แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 468

ตอนที่ 468 เห็นผี

ไปทางเหนือของเมืองหลวงการต่อสู้ที่ดุเดือดได้พังทลายลง มันแย่มากที่เฟิงหยูเฮงกำลังจะสาปแช่งแม่ของพวกเขา

“บัดซบ ! กลุ่มนี้กินอะไรกันแน่ถึงได้เติบโตขึ้นมา ? ” หลังจากฆ่าศัตรูด้วยมีดทหารของนางแล้ว นางก็พูดด้วยความโกรธว่า “ทำไมพวกเขาถึงแข็งแกร่งขนาดนี้ ? ”

ไม่สามารถตำหนิเฟิงหยูเฮงได้ว่าเป็นคนหยาบคาย มู่ชิงที่มีผู้คนจำนวนมากเป็นอีกเรื่องหนึ่ง สิ่งสำคัญที่สุดคือคนเหล่านี้แข็งแกร่งมาก ระดับความเตรียมพร้อม และทักษะดาบของพวกเขาผสมผสานกันอย่างลงตัว ถึงจุดที่ถ้านางอยากจะฆ่าสักคน นางต้องใช้กระบวนท่าเกือบหนึ่งโหล

มีดทหารในมือของนางเป็นสิ่งที่นางนำออกมาในวันแรกของปีใหม่เพื่อทำลายอาวุธที่ทำจากเหล็กของซงซุย ด้วยอาวุธประเภทนี้ การโจมตีของคู่ต่อสู้ก็เริ่มช้าลงเช่นกัน ในที่สุดมันก็ยังช้าลงเล็กน้อย ฝ่ายต่อต้านมีผู้คนเพิ่มขึ้น และพวกเขาก็มีน้อยลง ซวนเทียนฮั่วและบานซูต่างก็สามารถจัดการด้านเดียวได้ด้วยตนเอง แต่วังซวนผู้มีความเชี่ยวชาญในการใช้พลังภายในได้รับความเดือดร้อนเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย ศิลปะการต่อสู้ของหวงซวนสามารถเปรียบเทียบกับซวนเทียนฮั่วและบานซูได้ ทั้งสองเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า ในตอนท้ายการโจมตีจากศัตรูทำให้พวกเขาล้มลงกับพื้น

ซวนเทียนฮั่วดึงนางขึ้นมาทันเวลา เขาดึงนางไปด้านข้าง จบลงด้วยการช่วยชีวิตของหวงซวน

เฟิงหยูเฮงรู้ว่าพวกเขาไม่สามารถทำสิ่งนี้ได้อีก ในขณะที่ต่อสู้นางถอยกลับไปที่ฝั่งของซวนเทียนฮั่ว และได้ยินซวนเทียนฮั่วกล่าวว่า “อาเฮง หาทางหลบหนีไปหาที่ซ่อน ! ”

นางพูดสวนกลับไปทันที “มีเพียงคนขี้ขลาดเท่านั้นที่จะซ่อน!”

ซวนเทียนฮั่วกัดฟันด้วยความโกรธ “หาที่ซ่อน หมิงเอ๋อต้องส่งคนมาตามหาเราแน่นอน”

เฟิงหยูเฮงกัดกรามของนาง “จากนั้นรอกำลังเสริมกัน ข้าไม่เชื่อหรอกว่ามู่ชิงที่ต่ำต้อยจะสามารถบังคับให้เราอยู่ที่นี่ได้ ? ” ขณะที่นางพูดสิ่งนี้นางย้ายไปที่ฝั่งของหวงซวน นางจับอาวุธของนางแล้วโยนทิ้งโดยไม่ได้คิด จากนั้นนางก็ส่งมีดทหาร “ใช้สิ่งนี้ ! ”

หวงซวนต้องการปฏิเสธ แต่สถานการณ์นี้จะให้เวลากับนางได้อย่างไร ศัตรูกำลังเข้าใกล้โดยไม่หยุด

ด้วยมีดเหล็กในมือไม่จำเป็นต้องให้นางหลบดาบที่เหวี่ยงใส่นาง นางสามารถปะทะกับพวกเขาโดยตรง และตัดดาบเหล็กของพวกเขาราวกับว่าดาบนั้นทำจากโคลน ไม่ต้องพูดถึงการตัดดาบศัตรูเป็นสองส่วน จากนั้นนางก็ฟันไปที่หน้าผากของบุคคลนั้น คนนั้นยังไม่หายจากความตกตะลึงจากการที่อาวุธหัก วิสัยทัศน์ของเขากลายเป็นพร่ามัวและเขาก็เสียชีวิต

เฟิงหยูเฮงไม่มีอาวุธอีกต่อไป แต่นางยังคงมีเข็มยาชาอยู่เล็กน้อยในมิติของนาง นอกจากนี้ยังมีปืนยากล่อมประสาทด้วย ดังนั้นนางจึงยืนอยู่กับที่และยกมือขึ้นเพื่อเริ่มยิง ในที่สุดนางก็สามารถเข้าใจได้ ศัตรูกลุ่มนี้ดุร้ายและแข็งแกร่งเกินไปจริง ๆ พวกเขาแข็งแกร่งเหมือนวัว ด้วยร่างเล็ก ๆ ของนาง ถ้านางยังคงต่อสู้กับพวกเขา นางจะต้องตายอย่างแน่นอน โชคดีที่คนสี่คนรอบตัวนางปกป้องนาง ศัตรูไม่สามารถเข้าใกล้นางได้ จึงมั่นใจได้ว่านางมีพื้นที่เพียงพอ

นางยืนอยู่ที่นั่นและยกมือขึ้นซ้ำ ๆ และฝ่ายตรงข้ามเริ่มล้มลงอยู่รอบ ๆ พวกเขา ซวนเทียนฮั่วที่กังวลเมื่อเขาเห็นนางส่งอาวุธให้หวงซวน แต่ตอนนี้เขาสามารถสงบลงได้แล้ว เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและย้ายไปที่ด้านข้างของนางพร้อมกล่าวว่า “คนเหล่านี้ถูกนำโดยมู่ชิงมาจากทางเหนือ แต่แน่นอนเขาไม่ได้นำคนจำนวนมากเมื่อเขามาถึงครั้งแรก ส่วนใหญ่จะต้องซ่อนตัวอยู่ทางเหนือของเมือง คนจากภาคเหนือส่วนใหญ่กินเนื้อดิบ ด้วยเนื้อสัตว์ ร่างกายของพวกเขาแข็งแกร่งกว่าคนภาคกลาง และพวกเขาก็มีความอดทนมากกว่าเช่นกัน นั่นเป็นเหตุผลที่เราจะรู้สึกเหนื่อยมากขึ้นเมื่อเผชิญหน้ากับพวกเขา นี่เป็นเหตุผลหลักที่ราชวงศ์ต้าชุนไม่เคยส่งกองกำลังไปจัดการกับเฉียนโจว”

นี่เป็นประเด็นที่เฟิงหยูเฮงมองเห็นล่วงหน้าแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ นางรู้สึกว่าต้องเตรียมอาวุธเหล็กของพวกเขาให้พร้อมก่อนที่จะทำอะไรเกี่ยวกับเฉียนโจว นางรู้สึกว่านางจะต้องกลับไปที่ค่ายทหารอย่างรวดเร็วหลังจากที่เรื่องนี้จบลง

เมื่อคิดเช่นนี้นางเริ่มรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย นางยังดึงปืนกลยากล่อมประสาทออกมาทั้งหมด 4 กระบอก ถือ 2 กระบอกในแต่ละมือ ซวนเทียนฮั่วมองเห็นความเร่งด่วนในการกระทำของนาง และแนะนำนางอย่างรวดเร็วว่า “อดทน อย่าวู่วาม”

นางพยักหน้าและกล่าวว่า “ข้าแค่หวังว่าซวนเทียนหมิงจะส่งคนออกมาช่วยเรา เขาจะต้องไม่ออกมาที่นี่ มู่ชิงวางแผนซุ่มโจมตีสำหรับเรา และข้าปฏิเสธที่จะเชื่อว่าเมืองหลวงอยู่ในความสงบ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการปกป้องเมืองหลวงและพระราชวังของฮ่องเต้ มีเพียงการปกป้องพวกเขาเท่านั้นที่จะทำให้การต่อสู้ของเราจะมีความหมาย ! ”

ศัตรูอีกคนหนึ่งล้มลงเพราะปืนกล ฝ่ายตรงข้ามเริ่มรู้สึกประหม่า นอกจากนี้ไม่มีอะไรน่ากลัวเมื่อต้องต่อสู้กับดาบและหอกเพราะพวกเขามีคนมากกว่า แม้ว่ามันจะหมดแรง แต่พวกเขาก็จะสามารถปล่อยเฟิงหยูเฮงได้ แต่ไม่มีใครคิดว่าเฟิงหยูเฮงจะมีอาวุธลับเช่นนี้ พวกเขามองไม่เห็นและไม่สามารถหลบได้ เมื่อพวกเขาถูกโจมตี พวกเขาจะเสียชีวิตทันที

ในความเป็นจริงพวกเขาไม่รู้ว่ามันเป็นเพียงยาชา พวกเขาคิดว่าสหายของพวกเขาตาย ดังนั้นพวกเขาจึงรีบไปที่ร่างของสหายอีกครั้ง สิ่งนี้ทำให้คนที่เป็นลมส่วนใหญ่ถูกเหยียบจนตายโดยสหายของพวกเขาเอง

มู่งชองไม่ใช่คนงี่เง่า เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่สามารถต่อสู้ต่อไปได้ เขาตะโกนเสียงดังว่า “ถอย ! ”

เมื่อทุกคนจากภาคเหนือได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาก็ละทิ้งทันทีและเริ่มถอยโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ทันทีหลังจากนี้พวกเขาได้ยินเสียงมู่ชิงอีกครั้ง “พลธนูประจำตำแหน่ง ! ”

ทันใดนั้นจากทุกทิศทุกทางของป่า พลธนูจำนวนมากปรากฏขึ้นจากผู้รู้ว่าอยู่ที่ไหน พวกเขายืนขึ้นมีธนูในมือและลูกศรบนสายธนู พลธนูทุกคนเล็งไปที่พวกเขา

วังซวนยืนอยู่ใกล้บานซู และใบหน้าของนางซีดทันที นางเคลื่อนไหวอย่างไม่รู้ตัวต่อหน้าเฟิงหยูเฮงเพื่อบังนางไว้ แต่เมื่อนางยืนอยู่ต่อหน้าเฟิงหยูเฮง นางก็พบว่ามีพลธนูอยู่ด้านหลัง นอกจากนี้ยังมีพลธนูทั้งสองด้าน นางไม่สามารถปกป้องเฟิงหยูเฮงได้จากทุกทิศทุกทาง ดังนั้นนางจึงลากหวงซวนและบานซูมาบังตัวเฟิงหยูเฮงไว้ อย่างไรก็ตามพวกเขายังขาดด้านหนึ่ง

ซวนเทียนฮั่วมองผู้หญิงที่ดื้อรั้นยืนอยู่ตรงกลาง โดยไม่ต้องพูดอะไรเขาย้ายไปที่จุดที่ว่างเปล่า เช่นนี้ทั้งสี่คนล้อมรอบเฟิงหยูเฮง บานซูกล่าวว่า “แม้ว่าเราจะกลายเป็นเม่นก็ตาม เราจะเป็นคนแรกที่ตาย”

หากจะบอกว่ามันไม่ได้เคลื่อนไหวจะเป็นเรื่องโกหก แต่เฟิงหยูเฮงก็ไม่เคยเป็นคนที่จะเสแสร้ง ต่อหน้าศัตรูที่ยิ่งใหญ่ของนาง ด้วยนิสัยของนางซึ่งไม่ใช่คนขี้ขลาด ความกล้าหาญเมื่อต้องเผชิญกับอันตรายที่ได้รับการฝึกฝนในช่วงเวลาที่นางอยู่ในกองทัพทำให้นางได้รับตำแหน่งในระดับสูง

นางไม่กลัวแม้แต่น้อย ในกรณีที่เลวร้ายที่สุดนางจะมี 4 คนที่จะต้องพาหนีและนางก็จะคว้าหนึ่งในนั้น พาพวกเขาทั้งหมดเข้าไปในมิติของนางเพื่อหลบ แม้ว่าพวกเขาจะปรากฏตัวต่อหน้าศัตรูของพวกเขา เมื่อพวกเขาออกมา นั่นคืออะไร พวกเขาสามารถเลือกที่จะไม่ออกมา ทั้งสองวิธี มิติของนางมีอาหาร, น้ำและเตียง อาหารยังไม่หมด นางสามารถหยุดยั้งกลุ่มนี้จากทางเหนือเพื่อดูว่าใครจะอยู่ได้นานกว่ากัน

เฟิงหยูเฮงไว้วางใจซวนเทียนหมิงตลอดเวลา ไม่ว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้นในเมืองหลวง เขาจะมีวิธีจัดการกับมัน ผู้คนที่อยู่นอกเมืองมีเพียงหนึ่งเป้าหมายเท่านั้น นั่นคือการรักษาชีวิตของพวกเขา

นางหันหลังกลับและมองตรงไปที่มู่ชิง การหลบเข้าไปในมิติของนางเป็นตัวเลือกสุดท้ายของนาง นอกจากซวนเทียนหมิงและเหยาเซียนแล้ว นางไม่ต้องการเปิดเผยความลับนี้ให้คนอื่น

ในเวลานี้ซวนเทียนฮั่วลดเสียงของเขาและกระซิบใส่หูของนางว่า “จะจับโจร เจ้าต้องจับหัวหน้าโจรก่อน” แม้ว่านั่นจะเป็นสิ่งที่พูด เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เพราะใครก็ตามที่เคลื่อนไหวจะปลุกพลธนูทำให้เฟิงหยูเฮงได้รับบาดเจ็บ แต่ซวนเทียนฮั่วยังคงจำเหตุการณ์ประหลาดได้ ย้อนกลับไปเมื่อเฟิงหยูเฮงได้ไปสืบที่ตำหนักเซียงอย่างลับ ๆ เขาได้ตามนางไป ผู้หญิงคนนี้หายตัวไปจากข้างหลังเขาทันใดนั้นก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้กับคนอื่น ๆ นี่เป็นเรื่องลึกลับสำหรับเขาเสมอ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงจับความหวังอันนี้ไว้ และถามเฟิงหยูเฮงว่า “เจ้าทำได้หรือไม่ ? ”

เฟิงหยูเฮงหลับตาของนางและม้วนริมฝีปากของนางเป็นรอยยิ้มชั่วร้ายที่คล้ายกับที่ซวนเทียนหมิงมี จากนั้นนางก็กระซิบตอบว่า “ข้าทำได้เจ้าค่ะ”

ครั้งนี้มีการกล่าวว่านางก็หายไปในอากาศทันที ไม่มีคำเตือนหรือกระบวนการ ราวกับว่านางไม่เคยไปที่นั่น แต่ซวนเทียนฮั่วก็ยังรู้สึกถึงรัศมีของนางได้เล็กน้อย จากนั้นเขาก็หันไปมองทิศทางของมู่ชิง

นอกเมืองมืดมากและไม่มีใครที่จุดคบเพลิง สี่คนนั้นล้อมรอบเฟิงหยูเฮงแน่นมาก เนื่องจากเฟิงหยูเฮงหายตัวไปโดยไม่มีเสียง ดูเหมือนว่าศัตรูไม่ได้สังเกต

บานซู, หวงซวน และวังซวนรู้สึกหนังศีรษะชา อย่างไรก็ตามโชคดีที่พวกเขาอยู่กับเฟิงหยูเฮงมาเป็นเวลานาน ทำให้พวกเขาคุ้นเคยกับสิ่งแปลก ๆ ที่นางจะทำและนำออกมา แม้ว่าพวกเขาจะสงสัยแต่มันก็น้อยกว่าความกังวลในใจของพวกเขา

กลุ่มที่อยู่ภายใต้การนำของซวนเทียนฮั่วมองไปที่มู่ชิง ในทันใดนี้ดูเหมือนว่าร่างขาวธรรมดาปรากฏขึ้นระหว่างพวกเขากับมู่ชิง อย่างไรก็ตามมันจะหายไปอีกครั้งในทันที มันช่างน่ากลัวมาก

เนื่องจากตระกูลเฟิงทำพิธีศพ เฟิงหยูเฮงสวมชุดสีขาว ผ้าขาวของชุดมีความชัดเจนมากในตอนกลางคืน ผู้คนจำนวนมากมองเห็นภาพกะทันหัน และบางคนไม่แน่ใจในสิ่งที่พวกเขาเห็นและตะโกน “นั่นคืออะไร ? ”

แต่เมื่อพวกเขามองอย่างใกล้ชิด พวกเขาไม่สามารถมองเห็นร่องรอยใด ๆ

ผู้คนที่เห็นเริ่มรู้สึกกลัว อย่างไรก็ตามคนที่ไม่เห็นไม่รู้ว่าพวกเขากำลังตะโกนอะไร ในขณะที่ศัตรูตกอยู่ในความระส่ำระสาย

แต่ความวุ่นวายแบบนี้ถูกระงับอย่างรวดเร็วโดยมู่ชิง ในขณะที่เขาตะโกนว่า “เงียบ ! ” เสียงทั้งหมดก็หยุดลง

คนที่ดูเหมือนจะเป็นแม่ทัพพูดกับเขาว่า “รองแม่ทัพ ดูเหมือนว่ามีร่างสีขาวปรากฏต่อหน้าพวกเรา”

มู่ชิงเลิกคิ้วแล้วมองดู อย่างไรก็ตามเขาไม่เห็นอะไร ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้สังเกตเห็นร่างสีขาว เขามองไปที่พลธนูและไม่สนใจสิ่งอื่นใด เขาได้ยินมาว่าองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันไม่เพียงแต่มีทักษะด้านศิลปะการต่อสู้เท่านั้น แต่ยังมีความสามารถในการยิงธนูที่น่าทึ่งอีกด้วย ผู้ที่มีทักษะการยิงธนูที่น่าทึ่งจะสามารถหาช่องโหว่ในกองทัพของศัตรูได้อย่างง่ายดาย และพวกเขาสามารถใช้ช่องโหว่เหล่านั้นเพื่อหลบหนี ยิ่งกว่านั้นคู่ต่อสู้ในปัจจุบันของพวกเขาไม่ใช่แค่เฟิงหยูเฮง นอกจากนี้ยังมีองค์ชายเจ็ดซวนเทียนฮั่วซึ่งทำให้เขารู้สึกกลัว รวมถึงองครักษ์เงาเหล่านั้นไม่มีใครเป็นเป้าหมายที่ง่ายดาย

เป็นเพราะเขารู้สึกว้าวุ่นใจจากความคิดเหล่านี้จนเขาไม่ได้สังเกตเห็นร่างสีขาว แต่ผู้คนมากมายบอกว่าพวกเขาเห็นมัน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเพิกเฉยได้ เขาเปลี่ยนท่าทางของเขาอีกครั้ง และพลธนูดูเหมือนจะสูญเสียลูกธนูของพวกเขา

มันเป็นช่วงเวลาที่ในค่ำคืนที่มืดมิด เมื่อก่อนก็กลายเป็นสีขาวบริสุทธิ์ สีขาวนั้นปิดตาของเขาและมาทันทีโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

เขาเอื้อมมือไปหามันออกมาโดยไม่รู้ตัว แม้กระนั้นก่อนที่จะยกมือขึ้น เขารู้สึกถึงความรู้สึกเย็นที่คอ มือเย็นคู่หนึ่งเริ่มจับเขาราวกับเป็นมือเหล็ก

มู่ชิงสับสน เขาตะโกนด้วยน้ำเสียงที่มีความสยองขวัญ และตื่นตระหนกอย่างรุนแรง “ผี ! ”