ตอนที่ 492 ข้อบกพร่องของเฟิงหยูเฮง
ตามคำสั่งของเฟิงหยูเฮง วังซวนนำทหารกลับมาอย่างรวดเร็ว คราวนี้พวกเขารีบตรงเข้าไปในห้องโถงและจับเฟิงจินหยวนทันที
เฟิงจินหยวนกำลังจะล่มสลาย เขาตะโกนเสียงดัง “ข้าเป็นบิดาของเจ้า ! ข้าเป็นหัวหน้าตระกูลเฟิง ! ถ้าข้าตายเจ้าจะได้ประโยชน์อะไร”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัวของนาง “ไม่มีประโยชน์ แต่ถ้าเจ้าตาย เราก็สามารถมีชีวิตต่อไปได้ แต่ถ้าเราอนุญาตให้เจ้ามีชีวิตต่อไป เราทุกคนก็จะตายไปพร้อมกับเจ้า”
คำพูดของนางเล่นลิ้นนิดหน่อย แต่ผู้คนก็ยังสามารถเข้าใจได้ ในโลกนี้ไม่มีกำแพงที่ไม่รั่วไหล ถ้าเฟิงจินหยวนพาซูจิงเข้ามาในคฤหาสน์ มันจะถูกเปิดเผยไม่ช้าก็เร็ว ในเวลานั้นตระกูลเฟิงจะไม่สามารถแก้ตัวได้
ในตระกูล สิ่งต่าง ๆ ได้พัฒนามาถึงจุดนี้แล้ว ความจริงแล้วไม่มีใครที่จะยืนเคียงข้างเฟิงจินหยวน อย่างไรก็ตามยังมีเฟิงเฟินได แม้ว่านางจะไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้ แต่นางก็ยังรู้สึกโกรธแค้นแทนแม่รองของนาง ถ้าเฟิงจินหยวนถูกพาตัวไปจริง ๆ สิ่งแรกที่นางคิดคือการแต่งงานของนาง นางกลัวว่าการหมั้นที่ได้ตกลงกันด้วยความยากลำบากจะกลายเป็นโมฆะ และนางกลัวยิ่งกว่านั้นว่านางจะไม่มีตระกูลเฟิงที่ต้องพึ่งพา แม้ว่าองค์ชายห้าจะแต่งงานกับนาง นางก็ไม่มีความสามารถที่จะยืนหยัดอยู่ได้ด้วยตนเอง
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เฟิงเฟินไดก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วพูดเสียงดังว่า “เจ้าไม่สามารถพาท่านพ่อไปได้”
เฟิงจินหยวนเกือบร้องไห้ เขาไม่เคยสนับสนุนและไม่ได้ให้ความสำคัญกับบุตรสาวคนที่สี่นี้ เขาไม่เคยแม้แต่จะมองนางเมื่อนางโตขึ้น แต่มีเพียงเฟิงเฟินไดที่เต็มใจยืนหยัดเพื่อเขาในช่วงเวลาวิกฤตินี้
ใบหน้าของเฟิงเฟินไดถูกปกคลุมไปด้วยน้ำตาซึ่งส่วนใหญ่เป็นผลมาจากความกลัว นางหันมาขอร้องเฟิงหยูเฮง “พี่รอง ไม่ว่าอย่างไรเขาเป็นบิดาของเรา พี่รองปล่อยเขาไปได้หรือไม่ ? ” ก่อนที่จะรอให้เฟิงหยูเฮงตอบ นางกล่าวเสริม “ถ้าพี่รองจะไม่ปล่อยท่านพ่อไป ข้าจะไปหาองค์ชายห้า” นางพูดอย่างนี้และความโกรธก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง เฟิงเฟินไดเอื้อมมือออกไปและเฟิงจินหยวนก็ชี้ไปที่เฟิงหยูเฮง นางใช้คำพูดเดียวกันกับนาง “เมื่อท่านพ่อถูกพรากไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร ? ”
เมื่อพูดคำเหล่านี้แล้ว ไม่ต้องพูดถึงเฟิงหยูเฮง แม้แต่คนอื่น ๆ ก็ไม่สามารถทนฟังต่อได้ อันชิกล่าวขึ้น “คุณหนูสี่ คุณหนูรองกำลังช่วยพวกเรา”
เฟิงเซียงหรูกล่าวเพิ่มเติม “ไม่ใช่ พี่รองบอกให้พวกเขาพาท่านพ่อไป มันเป็นท่านพ่อที่ทำความผิด เป็นทางการที่ต้องการพาท่านพ่อออกไป”
เฟิงเฟินไดร้องเสียงดัง “ข้าจะไปหาองค์ชายห้า ข้าจะให้ท่านขออภัยโทษให้ท่านพ่อ ! ” เมื่อพูดอย่างนี้นางก็ออกไปข้างนอก อย่างไรก็ตามนางได้ยินเสียงเฟิงหยูเฮงหัวเราะคิกคักอยู่ข้างหลังนาง เสียงนี้ทำให้หนังศีรษะของนางชา
“เจ้าสามารถไปหาเขาได้” เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “องค์หญิงผู้นี้ต้องการดูว่าองค์ชายห้าจะกล้าทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่ แม้ว่าพระองค์จะทำเช่นนั้น เจ้าเมืองจะกล้าฟังหรือ” หลังจากพูดอย่างนี้นางหันไปมองเฟิงเฟินได “ฟังนะ ถ้าผู้หญิงคนนั้นได้รับอนุญาตให้เข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลเฟิง ทั้งตระกูลก็จะถูกประหารเร็วขึ้นหรือในไม่ช้า แต่ถ้าท่านพ่อผู้ไร้ยางอายคนนี้จากไป เจ้าจะเป็นน้องสาวขององค์หญิงจี่อันเช่นข้า เมื่อเจ้าแต่งงาน สถานะของเจ้าจะสูงส่งกว่าบุตรสาวของขุนนางขั้นห้า”
เฟิงเฟินไดไม่ได้สนใจตอนแรก แต่คำพูดสุดท้ายนั้นล่อลวงนาง นางเลิกเคลื่อนไหวเพื่อขอความช่วยเหลือทันที แสงปรากฏขึ้นในดวงตาของนางขณะที่พวกเขาคาดหวังเล็กน้อย
เฟิงจินหยวนสังเกตว่าเฟิงเฟินไดนั้นสับสน เขากล่าวอย่างรวดเร็ว “แม้ว่าข้าจะไม่ตาย เจ้าก็ยังเป็นน้องสาวของนาง”
เฟิงเฟินไดนึกถึงเรื่องนี้และคิดตามที่เฟิงจินหยวนพูด สิ่งนั้นถูกต้อง ชั่วครู่หนึ่งนางก็ลังเลเล็กน้อย หลังจากคิดเพิ่มอีกนิดนางก็เจรจากับเฟิงหยูเฮงอย่างตรงไปตรงมา “เช่นนั้นเราจะให้ท่านพ่อดูแลผู้หญิงอยู่ข้างนอกได้หรือไม่ ? ”
ปกติแล้วการพูดนี่จะเป็นวิธีที่ดีที่สุด อย่างไรก็ตามเมื่อคำพูดของเฟิงเฟินไดออกมา เฟิงจินหยวนก็ร้องออกมาทันทีว่า “ไม่ ! ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้แตะต้องนาง ! หากใครกล้าที่จะสัมผัสนาง ข้า… ข้า… “
เขาย้ำคำว่า “ข้า” ซ้ำแล้วซ้ำเล่า และไม่สามารถทำอะไรได้เลย แต่มันคือเฟิงหยูเฮงที่พูดว่า “เจ้าจะไม่ให้อภัยเราแม้ว่าเจ้าจะกลายเป็นผี” นางยักไหล่และรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างกะทันหัน เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าล่วงลับไปแล้ว นางคิดถึงบิดาและย่าของเจ้าของร่างดั้งเดิม ตราบใดที่พวกเขาไม่โลภมากเกินไป นางก็จะยอมให้พวกเขามีชีวิตอยู่จนกว่าพวกเขาจะตายในวัยชรา เพื่อที่จะเติมเต็มความกตัญญูของร่างกายนี้ แต่ฮูหยินผู้เฒ่าได้ล่วงลับไปด้วยความผิดพลาดเล็กน้อย เมื่อตอนที่นางดูบิดาคนนี้ นางไม่สามารถแม้แต่จะแสดงความเห็นอกเห็นใจ ความอ่อนเพลียที่นางรู้สึกคือจิตใจ และมันทำให้นางรู้สึกอยากที่จะฆ่าคนผู้นี้ทำให้ปัญหาทั้งหมดจบลง ในอนาคตนางจะรู้สึกสบายใจมากขึ้น
แต่มีหลายสายตาที่เฝ้าดู นางหลับตาลงเล็กน้อยและระงับความรู้สึกในใจของนาง นางโบกมือโดยไม่อยากพูดอะไรเลย นางพูดกับเจ้าหน้าที่ว่า “พาเขาไปเร็ว องค์หญิงผู้นี้ไม่ต้องการพบเขาอีก”
เจ้าหน้าที่เป็นคนของซูจิงหยวน กล่าวอีกนัยหนึ่งพวกเขาคือคนของเฟิงหยูเฮง เมื่อได้ยินนางพูด พวกเขาก็พาเฟิงจินหยวนออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก เฟิงจินหยวนยังคงตะโกนและต่อสู้ขัดขืนอย่างต่อเนื่อง แม้กระนั้นเขาก็ยังถูกลากออกไปจากคฤหาสน์
จุนม่านมีสีหน้าเย็นชาและคิดริเริ่มที่จะพูดว่า “ข้าจะหาคนดูแลผู้หญิงที่เรือน เจ้าควรระวังให้มากขึ้นอีกเล็กน้อย เรื่องนี้ต้องไม่ออกแพร่ออกไป ไม่อย่างนั้นแม้ว่าข้าจะไปขอร้องอภัยโทษก็ไม่เพียงพอที่จะปกป้องชีวิตเราได้”
สมาชิกของตระกูลเฟิงรู้ว่าอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับเฉียนโจวจะถือว่าเป็นการทรยศ ดังนั้นพวกเขาจึงพยักหน้า เฟิงเฟินไดกล่าวว่า “เราต้องทำสิ่งที่ดีอย่างแน่นอน มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะเผาศพ เราไม่สามารถทิ้งร่องรอยไว้เบื้องหลังได้”
จุนม่านเหลือบมองมาที่นางและขมวดคิ้วเล็กน้อย เด็กอายุเพียง 11 ปีมีจิตใจที่ดุร้าย ตระกูลเฟิงเลี้ยงดูบุตรสาวอย่างไร
เฟิงหยูเฮงไม่ได้อยู่ในคฤหาสน์เฟิงนานเกินไป นางพาเฟิงจื่อหรู, วังซวน และหวงซวน กลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิง เฟิงเซียงหรูยังคงเดินไปพร้อมกับอันชิอีกพักหนึ่ง
ตระกูลเฟิงยุ่งตลอดทั้งวัน เสียงดัง และได้ยินไปถึงคฤหาสน์ขององค์หญิง เมื่อเฟิงหยูเฮงกลับไปที่คฤหาสน์ นางเห็นเหยาซื่อนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ที่สนามหน้าบ้าน บ่าวรับใช้ปอกผลไม้วางไว้บนโต๊ะข้าง ๆ นาง อย่างไรก็ตามนางไม่แม้แต่จะมอง มือของเหยาซื่อถือลูกประคำซึ่งนางได้รับมานานแล้ว พวกมันทำจากหยกขาว ในอดีตเหยาซื่อไม่เคยมีนิสัยการสวดภาวนาด้วยลูกประคำ นางเพียงแค่พกมันเพราะนางรู้สึกว่ามันสวย อย่างไรก็ตามตอนนี้เหยาซื่อมีสีหน้าหม่นหมองและยังคงคล้อยตามด้วยลูกประคำ เรื่องนี้ทำให้บ่าวรับใช้ในบ้านก็มืดมน
เฟิงหยูเฮงรู้สึกไร้ประโยชน์ ถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ นางเดินไปที่เหยาซื่อและเรียกนางอย่างเงียบ ๆ ว่า “ท่านแม่”
ในที่สุดเหยาซื่อก็หายจากอาการงุนงงและหันมามอง จากนั้นนางก็มองเฟิงหยูเฮง และกล่าวว่า “เจ้ากลับมาแล้วหรือ?”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและนั่งลงบนเก้าอี้หินตรงข้ามกับเหยาซื่อ นางตั้งใจหยิบผลไม้จากจานแล้วยื่นให้ “ท่านแม่กินผลไม้เยอะ ๆ หากมีอะไรที่ท่านแม่อยากกิน ให้บอกบ่าวใช้ เราสามารถจัดหามันได้”
ในเรื่องที่เกี่ยวกับเหยาซื่อ เฟิงหยูเฮงเข้าใจอย่างชัดเจนว่านางแพ้ตั้งแต่เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายแล้ว เหยาซื่อมีรูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกับมารดาของนางในชีวิตก่อนหน้านี้ สิ่งนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงรู้สึกสับสนเล็กน้อยอยู่เสมอ มันทำให้นางรู้สึกว่าจะมีช่องทางให้นางระลึกถึงชีวิตก่อนหน้าของนาง นี่เป็นสิ่งที่ดีมาก แม้ว่าเหยาซื่อจะฝังแน่นกับคำสอนสำหรับผู้หญิงในยุคนี้ แม้ว่านางจะไม่สนิทสนม ตราบใดที่นางสามารถเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ มันก็เป็นความสะดวกสบาย
นางยื่นลูกแพรออกไปข้างหน้าอีกข้างหนึ่ง “ท่านแม่กินสักหน่อย”
เหยาซื่อมองที่ลูกแพรในมือของบุตรสาวของนาง และทันใดนั้นก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย ดวงตาของนางชุ่มชื้นและนางไม่สามารถควบคุมมันได้ นางหันกลับมามองและยกแขนขึ้นเพื่อซับน้ำตา เฟิงหยูเฮงรู้สึกเหมือนเหยาซื่อต้องรู้สึกว่าฉากแบบนี้อบอุ่นมาก นางได้ยินเหยาซื่อกล่าวว่า “ข้าไม่เคยกินลูกแพร ในอดีตเมื่อเราอยู่ในคฤหาสน์เฟิงข้าไม่ได้กินเลย ต่อมาเมื่อเราอยู่ในภาคตะวันตกเฉียงเหนือข้าไม่ได้กิน แม้ว่าข้าจะอดอาหารและบุตรสาวของข้าก็เอาลูกแพรมาจากภูเขา ข้าจะไม่แตะมันเพราะลูกแพรถูกวางยาพิษ เมื่อตั้งท้องเจ้า นับจากวินาทีนั้นข้าไม่เคยกินอีกเลย”
เมื่อนางพูดสิ่งนี้ นางดูสงบเฟิงหยูเฮง ราวกับว่านางกำลังเล่าเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับนาง แต่คำพูดเหล่านี้ทำให้จิตใจของเฟิงหยูเฮงสั่นไหวและมือของนางสั่นทำให้ลูกแพรหล่นลงพื้น มันถูกหยิบขึ้นมาโดยเฟิงจื่อหรู
ในใจของนาง นางไม่มีความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ในที่สุดนางก็รู้ว่าข้อบกพร่องของนางอยู่ที่ไหน มันไม่ใช่การเปลี่ยนแปลงนิสัยอย่างกะทันหันของนาง และไม่ใช่เป็นการเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้และยาจากอาจารย์ชาวเปอร์เซีย มันเป็นรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่น ลูกแพรทำให้เหยาซื่อสงสัยมานานแล้ว
นางทำผิดพลาดในส่วนนี้ หลังจากค้นหาความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม นางก็พบบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเหยาซื่อที่ไม่ได้กินลูกแพร มันช่างน่ารำคาญเหลือเกินที่นางไม่สนใจมันแม้แต่น้อย และลูกแพรนี้ …
ในชีวิตก่อนหน้านี้ มารดาของนางชอบกินลูกแพรมากที่สุด หลังจากเสียชีวิตบิดาของนางมักจะวางลูกแพรสามลูกที่ตรงหน้ารูปมารดาของนาง นางไม่เคยคิดเลยว่าเหยาซื่อจะไม่กินลูกแพร อย่างไรก็ตามนางยังคงเชื่อมั่นว่าเหยาซื่อคงจะชอบกินสิ่งที่เหมือนกับมารดาของนางในชีวิตก่อนหน้า แม้ว่านางจะไม่ชอบพวกมัน แต่ลูกแพรก็เป็นผลไม้ที่อร่อยอย่างแท้จริง การส่งมันให้นางเป็นเรื่องที่ดีเสมอ
น่าเสียดายที่ความตั้งใจของนางถูกเข้าใจผิด ความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวนี้ทำให้นางไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร
เหยาซื่อยังคงจ้องมองนางและเฟิงหยูเฮงไม่ได้หลีกเลี่ยง เช่นนี้ทั้งสองมองหน้ากัน อย่างไรก็ตามร่องรอยของความเศร้าโศกและความไม่คุ้นเคยปรากฏอยู่ในดวงตาของเหยาซื่อ แม้กระทั่งร่องรอยของความไม่พอใจ นางจำได้ว่าเหยาซื่อเพียงแค่กล่าวว่า “บุตรสาวของข้า” และ “อาเฮงของเรา” คำพูดเหล่านี้ทำให้ชัดเจนว่านางไม่ยอมรับตัวตนของนาง มันเป็นเพียงว่านางไม่ได้พูด
นี่เป็นครั้งแรกที่เฟิงหยูเฮงจ้องมองลงไปและนางก็พ่ายแพ้อย่างหนัก นางหันกลับมามองอย่างรวดเร็ว แต่นางไม่รู้ว่านางควรมองตรงไหน
ในเวลานี้นางเห็นเฟิงจื่อหรูเช็ดลูกแพรบนเสื้อของเขาและวางไว้ที่ด้านหน้าของเหยาซื่ออีกครั้ง เช่นเดียวกับเหยาซื่อที่ดูงุนงง เขากล่าวว่า “ท่านพี่ก็คือท่านพี่ ท่านแม่ ทำไมท่านแม่กลายเป็นเช่นนี้ ท่านพี่ปฏิบัติต่อเราเป็นอย่างดี ทำไมท่านแม่ถึงไม่พอใจ ? หากไม่ใช่เพราะท่านพี่ เราจะยังคงอยู่ในเรือนศจีของคฤหาสน์เฟิง อาจเป็นไปได้ว่าเราอาจถูกฆ่าตายไปแล้ว ท่านแม่คิดว่าเมื่อเรากลับมาที่คฤหาสน์ ยาที่ฮูหยินใหญ่ส่งมาให้ข้าในเวลานั้น ลองคิดถึงจำนวนนักฆ่าที่เราพบเจอระหว่างทางกลับจากทางตะวันตกเฉียงเหนือ คิดเกี่ยวกับสิ่งนี้ มีอะไรที่ไม่พึงพอใจขอรับ”
คำพูดของเฟิงจื่อหรูทำให้เหยาซื่อรู้สึกเล็กน้อย นางดึงเด็กชายเข้าสู่อ้อมกอดของนาง และกล่าวโดยไม่มีการควบคุม “นางไม่ใช่พี่สาวของเจ้า ! ”
