ตอนที่ 575 เกี๊ยวเนื้อมนุษย์
ในวันที่ 29 ของเดือนที่สิบสอง งานเลี้ยงวันเกิดของตวนมู่อันกัวได้กลายเป็นความทรงจำที่ยากจะลืมได้ในชีวิตนี้ สำหรับสมาชิกในตระกูลตวนโดยเฉพาะนั่นคือหายนะความอัปยศอดสู ทำให้เกิดความรู้สึกสยองขวัญและอันตรายที่จะฝังเข้าไปในใจพวกเขา
องค์ชายเหลียนหันหัวข้อของการสนทนาไปที่ไฟไหม้ขนาดใหญ่ และการแสดงออกของตวนมู่อันกัวเปลี่ยนไปทันที นิ้วที่ถือจอกสุรานั้นกำจอกสุราแน่นขึ้น และแขนของเขาสั่นเล็กน้อย แม้แต่ดวงตาของเขาก็แสดงออกมาอย่างโกรธเคือง ในขณะที่เขาพูดผ่านฟัน “ ตระกูลตวนจะต้องแก้แค้นอย่างแน่นอน! ”
องค์ชายเหลียนหัวเราะทันทีไป “ แก้แค้น ” นางส่ายนิ้วของนาง “ ข้ากลัวว่ามันเป็นไปไม่ได้! องค์ชายผู้นี้ได้ยินว่าไฟนั้นเกิดจากองค์หญิงจี่อัน นางเป็นแค่เด็กผู้หญิงที่ยังไม่ถึงวัยปักปิ่นเสียด้วยซ้ำ แต่ไม่มีใครในคฤหาสน์ของเจ้าที่สามารถจับนางได้ นางสามารถจัดการกำลังคนของเจ้าได้ครึ่งหนึ่ง ด้วยความสามารถเพียงเล็กน้อยนี้เจ้าต้องการที่จะแก้แค้นหรือ ? ”
ในขณะที่คุยเรื่องนี้ การเปิดเผยจุดอ่อนคือสิ่งที่พวกเขากลัวที่สุด การพูดคุยอย่างเกียจคร้านนั้นดีมาก แต่เมื่อความอ่อนแอถูกเปิดเผย พวกเขาไม่อยากได้ยินสิ่งนี้ แต่องค์ชายเหลียนไม่ได้ใช้เส้นทางร่วมกัน นางกลับแหย่ที่จุดอ่อนของตระกูลตวนแทน ครั้งแล้วครั้งเล่า สิ่งนี้จะได้รับอนุญาตได้อย่างไร !
ตวนมู่อันกัวกำลังจะมีอาการผิดปกติทางจิตจากการที่เขาโกรธ เขายังคงสามารถรักษาสติได้ แม้กระนั้นเขาสูญเสียความสามารถในการให้เหตุผล องค์ชายเหลียนที่เขาไม่กล้าทำอะไร ตอนนี้กลายเป็นคนที่เขาพร้อมที่จะตอบโต้ เปิดเผยความอ่อนแอ ? เขาสามารถทำได้เช่นกัน “ อืม ! ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้เฉียนโจวส่งกลุ่มพลธนูศักดิ์สิทธิ์ไปยังราชวงศ์ต้าชุนเพื่อลักพาตัวน้องชายขององค์หญิงจี่อันหวังจะใช้สิ่งนั้นเพื่อคุกคามนาง ผลลัพธ์คืออะไร ? ชีวิตของทหารและเหล่าพลธนูศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่ได้สูญเสียไป และทุกสิ่งที่อีกฝ่ายสูญเสียมีเพียงแค่หนึ่งนิ้วจากมือของเด็กคนนั้น ? เราทั้งคู่ต่างก็ทุกข์ทรมานเหมือนกัน ดังนั้นจึงไม่สามารถเยาะเย้ยได้ ”
องค์ชายเหลียนปิดปากและหัวเราะ หลังจากนั้นไม่นานนางก็กล่าวว่า “ พวกมันเป็นคนโง่อยู่แล้ว อย่างไรก็ตามพวกมันยังต้องการต่อสู้กับราชวงศ์ต้าชุนซึ่งมีรากฐานที่สร้างมาหลายศตวรรษ หากพวกมันไม่ประสบความสูญเสีย พวกมันจะมีบทเรียนของพวกมันได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นมีบางคนรับผิดชอบต่อความคับข้องใจและลูกหนี้ทุกราย พวกเขาไม่มีความสามารถในการต่อสู้กับองค์ชายเก้าและองค์หญิงจี่อัน แต่พวกเขาจะลงมือทำร้ายเด็กคนหนึ่ง พวกเขากำลังขาดวุฒิภาวะจริง ๆ ”
“ องค์ชายเหลียนไร้ความกังวลอย่างแท้จริง ” ตวนมู่อันกัวได้ยินบทสนทนานี้ และถามว่า “ เป็นไปได้หรือไม่ที่องค์ชายลืมไปว่าองค์หญิงจี่อันปฏิบัติต่อองค์หญิงรุ่ยเจียเช่นไร ? “
องค์ชายเหลียนขมวดคิ้วขึ้นแล้วมองดูเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สับสนมาก “ รุ่ยเจียเป็นหลานสาวของลูกพี่ลูกน้องของฮ่องเต้ แต่ไม่ใช่องค์ชายผู้นี้ องค์ชายผู้นี้ควรจะจัดการอะไร ! แม้จะรู้จักนิสัยของรุ่ยเจียดี คังอี้ก็ยังยินดีที่จะพานางไปที่ราชวงศ์ต้าชุน นี่ทำให้เห็นได้ชัดว่านางส่งบุตรสาวไปตายที่นั่น ถ้ามารดาของนางอยากให้นางตาย ทำไมข้าถึงต้องสนใจ”
ตวนมู่อันกัวมองไปที่องค์ชายเหลียนสักพักแล้วหยุดพูด อย่างไรก็ตามตวนมู่ชงกล่าวเสริม “ เท่าที่ข้าเห็น เฉียนโจวได้รับนิ้วหนึ่งนิ้วจากน้องชายขององค์หญิงจี่อันถือน้อยเกินไปสำหรับนาง เด็กน้อยคนนั้นน่าจะถูกฆ่าตายจากนั้นก็เอาเนื้อไปบดเป็นไส้เกี๊ยว ”
องค์ชายเหลียนทำหน้าบูดบึ้งพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ารังเกียจและตกใจ “ กลับกลายเป็นว่าบุตรชายของท่านผู้นำชอบกินเกี๊ยวเนื้อมนุษย์ ? มันค่อนข้างดีจริง ๆ คนที่ตายในคฤหาสน์ของท่านผู้นำในวันก่อนก็เอามาตัดให้เจ้ากิน พวกมันควรได้รับการปรุงรสก่อน เช่นนั้นรสชาติจะได้ดียิ่งขึ้น ”
ด้วยประสบการณ์ที่ลึกซึ้งในสิ่งที่เป็นเหมือนการได้ยินคำพูดที่ดุร้าย ตวนมู่ชงกลับไปที่ที่นั่งของตัวเอง ในใจเขาตัดสินใจว่าจะไม่พูดอะไรกับองค์ชายเหลียนอีก
ในช่วงที่ผ่านมาคนที่ถูกส่งไปมอบเงินให้กับตระกูลฟู่กลับมาแล้วพร้อมกับนำภาพวาดจากศาลาเซียนจื่อกลับมา เขาคุกเข่าต่อหน้าตวนมู่อันกัวและรายงานว่า “ ข้าไปหาตระกูลฟู่และพบว่าพวกเขามีบุตรสาวชื่อฟู่เสี่ยวหยา ไม่กี่วันที่ผ่านมานางได้รับเลือกให้เข้าสู่ห้องโถงมายาขอรับ ” ขณะที่เขาพูดเขายกภาพสามภาพเหนือหัวของเขา “ นี่คือภาพเขียนที่เก็บไว้ในศาลาเซียนจื่อขอรับ ท่านผู้นำดูก่อนขอรับ ”
ตวนมู่อันกัวพยักหน้าให้บ่าวรับใช้นำภาพเขียนมา เฟิงหยูเฮงมองไปข้างหน้าตั้งใจว่าจะเปิดเผยตัวเอง นางต้องการให้ตวนมู่อันกัวมองเห็นอย่างชัดเจน
ภาพวาดทั้งสามนั้นแยกกันเป็นสามรูป บ่าวรับใช้ที่อยู่ตรงหน้าตวนมู่อันกัว เด็กผู้หญิงในภาพเขียนมีการแสดงออกที่สงบและเป็นธรรมชาติ นางไม่ยิ้ม นางไม่เศร้าและมันก็เหมือนกับว่าทุกอย่างไม่เกี่ยวข้องกับนาง นางงามจริง ๆ แต่มันก็ไม่ใช่ความงามที่ละเอียดอ่อนและมีเสน่ห์ นางกลับเป็นเหมือนดอกไม้น้ำแข็งแทนความเยือกเย็นที่เกิดจากหัวใจของนาง
จากนั้นเขาก็มองไปที่เฟิงหยูเฮงยืนอยู่ข้างหลังองค์ชายเหลียน และเห็นว่าพวกเขามีหน้าตาเหมือนกัน มันเป็นเพียงแค่ว่ามันดูฉลาดและโกรธเล็กน้อยกว่าในภาพวาด แต่นี่คือความแตกต่างระหว่างคนที่มีชีวิตและภาพวาด นี่ไม่ใช่เรื่องแปลก
ตวนมู่อันกัวขมวดคิ้วของเขา ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะเป็นเสี่ยวหยาจากภาพวาด ทำไมเขาถึงรู้สึกว่านางดูเหมือนเป็นคนที่จุดไฟในวันนั้น ? เขาถามบ่าวรับใช้ที่กลับมา “ ภาพเหล่านี้ถูกเก็บไว้ในศาลาเซียนจื่อใช่หรือไม่ ? ”
บ่าวรับใช้พยักหน้า “ ขอรับ ภาพเหล่านี้เป็นภาพเขียนของบุตรสาวตระกูลฟู่ที่นำมาจากศาลาเซียนจื่อ ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้เองที่เห็นภาพแล้วนำออกมา พวกเขายังทำเครื่องหมายวันที่ไว้ด้วยขอรับ ”
ตวนมู่อันกัวเหลือบมองไปที่วันที่แล้วไม่ได้ถามต่อ เขาเห็นว่าภาพเหล่านี้เป็นของจริง หากพวกเขาวาดภาพเมื่อเร็ว ๆ นี้สีอาจไม่เป็นเช่นนี้ เป็นไปได้ไหมที่เขาคิดมากเกินไป ?
ด้วยความสงสัยเหล่านี้ทำให้งานเลี้ยง 100 ตระกูลดำเนินต่อไปจนถึงเวลาตี 3 ในที่สุดเมื่อตวนมู่อันกัวประกาศสรุปงานเลี้ยง เฟิงหยูเฮงยื่นมือเข้าไปหาองค์ชายเหลียนซึ่งนอนหลับอยู่บนโต๊ะ และพูดด้วยความขมขื่น “องค์ชาย ตื่นได้แล้วเพคะ ”
บ่าวรับใช้สองคนที่ถือโคมไฟน้ำแข็งมองนางอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย หนึ่งในนั้นเพิ่งย้ายตะเกียงที่พวกนางใกล้ชิดกับองค์ชายเหลียน กลิ่นเย็น ๆ ที่เล็ดลอดออกมาจากตะเกียงรวมกับกลิ่นหอมของมันทำให้องค์ชายเหลียนตื่นขึ้นมาทันที
ผู้หญิงคนนั้นสูดหายใจลึก ๆ แล้วยืดตัวเองอย่างสบาย ๆ จากนั้นนางก็ยืนขึ้นแล้วลากเฟิงหยูเฮงออกไปโดยไม่สนใจกับตวนมู่อันกัว
นับตั้งแต่ตวนมู่อันกัวแสดงความปรารถนาที่จะยอมจำนนและแสดงความจงรักภักดีต่อเฉียนโจว เฉียนโจวได้จัดตั้งกองหลังในซงโจว เมื่อองค์ชายเหลียนมาเที่ยวครั้งนี้ นางยังคงอยู่ในสถานที่ของเฉียนโจว
เฟิงหยูเฮงติดตามองค์ชายเหลียนกลับไปที่ห้องโถง ก่อนที่จะออกจากพระราชวังฤดูหนาว นางไม่ได้มีโอกาสได้พบบานซู นางไม่รู้ว่าเป็นเพราะการเปลี่ยนเวรยามหรือเปล่า ถ้าเขาได้งานใหม่ เฟิงหยูเฮงคิดว่าเขาควรจะเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในพระราชวังฤดูหนาว ดังนั้นเขาควรจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งในช่วงเวลานี้ใช่หรือไม่ ? เหมือนเมื่อก่อนเขาจะเป็นเงาของนาง ?
“ เสื้อคลุมนี้ถูกตวนมู่อันกัวจับ เอาไปเผาให้หมด ” หลังจากองค์ชายเหลียนเข้าไปในห้องโถง นางถอดเสื้อคลุมออกแล้วโยนมันไปที่บ่าวรับใช้ “ ตวนมู่อันกัวมีกลิ่นแปลก ๆ และมันน่ารังเกียจจริง ๆ ”
เฟิงหยูเฮงเชื่อว่าคำเหล่านี้ถูกต้อง
เหลือห้องในที่ทำการให้นาง องค์ชายเหลียนไม่ได้พูดถึงสิ่งที่นางต้องการให้นางทำ และดูเหมือนว่านางได้รับการปฏิบัติแตกต่างจากบ่าวรับใช้คนอื่นเล็กน้อย
เฟิงหยูเฮงกลับไปที่ห้องของนางแล้วนอนลงบนเตียงหลับตาเพื่อพักผ่อน นางฝึกซ้อมอย่างหนักในห้องโถงมายาทุกวันก่อนหน้านี้ นางแทบไม่มีโอกาสนอนเลย นอกจากนี้ยังมีปัญหาการขาดแคลนไม่กี่วันที่ผ่านมา ตอนนี้นางง่วงนอนจริง ๆ
น่าเสียดายที่ไม่นานหลังจากที่นางหลับตา และก่อนที่นางจะหลับไป นางได้ยินเสียงมาจากประตู ติดตามสิ่งนี้ทันทีมีคนแอบเข้ามาในห้อง แม้ว่าเสียงฝีเท้าจะเบาเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่เฟิงหยูเฮงก็ได้ยิน
ถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ นางพูดอย่างไร้จุดหมาย “ ข้านอนไม่หลับเลย ! ” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็ลุกขึ้นนั่งทันที
คนที่แอบเข้ามาใกล้กลัวแทบตาย หลังจากปล่อยเสียงกรีดร้องออกมา พวกเขาตบหน้าอกแล้วพูดซ้ำ ๆ ว่า “ เจ้าทำให้ข้ากลัวแทบตาย ”
เฟิงหยูเฮงเหลือบตาของนาง “ องค์ชายเหลียน มีเรื่องอะไรหรือเพคะ ? ”
“ เจ้าไม่สนุกเลยจริง ๆ ” คนที่มาคือองค์ชายเหลียน คนนี้ดูเหมือนจะชอบเสื้อผ้าสีแดง แม้ว่านางจะเปลี่ยนเสื้อผ้าของนางแล้ว แต่นางก็ยังสวมสีแดง เมื่อรวมกับผิวสีซีดของนาง มันดูแปลกมาก “ จะแกล้งหลอกเจ้าหรือ ? ” ในขณะที่พูดแบบนี้นางเอาชาที่จิบแล้วส่งมอบให้เฟิงหยูเฮง “ ลิ้มรส รสชาติดีมากมันช่วยเติมเลือดและช่วยบำรุงผิวของเจ้า ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “หม่อมฉัน ยังเด็กและไม่ต้องการสิ่งนี้ ” นางมีความรู้สึกที่ดีเกี่ยวกับองค์ชายเหลียน และมันไม่ได้เป็นเพียงแค่เล็กน้อย แต่นางต้องการควบคุมความรู้สึกนี้เพื่อป้องกันมันไม่โดดเด่นเกินไป เนื่องจากคนผู้นี้มาจากเฉียนโจวและเป็นสมาชิกของราชวงศ์เฉียนโจว เนื่องจากความเป็นปฏิปักษ์ที่นางมีต่อราชวงศ์เฉียนโจว นางจึงไม่มีความตั้งใจที่จะให้อภัยใครที่แซ่เฟิงรวมถึงผู้ที่เลี้ยงดูคนเหล่านี้ด้วย
เฟิงหยูเฮงถอยกลับเล็กน้อยไม่ต้องการเข้าใกล้องค์ชายเหลียนมากเกินไป แม้ว่าพวกนางจะเป็นผู้หญิงทั้งสอง แต่ความนุ่มนวลที่เปล่งออกมาจากอีกฝ่ายทำให้นางรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
องค์ชายเหลียนไม่ปรากฏความสุข นางพูดกับนางว่า “ ข้าให้คนเตรียมอาหารให้เจ้า เจ้าใช้เวลาทั้งวันในพระราชวังฤดูหนาว เจ้าจะต้องเหนื่อยและหิวมาก ตวนมู่อันกัวนั้นรู้เพียงว่าจะทำสิ่งที่ไร้ค่าเหล่านี้ได้อย่างไร เพื่อให้การแสดงดังกล่าวดำเนินต่อไปอีกนานมันอาจทำให้ใครบางคนต้องตายได้ ”
เฟิงหยูเฮงไม่ยอมรับความตั้งใจดีของนาง “ หม่อมฉันไม่หิว หม่อมฉันอิ่มแล้วเพคะ ”
“ หืม ? ” องค์ชายเหลียนงงงวย “ เจ้ากินเมื่อไหร่? ”
“ เมื่อองค์ชายทรงบรรทมระหว่างงานเลี้ยง หม่อมฉันกินปลาขององค์ชายหมดเลย ” เฟิงหยูเฮงพูดจริง ๆ ปลานั่นอร่อยจริง ๆ แม้กระทั่งตอนนี้รสชาติยังติดอยู่ที่ลิ้นอยู่เลย
องค์ชายเหลียนอ้าปากค้างแล้วมองเฟิงหยูเฮง “ เอ่อ เจ้าดีจริง ๆ ! เจ้ากล้าที่จะกินปลาของเจ้านายต่อหน้าผู้คนมากมาย แต่ ! บอกข้าหน่อยว่าตวนมู่อันกัวทำหน้าแบบไหนเมื่อเจ้ากินปลานั่น ? ”
เฟิงหยูเฮงนึกถึงการแสดงออกของตวนมู่อันกัวอย่างระมัดระวัง อย่างไรก็ตามครู่หนึ่งนางส่ายหน้า “หม่อมฉัน จำไม่ได้ หม่อมฉันสนใจการกินมากและไม่แม้แต่จะมองเขาเพคะ ”
องค์ชายเหลียนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ ฮะ เจ้าพลาดฉากที่งดงามที่สุดของปีนี้ ข้าจะบอกเจ้าว่าตวนมู่อันกัวให้ความสนใจปลาเหล่านี้มากกว่าคนที่มีชีวิต เจ้าไม่เห็นสีหน้าเขาเมื่อปลาสองตัวโตมาหรือ จริง ๆ แล้วเจ้าควรจะได้รับการพิจารณาอีกสองสามครั้ง หรือเจ้าควรปลุกข้าให้ตื่น หากต้องการดูว่าตาแก่นั่นถูกทำให้อับอายขายหน้านั้นเป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การฉลอง ”
หยูเหมิงรู้สึกงงงวย “ ความเป็นปฏิปักษ์ระหว่างองค์ชายกับตวนมู่อันกัวคืออะไร ? ทำไมองค์ชายถึงพาหม่อมฉันเข้าไปด้วย ? องค์ชายไม่กลัวว่าหม่อมฉันเป็นคนไม่ดีหรือเพคะ ? ”
องค์ชายเหลียนโบกมือของนาง “ ข้าเห็นคนเลวมากมายในโลกนี้ ข้าเห็นว่าเจ้าดูไม่เหมือนใคร ดังนั้นเจ้าไม่ใช่คนเลว สำหรับศัตรูระหว่างข้ากับตวนมู่อันกัว หืมม ! ” ขณะที่นางพูดการแสดงออกของนางก็เย็นชา มันเกิดขึ้นได้ในพริบตาเมื่อใบหน้าที่ร่าเริง และยิ้มแย้มก็ปรากฏขึ้นในเวลาหนึ่งพันปีที่ผ่านมา ราวกับว่าบุคคลนั้นกลายเป็นภูตผีหรือปีศาจ มันเหมือนกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในเรื่องราวสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวที่สุดที่สืบทอดมานานกว่า 5,000 ปี ในประวัติศาสตร์จีน มันเป็นภาพที่น่ากลัวสำหรับทุกคนที่ได้เห็น
แม้ว่าจะเป็นเฟิงหยูเฮง นางก็ยังตัวสั่นและพยายามถามว่า “ เกิดอะไรขึ้นกับองค์ชายเพคะ ? ”
