กล่าวหาเจ้าในข้อหาก่อกบฏ

คังอี้รู้สึกประหลาดใจ นางหันไปมองเฟิงจินหยวน “เจ้าพูดว่าอย่างไร ? ”

เฟิงจินหยวนพูดซ้ำตัวเอง “ไม่เป็นไร วันนี้อาเฮงเป็นคนลงมือ โชคดีที่องค์ชายหยูไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นรุ่ยเจียจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร ! ”

เฟิงจินหยวนไม่ใช่คนเดียวที่คิดว่านี่เป็นเรื่องที่โชคดี แม้แต่เฟิงเฟินไดก็หน้าซีดและกล่าวว่า “ถ้าปีศาจนั่นอยู่ที่นี่ การเฉลิมฉลองวันนี้จะกลายเป็นงานศพแทนแน่นอน”

ฮูหยินผู้เฒ่าก็เห็นด้วย เมื่อเห็นฉากนี้นางถอนหายใจและกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

เมื่อเห็นฮูหยินผู้เฒ่ามา คังอี้คิดว่านางได้รับการสนับสนุนบ้าง นางกอดต้นขาของฮูหยินผู้เฒ่าและร้องไห้ “ท่านแม่ รุ่ยเจียน่าสงสารมากเจ้าค่ะ ! ”

ในตอนแรกนางหวังว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะแสดงความเห็นอกเห็นใจ แต่ฮูหยินผู้เฒ่าจะแสดงความเห็นอกเห็นใจต่อมารดาและบุตรสาวคู่นี้ได้อย่างไร ในเวลานี้นางเกลียดที่นางไม่สามารถบีบคอคังอี้ให้ตายได้ “ชั่วร้าย ! ชั่วร้ายมาก ! ” นางพูดอย่างนี้ในขณะที่ชี้ไปที่รุ่ยเจียและถามคังอี้ “เจ้ารู้ไหมว่าหายนะประเภทใดที่บุตรสาวของเจ้ากำลังนำมาสู่คฤหาสน์เฟิงของข้า ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าผลกระทบอะไรที่จะเกิดขึ้นกับการดูถูกองค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุน ? ”

เฟิงเฟินไดรู้สึกขนแขนลุก ในขณะที่นางยังจำได้ว่าซวนเทียนหมิงเฆี่ยนนางอย่างไร นางยังจำได้ว่าซวนเทียนหมิงทำให้นางตกลงไปในทะเลสาบในเรือนตงเซิงได้อย่างไร ความรู้สึกจมน้ำในทะเลสาบนั้นเป็นสิ่งที่นางลืมไม่ได้

นางพึมพำราวกับว่านางกำลังพูดกับตัวเอง แต่มันก็เหมือนกับว่านางกำลังเตือนคังอี้ “ในราชวงศ์ต้าชุน การดูหมิ่นองค์ชายเก้านั้นมีผลที่น่ากลัวมากกว่าการดูถูกฮ่องเต้”

ในไม่ช้าร่างของคังอี้ก็หยุดนิ่ง ราวกับว่านางจำบางสิ่งได้ทันใดนั้น ในเวลานี้เฟิงจินหยวนก้าวไปข้างหน้าและวางมือบนไหล่ของนาง เขาพูดกับนางด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัวเล็กน้อย “คิดให้ดี องค์ชายเก้าไม่พอใจจะเกิดอะไรขึ้น”

ก่อนหน้านี้คังอี้รู้สึกงงงวยกับการโจมตีของเฟิงหยูเฮงและนางก็ลืมคิดไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้นางได้รับการเตือนจากทุกคน นางจำรายงานลับที่นางได้รับเกี่ยวกับองค์ชายเก้าก่อนที่จะมาที่ราชวงศ์ต้าชุน

รายงานลับกล่าวว่าบุคคลนี้เป็นบุตรของพระชายาที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานมากที่สุด ตั้งแต่อายุยังน้อยเขาได้รับการสนับสนุนจากฮ่องเต้ เขากล้าหาญและต่อสู้อย่างฉลาด แต่เขาไม่คำนึงถึงความรู้สึกของมนุษย์อย่างแน่นอน อารมณ์ของเขาไม่มั่นคงและเขาก็จงใจ ไม่มีทางที่จะให้เหตุผลกับนางได้ และเขาจะทำทุกอย่างที่เขาต้องการ ในความเป็นจริง เขากล้าที่จะใช้แส้ต่อหน้าฮ่องเต้และฆ่าพระสนมของฮ่องเต้ที่ได้รับความโปรดปราน ฮ่องเต้ไม่ได้ตำหนิเขาแม้แต่น้อย

นางยังจำบางสิ่งได้ตั้งแต่วันแรกของปี แม้ว่านางจะไม่ได้เห็นมันเป็นการส่วนตัว แต่นางก็ได้ยินว่าในขณะที่ฮองเฮากำลังพูด องค์ชายเก้าทุ่มโต๊ะอยู่ข้างหน้าองค์ชายสามด้วยเหตุผลบางอย่าง องค์ชายสามโกรธมาก แต่ฮ่องเต้และฮองเฮาออกหน้าแทนองค์ชายเก้า ในท้ายที่สุดองค์ชายสามถูกฮองเฮาตำหนิว่าไร้เหตุผล หลังจากนั้นมีคนพูดว่าการที่องค์ชายเก้าทำเช่นนั้นเพื่อช่วยคลายความหงุดหงิดขององค์หญิงแห่งมณฑลจีอันเนื่องจากองค์ชายองค์ที่สามโต้เถียงกับนางก่อนงานเลี้ยง

วันนี้รุ่ยเจียได้ดูถูกคนแบบนั้นและนางก็ทำมันต่อหน้าเฟิงหยูเฮง ไม่แปลกใจเลยที่เฟิงจินหยวนบอกว่าโชคดี ถ้าองค์ชายเก้านั้นอยู่ที่นี่วันนี้…

คังอี้ไม่กล้าคิดอย่างต่อเลย ในวันที่หนาวเย็นนี้ นางถูกปกคลุมด้วยเหงื่อเย็นจริง ๆ

“มันเป็นวันแห่งการเฉลิมฉลองที่ยิ่งใหญ่ เจ้าทำอะไร ? ” องค์ชายสาม, ซวนเทียนเย่จู่ ๆ ก็ส่งเสียงของเขา “ท่านเสนาบดีเฟิงทำไมเจ้าไม่ให้คนพาองค์หญิงรุ่ยเจียกลับไปที่เรือนของนาง จากนั้นส่งคนไปเชิญหมอหลวงมา คฤหาสน์เฟิงเป็นเจ้าภาพจัดงานฉลองวันนี้ มันต้องไม่ถูกรบกวน” เขาพูดขณะที่พูดกับแขกว่า “เป็นความขัดแย้งระหว่างหญิงสาว ไม่ต้องคิดมาก ดื่มกันเถิด”

ซวนเทียนเย่กำลังมาเพื่อแก้ไขสถานการณ์ และเฟิงจินหยวนชื่นชมท่าทางนี้ ในขณะที่เขาสั่งให้บ่าวรับใช้พารุ่ยเจียออกไปอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว และพูดด้วยเสียงดังกว่าของซวนเทียนเย่ “พี่ใหญ่ ! องค์หญิงต่างแคว้นดูถูกองค์ชายต้าชุนของเรา นี่ถือเป็นเป็นอาชญากรรมประเภทใด ? ”

เสียงดังนี้ทำให้คังอี้หน้าซีด นางอยากจะคุกเข่าต่อหน้าเฟิงหยูเฮง แต่เดิมองค์ชายสามอาจถือได้ว่าเรื่องมันแล้วไปแล้ว แต่ทำไมนางถึงไม่ฟัง ?

เฟิงหยูเฮงไม่ได้เป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ยกโทษ ในฐานะองค์ชายใหญ่, ซวนเทียนฉีก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ควรได้รับการพิจารณาว่าได้รับการแก้ไขแล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่เฟิงหยูเฮงถามเขา เขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วยืนต่อหน้าตระกูลเฟิง เมื่อมองไปที่รุ่ยเจียและคังอี้ ในที่สุดเขาก็พูดกับเฟิงจินหยวนว่า “องค์หญิงต่างแคว้นที่ดูถูกองค์ชายแห่งราชวงศ์ต้าชุนควรได้รับการพิจารณาว่าเป็นการกบฏ”

เฟิงจินหยวนรู้สึกว่าคอของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น และขาของคังอี้รู้สึกหมดแรง นางไม่สามารถประคองตัวได้อีกต่อไป นางเอนไปมาและกำลังจะล้มลงกับพื้น โชคดีที่นางกำนัลช่วยประคองนาง และเตือนนางอย่างเงียบ ๆ ว่า “องค์หญิงใหญ่ อย่าตกใจเพคะ พระองค์ต้องช่วยองค์หญิงเพคะ ! ”

โดยปกติคังอี้เป็นคนที่อดทนมากและมันก็ยากมากที่จะทำให้นางตื่นตระหนก แต่นางก็ยังเป็นมารดา และไม่มีมารดาคนใดในโลกที่สามารถสงบสติอารมณ์หลังจากเห็นว่าบุตรสาวของพวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่นางกำนัลผู้นี้พูดถูก นางไม่สามารถตื่นตระหนกและนางต้องช่วยรุ่ยเจีย

ดังนั้นนางจึงรวบรวมสติและใช้ความคิด “ฝ่าบาท การกบฏเป็นสิ่งที่ข้าไม่สามารถคาดคิดมาก่อน ! ไม่ว่าจะเป็นคังอี้หรือรุ่ยเจีย เราเป็นผู้หญิงธรรมดาในเรือนของคฤหาสน์ บางครั้งจะมีข้อโต้แย้งบางอย่าง และพวกเขาจะถือว่าเป็นเรื่องปกติ ข้าหวังว่าฝ่าบาทจะให้อภัยเพคะ”

นางพยายามที่จะทำให้มันเป็นเรื่องของการต่อสู้ที่เกิดขึ้นภายในคฤหาสน์เพื่อให้ผู้ชายหุบปาก แต่ซวนเทียนฉีส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องการโต้เถียงระหว่างเด็กสาว แต่ข้าได้ยินการดูถูกองค์ชาย ถ้าข้าเป็นเสด็จพ่อ หากมีข้อผิดพลาดใด ๆ ข้าจะยอมรับการลงโทษจากเสด็จพ่อและฮองเฮาเป็นธรรมดา แม้ว่านางจะเป็นพระชายาของฮ่องเต้ แต่นางก็ต้องไว้หน้าขององค์ชายและไม่อาจแบกความรับผิดชอบมากเกินไป แต่ข้าไม่เคยคิดเลยว่าน้องเก้าซึ่งเป็นที่โปรดปรานของเสด็จพ่อจะได้รับการดูถูกเหยียดหยามจากองค์หญิงต่างแคว้น มันทำให้ข้าโกรธจริง ๆ ”

ในขณะที่ซวนเทียนฉีพูดเขาก็จ้องมองอย่างเย็นชา มันเย็นชามากจนทำให้ร่างกายของคังอี้รู้สึกหนาวเช่นกัน

ซวนเทียนเย่ขมวดคิ้วและพูดว่า “พี่ใหญ่ วันนี้เป็นวันแต่งงานของเสนาบดีเฟิง ลืมมันไปเถิด ! ” พูดอย่างนี้เขาหันไปหาแขกแล้วถาม “พวกเจ้าเห็นด้วยหรือไม่ ? “

จะต้องมีการกล่าวว่าหากมีการถามก่อนหน้านี้ เขาจะได้รับการสนับสนุนอย่างแน่นอนโดยไม่ต้องสงสัย แต่ตั้งแต่ฮ่องเต้เริ่มโปรดปรานองค์ชายใหญ่มากขึ้นเรื่อย ๆ สถานการณ์ในราชสำนักก็เปลี่ยนไป บรรดาขุนนางไม่ได้อยู่ข้างซวนเทียนเย่อีกต่อไป ครั้งนี้เมื่อถูกถาม ไม่มีใครกล้าตอบออกมาสักคน ทำให้บรรยากาศน่าอึดอัดใจ

เฟิงหยูเฮงมองไปที่ซวนเทียนเย่อย่างเย็นชา

คังอี้เปลี่ยนกลยุทธ์ของนางอีกครั้ง และเปลี่ยนน้ำเสียงของนางโดยกล่าวว่า “รุ่ยเจียไม่มีบิดาตั้งแต่นางยังเด็ก และเสด็จลุงของนางก็ดูแลนางแทน นางถูกตามใจจนนิสัยเสียในขณะที่โตขึ้น ดังนั้นจึงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะทำให้นางนิสัยเสีย นี่เป็นครั้งแรกที่นางมาที่ราชวงศ์ต้าชุนและนางไม่เข้าใจกฎนี้ ข้าหวังว่าฝ่าบาทจะให้โอกาสนางอีกครั้ง คังอี้จะให้นางกำนัลอาวุโสมาสอนนางอย่างเหมาะสม”

“มันเป็นอย่างนั้นหรือ?” ซวนเทียนฉีพูดอย่างสุขุม “พูดอย่างนั้นองค์หญิงรุ่ยเจียเป็นคนที่น่าสงสารมาก”

เมื่อได้ยินแบบนี้คังอี้พูดอย่างรวดเร็ว “ฝ่าบาทโปรดอย่ากังวลเพคะ รุ่ยเจียจะเรียนรู้อย่างถูกต้องเกี่ยวกับมารยาทและกฏของราชวงศ์ต้าชุน หลังจากนางเรียนรู้อย่างถูกต้องแล้ว คังอี้จะพานางไปที่ตำหนักหยูเพื่อขออภัยเป็นการส่วนตัวเพคะ”

ครั้งนี้มีการกล่าวกันว่าทุกคนในตระกูลเฟิงก็ตัวสั่น และเฟิงจินหยวนพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “ไม่จำเป็นต้องขออภัย”

คังอี้มองเขาด้วยความสับสน แล้วได้ยินฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวว่า “เจ้าอยากมีปัญหากับตำหนักหยูหรือ ? ”

เฟิงเฉินหยูให้คำแนะนำนาง “ถ้าเรื่องในอดีตก็ปล่อยไว้เช่นนี้ ท่านแม่ต้องไม่สะกิดความทรงจำองค์ชายหยู”

เฟิงหยูเฮงเหลือบมองไปที่คังอี้แล้วพึมพำ “รุ่ยเจียไม่เข้าใจกฎของต้าชุน และขาดวินัย…”

ซวนเทียนฉีเข้าใจทันทีว่าเฟิงหยูเฮงหมายถึงอะไร และพูดว่า “เนื่องจากเป็นกรณีนี้หลังจากการแต่งงานในวันนี้ องค์ชายผู้นี้จะส่งองค์หญิงรุ่ยเจียไปที่พระราชวังด้วยตัวเอง ข้าจะให้นางกำนัลของพระราชวังดูแลสั่งสอนนางเป็นการส่วนตัว” หลังจากพูดอย่างนี้เขาโบกมือ “วันนี้เป็นงานแต่งงานของเสนาบดีเฟิง เราจะไม่ขัดจังหวะแล้ว”

ด้วยข้อสรุปของเขาแขกทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ความแตกต่างในการสนับสนุนที่ได้รับเมื่อเปรียบเทียบกับซวนเทียนเย่คือความแตกต่างระหว่างสวรรค์และโลก

สีหน้าของคังอี้นั้นดูไม่น่าดูเลยทีเดียว นางเกิดมาเป็นราชนิกูลและเติบโตในราชนิกูล นางย่อมเข้าใจเป็นอย่างดี การส่งบุตรสาวของนางไปที่พระราชวังเพื่อรับการสอน แม้ว่านางจะไม่ตาย นางก็จะเสียชั้นผิวหนัง !

นางต้องการขอความช่วยเหลือจากเฟิงจินหยวน แต่เฟิงจินหยวนส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อนางแสดงว่าเขาไร้อำนาจ

หัวใจของนางเริ่มหนาวเหน็บลงเรื่อย ๆ

ซวนเทียนฉีได้พูด และฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนแรกที่ตอบโต้ และบอกบ่าวรับใช้อย่างรวดเร็วว่า “พาองค์หญิงรุ่ยเจียกลับไปที่เรือนจินฟูเร็ว และส่งคนไปเชิญหมอหลวง จากนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นาง เมื่องานแต่งงานจบลงแล้ว ให้รุ่ยเจียเข้าไปพระราชวังพร้อมกับองค์ชายใหญ่”

บ่าวรับใช้ของตระกูลเฟิงรีบไปช่วยรุ่ยเจียอย่างรวดเร็ว

คังอี้ไม่ต้องการที่จะอยู่ที่ลานหน้าอีกต่อไป เพราะนางมีนางกำนัลคอยรุนหลังของนาง

นางอยากไปดูรุ่ยเจียจริง ๆ แต่บ่าวรับใช้ของเรือนเทียนเซียงคนหนึ่งกล่าวว่า “องค์หญิงเป็นฮูหยินที่แต่งงานใหม่วันนี้ หลังจากรับรองแขก องค์หญิงต้องกลับไปที่ห้องหอ พระองค์ยังไปเรือนไม่ได้เพคะ นี่คือกฎ”

คังอี้ยกหัวของนางเพื่อมอง และพบว่าเป็นบ่าวรับใช้อายุประมาณ 17 หรือ 18 ปี นางจำได้ว่านางเคยเห็นบ่าวรับใช้คนนี้ในเรือนของฮูหยินผู้เฒ่ามาก่อน เมื่อคิดถึงเรื่องนี้คงเป็นเพราะฮูหยินผู้เฒ่าให้คนผู้นี้อยู่ข้างนาง

นางเข้าใจกฎนี้จึงไม่ได้พูดอะไรเลย ด้วยความช่วยเหลือของบ่าวรับใช้ประคองนางนั่งลงบนเก้าอี้ของนาง

บ่าวรับใช้เริ่มแนะนำตัวเอง “ช้าชื่อเซี่ยชาน ก่อนหน้านี้ข้าเคยทำงานที่เรือนซูหยา แต่ท่านฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวว่าเมื่อองค์หญิงใหญ่เข้ามาในคฤหาสน์ องค์หญิงต้องมีคนที่อยู่ในคฤหาสน์มาเป็นเวลานานอยู่ด้วย  ดังนั้นท่านฮูหยินผู้เฒ่าจึงมอบหมายให้ข้ามาดูแล ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปบ่าวรับใช้คนนี้จะอยู่กับองค์หญิงใหญ่ ถ้าข้าทำผิด องค์หญิงใหญ่โปรดบอกข้า และลงโทษข้าได้เลยเพคะ”

เซี่ยชานสดใสมากเพราะนางมีรอยยิ้มที่ทำให้คนปฏิเสธนางไม่ได้ แม้ว่าคังอี้จะยังไม่มีความสุข นางก็พบว่ามันยากที่จะแสดงมันต่อหน้าของรอยยิ้มอันสดใสนี้ ยิ่งกว่านั้นวันนี้วันแต่งงานของนาง สถานการณ์ของรุ่ยเจียได้ข้อสรุปแล้ว และนางไม่สามารถทำผิดพลาดได้อีกไม่ว่าในกรณีใด ๆ

นางยิ้มและพูดว่า “เซี่ยชานเป็นชื่อที่ไพเราะมาก ข้าทำให้เจ้าเห็นบางสิ่งที่ไร้สาระในสนามหน้าบ้าน มันคือทั้งหมด… มันล้มเหลวมั้งหมดในการให้คำแนะนำที่เพียงพอ เมื่อรุ่ยเจียกลับจากพระราชวัง ข้าอยากให้เจ้าบอกเรา” นางพูดขณะถอดกำไลหยกและวางไว้บนข้อมือของเซี่ยชาน

แม้ว่าเซี่ยชานมีความสุขแต่นางก็คุ้นเคยกับการดูแลฮูหยินผู้เฒ่า กำไลหยกเพียงอันเดียวนั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้นางลืมมารยาทของนาง ดังนั้นนางจึงขอบพระคุณและกล่าวว่า “ท่านฮูหยินไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ คุณหนูจะสามารถออกจากพระราชวังได้อย่างรวดเร็วเจ้าค่ะ” ในขณะที่นางพูด นางเรียกคังอี้ว่าท่านฮูหยิน และรุ่ยเจียก็กลายเป็นคุณหนู สิ่งนี้ช่วยให้คังอี้รู้สึกดีขึ้นมาก “ท่านฮูหยินนั่งสักครู่ก่อนเจ้าคะ ท่านยังไม่สามารถทานอะไรได้ ไม่นานท่านฮูหยินผู้เฒ่าจะมาถึง บรรดาอนุและคุณหนูก็จะมากับท่านฮูหยินผู้เฒ่า บ่าวรับใช้คนนี้จะไปเตรียมชาก่อนเจ้าค่ะ”

เรือนเทียนเซียงไม่ว่างและลานด้านหน้าของคฤหาสน์เฟิงก็มีชีวิตชีวาอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเรื่องของรุ่ยเจียจะไม่ส่งผลกระทบต่อบรรยากาศ แต่องค์ชายสาม, ซวนเทียนเย่ถือจอกสุราและชูไปทางเฟิงหยูเฮง