ตอนที่ 462 เจ้าร้องเพลง ข้าเล่นดนตรี
“อ๊ะ ! ” เฟิงหยูเฮงกรีดร้อง ท้ายที่สุดความสามารถด้านพลังภายในของนางค่อนข้างขาดแคลนและยังไม่ถึงจุดสูงสุดของความสมบูรณ์แบบ ในระยะสั้น ๆ นางไม่มีเวลาหมุนเวียนพลังงานจากตันเถียนของนาง นางสามารถยอมรับชะตากรรมของนาง และหลับตาเพื่อรอร่วงลงพื้น นางเริ่มพิจารณาว่าจะเอาก้นซ้ายหรือก้นขวาลง
น่าเสียดายที่ความเจ็บปวดยังไม่มาถึง นางกลับตกไปในอ้อมแขนของคนผู้หนึ่งและเสียงหัวเราะเยาะเข้ามาในหูของนาง
เฟิงหยูเฮงเข้าใจทันที ก่อนที่นางจะสามารถลืมตาได้นางกล่าวว่า “ข้าสงสัยว่าทำไมไม่มีใครหยุดเรากระโดดข้ามกำแพงนี้ได้ กลายเป็นว่าซวนเทียนหมิงกำลังรอข้าอยู่ข้างล่างใช่หรือไม่ ? ” นางลืมตาขึ้น อย่างไรก็ตามความสนใจของนางก็ถูกดึงไปยังคนที่อยู่ข้างหลังคนที่จับนางไว้ “พี่เจ็ด ท่านมากับเขาด้วยหรือเจ้าค่ะ ? ”
แน่นอนซวนเทียนฮั่วยืนอยู่ข้างหลังเขาในชุดสีขาว โบกมือให้เขา เขาส่ายหน้าแล้วยิ้มให้นางอย่างขมขื่น
แขนที่อุ้มนางไว้แน่นและซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “ชายารัก เจ้ามีความกล้าหาญมาก เจ้ายังกล้าที่จะกระโดดข้ามกำแพงตำหนักศศิเหมันต์”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกขมขื่นเล็กน้อยภายใน “ข้าอยากผ่านประตูหน้า แต่ที่สำคัญที่สุดข้าทำไม่ได้ ! ความปรารถนาของเสด็จพ่อที่พิณามาไม่มีที่สิ้นสุด” นางถอนหายใจและกระโดดออกมาจากร่างของซวนเทียนหมิง จากนั้นโบกมือขึ้นไปด้านบนสุดของกำแพง “หวงซวนลงมา”
หวงซวนเอนกายลงและบินลงมาก่อนที่จะทักทายองค์ชายทั้งสอง ซวนเทียนหมิงคว้าชายาของเขาและกล่าวว่า “ไปกันเถิด เราต้องเข้าไปเร็ว เสด็จแม่รู้สึกหงุดหงิดอย่างมากจากการร้องเพลงนี้ ดังนั้นนางจึงเรียกพี่เจ็ดมาเล่นพิณให้ฟัง”
เฟิงหยูเฮงมองบ่าวรับใช้หลังซวนเทียนฮั่ว และเห็นว่าพวกเขาถือพิณ ในความคิดของนาง นางเริ่มสงสัยว่าเสียงของพิณจะกลบเสียงร้องเพลงของฮ่องเต้ได้หรือไม่
ในเวลานี้พระชายาหยุนเอนหลังพิงหมอน นางดูเหมือนจะดีขึ้นมาก เมื่อเห็นพวกเขา นางโบกมืออย่างรวดเร็วและพูดกับซวนเทียนฮั่วว่า “ฮั่วเอ๋อ รีบเล่นเพลงให้ข้าฟังเร็ว ถ้าตาแก่ผู้นั้นยังร้องเพลงแบบนี้ต่อไป ชีวิตของข้าจะจบสิ้นเพราะสิ่งนี้”
ซวนเทียนฮั่วหัวเราะและไม่ได้พูดอะไรอีก บ่าวรับใช้จะวางพิณบนโต๊ะที่ถูกเตรียมไว้ล่วงหน้า เขานั่งลงและเริ่มเล่นพิณ
เฟิงหยูเฮงไปตรวจสุขภาพของพระชายาหยุน และให้ยา
ความสามารถในการเล่นพิณของซวนเทียนฮั่วนั้นยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง มันฟังเหมือนไข่มุกที่หล่นลงบนจานหยก และมันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นดาวตกที่ไม่มีใครจับได้ เสียงที่มาจากพิณช่วยลดความรำคาญที่พระชายาหยุนเคยรู้สึกอย่างมาก
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฟิงหยูเฮงได้ยินซวนเทียนฮั่วมาเล่นที่นี่ แต่น้ำเสียงแตกต่างกันในแต่ละครั้ง มันสามารถเปลี่ยนแปลงได้กับสภาพแวดล้อมและสามารถชี้นำอารมณ์ของผู้คนที่จะติดตามทำนอง เฟิงหยูเฮงจำข่าวลือที่นางเคยได้ยิน เห็นได้ชัดว่าในสมัยโบราณมีผู้เล่นพิณที่ไม่ได้เล่นเพราะความชอบพวกเขาหรือเพื่อความบันเทิงของคนอื่นไม่ได้หรือเพื่อที่จะดึงดูดผู้หญิง แต่พวกเขาใช้พิณเป็นอาวุธชนิดหนึ่งแทน ด้วยคลื่นเสียงจากบทเพลงและพิณ จะทำให้ท่วงทำนองจะมีพลังมหาศาล มันมีความสามารถในการเป็นอาวุธที่คมชัดและมีพลังเทียบเท่ากับทหารหมื่นคน
มีหลายอาณาจักรที่ใช้เงินเป็นจำนวนมากในการจ้างผู้เล่นแบบนี้และพวกเขามักจะได้รับชัยชนะ น่าเสียดายที่มีนักดนตรีน้อยมาก ในโลก มันเป็นพรที่ได้พบคนหนึ่งหรือสองคน
นี่เป็นตำนานที่นางอ่านเกี่ยวในชีวิตก่อนหน้านี้ ในตอนแรกนางคิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องง่าย ๆ แต่ตอนนี้นางได้ยินเสียงเพลงที่น่าสนใจของซวนเทียนฮั่ว ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ทำให้นางนึกถึงข่าวลือนี้ นางรู้สึกว่าข่าวลือนี้อาจไม่ผิด ซวนเทียนฮั่วมีความสามารถจริง ๆ
เมื่อนางคิดถึงสิ่งนี้ นางยิ่งสนุกมากขึ้นด้วยเสียงของมัน แต่ในเวลานี้การร้องเพลงของฮ่องเต้ดูเหมือนจะเริ่มแข่งขันกับเสียงของพิณ เมื่อไรเสียงพิณดังเขาก็ดัง เมื่อพิณเงียบเขาก็ยังคงเสียงดังอยู่ ในความเป็นจริงเขาไม่ลังเลแม้แต่จะตะโกน
มันยังคงเป็นเพลงเดียวกัน ในขณะที่เขาร้องเพลง ใครจะรู้ว่าซวนเทียนอั่วทำมันอย่างตั้งใจหรือไม่ แต่เสียงของพวกเขาจะค่อย ๆ เริ่มประสานกันกับการร้องเพลงข้างนอกโดยไม่มีใครสังเกตเห็น มันกลายเป็นซวนเทียนฮั่วเล่นคลอไปกับการร้องเพลงของฮ่องเต้ พ่อและลูกช่วยเสริมซึ่งกันและกันอย่างดีมาก และทำให้เสียงร้องเพลงของฮ่องเต้น่ากลัวน้อยลง
ดังนั้นพระชายาหยุนก็ใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว นางโบกมืออย่างรวดเร็วและตะโกนให้ซวนเทียนฮั่วหยุด นางถามเขาอย่างไร้ประโยชน์ “เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ? ”
ซวนเทียนฮั่วยักไหล่และยิ้ม เขาวางมือบนสายพิณและทำให้เพลงหยุด
เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าถ้ามีวันหนึ่งที่ราชวงศ์ต้าชุนไปทำสงคราม คนที่ต้องพึ่งพาก็คงจะไม่ใช่ทหารของซวนเทียนหมิงหรือซวนเทียนฮั่ว มันจะเป็นการร้องเพลงของฮ่องเต้ ! นี่จะเป็นการเดินทางที่นำโดยฮ่องเต้เองใช่หรือไม่
ในเวลานี้ดูเหมือนว่าการเคลื่อนไหวด้านนอกได้หยุดลง นางกำนัลคนหนึ่งเข้ามารายงานว่า “ฝ่าบาทตรัสว่าวันนี้ฝ่าบาทจะหยุดแล้วเพคะ ฝ่าบาท… จะกลับมาอีกในวันพรุ่งนี้เพคะ”
ใบหน้าของพระชายาหยุนเปลี่ยนเป็นสีเขียว และตะโกนเสียงดัง “ใครก็ตามที่สามารถไล่เขาออกไปได้ ข้าจะให้รางวัล 1,000,000 เหรียญเงิน ! ”
เมื่อได้ยินแบบนี้ เฟิงหยูเฮงยกมือขึ้นทันที “ข้า ! ”
ซวนเทียนหมิงหน้ามืดครึ้ม นี่มันน่าอับอายเกินไป !
อย่างไรก็ตามพระชายาหยุนไม่ได้คิดมากเกินไป นางพูดกับเฟิงหยูเฮง “อาเฮงเป็นคนที่เชื่อฟังมากที่สุด เรื่องนี้เจ้าจัดการได้เลย หากเจ้าสามารถจัดการสิ่งนี้ได้ ข้าจะมอบรางวัลให้เจ้า 1,000,000 เหรียญเงิน จากนั้นข้าจะให้หมิงเอ๋อมอบรางวัลให้เจ้าด้วย 1,000,000 เหรียญเงิน”
ซวนเทียนหมิงมองดูพระชายาหยุนด้วยสีหน้าขมขื่น “ถ้าเสด็จแม่ต้องการจัดการ ทำไมถึงต้องให้ข้าจ่ายเงินด้วยพะยะค่ะ”
พระชายาหยุนเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วกล่าว “เจ้ารู้สึกเศร้าใจที่มอบเงินให้ชายาของเจ้าเอง เจ้าจะไม่มีอนาคตที่สดใส”
ซวนเทียนฮั่วยิ้มเบา ๆ จากด้านหลังแล้วกล่าวว่า “เช่นนั้นแล้วนับข้าด้วย ! ”
ดวงตาของเฟิงหยูเฮงคดเคี้ยวจากรอยยิ้มมากมาย 3,000,000 เหรียญเงิน ! ในทันทีนางจะได้รับ 3,000,000 เหรียญเงิน ข้อตกลงนี้คุ้มค่ามาก
เมื่อพวกเขาออกจากพระราชวัง ซวนเทียนหมิงถามนางว่า “อะไรที่ทำให้เจ้าแน่ใจว่าพรุ่งนี้เสด็จพ่อจะไม่เสด็จมา”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและกล่าวว่า “ข้าจะให้ท่านปู่เข้ามาในพระราชวังในวันพรุ่งนี้”
ซวนเทียนหมิงตกตะลึง “ฉลาด”
เนื่องจากคฤหาสน์เฟิงกำลังจัดงานศพ นางไม่ได้ส่งซวนเทียนหมิงกลับไป ทั้งสองเดินแยกทางกัน เฟิงหยูเฮงนั่งอยู่ในรถม้าของนางและกลับบ้าน
หวงซวนกุมท้องของนาง ตอนนี้นางหิวมาก โชคดีที่เฟิงหยูเฮงดึงขนมออกมาให้นาง เรื่องนี้ทำให้นางต้องอดทนจนกว่าพวกเขาจะกลับไปที่ทางเข้าของคฤหาสน์เฟิง
เฟิงหยูเฮงได้ออกจากคฤหาสน์ตั้งแต่เช้าและเมื่อกลับมาก็เกือบจะเป็นเวลาอาหารเย็นแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนางต้องจุดธูปสำหรับฮูหยินผู้เฒ่าในห้องโถงที่ไว้ทุกข์ นางนำหวงซวนเข้าไปในคฤหาสน์ บ่าวรับใช้ชายง่วงนอนและแม้แต่บ่าวรับใช้สาวที่เคลื่อนไหวก็ดูเหมือนจะอ่อนล้า นอกจากทุกคนที่สวมใส่เสื้อผ้าไว้ทุกข์แล้ว มันก็ดู…
หวงซวนกล่าวว่า “คุณหนู ทำไมคฤหาสน์เฟิงถึงดูมืดมนเช่นนี้เจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า มันไม่ใช่แค่มืดมน มันดูเหมือนสุสาน แต่นางไม่ได้พูดแบบนี้ นางเพิ่มความเร็วของนางและไปที่ห้องโถงไว้ทุกข์
เมื่อพวกเขามาถึง ทุกคนในตระกูลเฟิงก็มาอยู่ด้วย แม้แต่เฟิงจื่อหรูและเฟิงเซียงหรูก็มาถึง สิ่งเดียวที่หายไปคือเฟิงเฟินไดผู้ถูกทุบตี
เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงกลับมา สีหน้าของเฟิงจินหยวนก็ยิ่งแย่ลงไปอีก เขาแค่ถามนางว่า “ครอบครัวกำลังจัดงานศพ แต่เจ้าออกไปข้างนอกไม่กลับมาทั้งวัน ตระกูลเฟิงมีบุตรสาวเช่นเจ้าได้อย่างไร”
เฟิงหยูเฮงไม่เถียงกับเขา นางพูดความจริงอย่างใจเย็นว่า “เสด็จแม่ไม่สบาย ข้าไปรักษาเสด็จแม่มา”
“แต่ย่าของเจ้าได้เสียชีวิตไปแล้ว ! เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีความสำคัญหรือไม่” เฟิงจินหยวนไม่สนใจพระสนมของฮ่องเต้ เขาเพิ่งรู้ว่าเขารู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นบุตรสาวคนนี้ และเขาเป็นคนที่ทำถูกต้องในครั้งนี้ ดังนั้นเขาจึงชี้ไปที่จมูกของเฟิงหยูเฮงและเริ่มสบถ “เจ้ามันนังสารเลวตัวน้อย ตอนนี้ท่านย่าได้ล่วงลับไปแล้ว เจ้าไม่ต้องคอยระวัง ! จริงๆ แล้วเจ้าไปรักษาคนอื่น ข้าจะให้กำเนิดบุตรสาวคนนี้ได้อย่างไร ! เจ้าเป็นคนอัปยศในตระกูลอย่างแท้จริง ! สร้างความอับอายขายหน้าให้กับตระกูล ! ” ยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมีพลังมากขึ้น “ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นเพื่อไปรักษาผู้คน ! ทุกคนที่เจ้ารักษาจะต้องตาย ! ”
ครั้งนี้มีการพูด เฮ่อจงที่อยู่ในห้องโถงไว้ทุกข์ก้าวไปข้างหน้าและปิดปากของเฟิงจินหยวน “นายท่าน ! หยุดพูดเถิดขอรับ ! หากคำพูดนี้แพร่กระจายแม้ว่าสมาชิกทุกคนของตระกูลเฟิงทุกคนจะมี 9 ศีรษะก็จะไม่เพียงพอนะขอรับ ! ”
ในที่สุดเฟิงจินหยวนก็มีความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นเล็กน้อย หลังจากดิ้นรนเพียงเล็กน้อย เขาผลักเฮ่อจงออกไปอย่างโกรธเคืองและกล่าวว่า “เจ้าทำอะไรอยู่ ? ”
สมาชิกคนอื่น ๆ ของตระกูลเฟิงก็สามารถตอบโต้เช่นกัน ใบหน้าของฮันชิเปลี่ยนเป็นซีดขาวด้วยความกลัว นางอุ้มท้องของนาง นางกล่าว “ท่านพี่ ! หยุดพูด ! อย่าพูดอีกเลยเจ้าค่ะ ! ”
เฟิงจินหยวนโกรธกระทืบเท้า “พวกเจ้าทั้งหมดถูกซื้อโดยนังสารเลวตัวน้อยผู้นี้หรือไม่ ? ตระกูลเฟิงมีงานศพ แต่ก็มีคนที่ขอให้นางไปรักษาอาการป่วย นี่คือไร้ยางอายเกินไปจริง ๆ ! ไร้การศึกษามาก ! พวกมันทุกคนควรตาย ! ทุกคนสมควรตาย ! ”
ใบหน้าของพี่น้องเฉิงก็กลายเป็นไม่น่าดูเช่นกัน จุนม่านที่คุกเข่าอยู่แต่นางลุกขึ้นยืนในขณะนี้ และจ้องมองที่เฟิงจินหยวนแล้วกล่าวเสียงดังว่า “ท่านพี่ อย่าทำร้ายทุกคนที่อยู่ในคฤหาสน์นี้ ! ”
อันชิกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “คุณหนูรองบอกไปแล้วว่านางไปรักษาพระสนมของฮ่องเต้ คนที่คุณหนูรองไปรักษาคือพระชายาหยุน ! ”
คำแช่งด่าของเฟิงจินหยวนมาถึงลำคอของเขาแล้ว และพวกมันก็เกือบจะหลุดออกไป แต่เขาก็ยังสามารถกลืนคำพูดเหล่านั้นกลับลงมาได้ จากนั้นเขารู้สึกถึงคลื่นแห่งความกลัวและมีเหงื่อเย็นปรากฏบนหลังของเขา เสื้อผ้าของเขาเปียกโชก
เขาจะลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร เขาจะเริ่มสาปแช่งและลงเอยด้วยการสาปแช่งพระชายาหยุนได้อย่างไร
เฟิงจินหยวนมองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยใบหน้าขาวซีด เขารู้ว่าบุตรสาวคนนี้กำลังโกรธ สถานการณ์แบบไหนจะเกิดขึ้นในครั้งนี้ ?
โดยไม่คาดคิด เฟิงหยูเฮงไม่โกรธและนางก็ไม่สนใจเรื่องนี้ และปฏิเสธที่จะให้อภัยในขณะที่เขาเชื่อ ในทางตรงกันข้ามนางไม่แยแสมาก แต่คำที่นางพูดนั้นทำให้เฟิงจินหยวนรู้สึกหนาวสั่นตั้งแต่หัวจรดเท้า “หวงซวนแจ้งพระราชวัง เนื่องจากคำคัดค้านของเฟิงจินหยวน องค์หญิงแห่งมณฑลจึงไม่สามารถเข้าไปในพระราชวังเพื่อรักษาเสด็จแม่ได้เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้” หลังจากพูดอย่างนี้นางจุดธูปเพื่อฮูหยินผู้เฒ่าอย่างรวดเร็ว และกล่าวว่า “ข้าหิว เรากลับไปกินข้าวที่เรือนตงเซิงกันเถิด” จากนั้นนางพูดกับพี่น้องเฉิงว่า “คนรุ่นใหม่ควรยืนเฝ้าอยู่ข้ามคืน ข้าใช้เวลาที่ข้าหลับเพื่อไปดูแลเสด็จแม่ ข้าทำให้ท่านแม่เดือดร้อนด้วยการอธิบายกฎและตรรกะเหล่านี้ต่อขุนนางเฟิง ไม่เป็นไรถ้าเขาต้องการทำให้เกิดความยุ่งยากในบ้านของเขาเอง แต่เขาจะต้องไม่ออกไปข้างนอกและเสียหน้า”
น่องของเฟิงจินหยวนสั่นไหว เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงกำลังจะจากไป เขาก็เดินโซเซไปข้างหน้าแล้วพูดด้วยเสียงสั่น “เจ้าต้องรักษาอาการป่วยของพระชายาหยุนต่อไป ! ”
เฟิงหยูเฮงเพิกเฉยต่อเขา แต่หวงซวนหันไปรอบ ๆ แล้วกล่าวว่า “เป็นใต้เท้าเฟิงที่สั่งพวกข้า ท่านบอกคุณหนูว่าไม่รู้ว่าอะไรสำคัญ ตอนนี้คุณหนูทำตามความต้องการของท่าน ท่านยังไม่พอใจอีกหรือ ? ”
เฟิงจินหยวนไม่สนใจหวงซวน เขาตะโกนใส่เฟิงหยูเฮงที่เดินไปที่สนามแล้ว “ข้าไม่ได้ความหมายเช่นนั้น อาการป่วยของพระชายาหยุนไม่ได้เป็นสิ่งที่สามารถละทิ้งได้ ถ้าเจ้าไม่ไปเจ้าจะขาดความกตัญญู ! เฟิงหยูเฮง เจ้ารู้ดีว่าอะไรดีสำหรับเจ้า”
มือเล็ก ๆ ข้างซ้ายของเฟิงหยูเฮงสั่นไหว นางหันกลับมาและเห็นว่าเฟิงจื่อหรูกำลังขมวดคิ้ว ในขณะที่ความโกรธเปล่งออกมาจากใบหน้าของเขา นางบีบมือเขาเบา ๆ แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร อย่าสนใจเขา”
เฟิงจื่อหรูอยากจะพูดอย่างอื่น ในเวลานี้บ่าวรับใช้ชายรีบเข้ามาจากด้านนอก เมื่อมาถึงที่ทางเข้าโถงไว้ทุกข์ เขาพูดกับเฟิงจินหยวนว่า “นายท่าน มีคนมาจากร้านแลกเงินและบอกว่า… พวกเขามาทวงเงินกู้ขอรับ ! ”
