ตอนที่ 461 ดอกซิ่งแดงออกกำแพง
เหตุผลในการเยี่ยมของเฟิงหยูเฮงในวันนี้คือเพื่อตรวจสอบการตั้งครรภ์ของหญิงสาวทั้งสามคน เมื่อเห็นพวกนางมาถึง นางก็ไม่รอช้าและเริ่มการตรวจ
หลังจากความวุ่นวายในเมืองหลวง ทุกคนรู้ว่าองค์หญิงแห่งมณฑลจีอันเป็นหมอเทวดา และนางก็มีชื่อเสียงมากกว่าเหยาเซียนซึ่งเป็นตาของนาง เมื่อพระชายารองทั้งสามตั้งครรภ์ขององค์ชายจิง พวกนางก็ยิ่งระมัดระวัง เพียงเพื่อประโยชน์ในการตรวจสอบเพื่อดูว่าพวกนางกำลังตั้งครรภ์ หมอหลวง 5 – 6 คนถูกเรียกตัวมาตรวจ แต่พวกนางก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ หลังจากที่พวกนางได้ยินมาว่าองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันกำลังจะมาถึง พวกนางจึงรู้สึกสบายใจ
เฟิงหยูเฮงตรวจทั้งสามคน และทุกคนในห้องโถงหันมามองนางอย่างคาดไม่ถึง ผู้คนในห้องถอนหายใจหลังจากที่นางถอนมือแล้วพยักหน้ากล่าวว่า “ทั้งสามคนตั้งครรภ์จริง ๆ เจ้าค่ะ”
ซวนเทียนฉีหัวเราะและถามอย่างรวดเร็วเกี่ยวกับสิ่งที่เขาควรให้ความสนใจ เฟิงหยูเฮงบอกเขาหลายอย่าง และบ่าวรับใช้ก็จดบันทึกไว้อย่างละเอียด จากนั้นองค์หญิงรองทั้งสามถูกส่งกลับไป
เฟิงหยูเฮงบอกซวนเทียนฉีว่า “เมื่อเร็ว ๆ นี้คฤหาสน์เฟิงยุ่งมาก และพระชายาหยุนก็ไม่สบาย พี่ใหญ่ ข้าคงไม่ได้ไปเยี่ยมบ่อย ๆ แต่ก็ไม่เป็นไร ตำหนักจิงอยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์องค์หญิงแห่งมณฑล หากพี่ใหญ่มีคำถามใด ๆ ไปเรียกข้าได้เจ้าค่ะ”
ซวนเทียนฉีขอบคุณอีกครั้งนับไม่ถ้วนสำหรับความช่วยเหลือ จากนั้นจึงจัดของที่ดีสำหรับนาง แต่เขาก็หยุดด้วยการพยายามห้ามปรามจากเฟิงหยูเฮง เขารู้สึกหมดหนทางและนั่งลง เขาถูมือเขาพลางกล่าวว่า “ข้าไม่รู้ว่าข้าควรจะขอบคุณอย่างไร ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ข้ากลัวว่าข้าจะไม่มีวันได้สัมผัสกับความรู้สึกของการมีทายาท แต่เดิมเสด็จแม่และข้าได้ละทิ้งความหวังไปแล้ว เราได้เรียกหมอที่มีชื่อเสียงนับไม่ถ้วนและพบกับความล้มเหลวนับไม่ถ้วน แต่ใครจะรู้ว่ามือของเจ้าจะมีปาฏิหาริย์รักษาข้าได้จริง ๆ ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและกล่าวว่า “ข้าเป็นคนที่จะไม่พูดเกินจริง หากสามารถรักษาได้ข้าสามารถรักษาได้ ถ้ามันไม่สามารถรักษาได้ข้าก็รักษามันไม่ได้ ถ้าข้าตัดสินใจที่จะรักษา มันก็หมายความว่ามันรักษาได้ นั่นคือหลักการของข้า”
“อ่า” ซวนเทียนฉีพยักหน้า “ข้ารู้” จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วและไตร่ตรองอยู่พักหนึ่ง เมื่อเขาพูดอีกครั้ง เขาก็เปลี่ยนหัวข้อ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ามุ่งเน้นไปที่การทำการค้า ครึ่งชีวิตของข้า สถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับธุรกิจเกิดขึ้นใกล้กับชายแดน เมื่อพูดถึงการค้าขายระหว่างสองอาณาจักร ไม่ว่าจะเปิดหรือปิดชายแดนก็จะมีผลกำไร ข้าก็ไม่ใช่พ่อค้าธรรมดา ข้ายังเป็นประมุขของอาณาจักร ข้าได้ทิ้งสายลับบางส่วนในสถานที่ซึ่งข้าทำการค้า ไม่กี่วันที่ผ่านมาเมื่อเจ้ายังคงดูแลภัยพิบัตินอกเมือง สายลับของข้าคนหนึ่งฝ่าสายฝนเพื่อส่งจดหมาย จดหมายดังกล่าวบอกว่าองค์หญิงแห่งซงซุยคนหนึ่งหนีออกจากเมือง และดูเหมือนจะหลบหนีมาที่ราชวงศ์ต้าชุน”
“ซงซุย ? ” ทันใดนั้นข้อความก็พุ่งเข้ามาในใจของเฟิงหยูเฮง ข้อความนั้นมาในคืนที่ฝนตกหลายวันแล้ว มันเกิดขึ้นไม่นานหลังจากนางออกจากเมือง คืนนั้นซวนเทียนฮั่วไปที่โรงหมอเพื่อเยี่ยมนาง และเขาได้พาหยูเฉียนหยินไปกับเขา ในเวลานั้นนางรู้สึกว่าการจากไปของหยูเฉียนหยินดูจะคุ้นเคยเล็กน้อย แต่นางคิดไม่ออกว่านางเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เมื่อคิดตอนนี้นางดูเหมือนจะได้พบแหล่งที่มาของความรู้สึกที่คุ้นเคย แหล่งนั้นคือซวนเทียนเก้อ เมื่อเฉียนหยินออกไป นางก็ขับไล่ความเย่อหยิ่งและความกล้าหาญที่ไร้เดียงสาซึ่งคล้ายกับกลิ่นอายที่เปล่งออกมาโดยองค์หญิงต้าชุน ความเย่อหยิ่งและรัศมีภาพของขุนนางไม่ใช่สิ่งที่จะแกล้งทำหรือสอน เป็นไปได้ไหมว่า… นั่นคือนาง ?
“ขอบคุณพี่ใหญ่” เฟิงหยูเฮงพูดอย่างจริงใจ นางไม่ได้พูดถึงเหตุผล อย่างไรก็ตามซวนเทียนฉีทำท่าราวกับว่าเขาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งเขายิ้มบาง ๆ
ออกจากตำหนักจิงไปยังรถม้า เฟิงหยูเฮงมุ่งตรงไปยังพระราชวัง หลังจากเข้ามาในพระราชวัง นางไปเยี่ยมพระสนมเซียนก่อน พระสนมกู่เซียนไม่ได้สนใจเฟิงหยูเฮงเหมือนเดิม แต่นางมาขอบคุณอีกฝ่ายเท่านั้น
ในที่สุดเมื่อนางไปที่ตำหนักศศิเหมันต์ในตอนนั้นเกือบเที่ยงแล้ว หวงซวนจับท้องของนางและยังคงบ่นด้วยความหิว เฟิงหยูเฮงรู้สึกหิวมาก ดังนั้นนางจึงเพิ่มความเร็วและล่อใจหวงซวน “จะมีอาหารให้กินเมื่อเราไปถึงตำหนักศศิเหมันต์”
อย่างไรก็ตามความจริงจะพิสูจน์ได้ว่าไม่แน่นอน นางไม่คิดว่าจริง ๆ แล้วนางไม่เคยคิดเลยว่าก่อนที่พวกเขาจะไปถึงตำหนักศศิเหมันต์ นางจะได้ยินเสียงร้องเพลงที่ดังมาก “เจ้าอยู่ข้างของภูเขา ! ข้าอยู่ทางนี้ของภูเขา ! เจ้าอยู่ที่ฝั่งแม่น้ำกว้าง ! ข้าอยู่ฝั่งนี้ของแม่น้ำกว้าง ! เด็กผู้หญิงที่รัก ทำไมเจ้าไม่มองมาที่ข้าอีก ! ”
เพลงนี้เต็มไปด้วยเวทย์มนต์ทำให้หวงซวนงงงวย “ใครน่ะ ? ใครจองหองมาร้องเพลงที่นี่ ? แม้ว่าศุลกากรของราชวงศ์ต้าชุนจะเปิดกว้าง แต่ก็ไม่ควรเปิดกว้างในระดับนี้หรือไม่ นอกจากนี้ที่นี่คือพระราชวังของฮ่องเต้ ใครกล้าที่จะวิ่งเข้าไปในพระราชวังเพื่อร้องเพลงเกี้ยวพา ? ”
เฟิงหยูเฮงหน้ามืดลง “ข้างในพระราชวังโดยเฉพาะอย่างยิ่งหน้าทางเข้าตำหนักศศิเหมันต์ จะมีใครอื่นนอกจากฮ่องเต้ของพวกเราที่จะร้องเพลงเกี้ยวพา ? ” ที่สำคัญที่สุดถ้าเจ้าต้องการร้องเพลง แต่ไม่ใช่มันเจ็บปวดเกินกว่าจะฟังใช่หรือไม่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?
ขณะที่นางกำลังคิด เสียงที่เกือบจะโหยหวนเหมือนเสียงของผู้หญิงดังขึ้น และมันก็ร้องเพลง: “ที่รักความรักของจ้า โอ้ ความรักของข้า ถ้าเจ้ากระโดดข้ามภูเขา เจ้าจะพบข้า หากเจ้าสามารถข้ามแม่น้ำ เจ้าสามารถแต่งงานกับข้า ที่รักของข้า ทำไมเจ้าไม่มาอยู่ข้างข้าอย่างรวดเร็ว ! ”
เฟิงหยูเฮงปิดหูของนางแล้วหันกลับมาอยากจะจากไป ใครจะรู้ว่าความปรารถนาที่จะนินทาของหวงซวนจะเพิ่มขึ้น นางห้ามไว้ก่อนแล้วจึงขอร้องว่า “คุณหนู เราไปดูกันดีกว่าเจ้าค่ะ! โอกาสที่จะได้เห็นฮ่องเต้เป็นแบบนี้เกิดขึ้นน้อยมากเจ้าค่ะ นอกจากนี้เป็นไปได้หรือไม่เจ้าคะที่คุณหนูไม่อยากรู้ว่าใครเป็นคนร้องส่วนของผู้หญิง ? ”
เฟิงหยูเฮงเหลือบตาของนางซ้ำ ๆ “เจ้าไม่สามารถบอกได้เลยว่าใครกำลังร้องเพลงส่วนผู้หญิง ? นอกเหนือจากคู่หูของเขาใน… นอกจากขันทีจางหยวนผู้ที่ยังคงอยู่ข้างเสด็จพ่อในการต่อสู้ ใครจะเป็นใครได้อีกเล่า ? ”
“โอ้ ! ขันทีจางร้องเพลงได้ดีกว่าฮ่องเต้มาก ยังไงก็ลองไปดูเถิดเจ้าค่ะ ! ”
เฟิงหยูเฮงไม่สามารถหนีจากหวงซวนและความอยากรู้อยากเห็นของนางได้ ดังนั้นทั้งสองจึงเดินเข้าไป ขณะที่เอนตัวไปข้างหน้า พวกนางยังทำให้แน่ใจว่าจะลดเสียงการหายใจของพวกนาง แต่ก่อนที่พวกนางจะเข้าใกล้ พวกนางถูกปิดกั้นโดยทหารองครักษ์สองคน หนึ่งในนั้นลดเสียงเหมือนคนร้ายและถามว่า “เจ้าคือใคร ? ”
เฟิงหยูเฮงโบกมือให้กับพวกเขา “ข้าเป็นองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน”
ทุกคนในพระราชวังจำนางได้ เมื่อเห็นว่าเป็นเฟิงหยูเฮง ทหารองครักษ์ก็เอาหอกกลับอย่างรวดเร็ว และคนที่เพิ่งพูดก็กล่าวว่า “องค์หญิงแห่งมณฑลมาแล้ว ฝ่าบาทบอกว่าไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ขัดจังหวะเพลงที่ฝ่าบาทกำลังร้องเพลงให้พระชายาหยุนฟังพะยะค่ะ เมื่อไม่นานมานี้ฮองเฮาได้เสด็จมาและทรงกลับไป”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและตอบกลับ “ข้าจะไม่ขัดจังหวะ ข้าแค่อยากดู”
ทหารองครักษ์กล่าวว่า “พะยะค่ะ ! องค์หญิงแห่งมณฑลระวัง องค์หญิงจะต้องไม่ถูกค้นพบอย่างแน่นอนพะยะค่ะ”
ทะลุแนวป้องกันนี้และนำหวงซวนไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว เมื่อออกจากเส้นทางเล็ก ๆ นางเห็นฮ่องเต้ยืนอยู่ตรงทางเข้า เขากำลังร้องเพลงขณะกำลังจับคอของเขา จางหยวนยืนอยู่ไม่ไกลจากเขาและร้องเพลงออกมา เขาจะเตือนฮ่องเต้เป็นครั้งคราวด้วยว่า “ตรงนี้ต้องเสียงต่ำ”
คราวนี้ฮ่องเต้ไม่ได้โต้เถียงกับจางหยวน ถ้ามีคนบอกว่าเขาไม่ชอบเขาก็จะกลับไปร้องเพลงอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามอย่างดีที่สุดในการร้องเพลง อย่างไรก็ตาม พูดอย่างตรงไปตรงมาเพลงนี้ค่อนข้างแปลก มันยากมากที่จะเข้าใจ และมันก็เหมือนกับเพลงพื้นบ้าน เมื่อเทียบกับเพลงที่เฟิงหยูเฮงเคยได้ยินมาก่อนในชีวิตของนางนี่มันแปลกกว่ามาก
เฟิงหยูเฮงเงียบถามหวงซวน “เพลงนี้คืออะไร ? ”
หวงซวนส่ายหัวของนาง “ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน เป็นไปได้หรือไม่เจ้าค่ะว่าฝ่าบาทแต่งขึ้นมาเอง”
เฟิงหยูเฮงไม่เชื่อ “เสด็จพ่อจะมีเวลาคิดได้อย่างไร บางที…มันเป็นจางหยวนที่คิดขึ้นมา”
หนึ่งในทหารองครักษ์ที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาได้ยินเรื่องนี้ และเอนตัวลงเพื่อแก้ไขข้อสงสัยของพวกเขา “ย้อนกลับไปเมื่อครั้งแรกที่ฝ่าบาทได้พบกับพระชายาหยุน ฝ่าบาทออกไปข้างนอกนี่เป็นเพลงที่ตระกูลของพระชายาร้องบ่อย ๆ ”
นั่นคือสถานการณ์
ฮ่องเต้ยังคงร้องเพลงต่อไปอีกสักพักก่อนที่จะรู้สึกว่าลำคอของเขารู้สึกแหบแห้ง ดังนั้นเขาจึงโบกมือให้ขันทีดูแลเขา “ขอน้ำหน่อย ! ”
ขันทีก็นำถาดน้ำชาให้อย่างรวดเร็ว
ฮ่องเต้ไม่สามารถรอให้บ่าวรับใช้ดูแลเขาได้ ในขณะที่เขาหยิบกาน้ำชาขึ้นมาเองแล้วเทน้ำชา เขาหายดีหลังจากดื่มสามถ้วยติดต่อกัน จากนั้นเขาก็เทให้จางหยวน “ดับความกระหายของเจ้าเร็ว เวลานั้นตอนนี้เจ้าไม่สามารถขึ้นเสียยงสูงได้”
จางหยวนรับถ้วยชาและกระดกมัน ขณะที่กำลังเทถ้วยครั้งที่สอง เขากล่าวว่า “ฝ่าบาท ถ้าฝ่าบาทรู้สึกเป็นทุกข์จริง ๆ กระหม่อมว่าเราหยุดร้องเพลงเถิด ฝ่าบาทร้องเพลงมาเกือบครึ่งชั่วยามแล้วพะยะค่ะ แต่ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ อยู่ข้างใน กลับมาอีกครั้งกันเถิดพะยะค่ะ ! ”
“อะไรคือกลับมาอีกครั้ง ? ตอนนี้ไม่มีการเคลื่อนไหว แต่ถ้าเรากลับมาอีกครั้ง เราเชื่อว่านางจะได้ยินแน่นอน ไม่ว่านางจะออกมาหรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับนาง การที่เราจะร้องเพลงนั้นขึ้นอยู่กับเราหรือไม่ เราได้ตัดสินใจแล้วว่าเราจะอยู่ที่นี่ จิตใจของบุคคลนั้นทำจากเลือดเนื้อ ไม่ช้าก็เร็วนางก็จะเปลี่ยนใจ”
เมื่อฮ่องเต้ทรงตรัสเช่นนึ้ จางหยวนจะพูดอะไรได้อีก เขาดื่มชาอีกสองถ้วย จากนั้นกลับไปที่จุดเริ่มต้นและเริ่มร้องเพลงอีกรอบ
เฟิงหยูเฮงไม่สามารถดูต่อไปได้อย่างแท้จริง แต่ฮ่องเต้กำลังขวางทางเข้า นางไม่สามารถเข้าไปข้างในได้ อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถชะลอการรักษาพระชายาหยุนได้ นางควรทำอย่างไร
นางพิจารณาตำหนักศศิเหมันต์ข้างหน้านางและดูผนังของพระราชวัง จากนั้นนางก็ดึงหวงซวนและพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “กลับ ! ”
ทั้งสองเดินอย่างระมัดระวังรอบๆ ตำหนักศศิเหมันต์อยู่ภายใต้สายตาที่จับตามองของทหารองครักษ์ ในที่สุดพวกเขาก็เข้ามาตำหนักศศิเหมันต์มาถึงในสถานที่ที่ค่อนข้างเงียบ
แม้ว่ามันจะเงียบสงบ แต่ก็เป็นสถานที่ที่มีคนน้อยมาก พวกเขายังคงได้ยินเสียงร้องเพลงของฮ่องเต้ แต่เสียงเบาลงมาก หวงซวนไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่ เฟิงหยูเฮงชี้ไปที่กำแพงพระราชวังสูงและถามนางว่า “เจ้ากระโดดขึ้นไปได้หรือไม่ ? ”
หวงซวนรู้สึกงงงวย “ข้าทำได้ แต่ทำไมเราต้องกระโดดข้ามกำแพง”
เฟิงหยูเฮงเงยหน้าขึ้นมอง “อาการป่วยของเสด็จแม่ต้องได้รับการรักษา แต่ฮ่องเต้กำลังขวางทางเข้า แม้ว่าจะเป็นประตูหลัง ประตูด้านข้างหรือประตูส่งมอบก็ยังมีคนเฝ้าดูพวกเขา ! ถ้าเราต้องการที่จะเข้าไปมีเพียงเส้นทางเดียวคือกระโดดข้ามกำแพง”
หวงซวนรู้สึกว่าเฟิงหยูเฮงพูดถูกต้อง แต่นางพูดอย่างช่วยไม่ได้ “พลังภายในของบ่าวรับใช้คนนี้แย่กว่าเล็กน้อยเมื่อเทียบกับวังซวน ด้วยกำแพงสูงเช่นนี้ หากวังซวนอยู่ที่นี่นางสามารถพาคุณหนูไปได้ แต่บ่าวรับใช้คนนี้ไม่สามารถทำได้เจ้าค่ะ แต่บ่าวรับใช้คนนี้สามารถขึ้นไปได้ด้วยตัวเองและโยนเชือกลงมาให้คุณหนูได้เจ้าค่ะ”
“ดี” เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและเอื้อมมือไปที่แขนเสื้อเพื่อดึงเชือกออกมา หวงซวนคุ้นเคยกับความสามารถของนางในการนำสิ่งที่นางต้องการออกมา นางไม่ได้ถาม เมื่อได้รับมันนางก็กระโดดขึ้นไปในอากาศ และใช้ขาเตะกำแพงระหว่างทางก่อนที่จะไปถึงด้านบนสุดของกำแพงตำหนัก
เชือกถูกโยนลงมา แม้ว่าเฟิงหยูเฮงไม่มีความสามารถด้านพลังภายในที่น่าทึ่งของคนโบราณ แต่นางก็ไม่ได้เลวร้ายไปกว่าหวงซวน เชือกอยู่ที่นั่นเพื่อให้ความช่วยเหลือนาง นางจับมันและปีนขึ้นไปอย่างราบรื่น
ในที่สุดเมื่อทั้งสองนั่งที่ด้านบนสุดของกำแพง เฟิงหยูเฮงรู้สึกสับสน “ตำหนักศศิเหมันต์มีองครักษ์เงาอยู่จำนวนมากหรือไม่ ? ทำไมไม่มีปฏิกิริยาเมื่อผู้คนกระโดดข้ามกำแพง ? ”
หลังจากที่นางพูดสิ่งนี้ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงฮ่องเต้ร้องเพลงจากทางเข้าด้วยเสียงดัง “เห็นดอกซิ่งแดงออกกำแพง”
เฟิงหยูเฮงสั่นด้วยความกลัว นางสูญเสียความสมดุล นางจึงตกจากกำแพง
——————————————————————————————————
TN: ดอกซิ่งแดงนอกกำแพงเป็นสำนวนซึ่งหมายความว่าภรรยาคบชู้
