ตอนที่ 503 คำถามของเฟิงจินหยวน
เมื่อได้ยินการพูดถึงซูจิง ใบหน้าของสมาชิกตระกูลเฟิงก็ดูน่าเกลียดเล็กน้อย พวกเขาทั้งหมดมองไปที่เฟิงจินหยวน
เฟิงจินหยวนตกตะลึงด้วยคำถามนี้ แต่สีหน้าของเขาก็มืดครึ้มลง เขาโบกมือแล้วปฏิเสธ “ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษ เมื่อแต่งฮูหยินเข้าคฤหาสน์ นางก็ให้บ่าวรับใช้ของข้าเป็นคนดูแลข้า นี่เป็นเรื่องปกติ ข้าไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่เจ้าพูด”
เหตุผลที่เขาบอกนั้นถูกต้อง บ่อยครั้งที่เมื่อผู้หญิงแต่งงานเข้าคฤหาสน์ พวกเขาก็จะส่งบ่าวรับใช้ไปดูแลสิ่งต่าง ๆ เพื่อกุมหัวใจของผู้ชาย เมื่อเป็นตระกูลปกติที่ทำเช่นนั้นมันจะไม่น่าสงสัย แต่มีเหตุผลอะไรสำหรับคังอี้หรือไม่ ?
เฟิงหยูเฮงยิ้มอีกครั้ง รอยยิ้มนี้มีความสำคัญทุกอย่าง รอยยิ้มนี้ทำให้เกิดเหงื่อเย็นบนหลังของเฟิงจินหยวนในขณะที่เขาก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาไม่ต้องการพูดกับเฟิงหยูเฮงอีกต่อไป แต่ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ เสียงของฮันชิเริ่มอ่อนแอลงเรื่อย ๆ ทำให้เขาไม่มีทางเลือกนอกจากกัดฟันและขอความช่วยเหลือจากเฟิงหยูเฮง
ครั้งนี้เฟิงหยูเฮงพยักหน้าอย่างมีความสุข กล่าวกับเขาว่า “ข้าสามารถช่วยชีวิตพวกเขาได้ แต่หลังจากช่วยพวกเขาแล้ว ท่านพ่อจะต้องให้คำอธิบายที่ถูกต้องแก่ข้าเกี่ยวกับหัวข้อที่ท่านพ่อเพิ่งคัดค้าน” ไม่รอให้เฟิงจินหยวนพูดอีกครั้ง นางสั่งบ่าวรับใช้อีกครั้งที่ด้านข้างของนาง “ส่งคนไปที่ตำหนักหยู และเรียกให้ซางคังมาอย่างรวดเร็ว”
บ่าวใช้ออกไปอย่างเชื่อฟัง อย่างไรก็ตามเฟิงจินหยวนรู้สึกงงงวย และถามว่า “เจ้าส่งคนไปเรียกเขามาทำไม ? ” จากนั้นเขาชี้ไปที่ห้อง “ตอนนี้มีสองชีวิตอยู่ข้างใน การช่วยชีวิตพวกเขาเป็นสิ่งสำคัญ ใครก็รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไรในการเดินทางไปยังตำหนักหยู เจ้ากำลังทำสิ่งนี้โดยมีเจตนาแอบแฝงหรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงมองไปที่เขาแล้วจิบชา ก่อนพูดช้า ๆ ว่า “อะไรคือความเร่งรีบ หากเจ้ามีความสามารถให้ไปหาหมอหลวง และหาคนที่นั่น มิฉะนั้นเจ้าจะพึ่งข้าได้ ด้วยประสบการณ์ทางการแพทย์ที่ดีเช่นนี้ องค์หญิงผู้นี้ต้องนำลูกศิษย์ของข้ามาช่วย ไม่ต้องกังวล ฮันชิจะไม่ตาย” หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง นางกล่าวเสริมว่า “แม้ว่านางจะทำเช่นนั้น อาจเป็นเพราะนางเก็บเกี่ยวสิ่งที่นางหว่านไว้”
เฟิงจินหยวนโกรธมากจนพูดไม่ออก เขาไม่สามารถพูดได้แม้แต่คำเดียว ท้ายที่สุดแล้วสถานการณ์ปัจจุบันที่เฟิงหยูเฮงพูดถึงไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถเปลี่ยนแปลงได้ เขาไม่ได้เป็นเสนาบดีอีกต่อไปแล้ว และเขาก็ไม่มีหน้าไปเชิญหมอหลวงมาได้ หากเขาต้องการช่วยเด็กคนนั้น เขาได้แต่พึ่งพาเฟิงหยูเฮงเท่านั้น
โชคดีที่คนที่ถูกส่งไปยังตำหนักหยูนั้นรวดเร็วมาก ซางคังถูกนำตัวกลับมาอย่างรวดเร็ว เมื่อบุคคลนั้นเข้ามาในห้อง เขาไม่ได้มองใครนอกจากเฟิงหยูเฮง เขาเดินไปแล้วก็ตะโกนเรียก “อาจารย์”
เฟิงหยูเฮงกวักมือที่เพิ่งเสร็จจากทานขนม และสั่งบ่าวรับใช้ “เตรียมน้ำให้เราล้างมือ” จากนั้นนางพูดกับซางคัง “มีผู้หญิงคนหนึ่งที่คลอดยาก ไปกับข้า แล้วดูไว้”
ดวงตาของซางคังเป็นประกายขึ้นมาและความยินดีก็เติมเต็มหัวใจของเขา เขารู้ว่าถ้าเฟิงหยูเฮงจัดการเอง การคลอดที่ยากลำบากครั้งนี้ค่อนข้างรุนแรงอยู่แล้ว เขากำลังจะได้เห็นอีกทักษะทางการแพทย์ใหม่ นี่คือสิ่งที่น่าตื่นเต้นอย่างแท้จริง
แพทย์ไม่เกี่ยวข้องกับเพศของพวกเขา และคนที่เรียนสูตินรีเวช หลายคนก็เป็นผู้ชาย ในส่วนที่เกี่ยวกับเรื่องนี้สมาชิกในตระกูลเฟิงไม่ได้มีข้อร้องเรียนใด ๆ มันเป็นเพียงว่าเฟิงเฟินไดน่าสงสารเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่เข้ามา นางจ้องมองเหยาซื่ออย่างดุดัน
หลังจากเฟิงหยูเฮงเข้าไปข้างใน นางให้หมอตำแย หมอและบ่าวรับใช้ออกไป มีแต่นางและซางคังที่ยังอยู่ในห้องด้านในโดยที่หวงซวนถือชุดอุปกรณ์การแพทย์ ซางคังขยับไปที่เตียง เมื่อเขาดูอีกครั้งเขาพบว่าเฟิงหยูเฮงดึงมีดผ่าตัดออกมาจากชุดอุปกรณ์การแพทย์ของนางแล้ว
ซางคังไม่คุ้นเคยกับมีดชุดนี้ ในความเป็นจริง เขาได้เรียนรู้วิธีการใช้งาน เขาไม่เก่งเท่าเฟิงหยูเฮง แต่ฮันชิไม่เข้าใจว่าพวกมันใช้ทำอะไร เมื่อเฟิงหยูเฮงหยิบมีดออกมา นางรู้สึกว่านางกำลังจะฆ่านาง ดังนั้นนางจึงกรีดร้องด้วยความกลัว
หวงซวนเกลียดเสียงกรีดร้องแบบนี้มากที่สุด และกล่าวตำหนิอย่างรุนแรงว่า “ถ้าเจ้ายังคงกรีดร้องแบบนี้ มันจะเป็นศพทั้งสองชีวิต ! ” คำพูดเหล่านี้ทำให้ฮันชิเงียบทันที
แต่นางคลอดมันก็ปกติถ้ามีเสียง แต่เมื่อเสียงหยุดลง เฟิงจินหยวนที่อยู่ข้างนอกก็กังวล เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
หวงซวนหงุดหงิดยิ่งขึ้นหันกลับมา และกล่าวว่า “คนที่อยู่ข้างนอกควรจะเงียบเช่นกัน ! ” คนข้างนอกก็เงียบลงทันที
เฟิงหยูเฮงม้วนริมฝีปากของนางและมองที่ฮันชิด้วยความรังเกียจ แต่นางก็ยังคงรู้สึกถึงท้องของฮันชิและตรวจดูชีพจรของนาง จากนั้นนางก็ตรวจสอบการขยายของปากมดลูก ในที่สุดดวงตาของนางจับจ้องอยู่บนร่างของฮันชิ ในขณะที่นางขมวดคิ้วเล็กน้อย
“พอแล้ว” นางพูดด้วยน้ำเสียงเบา “ปากมดลูกหยุดขยาย ทารกในครรภ์ไม่ออกมาทำให้ปากมดลูกเริ่มปิด นางจะต้องถูกผ่าช่องท้อง”
“ผ่าอะไรนะ” ฮันชิคิดว่านางได้ยินผิด และถามด้วยความไม่เชื่อ “เจ้าพูดอะไร เจ้ากำลังผ่าอะไรอยู่”
เฟิงหยูเฮงไม่ตอบกลับ ซางคังกล่าวว่า “ผ่าตัดที่ช่องท้อง เจ้าเข้าใจหรือไม่ว่าช่องท้องคืออะไร มันเป็นหน้าท้องของเจ้า เราจะเปิดหน้าท้องของเจ้าและเอาเด็กออกมา”
ประสบการณ์ทางการแพทย์ของซางคังมาจากการที่ผู้คนเปิดกว้างเพื่อสัมผัสประสบการณ์โดยตรง แม้ว่าเขาจะหยุดทำร้ายคนที่มีชีวิตอยู่หลังจากติดตามเฟิงหยูเฮง แต่กลิ่นอายที่น่ากลัวซึ่งเขาสะสมมานานหลายปีนั้นไม่ใช่สิ่งที่สามารถลบออกได้ภายในหนึ่งหรือสองวัน ซางคังพูดสิ่งนี้กับกลิ่นอายที่หยิ่งผยองที่เขาขับออกมา ฮันชิเริ่มตัวสั่นจนไม่สามารถควบคุมได้
นางหันมาจ้องมองเฟิงหยูเฮง แล้วมองไปที่เฟิงหยูเฮงเพื่อขอคำอธิบายแก่นาง หวังว่านางจะพูดว่ามันเป็นเรื่องตลกที่ทำให้นางกลัว น่าเสียดายที่เฟิงหยูเฮงพยักหน้าอย่างจริงจัง จากนั้นนางก็กล่าวว่า “ซางคังพูดถูก ต้องเปิดหน้าท้องของเจ้าเพื่อเอาเด็กออกมา ไม่ว่าเจ้าจะมีชีวิตอยู่หรือตายไป… ” นางเยาะเย้ย “ท่านพ่อบอกว่าเขาต้องการบุตร”
“อะไรนะ ? ” ฮันชิตกใจมาก นางไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความเจ็บปวดอีกแล้ว และกล่าวเสียงดังว่า “ท่านพี่จะพูดเช่นนั้นได้อย่างไร ? ” ด้วยเสียงตะโกนนี้ ร่างกายของนางก็เต็มไปด้วยพลัง ขณะที่นางกำลังอ่อนเพลีย นางยังคงใช้พลังสุดท้ายของนางในการกล่าวว่า “จากนั้นปล่อยให้เขาเลี้ยงเอง ! เฟิงเฟิงจินหยวน นี่คือการลงโทษ ! ”
เฟิงหยูเฮงต้องการหัวเราะจริง ๆ สองคนนี้อยู่ในระดับเดียวกันในทางปฏิบัติ ดังนั้นอย่าคุยเรื่องการลงโทษ
นางไม่รออีกต่อไป นางทำท่าให้ซางคังเพื่อช่วยผ่าฮันชิ แล้ววางหมอนไว้ใต้ท้องของนางเพื่อให้หลังโค้ง
ในขณะที่เคลื่อนย้ายความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่ลากฮันชิกลับมาจากการหมดสติ ความรู้สึกที่ไม่สามารถตายและไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้ทำให้ฮันชิรู้สึกว่าการใช้ชีวิตนั้นแย่กว่าการตาย แต่ความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่ที่ตามมาทำให้นางรู้สึกราวกับว่านางอยู่ภายใต้กิโยติน
มันเป็นเฟิงหยูเฮงที่ฉีดยาชาเข้าไปในกระดูกสันหลังของนาง ยาชาชนิดนี้เจ็บปวดที่สุด ซางคังรู้ว่านี่เป็นการฉีดยาชา แต่เขาไม่สามารถบอกได้ว่าฮันชิสลบไปจากความเจ็บปวดหรือชา
หวงซวนยังคงอยู่ข้างนอกเพื่อดู ด้านในเฟิงหยูเฮงเริ่มทำการผ่าตัดสำหรับฮันชิ
ซางคังช่วยเฟิงหยูเฮงอย่างต่อเนื่องอีกครั้ง แสดงให้เห็นว่าเฟิงหยูเฮงมีทักษะการแพทย์ที่โหดร้าย ในขณะที่เฟิงหยูเฮงทำการผ่าตัด นางสอนเขา นางไม่ได้ขอให้ซางคังสามารถเรียนรู้ได้ในครั้งเดียว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้ทำความคุ้นเคยกับมัน นางเชื่อมั่นว่าซางคังต้องการเพียงแค่ 3 ครั้งเท่านั้นที่จะคุ้นเคยกับการผ่าตัดนี้ตามความสามารถทางการแพทย์ของเขา
การพูดของเฟิงหยูเฮงไม่ใช่สูตินรีแพทย์เชี่ยวชาญ ในความเป็นจริงในชีวิตก่อนหน้านี้ผู้ป่วยส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย อย่างไรก็ตามยาก็เหมือนกัน ยิ่งกว่านั้นเมื่อนางอยู่ในโรงเรียน นางใช้เวลาครึ่งปีกับอาจารย์ที่ฝึกงานในแผนกสูตินรีศาสตร์ การผ่าตัดซีซาร์เป็นเรื่องพื้นฐานที่สุด ดังนั้นนางจึงได้รับการติดต่อกับมันเล็กน้อย
แน่นอนว่าการรู้วิธีการผ่าตัดไม่ได้หมายความว่านางจะรักษาชีวิตของฮันชิได้ เฟิงหยูเฮงมีความสามารถในการรักษาชีวิต สิ่งนี้มีพื้นฐานมาจากประสบการณ์ของนางในชีวิตที่ผ่านมาของนาง แต่หากไม่มีเครื่องมือทางการแพทย์ที่ทันสมัยเพื่อสนับสนุนนาง นางก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเมื่อปล่อยให้ซางคังไปข้างหน้าด้วยตัวเอง ด้วยการผ่าตัดแบบนี้
คราวนี้ระยะเวลาของการผ่าตัดไม่นาน นับตั้งแต่วินาทีที่ยาชาถูกฉีดเข้าไปจนถึงช่วงเวลาที่เด็กถูกนำออกมาและส่งเสียงกรีดร้อง ถึงแม้เฟิงหยูเฮงจะต้องระมัดระวังเป็นพิเศษต้องใช้เวลาเพียง 2 ก้านธูปเท่านั้น นางแอบดูนาฬิกาในอวกาศของนาง 24 นาที
เสียงของเด็กร้องไห้ทำให้เฟิงจินหยวนดีใจมาก ในเวลานี้มันเป็นเรื่องดีที่เด็กคนนี้เกิด สำหรับมารดาของเด็ก เขาไม่สนใจว่านางยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว แต่มันเป็นเสียงของเฟิงเฟินไดที่ถามขึ้นว่า “แม่รองเป็นไงบ้าง ? เกิดอะไรขึ้นหรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงพบว่าเสียงนี้น่ารำคาญ ในขณะที่เย็บแผลฮันชิ นางพูดกับหวงซวน “ออกไปบอกพวกเขาว่ามารดาและเด็กปลอดภัย”
หวงซวนออกไปพร้อมกับข่าวนี้ทันที ในเวลาเดียวกันนางก็ให้เด็กกับหมอตำแยข้างนอกดูแล จากนั้นนางก็กลับออกมาอย่างรวดเร็ว
เทคนิคการเย็บของเฟิงหยูเฮงนั้นดีมาก และการเคลื่อนไหวของนางนั้นเร็วมาก อย่างไรก็ตามในขณะที่นางเย็บ นางคิดว่านางต้องฝึกอบรมบางคนเพื่อช่วยในการผ่าตัดของนาง ที่สำคัญที่สุดคือนางสามารถปล่อยให้คนอื่นดูแลได้ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องสละเวลามากนัก คนที่มีประสิทธิภาพสูงเช่นนี้อาจไม่สามารถหาได้ในทันที แต่จะมีวันหนึ่งเมื่อนางพาซวนเทียนหมิงไปยังสนามรบ เมื่อเวลานั้นมาถึงนางจะแข่งกับเวลาเพื่อช่วยชีวิตผู้คน ไม่ว่าผู้ช่วยจะถูกใช้งานหรือไม่ก็จะเห็นอยู่ที่นั่น
ในที่สุดหลังจากการเย็บเข็มสุดท้ายเสร็จสิ้น นางก็ยืนขึ้นและถอนหายใจ ซางคังมอบผ้าเช็ดหน้าเพื่อเช็ดเหงื่อให้นาง เฟิงหยูเฮงถามเขาว่า “เจ้าจำระเบียบ และสิ่งจำเป็นได้หรือไม่”
ซางคังคิดเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “เก้าในสิบส่วนขอรับ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า นางเข้าใจซางคัง ถ้าเขาบอกว่าเก้าในสิบส่วนนั่นก็เท่ากับ 100 เปอร์เซ็นต์ นางถอนหายใจกับความสามารถทางการแพทย์ของคนผู้นี้อีกครั้ง หากนี่คือในศตวรรษที่ 21 บางทีเขาอาจจะประสบความสำเร็จมากกว่านาง
“ถ้าเจ้าจำได้ก็ดี” นางพูดอย่างใจเย็น “แม้ว่าข้าจะไม่รังเกียจที่เจ้าจะเป็นผู้นำในฐานะลูกศิษย์ขององค์หญิงผู้นี้ ข้าหวังว่าเจ้าจะได้เรียนรู้เพิ่มเติมอีกเล็กน้อย”
ซางคังลูบมือของเขาและพยักหน้าซ้ำ ๆ ในเวลาเดียวกันเขาก็ถามเฟิงหยูเฮง “ท่านอาจารย์จะกลับไปที่ค่ายทหารในไม่ช้า ข้าไปกับท่านได้หรือไม่ขอรับ ? “
“ได้” เฟิงหยูเฮงเป็นคนตรงมาก “ไม่เพียงแต่เจ้าจะตามข้ากลับไปที่ค่ายทหาร เมื่อองค์ชายเก้าและข้าออกเดินทางในอนาคต เจ้าจะติดตามกองทัพด้วย เจ้าอยากไปหรือไม่ ? “
“อยากไปขอรับ ! ” ซางคังไม่ได้คิดก่อนที่จะตอบเห็นด้วยเสียงดัง “ที่ใดก็ตามที่ท่านอาจารย์ไป ข้าก็จะตามไปขอรับ ! ”
นางยิ้มบาง ๆ และไม่พูดอะไรเลย นางสั่งวังชวน “เรียกบ่าวรับใช้มา 2 คน”
เร็วมาก บ่าวรับใช้สองคนเดินเข้ามา และเฟิงหยูเฮงบอกพวกเขาเกี่ยวกับการดูแลหลังการผ่าตัด จากนั้นนางก็บอกพวกเขาว่าฮันชิจะตื่นขึ้นมาในอีกไม่กี่ชั่วยามข้างหน้า หลังจากตรวจสอบให้แน่ใจว่าบ่าวรับใช้ทั้งสองจำได้หมด นางก็หันหลังออกมาและพาซางคังออกจากห้อง
ใครจะรู้ว่าเมื่อพวกเขาก้าวออกจากห้อง พวกเขาจะได้ยินคำถามของเฟิงจินหยวน “ทำไมเด็กคนนี้ถึงดำมาก ? ”
