ตอนที่ 493 เจ้าบ้าไปแล้ว
เฟิงจื่อหรูถูกดึงไปด้านข้างโดยเหยาซื่อ เขาพยายามทรงตัวเพื่อไม่ให้ล้ม เมื่อมองขึ้นไปเขาเห็นร่องรอยของใบหน้าดุร้ายของเหยาซื่อที่ทำให้เขาตกใจ
เขาสำนึกผิด ถอยหลังเพียงไม่กี่ก้าว จากนั้นมองที่เฟิงหยูเฮงก่อนจะบอกเหยาซื่อ “ท่านพี่ก็คือท่านพี่”
เหยาซื่อยังคงส่ายหน้าของนาง “นางไม่ใช่พี่สาวของเจ้า ! ”
“พอได้แล้ว ! ” เฟิงหยูเฮงทนไม่ไหวที่จะฟังต่อ และทันใดนั้นก็ตบโต๊ะหินก่อนลุกขึ้นยืน นางใช้กำลังมากเกินไปและจบลงด้วยการทุบโต๊ะหินร้าว
เหยาซื่อมองดูรอยร้าวและพูดกับเฟิงจื่อหรู “ดูศิลปะการต่อสู้ของนาง พี่สาวของเจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร ? ”
เฟิงจื่อหรูเริ่มโต้เถียงกับเหยาซื่อ ด้วยคำพูดที่ว่า “ศิลปะการต่อสู้อะไร ? เรียนศิลปะการต่อสู้ ตอนนี้ข้าสามารถหยิบดาบและต่อสู้กับผู้อื่นได้สองสามรอบ ท่านแม่รู้สึกเช่นกันว่าเฟิงจื่อหรูไม่ใช่บุตรชายของท่านแม่หรือไม่ ? ท่านพี่ประสบโชคดีในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ และนี่เป็นความจริงที่แม้แต่ฮ่องเต้ก็ทรงยอมรับ ทำไมท่านแม่ไม่เชื่อ ยิ่งกว่านั้นนางเรียนวิชาศิลปะการต่อสู้ไม่ดีหรือ ? หากไม่ใช่เพราะทักษะของนาง นางจะปกป้องเราได้อย่างไร เราจะมีชีวิตอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิงได้อย่างไร ? ท่านแม่ ทำไมท่านแม่ไม่คิดว่าพี่สาวคนปัจจุบันดีกว่าคนก่อน ? ”
มารดาและเด็กยังทะเลาะกัน ทำให้บ่าวรับใช้ไม่กล้าส่งเสียง พวกเขาทั้งหมดซ่อนตัวอยู่ห่างไกลไม่ต้องการได้ยินหรือเห็นมัน แม้แต่วังซวนและหวงซวนก็ซ่อนตัวอยู่ในเรือนของเฟิงหยูเฮง ยามเฝ้าประตูปิดประตูคฤหาสน์ ละบอกกับทหารองครักษ์ภายนอกว่าคฤหาสน์ขององค์หญิงจะไม่รับแขก
เหยาซื่อไม่สามารถยอมรับได้ว่าบุตรชายและบุตรสาวของนางกำลังโต้เถียงนาง นางนั่งตัวแข็งทื่อบนเก้าอี้หิน นางจ้องมองอย่างว่างเปล่าขณะที่นางพยายามอย่างยิ่งที่จะหยุดน้ำตาที่ไหลออกมา นางต้องการที่จะมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขกับบุตรของนาง แต่การเปลี่ยนแปลงในตัวบุตรสาวของนางก็ฉับพลันเกินไปและกลายเป็นหนามในใจของนางแล้ว และหนามนี้ก็แทงทะลุลึกมาก ไม่มีวิธีดึงมันออกมา นางรู้ด้วยว่าเฟิงจื่อหรูพูดถูก อาเฮงตอนนี้ดีกว่าก่อนหน้านี้ แต่ก่อนหน้านี้… ก่อนหน้านี้ใกล้ชิดกันมากกว่า นางเข้าใกล้จิตใจของเหยาซื่อมากกว่า
นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เป็นที่ชัดเจนว่ารูปลักษณ์ของเฟิงหยูเฮงไม่เปลี่ยนแปลง แต่ในฐานะมารดาให้กำเนิดนาง ไม่มีใครที่จะไวต่อการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยเหล่านี้มากกว่านาง นางมั่นใจว่าพวกเขาเป็นคนละคน ความคิดนี้ยังคงดำเนินต่อไปจนกว่าจะหยั่งรากลึก
แต่บุตรสาวคนเดิมของนางจะกลับมาได้หรือไม่
เมื่อมองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยความสิ้นหวัง เหยาซื่อก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และทำอย่างดีที่สุดเพื่อปรับความคิดของนางให้อยู่ในสภาพที่นางยอมรับได้ อย่างไรก็ตามเมื่อนางพูดอีกครั้ง นางก็กล่าวว่า “เนื่องจากเจ้าเป็นบุตรสาวของข้า เอ่อ ถ้ามีใครที่ช่วยได้ ก็ช่วยเถิด มีผู้คนมากมายในตระกูลเฟิงถึงแก่กรรม มันเพียงพอแล้ว เขาคือบิดาของเจ้า หากเจ้าฆ่าเขา เจ้าจะ… เจ้าจะถูกลงโทษจากสวรรค์”
เฟิงหยูเฮงไม่รู้ว่าเหยาซื่อพบตรรกะประเภทนี้ได้อย่างไร และนางก็ไม่แน่ใจมากขึ้นว่าทำไมเหยาซื่อถึงมั่นใจว่านางต้องการฆ่าเฟิงจินหยวน นางเพิ่งส่งคนนั้นเข้าคุก มันเป็นเพียงคุกของทางการตามปกติ วิธีนั้นอาจเกี่ยวข้องกับคำว่า “ความตาย” จากระยะไกล
นางมองเหยาซื่ออีกครั้งและเห็นความมุ่งมั่นเล็กน้อยในสายตาของมารดาคนนี้เป็นครั้งแรก หรือบางทีมันอาจไม่ใช่ครั้งแรก ย้อนกลับไปเมื่อเหยาซื่อได้ถือพระราชโองการและเรียกร้องให้หย่าจากเฟิงจินหยวน นางก็ยังเผยให้เห็นถึงความตั้งใจเช่นนี้ โชคไม่ดีที่มันเคยเป็นมานานแค่ไหน แต่ท่าทางที่ตั้งใจไว้จะปรากฏขึ้นอีกครั้งเพื่อขอชีวิตเฟิงจินหยวน
เฟิงหยูเฮงไม่ต้องการอธิบายมากเกินไปว่าเฟิงจินหยวนจะตายหรือไม่ นางถามเหยาซื่อ “ถ้าบุตรสาวของเจ้าเสียชีวิตไปแล้วล่ะ ? ถูกบิดาส่งไปยังภาคตะวันตกเฉียงเหนือและอดอาหารจนตาย จะถูกฆ่าหรือล้มตาย หรือบางทีข้าอาจถูกฆ่าโดยนักฆ่าที่ท่านพ่อส่งมาระหว่างทางกลับไปที่เมืองหลวง ท่านแม่ ถ้าเป็นกรณีนี้ ท่านแม่จะยืนกรานต่อหน้าเฟิงจินหยวนและเรียกร้องความยุติธรรมจากเขาหรือไม่ ? ”
เหยาซื่อไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร นางจ้องมองอย่างว่างเปล่าเป็นเวลานานโดยกล่าวว่า “ไม่ใช่ว่าเจ้าสุขสบายดีหรอกหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “ก่อนหน้านี้ใครที่บอกว่าข้าไม่ใช่บุตรสาวของนาง ? ลองคิดดูว่าบุตรสาวตัวจริงของเจ้าหายไปไหนแล้ว” หลังจากพูดอย่างนี้นางลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า ความอ่อนเพลียนี้มาจากหัวใจ มันยิ่งมากกว่าการต่อสู้กับศัตรูหลายคน
เฟิงจื่อหรูเดินไปข้างหน้าและสนับสนุนนาง เฟิงหยูเฮงลูบหัวเฟิงจื่อหรูแล้วยิ้มอย่างขมขื่น จับมือเล็ก ๆ ของเฟิงจื่อหรู นางเดินไปที่เรือนของนาง เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงกำลังจะจากไป เหยาซื่อก็เริ่มวิตกกังวล และยืนขึ้นเพื่อตะโกนว่า “แค่ให้อภัยตระกูลเฟิง ! อาเฮงไม่ใช่คนร้ายกาจ แค่ทำเหมือนอย่างที่นางควรจะทำ”
เฟิงหยูเฮงหยุดอยู่ในเส้นทางของนางและนางก็เริ่มรู้สึกโกรธ นับตั้งแต่นางมาถึงโลกนี้นางพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปกป้องมารดาและน้องชายคนนี้ นางพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อให้พวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้น อย่างไรก็ตามในท้ายที่สุดนางก็ยังไม่สามารถเข้าใกล้หัวใจของมารดาคนนี้ได้ หากจะบอกว่านางไม่หดหู่ใจก็คงเป็นเรื่องโกหก หากจะบอกว่านางไม่รู้สึกผิดจะยิ่งเป็นไปไม่ได้
นางโบกมือให้และพูดอย่างไร้ปัญหา “ได้ ข้าสัญญากับท่าน”
อย่างไรก็ตามเหยาซื่อกล่าวว่า “เฟิงจื่อหรูจะอยู่กับข้าในอนาคต ! ”
เฟิงหยูเฮงตกใจและมือที่จับเฟิงจื่อหรูสั่น มารดาคนนี้ไม่เต็มใจที่จะทิ้งน้องชายไว้กับนางด้วยเหรอ ?
เฟิงจื่อหรูสามารถรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของเฟิงหยูเฮงและก็ได้ยินอย่างชัดเจนในสิ่งที่เหยาซื่อพูด เขายกมืออีกข้างแล้วตบเบา ๆ ที่หลังของมือเฟิงหยูเฮงเพื่อปลอบโยนนาง จากนั้นเขาหันไปกล่าวกับเหยาซื่อ “จื่อหรูมีเรือนของตัวเองและจะไม่อยู่กับใครเลย ท่านแม่อย่าพูดอะไรที่จะทำให้ท่านพี่ต้องเสียใจ ไม่ว่านางจะเป็นพี่สาวของข้าหรือไม่ ข้าก็จะยอมรับนาง จื่อหรูยอมรับเฉพาะคนที่ดีต่อข้า” หลังจากพูดแบบนี้เขาก็ดึงเฟิงหยูเฮงให้มุ่งหน้าไปยังเรือนข้างในอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็กลับไปที่เรือนเล็ก ๆ ของเฟิงหยูเฮง ทั้งสองก็ถอนหายใจ
วังซวนและหวงซวนทั้งคู่ข้ามไป บ่าวรับใช้สองคนมองอยู่ครู่หนึ่ง และหวงซวนกล่าวว่า “ใบหน้าของคุณหนูดูแย่มาก ท่านฮูหยินเหยาพูดจาไร้ความปรานีมาก”
เฟิงหยูเฮงไม่ตอบกลับ อย่างไรก็ตามนางก็สั่งอย่างไม่คาดคิด “ส่งคนไปบอกซูจิง ให้เขา …ปล่อยเฟิงจินหยวนออกมา”
“อะไรนะ ? ” หวงซวนตกใจ “คุณหนูเสียสติไปแล้วหรือเจ้าคะ ? ”
วังซวนไม่เข้าใจเช่นกัน นางมองไปที่เฟิงหยูเฮงแล้วมองไปที่ “เป็นเพราะท่านฮูหยินเหยาพูดกับคุณหนูหรือไม่ ? ”
ดูเหมือนว่าเฟิงจื่อหรูจะสามารถเข้าใจอารมณ์ของเฟิงหยูเฮง และกล่าวว่า “ท่านแม่ขอร้องให้อภัยให้ท่านพ่อ”
“ท่านฮูหยินก็บ้าไปแล้วเจ้าค่ะ” หวงซวนโพล่งสิ่งนี้โดยไม่รู้ตัว “คุณหนูเสียสติไปแล้วเจ้าค่ะ ! มันจะดีที่สุดถ้าเขาถูกขังอยู่ในคุกตลอดไป วันของเราจะสงบสุขมากขึ้น คุณหนูเชื่อหรือไม่เจ้าค่ะว่าตราบใดที่เฟิงจินหยวนถูกปล่อยออกมา ไม่เพียงแต่เขาจะไม่รู้สึกสำนึกบุญคุณ เขาจะต้องตอบแทนความดีด้วยความชั่ว เขาเกลียดคุณหนู”
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขื่น “ข้ารู้ ให้เขาเกลียดข้า ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ไม่เคยทำดีกับข้า เจ้ายังคงกลัวว่าคุณหนูของเจ้าจะถูกคนอื่นทำร้ายอีกหรือ ? ”
หวงซวนต้องการพูดอีกเล็กน้อย แต่ก็ถูกหยุดโดยวังซวน ในท้ายที่สุดนางสงบและฉลาดกว่าหวงซวน นางจึงกล่าวว่า “คุณหนูทำถูกต้อง ไม่ว่าเขาจะทำอะไร คนที่จะพ่ายแพ้ก็คือเขา ไม่จำเป็นที่เราจะต้องกลัว” จากนั้นนางพูดกับเฟิงหยูเฮง “คุณหนูไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะไปพบเจ้าเมืองด้วยตัวเองเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมเพราะนางดึงเฟิงจื่อหรูเข้าไปในห้องของนาง เฟิงจื่อหรูเห็นว่าพี่สาวของเขาไม่ได้เรียกให้ใครส่งเขากลับไปที่เรือนของเขา ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าพี่สาวของเขามีบางอย่างที่จะพูดกับเขา หรือนางแค่หวังว่าจะมีใครบางคนอยู่กับนาง
เฟิงหยูเฮงกำลังคิดถึงเรื่องหลัง นางแค่รู้สึกว่างเปล่าและหวังว่าจะมีใครสักคนที่จะให้กำลังใจนาง ในความเป็นจริงมันจะดีที่สุดถ้าซวนเทียนหมิงหรือเหยาเซียนมาหานางในเวลานี้ โชคไม่ดีที่ซวนเทียนหมิงไปที่ค่ายทหาร และเหยาเซียนใช้เวลาช่วงกลางวันที่ร้านห้องโถงสมุนไพร และแทบจะไม่ได้อยู่บ้านในตอนกลางวัน
นางดึงเฟิงจื่อหรูเข้ามากอดนางซักพัก หลังจากที่นางปล่อยเขาไป นางถามว่า “จื่อหรู เจ้ารู้สึกว่าข้าทำอะไรท่านพ่อเกินไปหรือไม่ ? ”
เฟิงจื่อหรูส่ายหัวทันที “แม้ว่าข้าจะไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง แต่คนที่พี่สาวส่งมาเพื่อปกป้องข้า บอกข้าเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ เฟิงจื่อหรูไม่เชื่อว่าพี่ใหญ่ทำอะไรกับท่านพ่อ ข้ารู้สึกว่าท่านพ่อหาเรื่องเอง ทุกสิ่งเป็นสิ่งที่เขาทำเพื่อตัวเอง ถ้าเขามีความสามารถที่จะทำมัน เขาต้องเตรียมใจให้พร้อมที่จะรับผล ข้ารู้สึกว่าท่านพี่ไม่ควรฟังท่านแม่ แล้วปล่อยเขาไป หากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นจะต้องมีการลงโทษ เขาควรจะอยู่ในคุก”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกตื้นตันใจขึ้นมาเล็กน้อย โชคดีที่ยังคงมีผู้ชายที่ดีอยู่เคียงข้างนาง โชคดีที่เขาคิดเหมือนกับนาง
เฟิงจื่อหรูกอดเฟิงหยูเฮง เหยาเซียนและวังซวนกลับมากินอาหารเย็นด้วยกันเท่านั้น วังซวนรายงานต่อเฟิงหยูเฮงว่า “ใต้เท้าเฟิงได้กลับมาที่คฤหาสน์แล้ว เมื่อข้ากลับมา ข้าก็ผ่านห้องโถงสมุนไพรและบังเอิญไปพบหมอเหยาที่ทำงานอยู่ ดังนั้นข้าจึงให้ความช่วยเหลือด้วยเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงรู้ว่าวังซวนบอกเหยาเซียนเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงบ่าย แน่นอนว่าเมื่อนางมองเหยาเซียน นางจะเห็นร่องรอยของความโกรธในดวงตาของเขา
นางถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และให้วังซวนส่งเฟิงจื่อหรูกลับไปที่เรือนของเขาเอง นางยังส่งหวงซวนออกไป มีแค่นางและเหยาเซียนอยู่ในห้อง จากนั้นนางก็ระบายออกมา พิงกับเหยาเซียนมันก็เหมือนตอนที่นางยังเด็ก และกอดแขนของปู่ของนาง นางเล่าเรื่องทุกข์ใจของนางอย่างเงียบ ๆ
เหยาเซียนไม่ชอบที่จะเห็นหลานสาวของเขาแบบนี้มากที่สุด ความโกรธในใจของเขาเผาไหม้ให้สว่างขึ้นเรื่อย ๆ เฟิงหยูเฮงเข้าใจอารมณ์ของปู่ของนาง ดังนั้นนางจึงปลอบโยนเหยาเซียน แต่เมื่อนางปลอบโยนเขา ความโศกเศร้าของนางก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง มันก็มาพร้อมกับความกังวลเล็กน้อย นางถามเหยาเซียน “ท่านปู่ เราสองคนคิดว่าเป็นสัตว์ประหลาดหรือไม่ ? แม้ว่าจะมีไม่มากที่สามารถมองเห็นได้จากร่างกายของเราวิญญาณแตกต่างกัน จิตใจของเราก็แตกต่างเช่นกัน คนอื่นอาจไม่รู้ แต่เหยาซื่อเป็นคนที่ให้กำเนิดนาง นางจะไม่สังเกตเห็นความแตกต่างเหล่านี้ได้อย่างไรเจ้าคะ ? ”
เหยาเซียนพูดอย่างเย็นชาว่า “นางจะทำอะไรได้แม้ว่านางจะสังเกตเห็นความแตกต่าง ? บุตรสาวของนางไม่ได้ถูกเจ้าฆ่า ร่างนี้เจ้าไม่ได้ยึดครอง แต่เจ้าให้ความหวังใหม่กับร่างกายนี้ และเจ้าให้บุตรสาวที่ไม่แตกต่างไปจากเมื่อก่อน หากนางต้องการแก้แค้นก็ให้นางไปหาเฟิงจินหยวน นางกำลังสร้างปัญหาให้เจ้า”
เหยาเซียนเต็มไปด้วยความโกรธอย่างแท้จริง หากเหยาซื่อเป็นชายชายชราผู้นี้ที่มีอารมณ์คล้ายกับของฮ่องเต้ เขาน่าจะตบเหยาซื่อถึงตาย แต่เหยาซื่อเป็นผู้หญิงและนางเป็นบุตรสาวของเขาในชีวิตนี้ ในขณะที่มีการปรากฏตัวของลูกสะใภ้จากชีวิตก่อนหน้าของเขา เขาต้องการทำอะไรบางอย่างเพื่อช่วยหลานสาวของเขา แต่เขาไม่สามารถพาตัวเองไปทำอะไรกับนางได้
เหยาเซียนไม่สามารถทำอะไรได้พูดคุยกับเฟิงหยูเฮง “เราทำอย่างนี้ได้อย่างไร ส่งนางไปที่หวางโจวและให้ลุงในตระกูลเหย้าดูแลนาง เจ้าสองคนจะถูกแยกจากกันและนางจะไม่เห็นเจ้าเป็นเวลาหลายปี หลังจากผ่านไปสองสามปีอาจจะดีกว่าตอนนี้”
เฟิงหยูเฮงไม่มีเบาะแสใด ๆ ในเรื่องนี้ หลังจากสิ่งที่เหยาซื่อทำรบกวนจิตใจนางมาตลอดทั้งวัน นางไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอแนะของเหยาเซียน นางกล่าวว่า “ถามนางเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลัง ท่านปู่ควรฟังความคิดเห็นของนางเอง”
ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดอยู่ พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าอันวุ่นวายอยู่ด้านนอก ไม่นานหลังจากนั้นหวงซวนก็เปิดประตู และหวงซวนก็พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ “คุณหนู ! เฟิงจินหยวน เจ้าคนไร้ยางอายมาเจ้าค่ะ ! ”
