ตอนที่ 449 เหตุการณ์ไม่คาดคิด แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี
เป็นชายชราในวัยประมาณ 60 ปี ชุดสีเทาของเขาเต็มไปด้วยโคลนและดูเหมือนว่าเขาจะมีกระเป๋าเดินทาง อย่างไรก็ตามเขายังคงดูตื่นตัว
เขาทักทายเฟิงหยูเฮงด้วยมือของเขาที่อยู่ด้านหลัง และมองดูซวนเทียนหมิงโดยไม่หยิ่งยโสหรืออ่อนน้อมถ่อมตน เขาแสดงออกอย่างใจดี อย่างไรก็ตามแววตาของเขาแสดงถึงสติปัญญาที่หยั่งไม่ถึง
เฟิงหยูเฮงรู้สึกงุนงงเมื่อเห็นชายคนนี้ ในขณะที่นางงุนงง ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมเข้ากับจิตวิญญาณของนางทันที ร่างทั้งสองชนกันอย่างต่อเนื่อง พวกเขามีรูปร่างหน้าตาและรูปร่างเหมือนกัน คนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีเทาโบราณและคนหนึ่งสวมแจ็คเก็ตจีนแบบดั้งเดิม หนึ่งในนั้นเป็นเจ้าของร่างเดิมในฐานะเด็กและสอนนางเกี่ยวกับการแพทย์โบราณ ในขณะที่อีกคนหนึ่งเป็นคนที่ทันสมัยและสอนนางเกี่ยวกับการแพทย์แผนจีนและตะวันตกตั้งแต่อายุ 6 ขวบ
ตาของเจ้าของร่างเดิม, เหยาเซียน และปู่ของนางเอง, เฟิงหยิน
เฟิงหยูเฮงคุกเข่าลงบนพื้นและตะลึงเล็กน้อย คำว่า “ปู่” ติดอยู่ในลำคอของนาง หากพูดออกไปมันจะไม่เหมาะสม แต่ไม่พูดมันก็จะไม่เหมาะสม
เมื่อคิดอีกเล็กน้อย นางควรเตรียมตัวให้พร้อมเมื่อเห็นใบหน้าของเหยาซื่อ แต่น่าเสียดายที่เหยาซื่อเป็นมารดาของเจ้าของร่างเดิม ดังนั้นคนที่อยู่ตรงหน้าของนางจึงเป็นตาของเจ้าของร่างเดิม
ร่องรอยของความผิดหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง และนางถือเข็มแน่นในมือเล็กน้อย นางยืนขึ้นจากพื้นดินอย่างสงบนางเรียกบุคคลนั้นต่อหน้านางว่า “ท่านตา”
แต่สายตาของนางก็ยังคงมีความสุขเพราะความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับปู่เหยาเซียนนี้มีความสดใสเกินไป ความทรงจำที่ดีที่สุดของเจ้าของร่างเดิมเกือบทั้งหมดนั้นเกี่ยวข้องกับเหยาเซียน เหยาเซียนมีฉายาว่าหมอเทวดา แม้หลังจากที่นางมาถึงยุคนี้นางก็ได้ยินหนึ่งครั้งหรือสองครั้ง แต่ยังคงมีปมเล็ก ๆ ในหัวใจของเจ้าของร่างเดิมที่เมื่อนางถูกส่งไปยังภาคตะวันตกเฉียงเหนือกับมารดาของนาง ตระกูลเหยาปฏิบัติต่อนางอย่างดี ดังนั้นทำไมพวกเขาถึงไม่ช่วยนาง ทำไมพวกเขาไม่พานางไป ? แม้ว่าพวกเขาจะต้องอยู่ในหวางโจวด้วยกัน นางก็จะมีความสุขมากกว่านี้
ในส่วนที่เกี่ยวกับประเด็นนี้ เฟิงหยูเฮงไม่ได้มีข้อร้องเรียนใด ๆ ท้ายที่สุดแล้วเหยาซื่อได้ถูกลดตำแหน่งเนื่องจากความผิดทางอาญา เมื่อนางตกที่นั่งลำบากในการป้องกันตัวเอง เขาต้องใช้อำนาจอะไรในการค้นหาพวกเขา ? แม้ว่าพวกเขาจะถูกพบและถูกพาตัวไปในฐานะครอบครัวที่มีความผิดทางอาญา หากมีอะไรเกิดขึ้นพวกเขา ทั้งสามคนก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเลยหรือ ? ถึงแม้ว่าเจ้าของร่างเดิมจะไม่มีความสุข แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ควรกล่าวโทษเหยาซื่อ
ซวนเทียนหมิงยืนขึ้นและย้ายไปที่ด้านข้างของเฟิงหยูเฮง เขาจ้องมองหมอเทวดาที่เขาไม่เห็นมานานหลายปี และรู้สึกว่าคนผู้นี้ดูมีสุขภาพดีกว่าตอนที่เขาจากเมืองหลวง หลายปีที่ผ่านมาไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้มากมายบนใบหน้าของเขา เหยาเซียนก็เหมือนกันเมื่อเขาย้อนกลับมา ในความเป็นจริง เขาดูเหมือนจะมีวิญญาณที่ดียิ่งขึ้นกว่าเมื่อก่อน
“องค์ชาย” เหยาเซียนประสานมือของเขาและทักทายเขาว่า “ไม่ต้องเจอกันนานเลยพะยะค่ะ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า “ท่านมาทันเวลาพอดี ฝนที่ตกหนักได้สิ้นสุดลงและการแพร่ระบาดได้เริ่มขึ้นแล้ว อาเฮงเพิ่งพูดว่านางไม่สามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง ท่านเป็นหมอเทวดา มีท่านอยู่ที่นี่ องค์ชายผู้นี้ก็สบายใจ”
เหยาเซียนพยักหน้าและหันไปมองเฟิงหยูเฮงอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แม้กระนั้นเขาหันไปจ้องมองซางคัง
“ด้วยการแยกความเย็นและความร้อนออกมา มันจะร้อนอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่เย็น และพวกเขาจะรู้สึกปวดหัว” ขณะที่พูดสิ่งนี้ เขาก็โน้มตัวลงและถือผ้าเช็ดหน้าในมือเพื่อเปิดปากของซางคัง “ลิ้นของเขาเป็นฝ้าสีขาวเหมือนแป้ง ลิ้นควรเป็นสีแดงตามธรรมชาติ” จากนั้นเขาไปตรวจชีพจรของเขา “ชีพจรนั้นไม่คงที่และเต้นเร็ว นี่เป็นสัญญาณเบื้องต้นของการแพร่ระบาดของโรค”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและผลักเฟิงเซียงหรู “รีบช่วยข้านำทุกคนออกไป จากนั้นสั่งให้ทหารยืนเฝ้า ไม่อนุญาตให้ใครเข้าหรือออกจากที่นี่”
เฟิงเซียงหรูเข้าใจว่าสถานการณ์นั้นสำคัญและรีบทำอย่างรวดเร็ว
เฟิงหยูเฮงมองไปที่ซวนเทียนหมิง ก่อนที่นางจะพูด เขากล่าวว่า “ข้าจะช่วยเจ้า”
อย่างไรก็ตามเหยาเซียนกล่าวว่า “องค์ชาย จะดีที่สุดถ้าองค์ชายออกไป นอกจากนี้องค์ชายคงไม่สามารถช่วยอะไรได้มากมาย อีกอย่างยังไม่รู้ว่ามีผู้ติดเชื้อภายนอกกี่คน องค์ชายต้องสร้างความมั่นใจให้กับพวกเขาที่อยู่ข้างนอก”
ซวนเทียนหมิงเข้าใจเหตุผลของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ดื้อรั้น เขาเพิ่งพาซางคังไปที่เตียงแล้วพูดกับเฟิงหยูเฮง “เจ้าระวังด้วย”
เฟิงหยูเฮงไตร่ตรอง นางล้วงไปที่แขนเสื้อของนางแล้วดึงหน้ากากผ่าตัดบางส่วนออกมา “ไม่มีเวลาเตรียมตัวมาก เอาติดตัว 1 อัน แล้วแจกให้คนที่อยู่รอบข้างเจ้า” ในขณะที่พูดสิ่งนี้นางวางในมือของซวนเทียนหมิง “ใส่อย่างนี้”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า เขารับหน้ากากแล้วออกจากที่พักพิง
เมื่อเฟิงหยูเฮงหันหลังกลับ นางเห็นเหยาเซียนจ้องมองที่มือของนาง นางถอนหายใจเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ท่านปู่”
เหยาเซียนไม่ได้พูดอะไรเลย แม้กระนั้นเขาหันจ้องไปที่เข็มในมือซ้ายของนาง หลังจากมองไปครู่หนึ่งเขาก็หันหน้าไปหายาที่เฟิงหยูเฮงดึงเอามาจากมิติของนางซึ่งถูกนำออกไปก่อนหน้านี้ เมื่อเขามองที่กล่องยาตะวันตก ดวงตาของเขาเป็นประกาย
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็กล่าวว่า “มีโรคระบาดหลายชนิด และแบคทีเรียที่เกิดอาจเป็นโรคใหม่ แม้จะมียาแผนปัจจุบันก็เป็นไปได้ว่ามันจะไม่ได้ผล นั่นเป็นเหตุผลที่เราต้องดึงแบคทีเรียออกจากร่างกายของผู้ป่วยเพื่อวิจัยวิธีการรักษาที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ใจของเฟิงหยูเฮงระเบิดด้วยเสียง “บูม” เป็นเวลานานนางไม่สามารถกู้คืนได้
นางมองดูที่ปู่ของเจ้าของร่างเดิม ในขณะที่พูดคำที่เขาพูดซ้ำไปซ้ำมา นางถูกคลื่นกระทบหลังจากคลื่นกระแทก และมือที่ถือเข็มก็เริ่มสั่น
เหยาเซียนส่ายหน้าและยิ้มอย่างขมขื่น “เจ้ามียาตะวันตก เจ้าไปเอาที่ไหนมา ? ”
ไม่มีการเตือนใดๆ ไม่มีการซ้อม ขณะที่เฟิงหยูเฮงเริ่มร้องไห้ ! เสียงร้องของนางเหมือนเด็ก ด้วยน้ำตาและน้ำมูก นางไม่ต้องกังวลเลยเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของนาง นางทิ้งเข็มในมือของนาง นางสวมกอดเหยาเซียน แล้วโอบแขนของนางไว้รอบคอของเขาด้วยการกอด แล้วตะโกนว่า “ท่านปู่ ! ”
เหยาเซียนถอยห่างจากการกอดเพียงไม่กี่ก้าว ในที่สุดเมื่อเขาได้รับความสมดุล เขาอุ้มหลานสาวขึ้นมาและน้ำตาก็ไหลลงมาตามใบหน้าแก่ของเขา มือบนหลังของนางก็เริ่มสั่น
นางเรียกเขาว่าท่านปู่ ในเวลานี้เองที่เฟิงหยูเฮงรู้ว่าคนผู้นี้ไม่ใช่ตาของเจ้าของร่างเดิม แต่เป็นปู่ของนางเอง, เฟิงหยิน ปู่ของนางที่เสียชีวิตเมื่อสองสามปีก่อน ปู่ที่พานางไปเล่นที่ฐานทัพเมื่ออายุสิบสองปี นางไม่เคยคิดเลยว่าจริง ๆ แล้วนางจะได้พบกับเขาผู้นี้ซึ่งนางเชื่อว่านางจะไม่ได้พบกันอีกในอาณาจักรต้าชุน
น่าเสียดายที่พวกเขาไม่มีเวลามากพอที่จะพูดคุยกัน เหยาเซียนอดทนที่จะถามนางว่านางตายไปแล้วในชีวิตก่อนหน้านี้ เขาตบหลังนางแล้วกล่าวว่า “การช่วยชีวิตผู้คนเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด เรื่องอื่นเราค่อยคุยกันทีหลัง”
เฟิงหยูเฮงไม่ได้คิดอะไรมากเพราะนางผงกหัวและปล่อยเขา เหยาเซียนยกแขนเสื้อขึ้นและเช็ดน้ำตาให้นาง จากนั้นเขาก็จับแก้มของนางและลูบแก้มสองสามครั้ง นางจำได้ทันทีตั้งแต่ตอนที่นางยังเด็กและปู่ของนางก็ทำสิ่งนี้ทุกครั้ง เขาจะลูบแก้มสามครั้งและเขาจะทำสองสามครั้งทุกวัน
น้ำตาที่นางสามารถกลั้นไว้ได้ด้วยความยากลำบากเพิ่มขึ้นอีกครั้ง นางพยายามควบคุมให้ดีที่สุดโดยเปลี่ยนหัวข้อ “ข้าจะเก็บตัวอย่างเลือด ท่านปู่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านแบคทีเรีย ข้าจะปล่อยการพัฒนาวัคซีนไว้แก่ท่านปู่”
เหยาเซียนพยักหน้า “ดีมาก”
จากนั้นเขาได้รับหน้ากากและถุงมือจากเฟิงหยูเฮง และช่วยให้นางเก็บตัวอย่างเลือด 3 หลอด
เฟิงหยูเฮงถือเลือด 3 หลอดและไตร่ตรองเล็กน้อย ก่อนพูดตรง ๆ ว่า “ท่านปู่ ข้าจะพาท่านปู่ไปที่อื่น” ขณะที่นางพูดสิ่งนี้นางจับมือของเหยาเซียนแล้วขยับมือจับข้อมือ เหยาเซียนเพียงรู้สึกว่าวิสัยทัศน์ของเขาพร่ามัวและสภาพแวดล้อมก็เปลี่ยนไปทันที ในพริบตาเขาก็ยืนอยู่ในร้านขายยาที่ทันสมัย
เขาคุ้นเคยกับร้านขายยาของเฟิงหยูเฮงมาก ร้านขายยานี้เป็นสิ่งที่เขาได้ช่วยหลานสาวของเขาเปิดในชีวิตก่อนหน้านี้ และยาพิเศษจำนวนหนึ่งที่เอามาจากค่ายทหารก็ได้รับความช่วยเหลือจากเขา เมื่อเขาย้ายมาใช้ชีวิตที่สองของเขา เขาคิดว่าเขาจะไม่สามารถเห็นสิ่งที่ทันสมัยเหล่านี้อีกครั้ง อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดเลยว่าหลานสาวของเขาจะสามารถควบคุมมิตินี้ได้
เหยาเซียนตกใจแต่เขารู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะถาม รอให้เฟิงหยูเฮงเป็นผู้นำ เขาเดินไปในทิศทางของห้องผ่าตัดลับบนชั้นสอง
เฟิงหยูเฮงมองเหยาเซียนค้นหาห้องที่ซ่อนอยู่ได้อย่างง่ายดาย เมื่อผลักกำแพง และเข้าไปในห้องนางก็รู้สึกว่าหัวใจของนางอบอุ่นอีกครั้ง ปู่ของนางมา นางจะไม่รู้สึกเหงาอีกต่อไปในโลกนี้
กู้คืนความคิดของนางทันทีตามหลังเขา ปู่และหลานทำงานร่วมกันในห้องผ่าตัดโดยใช้เครื่องมือและอุปกรณ์ที่ทันสมัย และเริ่มศึกษาตัวอย่างเลือดที่สกัดออกมาอย่างระมัดระวัง
กระบวนการนี้ใช้เวลาไม่นาน โรคไม่ได้กลายพันธุ์และเหยาเซียนก็พบคุณสมบัติที่สำคัญอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เขาฟังเฟิงหยูเฮงพูดคุยเกี่ยวกับการตายและการกลับมาเกิดของนาง เขาใช้เวลา 6 ชั่วยามในการพัฒนาวัคซีนสำหรับโรค
ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงออกไปหนึ่งครั้งบอกซวนเทียนหมิงว่านาง และปู่ของนางกำลังทำการวิจัยวัคซีนสำหรับโรคในมิติของนาง แน่นอนว่าไม่มีใครเข้ามาในโรงหมอ
ซวนเทียนหมิงยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตามเขายังคงได้รับรายงานเกี่ยวกับผู้ลี้ภัยที่กำลังป่วย
เขาบอกทหารให้นำผู้ลี้ภัยทั้งหมดออกจากที่พักพิงเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ให้ได้มากที่สุด จากนั้นเขาก็รวบรวมผู้ลี้ภัยทั้งหมดในที่พักพิงแห่งเดียว และที่พักพิงนี้ได้รับการปกป้องโดยกลุ่มพิเศษ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าหรือออก
หลังจากผ่านไป 6 ชั่วยามมีผู้ลี้ภัยมากกว่า 300 คนที่ติดเชื้อ และมีทหาร 18 คนที่ติดเชื้อด้วย
ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงและเหยาเซียนก็ออกมาจากมิติ เหยาเซียนกล่าวกับนางว่า “แม้ว่าวัคซีนได้รับการพัฒนาแล้วโดยไม่มีการทดสอบใด ๆ แต่ก็ไม่มีทางที่จะรับประกันได้ว่ามันจะสำเร็จ ตอนนี้เราไม่ได้ทดสอบกับสัตว์ ตัวเลือกเดียวคือการทดสอบกับคน”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วอย่างแน่นหนา นางเข้าใจเหตุผลนี้ แต่การใช้คนเพื่อทดสอบวัคซีนมีความเสี่ยง หากวัคซีนล้มเหลว ชีวิตของพวกเขาจะตกอยู่ในความเสี่ยง
ภายในโรงหมอขนาดใหญ่ตอนนี้เหลือเพียงซางคัง
เฟิงหยูเฮงชี้ไปที่ซางคัง และกล่าวว่า “เขานี้เป็นคนคลั่งไคล้ทางการแพทย์ เพื่อเรียนรู้เรื่องยา เขายินดีทำทุกวิถีทาง ด้วยเหตุนี้เขาจึงทำร้ายผู้คนจำนวนมาก เมื่อพิจารณาถึงความเชี่ยวชาญทางการแพทย์ที่สูงส่งของเขา ข้าจึงให้โอกาสเขาล้างบาปของเขา ในช่วงน้ำท่วมครั้งนี้ถ้ามันไม่ได้เขา ข้ากลัวว่าข้าจะไม่สามารถทนได้” เฟิงหยูเฮงพูดพร้อมถอนหายใจ “โชคไม่ดีที่เขาติดเชื้อคนแรกเป็นเช่นกัน”
เหยาเซียนพยักหน้าและกล่าวกับนางว่า “นี่เป็นเรื่องปกติมาก ความอ่อนเพลียจะทำให้ระบบภูมิคุ้มกันอ่อนแอลง เขาติดต่อกับผู้ลี้ภัยบ่อยครั้ง ความน่าจะเป็นที่เขาจะติดเชื้อนั้นสูงมาก”
เฟิงหยูเฮงกล่าวต่อ “การเลือกบุคคลใดเข้าร่วมในการทดสอบนี้จะไม่ยุติธรรม”
เช่นเดียวกับที่นางพูดสิ่งนี้ ซางคังก็เคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน ดูเหมือนว่าเขาจะฟื้นคืนสติได้ในขณะที่เขากล่าวซ้ำ ๆ ว่า “องค์หญิงแห่งมณฑล”
เฟิงหยูเฮงรีบไปที่ด้านข้างอย่างรวดเร็ว ก่อนที่นางจะถาม ซางคังกล่าวว่า “ใช้ข้าเพื่อทดสอบ ใช้ข้าเพื่อทดสอบขอรับ”
เหยาเซียนกล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำ “มีโอกาสห้าในสิบส่วนที่เจ้าจะตาย เจ้ายังเต็มใจหรือไม่ ? ”
ซางคังพยักหน้า “ขอรับ ในชีวิตนี้ข้าได้ฆ่าผู้คนนับไม่ถ้วน แม้ว่าข้าจะช่วยชีวิตผู้คนนับไม่ถ้วน แต่ก็ยังไม่เพียงพอสำหรับคนที่ข้าฆ่า ข้าต้องการที่จะทดสอบยา แต่ข้ายังคงมีความปรารถนาที่ยังไม่ทำไม่สำเร็จ หากความปรารถนานี้สำเร็จแม้ว่าข้าจะตาย ข้าก็บรรลุเป้าหมายในชีวิตของข้าแล้ว”
เหยาเซียนไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร และกำลังจะถาม อย่างไรก็ตามเขาได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “หมอผีซางคัง ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เจ้าจะเป็นลูกศิษย์ของข้า ! ”
——————————————————————————————————
