ตอนที่ 455 ไอเป็นเลือด
เฟิงหยูเฮงลากซวนเทียนหมิงเพื่อไปพระราชวังด้วยกัน เมื่อทั้งสองนั่งอยู่ในรถม้านางบอกซวนเทียนหมิงว่า “จุนม่านกลับจากพระราชวัง และบอกข้าว่าเสด็จแม่ไม่สบาย”
ซวนเทียนหมิงขมวดคิ้ว และถามนางว่า “ร้ายแรงหรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “ข้ายังไม่รู้ เสด็จแม่ไม่ให้เรียกหมอหลวงเพราะกลัวว่ามันจะทราบถึงเสด็จพ่อ คนของตำหนักศศิเหมันต์ไม่สามารถทำได้ ตอนแรกพวกเขาไปที่ห้องครัวของจักรวรรดิเพื่อรับน้ำแกงไก่ และพวกเขาก็ไปพบพี่น้องเฉิง นางแอบบอกพวกนางว่าให้กลับคฤหาสน์มาแจ้งข้า”
นางพูดได้แค่นี้เท่านั้น พี่น้องเฉิงไม่รู้อะไรเลย พวกเขาจะรู้มากขึ้นเมื่อพวกเขาได้พบพระชายาหยุน
จากนั้นทั้งสองคนก็เงียบลง และบรรยากาศก็หดหู่เล็กน้อย
องค์ชายเก้าและองค์หญิงแห่งมณฑลเข้ามาในวังเป็นครั้งที่สองในวันนั้น ทหารองครักษ์ที่ทางเข้าสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ไม่กล้าถาม พวกเขาเตือนอีกฝ่ายาว่า “ใกล้มืดแล้วพะยะค่ะ ประตูพระราชวังจะปิดภายใน 1 ชั่วยาม หากองค์ชายกลับช้า ส่งคนมาแจ้งก่อนได้พะยะค่ะ ผู้ใต้บังคับบัญชานี้จะปล่อยให้คนอยู่ที่ประตูรอพะยะค่ะ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าและกล่าวว่า “ให้คนเฝ้าที่นี่ เราจะไม่ออกมาเร็วแน่นอน” หลังจากพูดอย่างนี้เขากล่าวเพิ่มเติมว่า “อย่าบอกใครว่าข้าและองค์หญิงแห่งมณฑลมาที่พระราชวัง โดยเฉพาะเสด็จพ่อ อย่าให้เสด็จพ่อรู้ ข้าจะไปตำหนักศศิเหมันต์เพื่อไปหาเสด็จแม่”
เรื่องระหว่างฮ่องเต้ และพระชายาหยุนเป็นสิ่งที่ทุกคนในพระราชวังรู้ เมื่อได้ยินว่าซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงกำลังไปยังตำหนักศศิเหมันต์ ทหารองครักษ์พยักหน้าแสดงให้เห็นว่าพวกเขาเข้าใจว่าไม่ให้ฮ่องเต้ทรงทราบอย่างแน่นอน
ซวนเทียนหมิงให้เป่ยจื่ออยู่ที่ทางเข้าพระราชวัง เฟิงหยูเฮงนำวังซวนและหวงซวนมาด้วย ทั้งสี่คนมุ่งหน้าไปในทิศทางของตำหนักศศิเหมันต์ ก่อนที่พวกเขาจะไปถึงทางเข้าตำหนัก พวกเขาเห็นนางกำนัลเฝ้ารอพวกเขาอย่างใจจดใจจ่อบนทางเดินที่นำไปสู่ตำหนัก นางมองไปรอบ ๆ เป็นครั้งคราว
เมื่อกลุ่มเดินเข้าไปใกล้ ในที่สุดนางกำนัลอาวุโสก็เห็นพวกเขา เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว นางไม่ได้พูดกับซวนเทียนหมิง นางคว้ามือของเฟิงหยูเฮงทันทีและกล่าวว่า “ในที่สุดองค์หญิงแห่งมณฑลก็มา ไม่กี่วันที่ผ่านมาในช่วงที่ฝนตกหนัก พระชายาหยุนป่วยเป็นหวัด และไม่ให้เรียกหมอหลวงมาเพคะ ตอนแรกนางคิดว่านางสบายดี แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากฝนหยุด อาการรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในช่วงบ่ายนางไอเป็นเลือดเพคะ ! ”
“ไอเป็นเลือดหรือ ? ” ซวนเทียนหมิงตกใจมากและจับมือของเฟิงหยูเฮงเพื่อดึงนางเข้าไปในตำหนักศศิเหมันต์
พระชายาหยุนล้มป่วย และสิ่งนี้ทำให้นางกำนัลทุกคนมีสีหน้ากังวล ซวนเทียนหมิงหน้าตาบูดบึ้ง เมื่อเขาถามนางกำนัล “เสด็จแม่ไม่ให้เจ้าไปเชิญหมอหลวง เจ้าจึงไม่ไปหรือ ? ถ้าเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นใครจะรับผิดชอบ ? ”
นางกำนัลมีสีหน้าขมขื่นและกล่าวขณะเดินว่า “องค์ชายคงเข้าใจอารมณ์ของพระชายาหยุนเพคะ ถ้นางบอกว่าเราไม่ให้เรียก นั่นหมายความว่าเราไม่สามารถเรียกได้ แม้ว่านางกำนัลของเราแอบไปเรียกหมอหลวงมาก็ไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลยเพคะ”
นี่คือความจริงและซวนเทียนหมิงก็เข้าใจเช่นกัน เมื่อพระชายาหยุนอารมณ์เสีย และจะระเบิดอารมณ์ออกมา ถ้านางกำนัลของนางทำสิ่งที่นางไม่อนุญาตให้ทำ พวกเขาจะต้องถูกประหารแน่นอนถ้ามันไม่ใช่เรื่องร้ายแรง ถ้ามันเป็นเรื่องร้ายแรงนางจะทำด้วยตัวเอง หากหมอหลวงมาถึงโดยไม่ได้รับอนุญาต บางทีการฆ่าตัวตายอาจเป็นสิ่งที่นางสามารถทำได้
เขาถอนหายใจอย่างหนักและต้องการพูดอย่างอื่น เขารู้สึกว่าฝ่ามือถูกบีบเล็กน้อย เขาหันไปมอง เห็นเฟิงหยูเฮงมองเขาด้วยรอยยิ้มบาง ๆ “ไม่ต้องกังวล ข้าอยู่ที่นี่แล้ว เสด็จแม่ไม่ต้องการเรียกหมอหลวง เพราะกลัวว่าเสด็จพ่อจะรู้ ถ้าหากข้าอยู่ที่นี่ เสด็จแม่ไม่สามารถไล่ข้าออกไปได้”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า “ใช่แล้ว โชคดีที่เรามีเจ้า”
นางกำนัลกล่าวอีกว่า “โชคดีที่เราพบว่าท่านฮูหยินตระกูลเฟิงเข้ามาในพระราชวัง ไม่เช่นนั้นเราจะไม่รู้จะบอกองค์หญิงแห่งมณฑลได้อย่างไรเพคะ”
ขณะที่พวกเขาพูดกัน พวกเขามาถึงห้องบรรทมของพระชายาหยุน เฟิงหยูเฮงเพิ่มความเร็วในการเดินและเข้าไปก่อน เมื่อเข้าไปนางก็ได้ยินเสียงของพระชายาหยุนทันที ครั้งแล้วครั้งเล่าเสียงค่อนข้างน่าวิตก
นางได้ยินเสียงไอ และรู้ว่านี่เป็นอาการป่วยทางปอด เมื่อฝนตกหนักมากอุณหภูมิก็จะเย็นลง มันง่ายมากที่คนจะเป็นหวัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีไข้ หากไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงทีอาจทำให้ปอดอักเสบได้ แน่นอนว่าโรคปอดบวมนั้นไม่ต้องกลัว สิ่งที่เฟิงหยูเฮงกลัวที่สุดคือโรคระบาด ในช่วงเวลานี้ไม่มีใครกล้าพูดว่านี่เป็นการป่วยปกติ ก่อนที่จะได้รับการวินิจฉัยสถานการณ์ใด ๆ ที่เป็นไปได้
แน่นอนว่าซวนเทียนหมิงได้คิดถึงสถานการณ์นี้ นั่นคือเหตุผลที่เขากังวล เขาวิตกกังวลและรู้สึกสับสนเล็กน้อย
เมื่อทั้งสองมาถึงข้างเตียงของพระชายาหยุน นางกำนัลกำลังใช้ผ้าเช็ดตัวอุ่นคลุมหน้าผากพระชายาหยุน พระชายาหยุนหลับตาและยังคงไอ นางกำนัลจะใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปาก เมื่อยกขึ้นผ้าเช็ดหน้าก็จะมีรอยเลือด
นางกำนัลกังวลอย่างมาก เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงมาถึง พวกนางทั้งหมดก็เริ่มร้องไห้ ในเวลาเดียวกันพวกเขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและให้เฟิงหยูเฮงอยู่ข้างเตียง
เฟิงหยูเฮงเดินไปและเอาผ้าขนหนูอุ่นออกจากหัวพระชายาหยุน เมื่อเอาผ้าขนหนูออกจากพระชายาหยุน นางก็รู้สึกตัวและกล่าวว่า “อย่าเอาออก หนาว ข้าหนาวมาก”
นางยื่นมือออกไปทาบหน้าผากของพระชายาหยุน มันร้อนมาก
“เสด็จแม่ อาเฮงเองเจ้าค่ะ” ในขณะที่พูดกับพระชายาหยุน นางดึงปรอทวัดไข้มาจากวังซวนซึ่งถืออยู่ “เสด็จแม่ นี่คือสิ่งที่จะตรวจสอบอุณหภูมิของท่านแม่ มันจะต้องอยู่ใต้วงแขนของท่านแม่ อาเฮงจะช่วยเสด็จแม่เจ้าค่ะ”
ในขณะที่นางตรวจสอบอุณหภูมิพระชายาหยุน พระชายาหยุนเหลียวมองนางเล็กน้อย แม้ว่านางจะไม่มีแรงมาก แต่นางก็ยังมีสติอยู่ นางจำได้ทันทีว่าเป็นเฟิงหยูเฮง นางเห็นซวนเทียนหมิงด้วย นางกล่าวว่า “อย่าบอกฮ่องเต้”
ซวนเทียนหมิงกัดฟันด้วยความโกรธ “เสด็จแม่ป่วยมากขนาดนี้ แต่เสด็จแม่ก็ยังคิดถึงเรื่องนี้อยู่ ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าข้าควรพูดอะไร”
พระชายาหยุนกล่าวอย่างอ่อนเพลีย “ตาแก่คนนั้นก็เป็นเช่นเดียวกัน หากเขาได้รับความหวาดกลัวเช่นนี้จะไม่สามารถแบกภาระนั้น ไม่ใช่อาเฮงมาแล้วหรอกหรือ มีอะไรให้เจ้าต้องกังวล อย่าทำเป็นเรื่องยาก ข้าไม่ชอบเห็นมัน”
เฟิงหยูเฮงอยู่ที่นี่ ซวนเทียนหมิงรู้สึกสบายใจ แต่เขาก็ยังทนไม่ได้ที่จะดูพระชายาหยุนเป็นแบบนี้ เขาไม่สามารถแสดงออกได้อย่างมีความสุขอย่างแท้จริง
ในช่วงเวลานี้ในฐานะที่เป็นลูกสะใภ้ เฟิงหยูเฮงย่อมต้องรับบทเป็นคนกลางโดยปริยาย ดังนั้นนางจึงกล่าว “เสด็จพ่อต้องทรงเป็นทุกข์มากหากรู้ว่าเสด็จแม่เป็นแบบนี้ ถ้าเสด็จแม่มีแรงก็เก็บไว้ทุบตีเสด็จพ่อเมื่ออาการเจ็บป่วยได้รับการรักษาเจ้าค่ะ ! ”
พระชายาหยุนพยักหน้า “อือ นั่นมันก็เหมือนกัน”
ซวนเทียนหมิงพูดไม่ออกอย่างสมบูรณ์
หลังจากนั้นครู่หนึ่งปรอทก็ถูกดึงกลับมา เฟิงหยูเฮงมองดู ดีมาก 39.8 องศา นางส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์ ในเวลาเดียวกันนางดีใจอย่างลับ ๆ โชคดีที่นางมา ไม่อย่างนั้นถ้าพระชายาหยุนยังคงมีไข้ต่อไป มันคงแปลกถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่เมื่อนางเห็นการแสดงออกของพระชายาหยุน นางสงบลงเล็กน้อย นี่น่าจะเป็นโรคปอดอักเสบที่ร้ายแรงที่สุด มันไม่เกี่ยวข้องกับโรคระบาด นางให้ซวนเทียนหมิงมองดูอย่างมั่นใจแล้วบอกกับนางกำนัลว่า “ข้าจะตรวจร่างกายของท่านแม่ พวกเจ้าออกไปให้หมด ข้าจะรักษาท่านแม่ ข้าต้องการแค่บ่าวรับใช้ของข้าเท่านั้น”
นางกำนัลเข้าใจแล้ว องค์ชายเก้าก็คงอยู่ที่นี่ มันเป็นไปไม่ได้ที่บางสิ่งจะเกิดขึ้น ดังนั้นนางจึงรีบพานางกำนัลคนอื่นออกจากห้องแล้วปิดประตูห้องบรรทม
เฟิงหยูเฮงไม่ได้คิดมากและจับแขนเสื้อของนาง และดึงอุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับการให้น้ำเกลือ จากนั้นนางก็ดึงยาที่จำเป็นออกมา และรีบให้น้ำเกลือพระชายาหยุน
พระชายาหยุนหลับไป และเฟิงหยูเฮงดึงสิ่งของทุกอย่างออกมา ราวกับว่านางกำลังจะแสดงมายากล ในพริบตาทุกอย่างถูกเตรียมไว้ นางพูดกับซวนเทียนหมิงว่า “ชายาของเจ้าแข็งแกร่งกว่าเจ้ามาก” เมื่อนางพูดเสียงของนางก็แหบห้าวและไม่มีกำลังมาก อย่างไรก็ตามบางทีอาจเป็นเพราะเฟิงหยูเฮงอยู่ด้วย แต่ดูเหมือนว่านางจะมีความกระฉับกระเฉงมากขึ้น และนางก็หยุดไอได้มาก
ซวนเทียนหมิงมองมารดาของตัวเองแล้วส่ายหน้า “ไม่ว่านางจะแข็งแกร่งขนาดไหน นางก็ไม่สามารถรับมือกับปัญหานี้ได้ ครั้งต่อไปเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นส่งคนไปเรียกอาเฮงให้เร็วที่สุด ไม่ว่าจะเป็นกลางวัน ถ้าใครบางคนจากตำหนักของท่านต้องการออกไปข้างนอก ข้าไม่เชื่อว่ายามที่ทางเข้าจะกล้าหยุดพวกเขา”
พระชายาหยุนเหลือบตา “พวกเจ้าไม่ได้พึ่งกลับมาเมืองหลวงในวันนี้หรือ ? เจ้าอยู่นอกเมือง ข้าจะไปหาเจ้าที่ไหน ? ” จากนั้นนางก็ไอเบา ๆ สองสามครั้งและไม่พูดกับซวนเทียนหมิงต่อไป อย่างไรก็ตามนางถามเฟิงหยูเฮง “ข้าได้ยินว่าหมอเหยาเซียนกลับมาแล้วหรือ ? ” เมื่อนางพูดแบบนี้นางก็เริ่มมีอารมณ์ และนางเริ่มหายใจไม่สม่ำเสมอ
เฟิงหยูเฮงเริ่มงงงวยแล้วก็นึกถึงครั้งแรกที่นางได้พบกับพระชายาหยุน พระชายาหยุนมีความพึงพอใจอย่างมากกับการที่นางสนิทกับตระกูลเหยาและปลีกตัวออกห่างจากตระกูลเฟิง นางยังบอกด้วยว่านางเป็นบุตรสาวที่ดีของตระกูลเหย้า ในเวลานั้นนางรู้สึกว่าพระชายาหยุนรู้สึกแตกต่างเล็กน้อยเกี่ยวกับตระกูลเหยา และความรู้สึกนี้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นในทุกวันนี้
แต่ในช่วงเวลานี้นางใช้เวลาคิดมากไม่ได้ นางจึงยิ้มและตอบพระชายาหยุน “เจ้าค่ะ ท่านปู่กลับมาวันนี้ และตอนนี้ท่านปู่อยู่ที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลเจ้าค่ะ ! ”
แสงปรากฏขึ้นในดวงตาของพระชายาหยุน และดูเหมือนว่าอการป่วยจะดีขึ้นมาก หลังจากปรับอารมณ์ของตัวเองไปซักพัก นางก็กล่าวว่า “ถ้าเขากลับมาก็ดี ตาแก่นนั่นจะได้มีสหาย เขาจะมีคนคุยด้วยและเล่นหมากรุกด้วย หากร่างกายของท่านปู่ของเจ้ายังดีอยู่ ทั้งสองอาจจะสามารถแลกเปลี่ยนความคิดกันได้ ถ้าเขามีกิจกรรมให้ทำ เขาจะไม่มาเคาะประตูตำหนักศศิเหมันต์ของข้าอีก ข้าจะเพลิดเพลินไปกับความเงียบสงบ”
เหยาเซียนรู้เรื่องศิลปะการต่อสู้ ? นี่คือสิ่งที่เฟิงหยูเฮงไม่รู้เรื่อง ในเวลาเดียวกันนางมีความสุขที่แอบแฝงว่าปู่ของนางเคยเป็นแพทย์ทหาร ดังนั้นเขาจึงมีพื้นฐานด้านศิลปะการต่อสู้ ถ้าฮ่องเต้ต้องการแลกเปลี่ยนความคิดอย่างแท้จริง จริง ๆ มันจะไม่ถูกเปิดเผยอย่างง่ายดาย
พระชายาหยุนนอนบนเตียง และพูดกับตัวเองต่อไปว่า “การเป็นบุตรสาวของตระกูลเหยานั้นดี ผู้ชายในตระกูลเหยานั้นไม่ได้รับอนุ และผู้หญิงของตระกูลเหย้าจะไม่ได้เป็นพระสนม นี่คือโชคดีที่คนอื่นจะไม่กล้าพิจารณา แต่มารดาของเจ้านั้นขาดจิตวิญญาณในการต่อสู้มากเกินไป ถ้านางมีจิตวิญญาณในการต่อสู้สักครึ่งหนึ่งของที่เจ้าทำ นางคงไม่ถูกรังแกและถูกขับออกจากเมืองโดยตระกูลเฟิงในตอนนั้น… แค่ก ๆ ! ”
พระชายาหยุนพูดถึงจุดนี้และเริ่มไอ และมีเลือดออกมาด้วยอีกครั้ง เฟิงหยูเฮงใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเบา ๆ อย่างไรก็ตามนางกล่าวว่า “ข้าได้ยินว่าคนส่วนใหญ่ที่ไอเป็นเลือดเพราะอาการป่วยและจะอยู่ได้ไม่นาน กลับไป และขอให้ท่านปู่ของเจ้าดูว่าเขาต้องการเข้ามาพบข้าหรือไม่ บางทีนี่อาจเป็นครั้งสุดท้าย”
“ท่านแม่พูดอะไร ? ” ซวนเทียนหมิงเริ่มโกรธ “ไอเป็นเลือดออกมาเล็กน้อยไม่ได้หมายความว่าเสด็จแม่กำลังจะตาย แม้ว่าเสด็จแม่ไม่ต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป อย่าลากอาเฮงลงมา อย่าให้คนอื่นพูดว่านางไร้ความสามารถทางการแพทย์”
พระชายาหยุนหัวเราะ “เจ้าเด็กน้อย เจ้ารู้วิธีปกป้องชายาของเจ้าจริง ๆ ”
เฟิงหยูเฮงยังไร้ประโยชน์เช่นกัน ขณะที่นางบอกพระชายาหยุน “ไม่ต้องพูดถึงอาการเจ็บป่วยเก่า ๆ แม้ว่าอาเฮงจะรักษามันได้ เสด็จแม่มีไข้สูงที่ทำให้เกิดโรคปอดบวมซึ่งเป็นโรคปอดชนิดหนึ่ง อาเฮงจะฉีดยาให้เสด็จแม่สองสามวัน หลังจากนั้นเสด็จแม่ก็จะหายดีเจ้าค่ะ”
“จริงหรือ ? ” พระชายาหยุนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เป็นเรื่องดีที่เจ้าสามารถพูดได้อย่างง่ายดาย แต่ทำไมคนเหล่านั้นที่ป่วยน้อยกว่าข้าถึงตาย ? ”
เฟิงหยูเฮงตอบว่า “นั่นเป็นเพราะข้าไม่ได้มาที่นี่ในอดีต” นางลูบหลังพระชายาหยุน “เสด็จแม่ ถ้าท่านแม่ต้องการพบท่านปู่ อาเฮงจะส่งคนไปเรียกท่านปู่เองเจ้าค่ะ”
พระชายาหยุนเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวและเต็มไปด้วยความหวัง อย่างไรก็ตามนางก็ลังเลเล็กน้อย
เฟิงหยูเฮงเห็นสิ่งนี้และขมวดคิ้วของนางอย่างแน่นหนา…
