ตอนที่ 571 ข้าไม่ใช่คนดี
คำพูดนั้นต้องไม่มีหัวใจที่จะทำร้ายคนอื่น แต่จำเป็นต้องปกป้องตนเองจากพวกนาง ตามธรรมชาติที่ระมัดระวังของเฟิงหยูเฮง นางจะไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ย่องใกล้เข้ามา และจะทำอย่างไรถึงไม่สามารถสังเกตเห็นคนที่กำลังหลบอยู่ข้างหลังนาง คนนั้นนั่งลงแล้วก็ผลักนางพร้อมคว้าข้อเท้า หากนี่คือเสี่ยวหยาตัวจริงบางทีการผลักครั้งนี้อาจเป็นการหลอกลวง
น่าเสียดายว่านี่คือเฟิงหยูเฮง
ผู้กระทำผิดได้ดูเฟิงหยูเฮงถูกผลักลงไปในบ่อน้ำก่อนเท้าทั้งสองลอยขึ้นจากพื้น อย่างไรก็ตามด้วยเหตุผลบางอย่าง คนผู้นี้รู้สึกสับสนมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อนางได้สติขึ้นมา นางพบว่าคนที่ตกลงไปในบ่อน้ำร่างกายอยู่ในน้ำครึ่งหนึ่ง ด้านนอกมีมือจับข้อมือของนาง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มมองพวกนางทำให้ใจสั่น
“ คุณหนูตระกูลฉี อุณหภูมิในน้ำเป็นอย่างไรบ้าง ? ” เฟิงหยูเฮงมีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้าของนาง และมีเจตนาฆ่าที่ไม่สามารถซ่อนได้ที่ประกายผ่านดวงตาของนาง
คนที่อยู่ในน้ำคือคุณหนูตระกูลฉีที่ทะเลาะกับนางก่อนหน้านี้ ถ้านางไม่ทำให้อุณหภูมิของน้ำเพิ่มขึ้นมันก็จะดีขึ้น แต่เมื่อมีการเอ่ยถึง คุณหนูตระกูลฉีทันทีที่รู้สึกถึงความเย็นที่ขมขื่นเข้ามาในร่างกายของนาง ครึ่งล่างของร่างกายของนางที่อยู่ในน้ำชาจากความเย็น ราวกับว่ามันถูกแยกออกจากร่างกายส่วนบนของนางแล้ว ไม่มีความรู้สึกอย่างแน่นอน
ริมฝีปากและฟันของนางสั่น และใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีม่วง ในช่วงเวลาสั้น ๆ ความรู้สึกของความตายเพิ่มขึ้น นางขอร้องเฟิงหยูเฮง “ ข้าผิดไปแล้ว ข้าขอให้เจ้ายกโทษให้ข้าได้หรือไม่ ? ” เสียงของนางอ่อนแอ
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงถามนางว่า “ หากเจ้าประสบความสำเร็จในการผลักข้าลงไปในบ่อน้ำ เจ้าจะช่วยข้าขึ้นมาหรือไม่ ? ” ก่อนที่จะรอให้นางตอบกลับ “ ในฐานะมนุษย์ เจ้าไม่ควรมีจิตใจที่จะทำร้ายผู้อื่น ไม่มีการเป็นปฏิปักษ์ระหว่างเราในตอนเริ่มต้น แต่เจ้ายืนยันที่จะลงมือ ข้าไม่ใช่คนดี ข้าจะให้คนที่อยากจะฆ่าข้ายังมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร ? ” หลังจากที่นางพูดอย่างนี้นางก็ปล่อยไป และยืดร่างของนางขึ้นทันที “ คุณหนูตระกูลฉี เราอาจจะไม่พบกันอีกเลย ” น้ำนิ่งเงียบ
นางปัดฝุ่นบนมือของนางออก และมองนางอย่างเย็นชา นางแค่คิดว่าผู้คนในภาคเหนือนั้นโหดร้ายและดุร้ายจริง ๆ หลังจากโต้เถียงสั้น ๆ นางหันหลังกลับและพยายามฆ่าคน หัวใจของนางบิดเบี้ยวแค่ไหนในระดับนั้น
ในตอนแรกนางไม่ได้ตั้งใจจะโต้เถียงกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ไม่ได้หมายความว่านางจะยอมให้ใครบางคนคุกคามชีวิตของนาง ในภาคเหนือที่กินคนนี้ เรามาดูกันว่าใครจะกินใคร
เฟิงหยูเฮงมองไปที่อ่างน้ำแล้วมองไปที่บ่อ ถอนความเย็นชาจากสายตาของนาง นางมองอย่างตกใจกลัว และหันกลับมาวิ่งไปที่สนามหลังเรือนอย่างรวดเร็ว ขณะที่วิ่งนางก็ตะโกน “ ช่วยด้วย ! คุณหนูตระกูลฉีตกน้ำเจ้าค่ะ ! ”
นางวิ่งและตะโกน และเมื่อนางไปถึงห้องโถงมายา พวกเขาทุกคนตกใจเสียงตะโกนของนาง เด็กหญิงสองคนที่อยู่กับคุณหนูตระกูลฉีตื่นตระหนกทันที และถามอย่างเร่งด่วนว่า “ ที่ไหน ? ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ บ่อน้ำที่ข้าไปเอาน้ำ ข้าไม่รู้ว่าทำไมนางถึงไปด้วย เมื่อข้าหันกลับมา นางก็รีบวิ่งลงไปในบ่อน้ำ ไปดูเร็ว ! ”
ทุกคนรีบไปอย่างรวดเร็ว ผู้คุมของห้องโถงมายาก็รีบวิ่งไปเช่นกัน สมาชิกที่แข็งแกร่งใส่ตะขอลงไปจากนั้นก็ขยับไปมา หลังจากจับอะไรบางอย่างเขาผูกมันไว้กับเชือกในบ่อน้ำแล้วดึงขึ้นมา
ทุกคนมอง ถ้าคนที่ถูกดึงขึ้นมาไม่ใช่คุณหนูของตระกูลฉีจะเป็นใคร ? ตะขอนั้นถูกเกี่ยวไหปลาร้าแล้วแทงทะลุนาง ราวกับว่านางเป็นหมูที่ถูกวางสาย นางเสียชีวิตไปแล้ว
ฝูงชนที่อยู่โดยรอบสูดหายใจเข้าอย่างรวดเร็ว และเด็กหญิงทุกคนมองออกไป พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะดูศพ เซินหยูหนิงและหลินซียืนอยู่ข้างเฟิงหยูเฮง และปลอบโยนนาง “ เสี่ยวหยาไม่ต้องกลัว นางคงจะไปที่บ่อน้ำแข็งเพื่อตักน้ำ อย่างไรก็ตามนางวิ่งมาทางด้านนี้ เป็นที่ชัดเจนว่านางต้องการสร้างปัญหาให้เจ้า ใครจะรู้ว่าปัญหาจะจบลงด้วยชีวิตของนางเอง นั่นแค่ทำหน้าที่สิทธิของนาง ”
คำพูดเหล่านี้ได้ยินโดยคุณหนูทั้งสองคนที่อยู่ข้างคุณหนูตระกูลฉี พวกนางต้องการโต้แย้งเล็กน้อย แต่หลังจากที่คิดตามพวกนางก็ปิดปาก ทั้งสองสนิทและใกล้ชิดกับคุณหนูตระกูลฉี และพวกนางต้องการที่จะใช้พี่สาวของคุณหนูตระกูลฉีที่เข้ามาในพระราชวังฤดูหนาวเป็นผู้สนับสนุน แต่ตอนนี้เมื่อคุณหนูตระกูลฉีเสียชีวิตไม่มีความจำเป็นที่พวกนางจะต้องพูดอะไร
เร็วมากพี่สาวฉีก็รีบไปข้างหลังนางทันที นางเป็นผู้อาวุโสในห้องโถงมายา แต่คนเหล่านี้ไม่แปลกใจกับการตายของผู้หญิง ผู้หญิงคนนั้นโบกมือและสั่งยาม “ห่อนางไว้บนพรมแล้วส่งนางกลับไปหาครอบครัวของนาง ให้เงินพวกเขาสักหน่อย หากตระกูลฉีมีข้อขัดข้อง ให้พวกเขามาที่ห้องโถงมายาเพื่อฟังพวกเขา ”
หลังจากพูดจบก็ถือว่าปัญหาได้รับการแก้ไขแล้ว ราวกับว่าไม่ใช่คนเพิ่งตาย แต่มันเป็นแมวหรือสุนัข แต่หลังจากที่ทหารนำศพออกไป ผู้หญิงคนนั้นก็จ้องมองเฟิงหยูเฮงด้วยสายตาจ้องมองอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็พูดเบา ๆ ว่า “ เสี่ยวหยา เจ้าทำได้ดีมาก ”
การแสดงออกของเฟิงหยูเฮงสงบและโค้งคำนับ แล้วกล่าวว่า “ ขอบคุณพี่สาวฉีสำหรับคำชมเจ้าค่ะ ”
พี่สาวฉีพยักหน้า “ในเมื่อ บ่อน้ำนั้นมีมลทินโดยศพจึงปิดผนึก ! เราลืมเรื่องของการเติมน้ำอ่าง สำหรับพวกเจ้าสิบคนแรกที่ได้เรียนรู้วิธีการการจุดไฟบนดอกไม้น้ำแข็งมากับข้าที่โถงด้านหน้า สำหรับคนอื่น ๆ ที่ยังทำไม่ได้ ให้ไปดูตัวเลือกของเจ้า ”
หลังจากพูดจบแล้วนางก็หันหลังแล้วก็ออกไป เซินหยูหนิงและหลินซีรีบเกาะเฟิงหยูเฮงเพื่อติดตามนาง เด็กอีกกลุ่มหนึ่งก็รีบติดตาม สำหรับเด็กคนอื่น ๆ พวกเขายังคงอยู่และไม่เคลื่อนไหว
เฟิงหยูเฮงได้ยินใครบางคนที่อยู่ข้างหลังนางพูดกับเด็กผู้หญิงว่า “ ไฟบนดอกไม้น้ำแข็งเป็นกลพื้นฐานที่สุดของข้า หากเจ้าไม่สามารถเรียนรู้สิ่งนี้ได้ เจ้าไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ ตอนนี้มีสองเส้นทางตรงหน้าเจ้า ข้อแรกเจ้าสามารถออกไปด้วยตัวเองและกลับบ้าน ข้อสองเจ้าสามารถเลือกที่จะอยู่ที่ห้องโถงมายาเพื่อทำงานบ้าน เจ้าควรคิดให้ดี ”
ในวันก่อนวันปีใหม่บางคนมีความสุข และคนอื่น ๆ รู้สึกเป็นห่วง ผู้หญิงที่ผ่านการทดสอบและสามารถอยู่ได้มีความสุขตามธรรมชาติ แม้ว่าพวกนางจะไม่สามารถเรียนรู้เวทมนตร์ในช่วงเวลาสั้น ๆ พวกนางก็จะมาพร้อมกับนักมายากลในฐานะผู้ช่วย แต่ในท้ายที่สุดเป้าหมายของพวกนางคือไม่ได้มาเป็นนักมายากล มันไม่มีอะไรมากไปกว่าโอกาสที่พวกเขาจะได้เข้าไปในพระราชวังฤดูหนาว นั่นเป็นสาเหตุที่ความสามารถในการอยู่เป็นสิ่งที่ดี
สำหรับคนที่กลับบ้านอย่างไร้ประโยชน์ และผู้ที่กลายเป็นบ่าวรับใช้มีประสิทธิภาพ พวกเขาสามารถผ่านปีใหม่นี้ด้วยการแสดงออกที่ขมขื่น
เซินหยูหนิงและเฟิงหยูเฮง “ เสี่ยวหยา ข้าได้ยินคนพูดว่าไม่ใช่ทุกคนที่เข้ามาในพระราชวังฤดูหนาวจะได้รับความโปรดปรานจากท่านผู้นำ เขาแก่แล้ว สามปีที่ผ่านมาข้าได้ยินมาว่าเขาไม่มีเวลาสำหรับอนุทุกคนในเรือนของเขาซึ่งน้อยกว่าในพระราชวังฤดูหนาว กฎทั้งหมดเป็นเพียงการแสดง ประการที่สองสิ่งนี้ยังทำให้เขามีชีวิตชีวา มิฉะนั้นข้าจะไม่เข้าร่วมในเรื่องนี้ หลังจากทั้งหมดต้องมีส่วนร่วมในการเลือกที่เด็กที่อายุ 13 ปี ข้าจะไปเวลาที่มีคนมากขึ้น โอกาสที่จะไม่ได้รับเลือกจะสูงขึ้นอีกเล็กน้อย ”
เฟิงหยูเฮงถามนางว่า “ ตระกูลของเจ้าขาดเงินด้วยหรือ ? ”
หยูหนิงส่ายหัว “ ไม่ขาด แต่แม่เลี้ยงของข้าไม่ชอบข้าเหมือนเมื่อก่อน ไม่กี่วันที่ผ่านมาข้าได้ยินนางพูดคุยกับท่านพ่อของข้าเกี่ยวกับการหมั้นหมายข้ากับหลานชายจากตระกูลมารดาของนาง เจ้าไม่รู้เรื่องนี้ แต่หลานชายของเขาไม่ทำอะไรเลยนอกจากเล่นการพนันและดื่มสุรา ข้าไม่ต้องการแต่งงานกับคนแบบนั้น ข้าอยากจะใช้เวลาที่เหลือในพระราชวังฤดูหนาว ”
หลิงซีถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “ เราทั้งสามคนมีประสบการณ์ที่ยากลำบากของเราเอง ถ้าเราสามารถเข้าไปในพระราชวังฤดูหนาวได้จริง ๆ เราต้องให้การสนับสนุนซึ่งกันและกัน ข้าได้ยินมาว่าความโหดเหี้ยมของพระราชวังฤดูหนาวนั้นเหมือนกับพระราชวังของราชวงศ์ต้าชุน ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างไร้จุดหมาย “ สถานที่เช่นนี้ผู้หญิงหลายคนจะสงบสุขได้อย่างไร ” เช่นเดียวกับที่นางพูดสิ่งนี้ นางจำบางสิ่งได้ และหยุดก่อนที่จะกล่าวว่า “ มีคนที่ต้องการเข้ามาในพระราชวังฤดูหนาว หากพวกนางล้มเหลว หนึ่งปีต่อมาพวกนางจะกลับมาอีก มีบางอย่างที่หายไปเป็นเวลาหลายปีติดต่อกันแล้ว ” นางเคยเห็นใครบางคนที่แก่กว่านางสองสามปีที่ผ่านมาอย่างชัดเจนในห้องแสดงภาพลวงตา ความคิดนี้มาหานางในเวลานั้น
“ แน่นอน ” เซินหยูหนิงกล่าวว่า “ มีคนอยู่ที่นี่ซึ่งอายุ 15 ปีอยู่แล้ว พวกนางอายุถึงการแต่งงานแล้ว ซึ่งหมายความว่าพวกนางลองมาหลายปีแล้ว แต่ไม่เคยยอมแพ้ เสี่ยวหยาอยู่ห่างจากคนเหล่านั้นนิดหน่อย ข้ากลัวว่าผู้หญิงที่ไม่สามารถแต่งงานมานานหลายปีจะมีใจที่โหดร้าย ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างสิ้นหวัง พวกนางมีอายุเพียง 15 ปี แต่พวกนางก็ถือว่าเป็นเด็กผู้หญิงที่มีอายุมากกว่าโดยสังคมนี้ นี่เป็นแนวคิดที่นางยังไม่สามารถยอมรับได้ในตอนนี้ พรุ่งนี้จะเป็นวันแรกของปีใหม่ และนางก็ตั้งตารอคอยที่พระราชวังฤดูหนาว
เฟิงหยูเฮงใช้ชื่อของเสี่ยวหยาเข้าไปในห้องโถงมายา ในเวลานี้ในบ้านพักของตระกูลฟู่ เสี่ยวหยาตัวจริงนั่งอยู่ข้างเตียงมารดาของนางตามปกติ ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือแทนที่จะส่งยารักษาสีดำและความขมให้มารดาของนาง ยาที่ถูกส่งมอบนั้นมีขนาดเท่ากับเล็บมือจากนิ้วก้อยของหญิงสาว แต่ละครั้งจะต้องกินยา 2 เม็ด และควรทานวันละ 2 ครั้ง เห็นได้ชัดว่านี่จะเพียงพอที่จะรักษานาง
เสี่ยวหยาส่งยาให้กับมารดาของนางแล้วนึกย้อนกลับไปหายาที่ปรากฏในห้องทันที ผู้หญิงคนนั้นดูคล้ายกับนางมาก และนางก็เหมือนเทพที่ปรากฏขึ้นทันที นางไม่เพียงใช้วิธีลึกลับในการรักษาอาการป่วยของมารดาของนาง แต่นางยังทิ้งยาแปลก ๆ ไว้มากมาย แม้กระทั่งคนอื่น มารดาของนางได้รับการรักษาและทานยา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่วันเดียวอาการก็ดีขึ้นอย่างแท้จริง นางยังสามารถเห็นสีสันกลับมาบนใบหน้าของมารดาของนาง และอาการไอก็ไม่บ่อยเหมือนเมื่อก่อน
มันเป็นเพียงแค่ที่เสี่ยวหยาไม่เข้าใจ ผู้หญิงคนนั้นมีความสามารถทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนั้น ดังนั้นทำไมนางถึงต้องการเข้าไปในห้องโถงมายา ? คนที่มีความสามารถแบบนั้นควรพยายามหลีกเลี่ยงการเข้าไปในพระราชวังฤดูหนาวไม่ใช่หรือ ?
เมื่อนางฟุ้งซ่าน มารดาของนางก็สังเกตเห็นทันที นางถามเสี่ยวหยา “ ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้มีพระคุณของเรา เสี่ยวหยา นับจากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเจ้าจะต้องไม่ขายผู้มีพระคุณคนนี้ออกไป เจ้าต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อช่วยนาง เจ้าจำสิ่งนี้ได้หรือไม่ ? ”
เสี่ยวหยาพยักหน้าอย่างจริงใจ “ ท่านแม่ไม่ต้องกังวล เสี่ยวหยาจะจำไว้เจ้าค่ะ ตราบใดที่ท่านแม่ดีขึ้นแล้ว แม้ว่าเสี่ยวหยาจะใช้เวลาตลอดชีวิตเพื่อชดใช้พระคุณของหญิงสาวคนนั้น เสี่ยวหยาก็เต็มใจ ”
ในวันแรกของปีใหม่ในซงโจว ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อใช้ความสุข และเทศกาลเพื่อปกปิดหายนะที่เกิดขึ้นในวันที่ 29 ทุกคนปิดปากเงียบและทำราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น พวกเขาต้องการปีใหม่ที่มีความสุข และถามกันว่าบุตรสาวของตระกูลคนไหนที่จะเข้าร่วมในการเลือกอนุของพระราชวังฤดูหนาว
ในวันนี้เฟิงหยูเฮงติดตามเจ้าหน้าที่ของห้องโถงมายา และในที่สุดก็มาถึงฝั่งตะวันตกของซงโจว จากนั้นก็เข้าสู่พระราชวังฤดูหนาว คนที่ต้อนรับนางคือภาพที่คุ้นเคย
