหยวนกำลังอยู่ในพระราชวังขออภัยโทษ… อันชิยังตื่นตระหนกเตือนฮูหยินผู้เฒ่า “เราควรกังวลเรื่องท่านพี่เจ้าค่ะ ใครจะรู้ว่าฮ่องเต้จะคิดหนี้ก่อนหน้านี้และจะชำระทั้งหมดตอนนี้”
คำพูดเหล่านี้ทำให้หัวใจของฮูหยินผู้เฒ่าจมลงสู่ก้นบึ้ง
ในเวลานี้ในคุกของเมืองหลวงสำหรับนักโทษที่ถูกลงโทษ เสียงพูดปวกเปียกเกินบรรยาย “พี่ชาย ข้าติดกระดุมบนเสื้อของข้าไม่ได้ เจ้าช่วยข้าติดมันได้หรือไม่ ? ”
