ตอนที่ 435 ของกำนัลจากองค์หญิงแห่งมณฑล
“องค์หญิงแห่งมณฑลมอบของกำนัลสำหรับแขกจากมณฑลเฟินตง อาหารจานหลัก 18 จาน อาหารอื่น ๆ 6 จาน และน้ำแกง 4 อย่าง!”
“องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันมอบเงินให้แก่แขกผู้มาเยือนจากเฟินตง ผ้าสำหรับเครื่องแต่งกาย และช่างตัดเสื้อของคฤหาสน์องค์หญิงแห่งมณฑล”
“องค์หญิงแห่งมณฑลมอบผลไม้และขนมให้แต่ละคน ! ”
องค์หญิงแห่งมณฑลจีอันมอบเงินให้คนละ 100 เหรียญเงิน!”
คฤหาสน์เฟิงเริ่มงานเลี้ยงอาหารค่ำด้วยการประกาศนี้ เนื่องจากบ่าวรับใช้จำนวนมากจากเรือนตงเซิงเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร พวกเขาสวมเสื้อผ้าและรองเท้าแปลก ๆ เสื้อผ้าที่ทำจากวัสดุธรรมดา และมาพร้อมกับหมวก ทั้งชายและหญิงสวมใส่เสื้อผ้าแบบเดียวกัน รองเท้าที่พวกเขาสวมใส่เป็นรองเท้าบูทและรองเท้าก็ทำจากวัสดุที่ไม่รู้จัก อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือรองเท้าบูท พวกมันก็กันน้ำได้อย่างสมบูรณ์ เช่นนี้พวกเขาเดินไปรอบ ๆ ท่ามกลางสายฝนโดยไม่มีร่ม และพวกมันไม่ได้ดูเหมือนจะอยู่ในสภาพที่ไม่ดี
ฉิงหยูนำทุกอย่างมา จานถูกวางไว้บนโต๊ะแล้วนางก็หันไปทักทายฮูหยินผู้เฒ่า และปู่ จากนั้นนางก็กล่าวว่า “องค์หญิงแห่งมณฑลได้ยินว่าแขกมาถึงแล้ว ดังนั้นองค์หญิงจึงแจ้งให้หัวหน้าพ่อครัวทำอาหารเตรียมอาหารมาที่นี่ เนื่องจากฝนตกหนักเมื่อเร็ว ๆ นี้ อาหารที่ส่งอาหารเข้ามาในเมืองถูกปิดกั้น เมืองหลวงไม่ได้มีการจัดส่งอาหารสดในสองสามวัน องค์หญิงแห่งมณฑลกำลังคิดว่าคฤหาสน์เฟิงจะต้องประสบกับปัญหาการขาดแคลนอย่างแน่นอน โชคดีที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลมีอาหารสำรองในห้องใต้ดิน ดังนั้นอาหารจึงถูกเตรียมมา” ในขณะที่พูดสิ่งนี้นางมองไปที่โต๊ะ ก่อนที่พวกเขานำอาหารมาวางบนโต๊ะแม้แต่ผักดองก็ยังมีอยู่ สิ่งนี้ไม่ได้เป็นเรื่องปกติอย่างแน่นอน
ใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าและเฟิงจินหยวนมืดลงเล็กน้อย แต่พวกเขาต้องยอมรับว่าตระกูลของเฟิงไม่ได้มีเงินสำรองมากมาย พวกเขามีธัญพืชมากมายเนื่องจากเก็บสำรองไว้จำนวนมาก อย่างไรก็ตามผักและเนื้อสัตว์ไม่ใช่สิ่งที่สามารถเก็บรักษาไว้ได้นาน ตระกูลใหญ่กินพวกมันหมดไปนานแล้ว ตอนแรกพวกเขาคิดว่าถ้าพวกเขายังไม่สามารถซื้อผักได้อีกสองสามวัน พวกเขาจะต้องกินผักดองทุกวัน
คนจากบ้านเดิมรู้ว่าเฟิงหยูเฮงเป็นองค์หญิงแห่งมณฑล ก่อนหน้านี้เฟิงจินหยวนได้กล่าวว่าองค์หญิงแห่งมณฑลมีคฤหาสน์ของนาง และเนื่องจากฝนตกหนักมาก เขาจึงไม่เรียกนางมากินด้วยกัน ใครจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะใจดีและส่งอาหารมา ปู่รอง และปู่สามลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วเพื่อคุกเข่าและขอบคุณ แต่พวกเขาก็ถูกฉิงหยูห้ามไว้ “ผู้เฒ่าสองคนนี้ไม่ต้องสุภาพมาก องค์หญิงแห่งมณฑลกล่าวว่าตระกูลเฟิงกำลังไว้ทุกข์ในวันนี้ และกลัวว่าขุนนางเฟิงจะไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะดูแลแขก องค์หญิงใช้ความพยายามบางอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดใด ๆ ” ในขณะที่พูดสิ่งนี้นางชี้ไปที่ม้วนผ้า แล้วกล่าวต่อ “คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลมีช่างตัดเสื้อที่พร้อม บ่าวรับใช้ผู้นี้พามา เมื่อท่านกินอาหารเย็นเสร็จแล้ว เราจะให้นางพาทุกคนไปวัดชุด ค่าใช้จ่ายทั้งหมดจะได้รับการดูแลโดยคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล นอกจากนี้” นางหยิบตั๋วแลกเงินบางส่วนออกมา และส่งมอบให้กับปู่รอง “ตั๋วแลกเงินแต่ละใบมีค่าเงิน 100 เหรียญเงิน ทุกคนจะได้รับคนละ 1 ใบ โปรดดูแลพวกมัน นอกจากนี้ยังมีเงินที่แบ่งให้ทุกคนใช้ตามปกติ”
ดวงตาของปู่รองดูชุ่มชื้น “อาเฮง… ไม่ถูกต้อง องค์หญิงแห่งมณฑลเป็นคนที่คิดอย่างถี่ถ้วน ตระกูลเฟิงที่มาเป็นหนี้บุญคุณที่ยิ่งใหญ่ ใครจะรู้ว่านางจะเป็นคนใจดี ไม่มีการสูญเสียว่านางเป็นบุตรสาวของตระกูลเฟิงของฮูหยินใหญ่ ! ดี! ดี!”
ในขณะที่ปู่รองกำลังชมเฟิงหยูเฮงด้วยน้ำตาคลอ แต่ปู่สามดูเหมือนจะได้ยินบางสิ่งที่ไม่ดี เขาถามด้วยความกังวลว่า “เจ้าพูดอะไร ตระกูลเฟิงกำลังไว้ทุกข์อยู่ไม่ใช่หรือ ? ” ด้วยความงงงวย เขามองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นร่องรอยของบรรยากาศเศร้า ๆ ตั้งแต่เข้ามาในคฤหาสน์ ไม่มีคนเดียวที่กล่าวถึงการไว้ทุกข์ คำเหล่านี้หมายความว่าอย่างไร
ฉิงหยูตกใจอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็มองฮูหยินผู้เฒ่าทันที จากนั้นนางตบหน้าผากของนาง “ดูเหมือนว่าบ่าวรับใช้คนนี้พูดมากเกินไป ท่านปู่สามโปรดทำราวกับว่าบ่าวรับใช้ผู้นี้ไม่ได้พูดอะไร อย่าถามอีกเลย ! ” หลังจากที่นางพูดจบนางส่งตั๋วแลกเงินในมือนางและกล่าวว่า “หากมีความต้องการอื่น ๆ ให้ส่งคนไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลเพื่อแจ้ง บ่าวรับใช้ผู้นี้ขอตัวกลับก่อนเจ้าค่ะ”
หลังจากฉิงหยูพูดจบ นางก็พาทุกคนออกไปอย่างรวดเร็ว พวกเขายังคงสวมใส่เสื้อผ้าแปลก ๆ และรองเท้าแปลก ๆ ขณะที่พวกเขาวิ่งไปท่ามกลางสายฝนเคลื่อนไหวอย่างอิสระ
ในขณะที่ทุกคนอยู่ในความงุนงง
อย่างไรก็ตามปู่สามยังคงกังวลก่อนหน้านี้ และถามว่า “เรื่องของการไว้ทุกข์เป็นอย่างไร ? ”
ฮูหยินผู้เฒ่าเห็นว่าเรื่องนี้ไม่สามารถปิดบังได้ และถอนหายใจอย่างไร้ประโยชน์ จากนั้นนางก็จ้องมองที่จุนม่าน จุนม่านเข้าใจในสิ่งที่นางหมายถึง ดังนั้นนางจึงเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเฉินหยู นางเป็นคนฉลาดและมีความร้ายกาจเช่นกัน นางไม่ได้เปิดเผยเหตุผลที่แน่ชัดเพียง แต่บอกว่านางทำให้ฮ่องเต้ทรงพิโรธและถูกประหาร ในขณะที่เฟิงจินหยวนถูกลดตำแหน่งไปเป็นขุนนางขั้นห้า
ผู้คนจากบ้านเดิมไม่สามารถคาดหวังได้ว่าความเปลี่ยนแปลงแบบนี้จะเกิดขึ้น ชั่วครู่หนึ่งพวกเขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
ในเวลานี้ภายในคฤหาสน์ขององค์หญิง ซวนเทียนหมิงกำลังกินไหล่หมูขนาดใหญ่กับเฟิงหยูเฮง หลังจากลองสองสามครั้ง เขาพบว่าเขาไม่สามารถเอาชนะภรรยาของเขาและไม่ยอมแพ้ เขาพูดอย่างตรงไปตรงมาเกี่ยวกับเรื่องอย่างเป็นทางการ “น้ำท่วมในมณฑลเฟิงตงทำให้ข้าคิดอะไรออก”
เฟิงหยูเฮงหยิบหนังบนไหล่หมูขณะถามเขาว่า “มีความคิดอะไร ? ”
เขากล่าวว่า “ข้ากลัวว่าเรื่องของเฉียนโจวไม่สามารถปิดบังได้อีกนาน และเรายังต้องการเวลาในการหลอมเหล็ก การส่งกำลังทหารออกไปในทันทีนั้นไม่ฉลาด ดังนั้นข้าจึงคิดว่าจะส่งนักโทษเหล่านั้นกลับไปที่เฉียนโจวในสายฝนนี้ ตลอดทางมันจะมีประโยชน์สำหรับพวกเขาที่จะตายในน้ำท่วม”
ดวงตาของเฟิงหยูเฮงเป็นประกายและจ้องมองที่ซวนเทียนหมิงอย่างตั้งใจ “นั่นอาจเป็นวิธีที่ดี ! ”
“แน่นอน ! ” ซวนเทียนหมิงนั่งตัวตรง “เจ้าคิดอย่างไรกับความคิดนี้”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ก็ดี! แต่คนที่ส่งพวกเขาจะต้องเชื่อถือได้ เราไม่สามารถสูญเสียชีวิตของคนของราชวงศ์ต้าชุนในการส่งพวกเขาไปด้วย มันไม่คุ้มค่า”
ซวนเทียนหมิงคิดเล็กน้อยว่า “เอาผู้คุ้มกันลับไป ! ” จากนั้นเขายกมือขึ้น “บานซูออกมา”
บานซูปรากฏตัวต่อหน้าทั้งสอง “ขอรับ”
ซวนเทียนหมิงสั่งเขา “นำคนอีก 6 คนเข้าพระราชวังในวันพรุ่งนี้กับข้า”
บานซูพยักหน้า “ขอรับ”
ซวนเทียนหมิงโบกมือแล้ว “ไปได้ ! ” บานซูหายไปอย่างเงียบ ๆ ในพริบตา
มื้อนี้เฟิงหยูเฮงกินไหล่หมูขนาดใหญ่ 4 ชิ้น ซี่โครงหมู กุ้ง 6 ตัว ลูกชิ้นขนาดใหญ่ 2 ลูก และนกพิราบ 1 ตัว ซวนเทียนหมิงทำอะไรไม่ถูก “เจ้าไม่กินผักบ้างหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงตอบ “ข้าไม่ใช่กระต่าย” จากนั้นนางก็ถามหวงซวน “เซียงหรูอยู่ไหน”
หวงซวนกล่าวว่า “คุณหนูสามบอกว่านางไม่อยากรบกวนเวลาคุณหนูเจ้าค่ะ นางไปกินข้าวกับท่านฮูหยินเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงคิดและรู้สึกว่ามันดีเช่นกัน เหยาซื่อกินข้าวคนเดียวอาจจะเบื่อมาก เซียงหรูไปกินกับนาง นางจะทำหน้าที่เป็นบุตรสาวและเป็นคนกตัญญูสำหรับนาง นางถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำอีก ในเรื่องที่เกี่ยวกับเหยาซื่อ มีหลายครั้งที่นางทำอะไรไม่ได้จริง ๆ
สำหรับอาหารค่ำ คฤหาสน์องค์หญิงแห่งมณฑลสนุกกับมื้ออาหารที่สนุกสนานและอุดมไปด้วยอาหารที่ดี ขณะที่ตระกูลเฟิงไม่มีใครอยู่ในอารมณ์ที่จะทานข้าว การตายของเฉินหยูทำให้ผู้คนที่มาจากบ้านเดิมรู้สึกตกใจ ทุกคนรู้ว่านางเป็นบุตรสาวที่งดงามที่สุดในตระกูลเฟิง พวกเขาเคยคุยกันแล้ว และบอกว่านางจะมีอนาคตที่ดีอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่คิดว่าสาวงามจะตกตายในช่วงเวลาที่ดีที่สุดของนางทันทีที่นางอายุมากขึ้น มันทำให้พวกเขาถอนหายใจอย่างแท้จริง
เฟิงจินหยวนใช้โอกาสนี้ในการแสดงความคิดเห็นของตัวเองในขณะที่เขาชี้ไปที่โต๊ะอาหารพูดว่า “เฟิงหยูเฮงมอบอาหาร ผ้า และเงิน ทำให้พวกเจ้าประทับใจ ใครจะรู้ว่าถ้าไม่ใช่เพราะนางแอบทำร้ายพี่สาวคนโตของนาง เฉินหยูก็คงไม่ต้องเจอกับวิกฤติครั้งนี้ และข้าจะไม่ถูกลดระดับไปเป็นขุนนางขั้นห้า และตระกูลเฟิงจะไม่สามารถปกป้องที่อยู่อาศัยนี้ได้ ! ” ยิ่งเขาพูดมากขึ้นเท่าใดเขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น ในท้ายที่สุดเขาตบโต๊ะและพูดเสียงดัง “มันเป็นเพราะนาง ไม่ช้าก็เร็วนางจะทำให้ตระกูลเฟิงล่มสลาย ! ”
เสียงตะโกนเสียงดังเกินไป มันดังพอที่คนที่อยู่ไกลจะได้ยิน แต่กำลังจะเข้าไปในห้องโถงในขณะที่เสียงแหลมดังกึกก้องพูดขึ้นมา “ขุนนางเฟิงสาปแช่งใคร ? ”
ทุกคนในตระกูลเฟิงตกตะลึงอย่างยิ่งและหันหน้าไปทางพร้อมกัน พวกเขาเห็นกลุ่มคนที่เดินเข้ามาจากด้านนอก ที่ด้านหน้าคือขันทีจางหยวน แต่รูปลักษณ์ของเขาน่าประทับใจเกินไป ขันที 1 คน มี 4 คนอยู่รอบตัวเขาและถือร่มขนาดใหญ่ สิ่งนี้ช่วยปกป้องเขาอย่างทั่วถึงเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่เปียกโชกท่ามกลางสายฝน
เฟิงจินหยวนเหล่ตาและมองไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็จำได้อย่างรวดเร็ว เรือนยอดเป็นของฮ่องเต้ ทุกครั้งที่ฝนตกหนักมันจะถูกนำออกมาและใช้ ใครจะรู้ว่าขันทีส่วนตัวของฮ่องเต้จะใช้งานมันได้ เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้ปฏิบัติต่อจางหยวนได้ดีเพียงใด
เขาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และฮูหยินผู้เฒ่าก็ยืนขึ้นด้วย ในเวลาเดียวกันนางมองตาทั้งสองคนพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “ขันทีของฮ่องเต้”
เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาก็ยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงขันที แต่เขาก็มาจากพระราชวัง และเขาก็เป็นขันทีส่วนตัวของฮ่องเต้ โดยธรรมชาติแล้วสถานะของเขาไม่ธรรมดา
จางหยวนเดินเข้าไปในห้องโถงเช่นเดียวกับที่ทุกคนยืนขึ้น เมื่อมองเข้าไปข้างในเขาตั้งใจกล่าวว่า “โอ้ ! คนเยอะจัง” จากนั้นเขาก็หยุดที่ธรณีประตูและชี้ไปที่ใบหน้าของเฟิงจินหยวน โดยไม่เสียคำเขาพูดว่า “ขุนนางเฟิง เรามาเพื่อแลกเปลี่ยนโฉนด”
เฟิงจินหยวนกล่าวว่า “ขันทีจางก็เห็นเช่นกัน เมื่อฝนตกอย่างนี้เราจะย้ายบ้านได้อย่างไร รอจนกว่าจะฝนจะหยุดเถิด มิฉะนั้นตระกูลที่เต็มไปด้วยคนชรา…” เขาหันหลังกลับและชี้ไปรอบ ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่มาจากบ้านเดิมโดยกล่าวว่า “ดูสินี่คือคนที่หนีภัยพิบัติที่บ้านเดิมในมณฑลเฟิงตง ทั้งมณฑลถูกทำลาย พวกเขาถึงเมืองหลวงด้วยความยากลำบากอย่างมาก พวกเขาเป็นทั้งผู้สูงอายุและเด็ก ๆ การย้ายท่ามกลางสายฝนจะทำให้เสนาบดีผู้นี้… ทำให้ขุนนางผู้นี้รู้สึกทนไม่ไหวขอรับ ! ”
จางหยวนพยักหน้า “ฮ่องเต้ทรงทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว และผู้คนถูกส่งไปที่พักพิงภัยพิบัติ ในส่วนที่เกี่ยวกับมณฑลเฟิงตงจะมีขั้นตอนในการแก้ไขปัญหานี้ ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องงนี้ ยิ่งไปฝ่าบาทยังทรงตรัสว่าไม่มีทางที่จะเคลื่อนย้ายท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักเช่นนี้ ดังนั้นจึงไม่ต้องรีบเร่งและฝ่าบาทจะไม่คิดค่าเช่า แต่จะต้องมีการแลกเปลี่ยนโฉนดในวันนี้ นี่เป็นการช่วยที่ข้าต้องออกจากพระราชวัง เจ้าก็รู้ว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในพระราชวัง เราไม่มีเวลาพอที่จะดูแลฝ่าบาทจะมีเวลาที่จะออกมาที่นี่อย่างต่อเนื่องได้อย่างไร ! ”
เฟิงจินหยวนพูดอย่างใจจดใจจ่อ “ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะไม่ให้ขันทีจางออกมา ขุนนางผู้นี้จะส่งมันเข้าไปในพระราชวังขอรับ”
“โอ้!” จางหยวนหัวเราะออกมา “ขุนนางเฟิงจะต้องล้อเล่น ตอนนี้เจ้าเป็นแค่ขุนนางขั้นห้า เจ้าไม่มีสิทธิ์เข้าพระราชวังได้ตลอดเวลา”
“นี่…” เฟิงจินหยวนตกตะลึง และเหงื่อออกมาทางหน้าผาก เขาถูมือเข้าด้วยกัน
อันชิถาม “ท่านพี่หนาวหรือ ? ”
เขาจ้องเขม็งไปที่อันชิด้วยสายตาที่เย็นชา จากนั้นก็ขยี้เท้าของเขาแล้วกล่าวว่า “ดี! ขันทีโปรดรอสักครู่ โฉนดอยู่ในห้องหนังสือ ขุนนางผู้นี้จะไปหา และนำมันมาเอง ! ”
