ตอนที่ 441 เจ้ามีคุณสมบัติอะไรมาแข่งกับข้า ?
ความเชื่อมั่นเพียงอย่างเดียวของหมอผีซางคังในชีวิตนี้คือการอุทิศชีวิตของเขาเพื่อเรียนแพทย์และตายจากเรียนแพทย์ ตราบใดที่เขาสามารถเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับการแพทย์ได้อย่างต่อเนื่อง เขาก็เต็มใจที่จะทำ
แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ภูมิใจในตัวเองและเป็นคนดื้อรั้นมาก เขาดูถูกคนทั่วไปและเขาไม่ได้เชื่อมั่นในหมอเทวดาเหยาเซียนมากนัก ในสายตาของเขา หมอเทวดาเหยาเซียนยังไม่เก่งพอ
แต่เขายอมรับในตัวองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันนี้ได้เปลี่ยนมุมมองของเขาในเรื่องยาครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งที่แล้วเกิดขึ้นที่ตำหนักเซียง และนางก็ทำมันอีกครั้งในตอนนี้ เมื่อเฟิงหยูเฮงสอนเขาถึงวิธีการให้ดำเนินการฉีดยาเข้ากล้ามเนื้อและการฉีดเข้าเส้นเลือดดำ นางสอนเขาเกี่ยวกับการแพทย์ตะวันตกที่ไม่ได้มีอยู่ในยุคนี้ หลังจากนั้นไม่ต้องพูดถึงการยอมรับว่านางเป็นอาจารย์ของเขา ซางคังกล้าที่จะยอมรับนางในฐานะมารดาของเขา
แน่นอนเฟิงหยูเฮงไม่ต้องการบุตรชายคนโต นางหวังว่าซางคังจะสามารถเรียนรู้พื้นฐานการแพทย์ในศตวรรษที่ 21 ได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ช่วยแบกรับภาระ สิ่งนี้จะช่วยให้นางสามารถดูแลผู้บาดเจ็บและผู้ป่วยหนักได้มากขึ้น
โชคดีที่ซางคังมีความเชี่ยวชาญในการเรียนรู้การแพทย์ เขาสามารถช่วยแบ่งเบาภาระได้อย่างรวดเร็วมาก แม้ว่าเขาจะไม่เชี่ยวชาญในรายละเอียดบางอย่าง แต่ในสถานการณ์แบบนี้ไม่มีเวลาที่จะให้เขาฝึกฝนเพิ่มเติม นี่เป็นการรีบเอาเป็ดไปวางบนชั้นวางของ ตราบใดที่ไม่มีข้อผิดพลาดมันก็คงจะดี 1
ทหารมาที่โรงหมอของเฟิงหยูเฮง มารับยาฆ่าเชื้อ จากนั้นก็เริ่มฉีดพ่นที่พักพิงทั้งหมด ในการเริ่มต้นทุกคนคัดค้านกลิ่นอย่างหนัก แต่ก็ยอมรับหลังจากซวนเทียนหมิงมาอธิบายด้วยตัวเอง สำหรับด้านของซวนเทียนเก้อ โจ๊กที่จัดทำขึ้นนั้นถูกทหารนำไปแจกจ่ายให้กับผู้ลี้ภัย
ในฐานะองค์หญิง นางจะรู้ได้อย่างไรว่าจะเตรียมโจ๊กอย่างไร โชคดีที่นางได้นำบ่าวรับใช้มาด้วย โจ๊กไม่อร่อยแต่ก็กินได้ ตราบใดที่ผู้ลี้ภัยมีอาหารกิน พวกเขาจะไม่ก่อปัญหา ยิ่งกว่านั้นทหารได้ย้ำอย่างเจาะจงว่าโจ๊กนี้องค์หญิงหวู่หยางเป็นคนทำ เพียงแค่พระคุณนี้เพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขารู้สึกประทับใจ พวกเขาจะยังคงจู้จี้จุกจิกเกี่ยวกับรสชาติได้อย่างไร นอกจากนี้เฟิงหยูเฮงยังให้เมล็ดบัว โจ๊กที่ทำมีคุณค่าทางโภชนาการค่อนข้างมาก ผู้ลี้ภัยที่ยากจนรู้สึกว่าแม้พวกเขาจะเจริญรุ่งเรืองพวกเขาก็ไม่เคยมีความสุขกับอาหารที่ดีเช่นนี้
หลังจากทำงานเต็มวันตั้งแต่เช้าจรดเย็น ในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็เย็บแผลของผู้ป่วยคนสุดท้ายเสร็จประมาณเที่ยงคืน
นางยืนขึ้นแล้วก็บิดขี้เกียจไปมา อาจเป็นเพราะนางนั่งเป็นเวลานาน แต่อาการวิงเวียนศีรษะก็ทำให้นางล้มลง มีคนช่วยประคองนางจากด้านหลังและมีกลิ่นจาง ๆ ของไม้จันทน์เข้าจมูกนาง ครอบคลุมกลิ่นของยาฆ่าเชื้อในคลินิก
เฟิงหยูเฮงตกตะลึง กลิ่นหอมของไม้จันทน์ที่คุ้นเคยทำให้นางคิดถึงใครบางคนในใจของนาง “พี่เจ็ด ? ” ทันใดนั้นนางหันกลับไป นางเห็นซวนเทียนฮั่วยืนอยู่ตรงหน้านางพร้อมกับผมเปียกโชก “ทำไมท่านมาที่นี่ ? ” จ้องมองเขาด้วยจิตใต้สำนึก หยูเฉียนหยินก็ปรากฏตัวขึ้นเช่นกัน
แต่หยูเฉียนหยินเอาผ้าเช็ดหน้าปิดจมูกของนาง ความตื่นตระหนกและความวิตกกังวลปรากฏอยู่บนใบหน้าของนาง นางจับแขนเสื้อของซวนเทียนฮั่วด้วยมือเดียว นางดึงมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าและให้คำแนะนำอย่างเร่งด่วน “เรารีบกลับกันเถิดเจ้าค่ะ ที่นี่เหม็นมาก”
ซวนเทียนฮั่วที่สงบนิ่งในที่สุดก็เผยให้เห็นถึงความขุ่นเคือง เขาดึงแขนเสื้อของเขาอย่างแรงออกจากมือของหยูเฉียนหยิน
หยูเฉียนหยินรู้สึกไม่พอใจและต้องการพูดอีกสองสามคำ อย่างไรก็ตามนางได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “พี่เจ็ดกลับไปก่อนเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนฮั่วไม่ปฏิบัติตาม เขาแค่มองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ไม่มีเหตุผลชัดเจน เขารู้สึกมีความสุข หลังจากไม่ได้เห็นนางสองสามวัน นางดูผอมลง “ทำไมตาของเจ้าถึงดำคล้ำ ? เมื่อคืนเจ้าไม่ได้นอนหรือ ? ” เขาบอกอาการของเฟิงหยูเฮง จากนั้นเขาก็พูดตามที่เขาพอใจ “เพื่อที่จะช่วยชีวิตผู้คนได้มากขึ้น เจ้าต้องดูแลตัวเองก่อน ถ้าหมอล้มป่วย ผู้ป่วยของเจ้าก็จะไม่มีความหวัง”
“ข้ารู้” เฟิงหยูเฮงพยักหน้า นางเอื้อมมือไปที่แขนของซวนเทียนฮั่วและกล่าวว่า “เช่นเดียวกันหากเมืองหลวงตกอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่ ไม่ว่าข้าจะช่วยคนได้กี่คน พี่เจ็ดกับซวนเทียนหมิงไม่สามารถออกจากเมืองหลวงได้ในเวลาเดียวกัน ท่านพี่ก็รู้เรื่องนี้ รีบกลับไปเร็วเจ้าค่ะ”
หยูเฉินหยินก็รีบเร่งเขาด้วย “ใช่เจ้าค่ะ กลับกันเร็วเพคะ ข้าได้ยินมาว่าสถานที่นี้มีแต่เชื้อโรค พี่เจ็ดลองดูสิเจ้าคะ” นางชี้ไปที่คนไข้บนเตียงแล้วกล่าวว่า “พวกเขาน่ากลัวแค่ไหน และพวกเขาก็สกปรกมาก พี่เจ็ดรีบกลับไปกันเถอะเจ้าค่ะ ! ”
ซวนเทียนฮั่วทำท่าราวกับว่าเขาไม่ได้ยินสิ่งที่หยูเฉียนหยินพูด เขาไม่แม้แต่จะมองนาง เขาจ้องที่เฟิงหยูเฮงและกล่าวว่า “ข้าเข้าใจ ข้าเพิ่งออกมาเพื่อดูพวกเจ้า ไม่ต้องกังวล ข้าจะดูแลเมืองหลวงของหมิงเอ๋ออย่างแน่นอน”
หลังจากพูดจบแล้ว เขาก็ไม่รั้งรอและหันกลับไป เขาจากไปโดยมีหยูเฉียนหยินไล่ตามเขา นางกล่าวว่า “ขอบคุณ ! ” โดยไม่มองกลับไปที่เฟิงหยูเฮง ท่าทางของนางดูผ่อนคลายและนางยังมีรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วทันที อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรที่นางสามารถทำได้เพื่อตรวจสอบมัน ดังนั้นนางก็เรียกซวนเทียนฮั่ว “รอก่อนเจ้าค่ะ พี่เจ็ด”
นางเรียกให้เขาหยุดและเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ต้องการพูดคำสองสามคำกับซวนเทียนฮั่ว อย่างไรก็ตามหยูเฉียนหยินต้องการให้ซวนเทียนฮั่วจากไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงเรียกให้เขาหยุด นางก็ไม่มีความสุขในทันที ซวนเทียนฮั่วหยุดเช่นเดียวกับที่นางคว้าแขนของเขา และเริ่มดึงเขาพร้อมกับกล่าวเสียงดังว่า “พี่เจ็ด ไปกันเถอะเจ้าค่ะ ! “
เฟิงหยูเฮงหยุดทันที และซวนเทียนฮั่วจ้องที่มือทั้งสองจับแขนของเขา อาการขุ่นเคืองในแววตาของเขายิ่งชัดเจนมากขึ้น แต่หยูเฉียนหยินไม่สามารถมองเห็นได้ นางกล่าวต่อว่า “ค่ายผู้ลี้ภัยเป็นสิ่งที่อันตราย ท่านพี่ไม่ได้สัมผัสมัน ท่านพี่ไม่รู้มันง่ายมากสำหรับผู้ลี้ภัยที่จะก่อจลาจล เมื่อพวกเขาเริ่มก่อจลาจล นั่นคือทั้งหมดที่เติมเต็มหัวใจของพวกเขา พวกเขาจะไม่กังวลอะไรอีกเลย แม้ว่าพวกเขาจะไม่ก่อจลาจล ลองดู” นางชี้ไปที่คนป่วยและบาดเจ็บบนพื้นดิน นางจ้องมอง “เมื่อพวกเขาป่วย มันจะกลายเป็นโรคระบาดที่ควบคุมไม่ได้” หยูเฉียนหยินมองอย่างจริงจังที่เฟิงหยูเฮง กับใบหน้าของนางที่ดูเหมือนเฟิงหยูเฮง“ข้ารู้ว่าองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันมีความสามารถทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม แต่ข้าต้องถามเจ้า พี่เจ็ดเสี่ยงที่จะออกมาและพบเจ้า”
เฟิงหยูเฮงต้องการพูดอะไรบางอย่าง อย่างไรก็ตามซวนเทียนฮั่วหยุดนาง เขามองไปที่หยูเฉียนหยินแล้วสะบัดแขนออกจากมือนาง จากนั้นเขาก็ส่ายหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า “ในชีวิตนี้องค์ชายผู้นี้ไม่เคยเกลียดคนอื่นเลย หยูเฉียนหยิน เจ้าเป็นคนแรก” เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดอะไรกับผู้หญิงคนนี้ เมื่อหันไปเขาถามเฟิงหยูเฮง “เจ้ามีอะไรหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มแย้มและเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว นางดึงเม็ดยาออกจากแขนเสื้อของนาง “กินยานี่เจ้าค่ะ ข้ารับประกันได้ว่าท่านพี่จะสบายดี”
ในขณะที่พูดหวงซวนที่กลับมาจากด้านนอก นางเดินไปข้างหน้าและส่งน้ำให้เขา ซวนเทียนฮั่วไม่เคยคิดอะไร เขาหยิบยาเข้าปากของเขาแล้วดื่มน้ำตาม จากนั้นเขาก็พูดกับหยูเฉียนหยิน “อาเฮงจะไม่ทำร้ายข้า และนางจะไม่ทำให้ข้าตกอยู่ในอันตรายแน่นอน นางเป็นคนที่มีการศึกษาสูงส่งและนางก็ยังมาช่วยประชาชน หยูเฉียนหยิน เจ้ามีคุณสมบัติอะไรที่จะมาแข่งกับนางได้ ? ”
เขาหันกลับมาและออกจากที่พักพิงโดยไม่พูดอะไรอีก
หยูเฉียนหยินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นต้องการติดตามเขา อย่างไรก็ตามนางได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดมาจากด้านหลัง “เมื่อราชวงศ์ต้าชุนเผชิญกับภัยพิบัติทางธรรมชาติ เจ้าก็ยังสามารถยิ้มได้ เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ลี้ภัยนับหมื่น เจ้าก็มีประสบการณ์มากกว่าพี่เจ็ด เนื่องจากเจ้าประสบกับภัยพิบัติประเภทนี้ ข้าขอถามเมื่ออาณาจักรของเจ้าประสบภัยพิบัติทางธรรมชาติ เจ้าจะยังสามารถยิ้มได้หรือไม่ ? ”
นางหยุดชะงัก ทันใดนั้นนางก็หันกลับมามองที่เฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามนางพบว่านางไม่มีอะไรจะพูดกับอีกฝ่าย นางต้องการถามเฟิงหยูเฮงว่าความหมายของคำพูดก่อนหน้านี้ของนางจริง ๆ แต่ทันใดนั้นนางก็จำได้ว่าซวนเทียนฮั่วเพิ่งพูดว่า “เจ้ามีคุณสมบัติอะไรที่จะมาแข่งกับนาง” หยูเฉียนหยินไม่เคยรู้สึกว่านางด้อยกว่าเฟิงหยูเฮง แต่เมื่อนางมาที่นี่ตอนนี้ นางเห็นว่าเฟิงหยูเฮงในวัยเดียวกันมีความสามารถทางการแพทย์และนางก็สามารถช่วยชีวิตผู้คนได้ นางมีคุณสมบัติแบบไหนที่จะต้องแข่งขันกับเฟิงหยูเฮง
หวงซวนยืนอยู่ด้านข้าง และมองหยูเฉียนหยิน จากนั้นเตือนอย่างเย็นชา “คุณหนูหยู ท่านจะไม่ออกไปหรือ ? คุณหนูของข้าไม่มียาพิเศษให้เจ้ากิน หากเจ้าป่วยด้วยโรคภัยไข้เจ็บ อย่ามาขอความช่วยเหลือ”
หยูเฉียนหยินตกใจเล็กน้อย นางกระทืบเท้าและรีบตามซวนเทียนฮั่วไปอย่างรวดเร็ว
เฟิงหยูเฮงไม่ได้สนใจนางเลยและจดจ่อกับการดูดนมช็อคโกแลตเพียงอย่างเดียว เพื่อให้มั่นใจว่าผู้บาดเจ็บสามารถฟื้นกำลังกายได้ นางจึงนำช็อกโกแลตออกมาจำนวนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแจกให้เด็ก ๆ นางจะต้องให้พวกเขาสองสามกล่อง ทุกคนเพิ่งรู้ว่ามันเป็นยาหอม อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร นางก็ไม่มีความปรารถนาที่จะอธิบาย หลังจากรักษาผู้ป่วยจำนวนมาก นางรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจแล้ว
ในที่สุดเมื่อนางสามารถออกจากกระโจมแพทย์ได้ หวงซวนก็พานางไปยังที่พักพิง ซวนเทียนเก้อและฟู่หรงต่างนอนหลับอยู่บนเตียง หวงซวนถามนางอย่างเงียบ ๆ ว่า“คุณหนูสงสัยว่าเฉียนหยูไม่ได้พลเมืองของราชวงศ์ต้าชุนหรือเจ้าค่ะ ? ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขื่น “ถ้านางมาจากราชวงศ์ต้าชุน นางจะไม่ไร้หัวใจขนาดนี้ ในขณะที่ประชาชนกำลังทุกข์ทรมานจากภัยพิบัติทางธรรมชาตินี้ นางยังสามารถยิ้มได้” เมื่อเห็นหวงซวนต้องการถามต่อไป นางโบกมือของนางซ้ำ ๆ “อย่าถาม พี่เจ็ดมีเหตุผลของตัวเองในการทำสิ่งต่าง ๆ ตราบใดที่เราเชื่อมั่นในตัวท่านพี่ ท่านพี่จะจัดการกับสิ่งต่าง ๆ อย่างสะอาดเรียบร้อยก็จะดี”
นางดูเหนื่อยล้าและนางก็อยากจะเข้าไปในมิติเพื่ออาบน้ำอุ่นแล้วนอนบนเตียงของนางในห้องน้ำ แต่นั่นก็ไม่ดี ทุกคนต้องทุกข์ทรมาน ดังนั้นนางจึงไม่สามารถเป็นคนเดียวที่จะเพลิดเพลินกับมิติของนาง นั่นจะทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ นอกจากนี้ซวนเทียนหมิงยังคงอยู่ข้างนอก
“ซวนเทียนหมิงยังไม่กลับมาหรือ ? ” นางถามหวงซวน “ตอนนี้กี่โมงแล้ว ? ”
หวงซวนถอนหายใจแล้วดล่าวว่า “เลยเที่ยงคืนมาแล้วเจ้าค่ะ ผู้ลี้ภัยบางคนมีอารมณ์ค่อนข้างดี ก่อนที่บ่าวรับใช้คนนี้เข้ามาในโรงหมอ ข้าเห็นองค์ชายบอกว่าให้คุณหนูพักผ่อนเลยไม่ต้องรอองค์ชายเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงต้องการรอ แต่นางไม่มีความแข็งแกร่ง นางไม่ได้นอนในคืนก่อน และนางก็ยุ่งตลอดทั้งวัน นางไม่ได้มีจิตใจที่จะอาบน้ำ นางนอนลงบนเตียงถัดจากซวนเทียนเก้อโดยตรง ก่อนนอนหลับนางใช้พลังเฮือกสุดท้ายของนางในการบอกหวงซวน “เจ้าและวังซวนควรพักผ่อนได้แล้ว”
เมื่อหลับสนิทนางก็ไม่รู้ว่านางนอนนานเท่าใด ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งพูด เฟิงหยูเฮงไม่ตอบสนองต่อช่วงเวลาหนึ่งและต้องการที่จะนั่งดู ขณะที่นางเริ่มเคลื่อนไหว มือหนึ่งขยับไปที่ข้อมือของนางและเสียงที่กระซิบข้างหูนางเบา ๆ “อย่ากลัวเลย ข้าเอง” นางรู้สึกโล่งใจทันที
ซวนเทียนหมิงกำลังพูดกับหมอผีซางคัง นอกจากนี้ยังมีเสียงของเขาสั่งทหาร นางยังได้ยินเสียงเอ่ยถึงการเผาศพในตอนเช้า หลังจากนั้นไม่มีใครพูด
ไม่นานมีคนมาถึงข้างนาง แขนคู่หนึ่งโอบกอดนางและมีคนเอาคางวางบนหัวของนาง เฟิงหยูเฮงได้กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยและริมฝีปากของนางขดเป็นรอยยิ้ม จากนั้นนางก็ขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา
นางได้ยินเสียงมาจากข้าง ๆ หูพูดเบา ๆ กับนางว่า “แค่นอนหลับ ข้าอยู่ที่นี่”
ภายใต้เสียงที่น่าหลงใหลนี้นางนอนหลับสนิทอีกครั้ง การนอนหลับนี้สนุกมากและนางก็ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงที่เบาที่สุด เมื่อซวนเทียนเก้อและฟู่หรงลุกจากเตียงในตอนเช้า เรื่องนี้ดำเนินต่อไปจนกระทั่งวังซวนมาปลุกนางอย่างเร่งด่วน โดยกล่าวกับนางว่า “คุณหนู เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงตื่นขึ้นทันที !
——————————————————————————————————
1 : การรีบวางเป็ดไปวางบนชั้นวางของหมายถึงการถูกบังคับให้ทำบางสิ่งนอกเหนือความสามารถ
