ตอนที่ 522 กล่องไม้ลึกลับ
มีน้ำอยู่บนดาดฟ้า เด็กหญิงตัวน้อยพยายามสองสามครั้ง แต่ไม่สามารถลุกขึ้นได้ ชายที่มีหนวดเคราโบกมือแส้อีกครั้งและกำลังจะฟาดร่างกายของหญิงสาว
ทันใดนั้นชายคนนั้นรู้สึกว่าภาพตรงหน้าของเขาพร่ามัวเพราะดูเหมือนว่ามีบางสิ่งเกิดประกายไฟผ่านดวงตาของเขา แส้ของเขาพลาดไปและกระแทกดาดฟ้าเรือ และทาสหญิงก็หายไป
เสียงของแส้ที่กระทบดาดฟ้าดังมากและนำเจ้าของเรือออกมา ชายชราตะโกน “เจ้าอยากตายหรือไม่ ? เรือลำนี้อยู่ในแม่น้ำ หากเจ้าพังมันด้วยแส้ของเจ้า คนแรกที่ข้าส่งไปเป็นอาหารปลาจะเป็นเจ้า ! ”
ชายมีหนวดเคราเป็นนายที่เข้มงวดมาก เมื่อได้ยินเจ้าของเรือพูดอย่างไม่สุภาพเขาก็ตวัดแส้โดยไม่พูดอะไรสักคำเดียว และกำลังจะตีเขา
ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ชาวเรือไม่มีความสุข พวกเขาต่างรีบวิ่งไปดึงเขา นอกจากนี้ผู้โดยสารคนอื่น ๆ ที่มีความสุขกับการแสดงเริ่มวิพากษ์วิจารณ์ชายที่มีหนวดเครา หลังจากนั้นไม่นานชายผู้นั้นก็หยุด เขารู้ด้วยว่าการทำลายดาดฟ้าเรือนั้นหมายความว่าอย่างไร แต่เขากลับจำได้อย่างรวดเร็วถึงสาเหตุที่ทำให้เขาตีดาดฟ้าโดยไม่ตั้งใจ ดังนั้นเขาจึงรีบมองไปรอบ ๆ และหยุดอยู่ในตำแหน่งที่แน่นอน เขาเพิ่งเห็นเด็กสาวอายุประมาณ 12 หรือ 13 ปี ข้าง ๆ นางมีชายคนหนึ่งสวมหมวกไม้ไผ่ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขารู้สึกว่าคนที่สวมหมวกไม้ไผ่กำลังจ้องมองเขา และการจ้องมองนี้ทำให้เขารู้สึกหนาวเย็น
“หืมม ! ” เขาสงบลงและโกรธแค้นเพื่อให้มั่นใจในตัวเอง เขาก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวจากนั้นก็พูดเสียงดัง “ช่างกล้าหาญเสียจริง ! บนเรือลำนี้มีโจรด้วยหรือ ? นั่นคือทาสของข้า ทำไมเจ้าถึงเอานางไป ? ” ในตอนแรกเขาต้องการสาปแช่งและดูถูก แต่คำพูดที่น่าเกลียดที่มาถึงริมฝีปากของเขาไม่สามารถพูดได้ ความรู้สึกของอันตรายทำร้ายจิตใจของเขา สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่าเมื่อคำพูดเหล่านั้นถูกพูดออกไป พวกเขาจะฆ่าเขาทันที แต่ทาสเป็นของเขา เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ดังนั้นเขากล่าวอีกครั้ง “เจ้าโง่น้อย ! กลับมานี่ ! ”
เด็กหญิงตัวสั่นด้วยความกลัว แต่ก็ยังเดินไปหาคนที่มีหนวดเครา นางเป็นทาส สัญญาทาสของนางอยู่ในมือของเขา นางจะทำอย่างไรถ้านางไม่กลับไป
แต่หลังจากเดินได้เพียง 2 ก้าว เฟิงหยูเฮงจับมือนางและดึงนางกลับมาเล็กน้อยทำให้เด็กหญิงกลับมาหานาง
ชายที่มีหนวดเคราเห็นและถามด้วยความไม่พอใจว่า “เจ้าทำอะไร ? ”
เฟิงหยูเฮงมองวังซวน และวังซวนก็เอ่ยขึ้นมาทันที “เจ้าไม่มีตาหรือ เรากำลังตรวจสอบสินค้า ! ”
“ตรวจสอบสินค้า ? ”
“เจ้าพูดไม่ใช่หรือ ! ” หวงซวนสาปแช่ง “เจ้าไม่ใช่พ่อค้าทาสหรือ ? เราต้องการซื้อนาง เราต้องตรวจสอบสินค้าเพื่อดูว่านางเป็นคนดีหรือไม่”
เมื่อชายคนนั้นได้ยินว่าพวกเขากำลังซื้อทาส ใบหน้าของเขาก็ยิ้มแย้มทันที ก้าวต่อไปอีกไม่กี่ก้าว เขาก็เริ่มทำการขายทาสผู้นี้ เฟิงหยูเฮงรู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินสิ่งนี้ และพาเด็กหญิงกลับมาที่ห้องของนาง ซวนเทียนหมิงสั่งให้ “ซื้อนางมา” จากนั้นเขาก็ติดตามนางออกจากหวงซวน และวังซวนเพื่อทำข้อตกลงกับชายที่มีหนวดเครา
เมื่อทั้งสามเข้าไปในห้อง ซวนเทียนหมิงปิดประตูทันที จากนั้นเขาได้ยินเฟิงหยูเฮงถามเด็กหญิงทันที “บอกข้าเร็ว เจ้าได้รับสายสีแดงที่ข้อมือของเจ้ามาจากที่ไหน ? ”
มีสายสีแดงผูกติดอยู่กับข้อมือของหญิงสาว มันดูธรรมดามาก และแม้แต่ชายที่มีหนวดก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย ถ้าเด็กหญิงสวมมัน นางก็สวมมัน แต่เฟิงหยูเฮงยอมรับมัน สายสีแดงนั่นคือสิ่งที่นางนำออกมาจากมิติของนาง เฟิงจื่อหรูรู้สึกว่ามันสวยและตัดสินใจใส่ไว้บนข้อมือของเขา สายเส้นนั้นไม่ใช่สิ่งของที่มาจากยุคนี้ นางเชื่อมั่นว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะพบสิ่งเหล่านี้ในยุคนี้ แต่เนื่องจากมันสกปรกมากแล้วจึงยากที่จะสังเกตเห็นหากไม่มองดี ๆ
เด็กหญิงตัวเล็กกลัวและเขินอายเล็กน้อย ในเวลานี้เสียงของวังซวนมาจากข้างนอก “คุณหนู การซื้อเสร็จสมบูรณ์แล้วเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนหมิงเปิดประตูและรับสัญญาทาส จากนั้นก็ปิดประตู นางยื่นมันให้กับเด็กหญิง “เราซื้อให้เจ้าแล้ว นับจากนี้เป็นต้นไปพวกเราคือเจ้านายของเจ้า เมื่อคุณหนูถามอะไร เจ้าต้องตอบคำถามให้ดีที่สุด ! ”
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ได้ยินว่านางถูกซื้อมาแล้ว และมองที่เฟิงหยูเฮง ทันใดนั้นนางก็รู้ว่าการอยู่กับพี่สาวคนนี้ดีกว่าอยู่กับชายคนนั้น แต่นางก็ยังไม่แน่ใจและถามว่า “ท่านจะตีข้าหรือไม่ ? ท่านจะให้ข้าอดอาหารหรือไม่เจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้า “ข้าจะไม่ทำ ตราบใดที่เจ้าพูดความจริง เจ้าจะใช้ชีวิตเหมือนกับบ่าวรับใช้คนอื่น ๆ เจ้าแค่ต้องทำงานให้หนัก”
เด็กหญิงตัวน้อยถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนที่จะเปิดเผยที่มาของสายสีแดงนี้ “ชายที่มีหนวดที่ขังข้าไว้เป็นเวลา 3 วันที่ท่าเรือเพื่อลองขายข้า ในวันที่สองนั่นก่อนกลุ่มอื่นเข้ามา คนหนึ่งในกลุ่มนั้นถือกรงขนาดใหญ่มีผ้าสีดำคลุมไว้ เมื่อกรงนั้นผ่านข้าไป ผ้าก็เปิดขึ้นโดยลม และข้าเห็นน้องชายคนหนึ่งอยู่ข้างใน เขาเห็นข้าด้วย แต่ผ้าสีดำก็ตกลงอย่างรวดเร็ว ข้าไม่เห็นเขาอีกแล้ว แต่มีเชือกสีแดงหล่นลงมาจากกรงเจ้าค่ะ” หญิงสาวชี้ไปที่ข้อมือของนางขณะพูด “ข้าคิดว่ามันสวยจึงใส่ไว้ ชายที่มีหนวดเครามองมันครั้งเดียว แต่เห็นว่ามันเป็นเพียงเชือก เขาจึงไม่สนใจมันเลยเจ้าค่ะ”
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กำลังพูดถึงเรื่องของคนอื่น แต่เมื่อนางพูดถึงเด็กชายในกรง นางก็อดที่จะกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าสงสารไม่ได้ว่า “น้องชายตัวเล็กผู้นั้นน่าสงสารมาก พื้นที่ภายในกรงนั้นเล็กมาก มันจะต้องอึดอัดมากเมื่อถูกขังอยู่ข้างในนั้น”
ยิ่งเฟิงหยูเฮงได้ยินมากเท่าไรหัวใจก็ยิ่งเจ็บปวด เมื่อได้ยินว่าภายในกรงมีขนาดเล็กมาก นางกำลังจะใจสลาย ซวนเทียนหมิงจับไหล่ของนางแล้วพูดซ้ำ ๆ ว่า “ใจเย็นๆ” จากนั้นเขาก็ถามเด็กผู้หญิงว่า “กลุ่มนั้นลงเรือหรือไม่ ? เจ้าเห็นพวกเขาหรือไม่ ? ”
เด็กหญิงพยักหน้า “ข้าเห็นพวกเขา พวกเขาขึ้นเรือด้วย พวกเขาจากไปเมื่อสองวันก่อน”
พวกเขาไม่ได้ถามต่อ ซวนเทียนหมิงส่งเด็กหญิงไปอยู่กับหวงซวนเป็นการส่วนตัว เมื่อเขากลับมา เขาพูดกับเฟิงหยูเฮง “นักเดินเรือคนหนึ่งเพิ่งมาและกล่าวว่าลมในแม่น้ำนั้นแรงมากตลอดทั้งวัน ลมพัดมาจากเหนือจรดใต้และควรซื้อเวลาให้เราได้สักหน่อย อย่างน้อยก็ควรลดช่องว่างลงครึ่งวัน สถานการณ์ในชิงโจวข้าจัดการไว้แล้ว เมื่อเรือจอดเทียบท่าก็ยากที่พวกเขาจะหลบหนีได้”
นอกจากการไว้วางใจจากชิงโจวที่จะจับพวกเขาแล้ว ไม่มีอะไรที่จะทำได้ เฟิงหยูเฮงรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยและไฟที่ลุกไหม้ข้างในหน้าอกของนางอึดอัด นางเพียงแค่กลับไปยังมิติของนางเพื่ออาบน้ำ เมื่อนางออกมา ซวนเทียนหมิงถือหมั่นโถวสองสามชิ้น และสงสัยว่าเขาจะกินมันได้หรือไม่
“มันคืออะไร” นางถาม “หมั่นโถวเหล่านี้มาจากไหน ? ”
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “ชาวเรือคนหนึ่งเอามาให้ พวกมันเป็นอาหารมื้อเย็นของเรา เห็นได้ชัดว่านี่คืออาหารเย็นสำหรับห้องพักหรูหรา ห้องพักทั่วไปมีโจ๊กที่เป็นน้ำ ผู้คนที่อยู่ข้างล่างไม่ได้รับอะไรเลย และพวกเขากินเฉพาะอาหารแห้งที่พวกเขานำมา” ขณะที่พูดอย่างนี้เขาบีบหมั่นโถวในมือของเขาแล้วบิมันออกมาเป็นชิ้น “มันแข็งเหมือนก้อนหิน น่าจะเป็นกะหล่ำปลีที่เน่าเสีย “
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “วางมันลงเร็ว ข้าจะไปในมิติและต้มบะหมี่ในมิติของข้า เรียกหวงซวนและพวกเขามากิน นอกจากนี้เรียกสหายขึ้นมา เพียงแค่เบียดเสียดกันเข้ามาในห้องทั้งสองแล้วกินมาม่าสักถ้วย”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า และเฝ้าดูนางเข้าสู่มิติของนาง จากนั้นเขาก็ออกไปแจ้งองครักษ์เงาที่อยู่ข้างนอกบอกให้เขาไปบอกให้ทุกคนมารวมกันในห้องสองห้องเพื่อกินอาหาร
เฟิงหยูเฮงมีบะหมี่มากมายในมิติของนาง พวกเขาทั้งหมดเตรียมโดยพ่อครัวที่คฤหาสน์ นางเห็นว่าพวกเขาเก่งและเก็บอาหารจำนวนมากไว้ในมิติของนาง และสิ่งเหล่านี้จะไม่เติมเต็มโดยอัตโนมัติ หลังจากกินแล้วมันจะหายไป ไม่ใช่เพียงแค่บะหมี่ 10 ชาม โชคดีที่มีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่ในมิติ สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ไม่อาจทำให้หมดได้ หลังจากต้มหนึ่งหม้อ นางนำชามออกมา รวม 20 ชาม
เร็วมาก องครักษ์เงารวมตัวกันในสองห้อง ต้องเผชิญกับบะหมี่ที่องค์หญิงได้นำออกมาจากที่ไหนไม่รู้ คนเหล่านี้ไม่ได้ถาม ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ทุกอย่างที่องค์หญิงมอบให้นั้นดีเสมอ ด้วยกลิ่นหอมนี้มาจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ใคร ๆ ก็ไม่อยากกินอาหารที่ทางเรือจัดให้
ทุกคนถือถ้วยบะหมี่กินอย่างมีความสุข เฟิงหยูเฮงก็นำเอาพายเนื้อที่ได้เตรียมไว้ล่วงหน้ามาวางไว้ให้ทุกคน มีไม่กี่อัน และพวกเขาก็ทำโดยพ่อครัว หลังจากตัดแบ่งพวกเขาทุกคนได้รับพายเนื้อคนละครึ่งอัน
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ถูกซื้อมานั้นงงงวยอย่างแท้จริง นางไม่เคยกินอะไรที่ดีเลยในชีวิตนี้ ชั่วครู่หนึ่งนางไม่กล้าขยับตะเกียบ
หวงซวนเห็นว่านางไม่กิน และถามด้วยความสับสน “เจ้าไม่หิวหรือ ? ”
วังซวนพูดไม่ออก นางจะไม่หิวได้อย่างไร ? ดวงตาของเด็กคนนี้กำลังจะเปลี่ยนเป็นสีแดง นางไม่กล้ากิน ดังนั้นวังซวนนางจึงยัดตะเกียบลงในมือของนาง แล้วบอกนางว่า “กินซะ หากเจ้าติดตามคุณหนูของเรา เจ้าจะสามารถใช้ชีวิตที่มีความสุขได้”
เด็กหญิงตัวเล็กจึงกล้าที่จะกิน เมื่อนางเริ่มกิน นางเริ่มกินอย่างรวดเร็ว นางกินเร็วกว่าพวกเขา หลังจากกินมาม่า นางก็กินพายเนื้อ ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางเริ่มมีสีนิดหน่อยขณะที่นางบอกกับวังซวนว่า “สามวันที่ผ่านมาข้าไม่ได้กินอะไรเลย แม้ว่าข้าจะกิน มันจะเป็นเพียงมื้อเดียวต่อวัน และมันจะเป็นโจ๊กน้ำ” หลังจากพูดอย่างนี้มันก็เหมือนกับว่านางจำบางสิ่งได้ นางหันไปมองเฟิงหยูเฮง “พี่สาว… ไม่ใช่สิคุณหนู คุณหนูจะช่วยชีวิตน้องชายที่น่าสงสารคนนั้นหรือไม่เจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงมองนาง “ทำไมเจ้าถามอย่างนี้ ? ”
เด็กหญิงตัวน้อยพูดอย่างรวดเร็ว “เขาน่าสงสารมาก ๆ เจ้าค่ะ คุณหนูช่วยชีวิตเขาด้วยเจ้าค่ะ ข้าสามารถดูแลเขาได้ หลังจากช่วยเขา ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่สร้างปัญหาให้คุณหนูเลยเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกสำลัก หันหน้าหนีแล้วนิ่งเงียบ วังซวนลูบหัวเด็กหญิงและบอกนางว่า “ไม่ต้องห่วงหรอก เราจะช่วยเขาอย่างแน่นอน”
หลังจากที่ทุกคนกินเสร็จแล้ว พวกเขาก็จากไปอย่างรวดเร็ว วังซวนต้องการพักและช่วยล้างจาน แต่เฟิงหยูเฮงไม่ให้นางทำ นางเข้าไปในมิติของนางด้วยตัวเอง และล้างพวกมัน จากนั้นนางก็นำผ้าห่มออกมาจากมิติ
อาจเป็นเพราะนางเหนื่อยเกินไป แต่นางก็นอนหลับสนิทในคืนนั้น นางรู้สึกว่าซวนเทียนหมิงปัดผมของนางสองสามครั้งก่อนที่นางจะหลับสนิท
นางหลับไปทั้งคืนโดยปราศจากความฝันเดียว อย่างไรก็ตามเมื่อนางตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ท้องฟ้าก็ยังมีสีขาวและมีหมอก ซวนเทียนหมิงก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียงและฟังการเคลื่อนไหวข้างนอก
เฟิงหยูเฮงตกใจเขา และถามว่า “มันคืออะไร ? ”
ในเวลานี้เสียงของบานซูมาจากข้างนอก “องค์ชาย”
“เข้ามา” ซวนเทียนหมิงพูดตรง ๆ
บานซูเปิดประตูเข้ามา เมื่อมาถึงตรงหน้าของทั้งสอง เขาก็ส่งมอบกล่องไม้เล็กๆ “ข้าไปอาบน้ำ และเมื่อข้ากลับมา มีกล่องเล็ก ๆ นี้วางอยู่หน้าประตู” บานซูรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย เขาเพิ่งจากไปครู่หนึ่ง แต่มีเรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้น หากมีคนพยายามโจมตี เขาจะต้องสูญเสียชีวิตของเขา
ทันใดนั้นความรู้สึกกลัวก็ปรากฏขึ้น เฟิงหยูเฮงจับหน้าอกของนาง และจ้องไปที่กล่องไม้นี้
ซวนเทียนหมิงรู้แล้วว่ามีบางอย่างไม่ปกติและหันไปปิดหน้าเฟิงหยูเฮง จากนั้นเขาก็เปิดกล่องดู บานซูกลัวว่าจะมีอาวุธหรือยาพิษซ่อนอยู่ในนั้น เขากำลังจะเดินไปข้างหน้าเพื่อสกัดกั้นซวนเทียนหมิง อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงก็ขยับมือจากด้านหลังเพื่อปิดตาของเฟิงหยูเฮง โดยพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “อย่ามอง”
