ตอนที่ 459 องค์หญิงแห่งมณฑลสามารถส่งเจ้าไปพบท่านฮูหยินผู้เฒ่าได้
กฎหมายของราชวงศ์ต้าชุนระบุอย่างชัดเจนว่ามีเพียงขุนนางขั้นสามและสูงกว่าเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้รับหรือมีอนุระดับสูงได้ สำหรับขุนนางขั้นสามสามารถรับอนุได้มากเท่าที่ต้องการ หรือไม่สำคัญถ้าเจ้าปฏิบัติต่ออนุดีกว่านี้ แต่เจ้าไม่สามารถเรียกพวกนางว่าอนุระดับสูงได้
สำหรับคนอย่างฮันชิซึ่งจิตใจของนางเต็มไปด้วยความคิดเรื่องความรัก นางคิด แต่เพียงว่านางจะต่อสู้เพื่อได้รับความโปรดปรานจากคฤหาสน์ นางจะคิดเกี่ยวกับวิธีที่นางสามารถยกระดับตัวเองและตำแหน่งของเฟิงเฟินไดในคฤหาสน์ นางจะใช้เวลาทำความเข้าใจกฎหมายของราชวงศ์ต้าชุนได้อย่างไร เมื่อได้ยินคำพูดของจุนม่าน ฮันชิก็ไม่พอใจในทันที “เราไม่สามารถทำสิ่งใดบนพื้นฐานได้บ้าง ? ใครบอกว่าเราไม่สามารถมีได้ ? เพื่อควบคุมฟ้าดิน พวกเขายังต้องการควบคุมอนุด้วยหรือ ? ”
เมื่อได้ยินแบบนี้ใบหน้าของเฟิงจินหยวนมืดทันที คุกเข่าลงบนพื้นขาของเขาเริ่มสั่น จุนเหม่ยไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียวก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว แล้วตบหน้าฮันชิ 2 ครั้งทำให้ฮันชิเห็นดาวระยิบระยับ
ในท้ายที่สุดเฟิงจินหยวนก็ยังกังวลเกี่ยวกับเด็กที่อยู่ในท้องของนาง เมื่อได้ยินเสียงของนางถูกตบ เขาก็หันหลังกลับและต้องการหยุดนาง อย่างไรก็ตามจุนม่านกล่าวว่า “ท่านพี่ ตบนั้นจะช่วยชีวิตนางไว้”
เฟิงจินหยวนปิดปากทันที ถูกต้อง พวกนางจะช่วยชีวิตของฮันชิ เขามองไปที่ฮันชิพร้อมกับความผิดหวังที่ไม่สามารถทำตามความคาดหวังได้ “ขุนนางที่ต่ำกว่าขั้นสามไม่สามารถมีอนุระดับสูงได้ นี่เป็นกฎหมายของราชวงศ์ต้าชุน สิ่งนี้ถูกตราไว้โดยฮ่องเต้ ฮันชิ เจ้ามีหัวกี่หัว ? ”
ฮันชิงุนงงเมื่อได้ยินคำเหล่านี้ ตามด้วยคลื่นแห่งความสยองขวัญ นางมีกี่หัวที่นางกล้าที่จะดูถูกฮ่องเต้ หากคำพูดเหล่านี้แพร่กระจายออกไป นางจะยังสามารถมีชีวิตต่อไปได้หรือไม่?
เมื่อความคิดเหล่านี้เกิดขึ้น นางก็หันไปหาเฟิงหยูเฮงโดยไม่รู้ตัว เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วและถามนางว่า “แม่รองฮันมองข้าทำไม เจ้าดูถูกฮ่องเต้ หูคู่นี้ที่ได้ยินเจ้าต้องการใส่ร้ายองค์หญิงแห่งมณฑลผู้นี้หรือ ? ”
ฮันชิตกใจ ส่ายหัวของนาง “ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้ทำ” นางก้มหน้าลงไม่กล้าพูดอีกคำ
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงพูดขึ้นอีกครั้ง “แล้วเจ้ามีอะไรที่จะเพิ่มเกี่ยวกับเรื่องของอนุระดับสูงอีกหรือไม่ ? ”
ฮันชิกัดริมฝีปากของนางเบา ๆ นางรู้สึกไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างมาก แต่ส่ายหัว “ไม่” จากนั้นนางก็พึมพำ “ท่านแม่จะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?”
“หืมม” เฟิงหยูเฮงยักไหล่และพูดอย่างเงียบ ๆ “ท่านย่ารู้ ไม่ว่าเจ้าจะต้องถามนางด้วยตัวเอง หากเจ้ารู้สึกว่าไม่ได้รับความยุติธรรมจริง ๆ ข้าสามารถส่งเจ้าไปพบนางได้”
“ไม่ ไม่เจ้าค่ะ!” ฮันชิส่ายหัว “ข้าไม่อยากไป ข้า…”
“พอแล้ว!” เฟิงจินหยวนตะโกนอย่างโกรธเคือง “เรื่องนี้สรุปได้แล้วที่นี่ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้นำขึ้นมาอีก ฮันชิ เจ้ากำลังตั้งครรภ์ ไม่จำเป็นต้องที่เจ้าต้องยืนอยู่ที่นี่ กลับไป ! ” เขาโบกมือ และบ่าวรับใช้ก็ออกมาข้างหน้าทันทีเพื่อพาฮันชิออกไป
ฮันชิหวาดกลัวทั้งเฟิงหยูเฮงและพี่น้องเฉิงจนนางไม่กล้าอยู่ต่อ แต่ขณะที่นางถูกพาตัวออกไป นางยังคงตะโกนว่า “ท่านพี่ต้องเรียกหมอมารักษาคุณหนูสี่ ! ”
เฟิงจินหยวนจะทำอย่างไรกับสิ่งนี้ แต่เป็นจุนม่านที่เรียกให้มีคนพาเฟิงเฟินไดออกไป จากนั้นนางก็สั่งให้คนไปตามหมอ
หลังจากที่แม่และบุตรสาวได้รับการดูแล บ่าวรับใช้ชายคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา และตะโกนว่า “คุณหนูรอง! นายน้อยกลับมาที่คฤหาสน์ขอรับ ! ”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น “นายน้อยกลับมาที่คฤหาสน์” ทุกคนในห้องโถงไว้ทุกข์ก็ตกตะลึง แม้แต่เฟิงหยูเฮงก็ตกใจ ทำไมจื่อหรูถึงกลับมา
ในขณะที่นางรู้สึกสับสน นางเห็นเด็กชายคนหนึ่งเดินมาตามทางของพวกเขาอย่างรวดเร็ว เด็กชายสวมชุดสีน้ำเงินและเต็มไปด้วยพลัง ขนคิ้วของเขามีลักษณะที่คมชัด และเขาได้รับการยอมรับจากอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่
หากนี่ไม่ใช่เฟิงจื่อหรู แล้วจะเป็นใคร?
นางเดินไปในทิศทางของเขาเพื่อต้อนรับเขา เมื่อชายหนุ่มเห็นพี่สาวของเขาดวงตาที่แหลมคมของเขานั้นคล้ายกับของนายน้อยที่ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกบางๆ ในทันใด เขามุ่งตรงเข้าสู่อ้อมกอดของเฟิงหยูเฮงโดยไม่มีความเขินอาย เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้า และเจ็บปวดมาก “ท่านพี่ไม่คิดถึงจื่อหรูหรือ ? ”
หัวใจของเฟิงหยูเฮงละลายในทันที
ต้องบอกว่าในชีวิตนี้นอกจากซวนเทียนหมิงที่ทำให้นางรู้สึกถึงความรับผิดชอบที่นางไม่สามารถหลบหนีได้คือเฟิงจื่อหรู แต่เนื่องจากเป็นกรณีนี้นางไม่กล้าติดต่อเฟิงจื่อหรูมากเกินไป นางมีศัตรูมากเกินไป ถ้าพวกเขามุ่งเป้ามาที่นางไปก็ดีไม่มีอะไรที่เฟิงหยูเฮงกลัว สิ่งที่นางกลัวก็คือศัตรูของนางที่กำหนดเป้าหมายเป็นเฟิงจื่อหรู เหยาซื่อถูกวางยา ห้องครัวของสำนักศึกษาก็ถูกไฟไหม้ ถึงแม้เฟิงจื่อหรูไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ถ้าเด็กคนนี้ได้รับอันตรายเพราะนาง นางไม่อยากคิดเลยว่านางจะทำอย่างไร
เฟิงหยูเฮงสงบตัวเองและกอดน้องชายของนางอย่างอ่อนโยน แล้วกล่าวว่า “ข้าจะไม่คิดถึงเจ้าได้อย่างไร ข้าคิดถึงเจ้าทุกวัน แต่เจ้าต้องไปเรียน ตราบใดที่เจ้ามีความสามารถที่แท้จริง เจ้าจะสามารถป้องกันตัวเองได้”
เฟิงจื่อหรูเงยหน้าขึ้นมองอ้อมกอดของนางและกล่าวว่า “ไม่ใช่แค่ตัวข้าเอง ข้าจะปกป้องท่านพี่ด้วย” หลังจากนั้นมีดูเหมือนว่าเขารู้ว่าเฟิงหยูเฮงต้องการถามอะไรซักอย่าง “บานซูพาข้ากลับมาขอรับ” จากนั้นเขาก็กล่าวต่อ “เนื่องจากมีน้ำท่วมทั่วอาณาจักร ครอบครัวของนักเรียนหลายคนจึงประสบกับภัยพิบัติ อาจารย์ใหญ่ตัดสินใจปิดสำนัก 1 เดือนขอรับ” หลังจากที่เขาพูดสิ่งนี้เขาออกจากอ้อมกอดของเฟิงหยูเฮง และหันไปหาเฟิงจินหยวน ด้วยการแสดงออกอย่างจริงจังเขาได้กล่าวทักทาย “จื่อหรูคารวะท่านพ่อ” เขาสุภาพแต่ขาดความคุ้นเคย ราวกับว่าเขากำลังเผชิญกับคนแปลกหน้า คำว่าท่านพ่อของเขาเป็นความคิดที่เขาไม่เข้าใจ
เฟิงจินหยวนมองดูบุตรชายคนนี้ว่าเขาไม่ได้เจอนานกว่าครึ่งปีแล้ว และเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดี นับตั้งแต่เฟิงจื่อเฮาเสียชีวิต เขารู้สึกพึงพอใจกับบุตรชายคนนี้มากขึ้น เขารู้สึกสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไรก็ตาม ช่วยไม่ได้ที่เขาเป็นลูกศิษย์ของเย่หร่ง เขาเป็นศิษย์น้องของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ที่สำนักหยุนลู่ ไม่ต้องพูดถึงอยากให้เขาสนใจแม้แต่การเห็นเขาเพียงครั้งเดียวก็ยาก
เขาเข้าถึงจิตใต้สำนึก เขาต้องการกอดบุตรชายคนนี้ แต่เขาได้ยินเฟิงจื่อหรูกล่าวว่า “จื่อหรูรีบกลับมา และได้ยินเรื่องของท่านย่าหลังจากถึงเมืองหลวง ข้ารู้สึกเสียใจมากขอรับ” หลังจากพูดอย่างนี้เขาก็หันมาและคุกเข่าต่อหน้าโลงศพ เขาคำนับ 3 ครั้งแล้วกล่าวว่า “หลานชายไร้ความสามารถ จื่อหรูออกไปจากสำนักและไม่ได้แสดงความกตัญญูต่อท่านย่า นี่เป็นความผิดของจื่อหรู ข้าหวังว่าท่านย่าจะยกโทษให้ข้าขอรับ”
มือที่เฟิงจินหยวนยื่นมือออกมานั้นว่างเปล่า เขาเขินอายนิดหน่อย แต่เฟิงจื่อหรูกำลังขอโทษฮูหยินผู้เฒ่า เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ และเอามือของเขาลงอย่างเศร้าโศกแล้วกล่าวว่า “เจ้าเพิ่งกลับมา เจ้าควรไปพักผ่อนก่อน”
เฟิงจื่อหรูไม่ลุกขึ้น เขาหันหลังกลับและพูดกับเฟิงจินหยวน “ข้าไม่เหนื่อย ข้าจะยืนเฝ้าท่านย่าในคืนนี้ การใช้เวลาในคุกเป็นเรื่องยาก ท่านพ่อเพิ่งออกมาคงเหนื่อยมาก ท่านพ่อควรกลับไปพักผ่อนก่อนขอรับ”
ด้วยความโกรธที่เพิ่มขึ้นในใจของเฟิงจินหยวน และเขาก็รีบถามว่า “ใครบอกเจ้าว่าข้าอยู่ในคุก”
จื่อหรูส่ายหัว “ไม่มีใครบอกข้า ท่านพ่อใส่ชุดคุก แค่นี้ก็เดาว่าท่านพ่อเพิ่งกลับมาที่คฤหาสน์”
จากนั้นเฟิงจินหยวนก็จำได้ว่าเขายังไม่ได้เปลี่ยนชุดตั้งแต่กลับมา เขารู้สึกเสียใจ เขาไม่สามารถถูกรบกวนจากสิ่งอื่นและออกไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นการจากไปของเฟิงจินหยวน จินเฉินก็คิดเล็กน้อย กัดฟันของนาง นางตามเขาออกไป อันชิถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และกล่าวว่า “ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับจิตใจของพวกเขา”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “ใครจะสนใจ พวกเขาคิดแต่สิ่งที่พวกเขาต้องการคิด ตราบใดที่พวกเขาไม่วางอุดมการณ์ใด ๆ กับพวกเรามันก็ดี” หลังจากที่นางพูดจบ นางก็ช่วยประคองเฟิงจื่อหรูลุกขึ้นมา นางชี้ไปที่พี่น้องเฉิง “จื่อหรู นี่คือท่านแม่ทั้งสองของเรา”
เฟิงจื่อหรูไม่ได้คิดอะไร เขาจะทำทุกอย่างที่พี่สาวของเขาบอกให้เขาทำ เขาเพียงแค่คำนับและแสดงความเคารพต่อคนทั้งสอง จุนม่านชื่นชมเฟิงจื่อหรูเป็นอย่างมาก เนื่องจากนี่เป็นงานศพของฮูหยินผู้เฒ่า นางจึงไม่ได้เตรียมอะไรอย่างดี นางจึงกล่าวว่า “จื่อหรู ข้าจะให้ของกำนัลกับเจ้าในภายหลัง “
เฟิงจื่อหรูเห็นว่าพี่สาวของนางสนิทกับมารดาทั้งสองคน ดังนั้นเขาจึงไม่สุภาพเกินไปและพยักหน้าทันที “ขอบคุณท่านแม่”
เฟิงหยูเฮงแนะนำพี่น้องเฉิงและอันชิ “พวกเจ้าควรกลับไปก่อน คืนนี้เป็นคืนแรก เด็ก ๆ จะอยู่เฝ้าในคืนนี้ ข้าก็จะยืนเฝ้ากับจื่อหรูและเซียงหรู พวกท่านกลับมาพรุ่งนี้เช้าเพื่อรับช่วงต่อ”
พวกนางไม่ได้คัดค้านเรื่องนี้ ท้ายที่สุดสิ่งเหล่านี้เป็นกฎ แต่จุนม่านกล่าวว่า “องค์หญิงแห่งมณฑลต้องเข้าไปนำพระราชวังในวันพรุ่งนี้ ท่านควรพักผ่อนในคืนนี้ ไม่ว่าท่านจะยืนเฝ้า…ก็ไม่ดี”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัวของนาง “ไม่ ข้ามีความสุขที่จะอยู่ที่นี่ เพราะท่านย่าของข้า” หลังจากที่นางพูดอย่างนี้นางโบกมือแล้วส่งทั้งสามกลับไป นางได้นำเฟิงจื่อหรู และเฟิงเซียงหรูมาคุกเข่าอีกครั้งโดยไม่พูดอะไรมาก
เมื่อทั้งสามเห็นการกระทำของนางอย่างแน่วแน่ พวกเขาไม่ได้หยุดนาง พวกเขาพูดแนะนำเพียงไม่กี่คำจากนั้นก็ออกจากห้องโถงไว้ทุกข์ เฟิงเซียงหรูไม่ได้พบเฟิงจื่อหรูมานานแล้ว และใช้ท่าทางของนางในขณะที่พูดเบา ๆ ว่า “เจ้าสูงขึ้นแล้ว”
ในขณะที่ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ เฟิงจื่อหรูก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ท้ายที่สุดฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้ปฏิบัติต่อเขาและพี่สาวของเขาอย่างดี แม้ว่าเขาต้องการที่จะบีบน้ำตาออกมาเขาก็ไม่สามารถทำได้ ดังนั้นเขาจึงยอมแพ้และจับมือของเซียงหรู เขากล่าวอย่างอ่อนหวาน “พี่สามก็สวยขึ้นเรื่อย ๆ ”
เฟิงเซียงหรูยิ้ม “เจ้าก็ช่างรู้วิธีพูดจริง ๆ !”
คืนนั้นน้องชายและน้องสาวไม่ได้ทนทุกข์ทรมานจากการยืนเฝ้า แต่เฟิงจื่อหรูเหนื่อยจากการเดินทางและหลับไปกลางดึก เขาพิงเฟิงหยูเฮงและนอนหลับจนดวงอาทิตย์ขึ้นในเช้าของอีกวัน
พี่น้องเฉิงมาเช้ามาก พวกนางมาถึงก็พอดีกับเฟิงจื่อหรูตื่นขึ้นมา หลังจากมาถึงพวกนางไล่พวกเขากลับไปพักผ่อน “พระอาทิตย์ขึ้นมาแล้ว พวกเจ้าควรกลับไปนอนได้แล้ว เราจะอยู่ที่นี่ดูแลเอง”
อันชิก็มาเช้า เฟิงหยูเฮงเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติมาก นางจึงพาเด็กทั้งสองกลับไปที่เรือนตงเซิง
เฟิงจื่อหรูและเฟิงเซียงหรูต่างก็เหนื่อยล้าและหลับไปทันทีที่มาถึง อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงหลับเพียงแค่ 2 ชั่วยามก่อนจะตื่น นางไม่มีเวลานอน นางต้องไปที่ตำหนักจิงวันนี้ นางต้องไปที่พระราชวังเพื่อรักษาพระชายาหยุน นางยังได้รับของกำนัลจากพระสนมเซียนด้วย อย่างน้อยนางก็ต้องไปเยี่ยม นางกลัวว่ากว่าการเดินทางนี้จะสิ้นสุดลงก็คงตอนดึกเท่านั้น
นางให้วังซวนอยู่ที่คฤหาสน์เพื่อดูแลเฟิงจื่อหรู หวงซวนออกไปกับนาง นอกคฤหาสน์องค์หญิงแห่งมณฑล บานซูขับรถม้าและรออยู่ที่นั่น เมื่อเห็นนางขึ้นมา เขาพูดโดยไม่แสดงออก “ข้าพานายน้อยมาหาคุณหนู คุณหนูจะขอบคุณข้าอย่างไรขอรับ”
เฟิงหยูเฮงกลอกตา “นั่นคือน้องชายของฉัน สำหรับการขอบคุณ ข้าจะให้เจ้าหยุดสักสองสามวันดีหรือไม่ ? ”
บานซูส่ายหัว “เช่นนั้นคุณหนูไม่ต้องขอบคุณข้า” จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่รถม้าด้านหลังเขา “ขึ้นรถขอรับ ! ”
เฟิงหยูเฮงกำลังจะขึ้นรถม้า ในเวลานี้นางได้ยินเสียงของเฟิงจินหยวนตะโกนออกมาจากคฤหาสน์เฟิง “ข้าอยากให้พวกเจ้าทุกคนตะโกน ! ”
